«Τα στοιχεία που διακινούνται για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα είναι ένα τρομερό ψέμα.» δήλωσε οργισμένος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ Άδωνις Γεωργιάδης λίγες ημέρες προ των εκλογών κατά τη διάρκεια συζήτησης σε τηλεοπτικό σταθμό προσθέτοντας ανερυθρίαστα «δεν θα εμπορευτείτε εσείς τον θάνατο για ψήφους».
Δύο χρόνια πριν ο ίδιος με την ιδιότητα του Υπουργού Υγείας απαντούσε σε χρήστη του twitter που επικαλέστηκε στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα μας ελέω των μνημονίων.
«Κρίση διανύουμε δεν στο έχει πει κανένας; Η αύξηση κατά 17% των αυτοκτονιών είναι μικρή σε σχέση με την έντασή της.Να λέμε πάλι καλά που αυξήθηκαν μόλις τόσο».
O Άδωνις Γεωργιάδης και η παρέα του, εξακολουθούν με απύθμενο θράσος και αναλγησία, στα απομεινάρια μιας πρωτοφανούς για καιρό ειρήνης ανθρωπιστικής κρίσης, να επαναλαμβάνουν ακόμη και σήμερα τα περί succes story και κινδύνου να πέσει η χώρα στα βράχια.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στο σημείο αυτό ότι σε δικό τους αποκλειστικά succeς story οφείλονται οι αυτοκτονίες που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια του 2011 στη χώρα: πρόκειται για τον υψηλότερο αριθμό αυτοκτονιών κατά τη διάρκεια της τελευταίας πεντηκονταετίας(ανήλθαν στις 600).Από τότε δηλαδή που άρχισαν οι επίσημες καταγραφές σύμφωνα με την Π.Ο.Υ.(Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας).
Σήμερα μια ακόμη διεθνής έρευνα Ελβετών ερευνητών του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης που διενεργήθηκε σε 63 χώρες ,μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα,δημοσιοποιήθηκε στο κορυφαίο περιοδικό ψυχιατρικής «Τhe Lancet Psychiatry». Όπως προκύπτει από την έρευνα η ανεργία οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία, ακόμη και σε χώρες ή περιόδους που δεν υπάρχει κρίση και ύφεση.
Έτσι, όπως τεκμαίρεται, κάθε χρόνο, περίπου μία στις πέντε αυτοκτονίες που γίνονται κάπου στον πλανήτη, σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με την ανεργία. Μάλιστα οι ερευνητές κάλεσαν τις κυβερνήσεις, πέρα από τις θεραπευτικές παρεμβάσεις, να προβούν στις αναγκαίες επενδύσεις εφαρμόζοντας εκ παραλλήλου τις κατάλληλες πολιτικές στην αγορά εργασίας ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Οι ερευνητές είναι κατηγορηματικοί: Ο περιορισμός της ανεργίας οδηγεί στην μείωση των αυτοκτονιών. Η ανεργία έχει αρνητικές συνέπειες όχι μόνο σε περιόδους ύφεσης, αλλά και στη διάρκεια περιόδων οικονομικής σταθερότητας. Επισημαίνουν δε ότι παγκοσμίως εκτιμάται ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε χρόνο για διάφορους λόγους. Σύμφωνα με την έρευνα, ο κίνδυνος αυτοκτονίας που σχετίζεται με την ανεργία, αυξήθηκε κατά 20% έως 30% και στις τέσσερις γωνιές της Γης μεταξύ 2000 – 2011.
Όπως έχει αποδειχθεί από όλες τις έρευνες που έχουν διενεργηθεί, οι αυτοκτονίες συνδέονται κατά μείζονα λόγο με τις διαδικασίες στον τομέα της εργασίας (Labor dynamics).
Eιδικότερα:
-Τα ποσοστά των αυτοκτονιών κορυφώνονται στην διάρκεια των περιόδων οικονομικής ύφεσης καθ΄όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα.-Ο δείκτης της ανεργίας θεωρείται ο σημαντικότερος προγνωστικός παράγοντας των μεταβολών στα ποσοστά αυτοκτονίας-Πέραν της ανεργίας,παράγοντες που οδηγούν στην αυτοκτονία συνδέονται και με τα προβλήματα στον χώρο της εργασίας( επισφάλεια,ελαστικές σχέσεις εργασίας, έλλειψη προστασίας του εργαζόμενου κτλ) καθώς και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που προκαλούν αδιέξοδα στην καθημερινή ζωή του ατόμου.-Ήδη από την εποχή του Emile Durkheim έχει επιβεβαιωθεί διαχρονικά η διαπίστωσή του «ότι η εργασία προστατεύει από την αυτοκτονία».
Σύμφωνα δε με αμερικανικές μελέτες που έχουν διεξαχθεί κάθε αύξηση της ανεργίας κατά 3% προκαλεί αύξηση των αυτοκτονιών της τάξεως του 5%.
Σπάζοντας τα τείχη του φόβου
Όπως προκύπτει από την εξαίρετη μελέτη τεσσάρων Ελλήνων ψυχιάτρων-ψυχολόγων ( Φ. Σκούρα, Α. Χατζηδήμου, Α. Καλούτση, Γ. Παπαδημητρίου πρώτη έκδοση 1947)«Η ψυχοπαθολογία της πείνας, του φόβου και του άγχους», η επιλογή της ανάληψης αντιστασιακής δράσης κατά τη διάρκεια της κατοχής, λειτούργησε λυτρωτικά για χιλιάδες ανθρώπους. « Όπου η δυσάρεστη, αγχώδης και οξεία συγκινησιακή ένταση του ατόμου μειώνεται μέσω της μεταμόρφωσής της σε γνωστικό όρο της συνείδησης και σε συνειδητή δράση με την ένταξη στην ψυχολογία της ομάδας». Όπως επισημαίνεται, ««η τρομοκρατία ήταν πολύ πιο αισθητή το 1942, παρά το 1944, αν και τότε σημειώθηκε το ρεκόρ των ομαδικών σφαγών και εκτελέσεων. Αποτελεσματικότερη είναι η τρομοκρατία που δεν γνωστοποιεί τα μέσα της, από την προσπάθεια τρομοκράτησης με καθημερινές ανακοινώσεις ομαδικών σφαγών και τουφεκισμών». Και ήταν τότε, το 1944, που η αντίσταση ήταν στο πιο υψηλό της σημείο, σε σχέση με την ανάπτυξη του κινήματος το 1942.
Διαπιστώθηκε επομένως, ότι όταν αυτή η τρομοκρατία έσπασε και όταν οι άνθρωποι συσπειρώθηκαν σε ομάδες του ΕΑΜ, τότε δηλαδή που η ατομική ψυχολογία έγινε ψυχολογία της ομάδας και δη ομάδας που αντιστέκεται, τότε το δυσάρεστο συναίσθημα της οδύνης μετατρεπόταν σε δύναμη. Η επιλογή της δράσης από την απραξία οφειλόταν στη δυνατότητα που παρείχε η Αντίσταση στα μέλη της να ξεπεράσουν τις ψυχολογικές επιπτώσεις που ασκούσε πάνω τους η τρομοκρατία της πείνας και η άσκηση βίας από τις δυνάμεις κατοχής. Τότε όλα τα νευρωσικά συμπτώματα του άγχους, της κατάθλιψης, οι κρίσεις πανικού εκμηδενίστηκαν. Είχε δοθεί ένα καινούργιο νόημα στη ζωή.
Πότε επανέκαμψαν με σφοδρότητα όλα τα καταθλιπτικά συμπτώματα; Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945…
Πηγή:http://inprecor.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.