Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Ναρκισσιστές και Ψυχοπαθητικοί Ηγέτες


Δύο κεφάλαια από το δοκίμιο:
"Narcissistic And Psychopathic Leaders"
του Sam Vaknin, Ph.D.
Μετάφραση: Μάρα Λεβίδη
1.     Ο Ναρκισσιστής ηγέτης

Ο ναρκισσιστής ή ψυχοπαθητικός ηγέτης αντιπροσωπεύει την κορυφή και αποτελεί την προσωποποίηση της κουλτούρας και του πολιτισμού της εποχής του. Είναι πιθανό να αναρριχηθεί στην κορυφή σε ναρκισσιστικές κοινωνίες. Ο κακοήθης ναρκισσιστής εφευρίσκει και στη συνέχεια προβάλλει έναν ψεύτικο, πλασματικό εαυτό που ο κόσμος φοβάται, ή θαυμάζει. Ο ίδιος έχει ισχνή αντίληψη για την πραγματικότητα και αυτή επιδεινώνεται περαιτέρω από τις παγίδες της εξουσίας.

Οι μεγαλειώδεις αυταπάτες και φαντασιώσεις παντοδυναμίας και παντογνωσίας του ναρκισσιστή υποστηρίζονται από την πραγματική εξουσία και την προτίμηση του ναρκισσιστή να περιβάλλεται από δουλοπρεπείς συκοφάντες. Η προσωπικότητα του ναρκισσιστή βρίσκεται σε τόσο επισφαλή ισορροπία που δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε καν έναν υπαινιγμό κριτικής και διαφωνίας.

Οι περισσότεροι ναρκισσιστές είναι παρανοϊκοί και υποφέρουν από έμμονες ιδέες (π.χ. έχουν την ψευδαίσθηση ότι τους εμπαίζουν ή τους κουτσομπολεύουν χωρίς να συμβαίνει αυτό). Έτσι, οι ναρκισσιστές θεωρούν συχνά τους εαυτούς τους ως «θύματα καταδίωξης».
Ο ναρκισσιστής ηγέτης καλλιεργεί και ενθαρρύνει μια λατρεία προσωπικότητας με όλα τα χαρακτηριστικά μιας θεσμικής θρησκείας: ιεροσύνη, τελετές, τελετουργίες, ναούς, λατρεία, κατήχηση, μυθολογία. Ο ηγέτης είναι ο ασκητής άγιος αυτής της θρησκείας. Αυτός μοναχικά αρνείται στον εαυτό του τις επίγειες απολαύσεις (ή έτσι ισχυρίζεται), προκειμένου να είναι σε θέση να αφιερώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην αποστολή του. Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας τερατώδης ανεστραμμένος Ιησούς, που θυσιάζει τη ζωή του και απαρνείται τον εαυτό του έτσι ώστε να ωφελήσει τους ανθρώπους του, τον λαό του - ή την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Economic Crisis: An overview

By Constantine Michael*

There has been a lot of discussions about the economic crisis that Greece is going through. The unsuspecting, of course, if not innocent, citizen does not seem to understand that the crisis that plagues our country is not only economic. First of all, we would say that it is a crisis of values because the Modern Greek individual has reduced his financial comfort to absolute capitalistic value. In other words, although the economic hardships are unquestionable, it seems in the eyes of Greeks to be truly unbearable because it directly affects the core of our values: money.

The frantic predation of money, as well as the frenzied quest for happiness in the material goods, which has been the ultimate goal of the Greeks over the last decades, has led us to an unprecedented overestimating of things. Nothing is perfect unless it is dressed in the golden coat of money. While knowledge seems to be useless, if it cannot be cashed in Euro, the half-truth is purified when one become rich through it. In the same way, teaching philosophy to anyone who is not rich is unacceptable, while musical education is the subject of mockery and irony if it is not forged in the judging boards of reality shows or if it does not turn into profit. It is therefore easy to see that by making money the measure of everything, we have lost every sense of morality from our lives.