Ο Δημήτρης Καζάκης στο e-roi - 11 Μαρτίου 2015

Οι αυτοκτονίες και η ψυχολογία της αντίστασης

«Τα στοιχεία που διακινούνται για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα είναι ένα τρομερό ψέμα.» δήλωσε οργισμένος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ Άδωνις Γεωργιάδης λίγες ημέρες προ των εκλογών κατά τη διάρκεια συζήτησης σε τηλεοπτικό σταθμό προσθέτοντας ανερυθρίαστα «δεν θα εμπορευτείτε εσείς τον θάνατο για ψήφους».

Δύο χρόνια πριν ο ίδιος με την ιδιότητα του Υπουργού Υγείας απαντούσε σε χρήστη του twitter που επικαλέστηκε στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα μας ελέω των μνημονίων.

«Κρίση διανύουμε δεν στο έχει πει κανένας; Η αύξηση κατά 17% των αυτοκτονιών είναι μικρή σε σχέση με την έντασή της.Να λέμε πάλι καλά που αυξήθηκαν μόλις τόσο».

O Άδωνις Γεωργιάδης και η παρέα του, εξακολουθούν με απύθμενο θράσος και αναλγησία, στα απομεινάρια μιας πρωτοφανούς για καιρό ειρήνης ανθρωπιστικής κρίσης, να επαναλαμβάνουν ακόμη και σήμερα τα περί succes story και κινδύνου να πέσει η χώρα στα βράχια.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στο σημείο αυτό ότι σε δικό τους αποκλειστικά succeς story οφείλονται οι αυτοκτονίες που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια του 2011 στη χώρα: πρόκειται για τον υψηλότερο αριθμό αυτοκτονιών κατά τη διάρκεια της τελευταίας πεντηκονταετίας(ανήλθαν στις 600).Από τότε δηλαδή που άρχισαν οι επίσημες καταγραφές σύμφωνα με την Π.Ο.Υ.(Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας).

Μικροί παράδεισοι

Tου Γιάννη Μακριδάκη.

Μόλις μπαίνει ο Μάρτης αρχίζουν οι άνθρωποι να κυκλοφορούν και να δουλεύουν στα χωράφια. Περπατάς και ακούς ήχους ανθρώπινης δραστηριότητας, εκ των οποίων κάποιοι είναι σε αρμονία με το ακουστικό περιβάλλον που παράγουν τα άλλα πλάσματα, κάποιοι άλλοι όμως κυριαρχούν βίαια επ’ αυτού και το μαγαρίζουν.

Η φύση βρίσκεται σε οργασμό και αν καθίσεις για λίγο σε μια πέτρα να αφουγκραστείς, μπορείς να νιώσεις καθαρά το μεγαλείο του Χάους του απροσμέτρητου και την ματαιότητα της ζωής του ανθρώπινου πλάσματος που νομίζει ότι μπορεί να το καθυποτάξει. Σίγουρα θα ήταν όλα αλλιώς στη γη και στις ζωές μας αν κάθε άνθρωπος καθόταν σε μια πέτρα για πέντε λεπτά κάθε μέρα…

Χιλιάδες είδη πλασμάτων τριγύρω σου βιώνουν και συνθέτουν τη ζωή και την εικόνα, αναπαράγονται δε με όλους τους τρόπους, ακόμη και χρησιμοποιώντας εσένα τον ίδιον, επιτυγχάνοντας έτσι την αέναη εξελικτική διαδικασία, τη φυσική ανάπτυξη, τη μόνη υφιστάμενη αναπτυξιακή έννοια.