Η καπιταλιστική ταπεινωτική μηχανική μετατρέπει την ύπαρξη σε «τάπητα»
Tου Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
Στο πλαίσιο του αγώνα του ενάντια στη θανατική ποινή, ο Αλμπέρ Καμύ, όρισε την κρίση ως «κρίση του ανθρώπου», συναρτώντας την με τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο του Άλλου. Σήμερα πια, η κρίση του καπιταλισμού είναι μια «κρίση του ανθρώπου» η οποία, όμως, θεμελιώνεται πάνω σε μια ιδιόμορφη «θανατική ποινή»: στην ταπείνωση του ανθρώπου από άνθρωπο, γεγονός που μάλλον υπερβαίνει τον κλασσικό ορισμό για την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Λες και ο καπιταλισμός, μεταξύ άλλων, είναι και ένα πολύπλοκο δίκτυο ιμάντων μεταβίβασης της ταπείνωσης, από πάνω προς τα κάτω, ακολουθώντας το γνωστό φαινόμενο the dog effect – ο σκύλος, στο τελευταίο σκαλί της ταπεινωτικής ιεραρχίας, που «τρώει» την τελευταία κλωτσιά.
Τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στη Λάρισα, που είχαν σαν αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό ενός τετράχρονου παιδιού – ύστερα από την προτεστάντικη τιμωρητική πρωτοβουλία του διαχειριστή της πολυκατοικίας να αποκαταστήσει ο ίδιος τον νόμο που η μητέρα είχε παραβιάσει, διακόπτοντας αυτοβούλως και ετσιθελικά την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος που είχε «παρανόμως» συνδεθεί – δεν αναδεικνύουν μόνο την εγκληματική ανυπαρξία του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, αλλά ταυτόχρονα κραυγάζουν για την κρίση του ανθρώπου. Η καθημερινότητα όλων κραυγάζει για την καπιταλιστική ταπεινωτική μηχανική, που μετατρέπει την ύπαρξη σε «τάπητα».