Στιγμές χαλάρωσης

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Χτες το απόγευμα, καθώς με μια συνηθισμένη διαδικτυακή βόλτα προσπαθούσα να χαλαρώσω μετά από μια ιδιαίτερα έντονη και κουραστική ημέρα δουλειάς, πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου μια σκέψη συμπάθειας για τους κυβερνητικούς βουλευτές και, γενικά, για το προσωπικό που υπηρετεί την αστική τάξη από θέσεις εξουσίας. Φευγαλέα (το ξαναλέω και το τονίζω!) αισθάνθηκα κάτι σαν λύπηση για όλους αυτούς που παλεύουν να αλλάξουν χρώμα στο μαύρο, προκειμένου να μας πείσουν με το ζόρι ότι, έστω και με τεράστιες δυσκολίες, όλα πάνε καλά και θα πάνε ακόμη καλύτερα. Είναι όντως αξιολύπητοι, καθώς αραδιάζουν νούμερα, τα ανακατεύουν, τα γιαχνίζουν και τα σερβίρουν νομίζοντας ότι κάτι καταφέρνουν. Δεν καταλαβαίνουν οι τλήμονες αριθμολάγνοι ότι η ευημερία των αριθμών τους ελάχιστα απασχολεί τον λαό.

Μάργκαρετ Θάτσερ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η τελευταία τους συνάντηση έγινε στις 13/11/1990.Την επόμενη μέρα, σε εσωκομματικές εκλογές, η Θάτσερ έχασε την ηγεσία τού κόμματός της.

Οι προηγούμενοι έβλεπαν στους αριθμούς μια ιστορία επιτυχίας, ένα σαξές στόρυ, όπως το έλεγαν. Οι τωρινοί βλέπουν πλεονάσματα και ανάπτυξη εκεί όπου κάποτε υπήρχαν ελλείμματα και ύφεση. Κανένας τους δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο λαός δεν κοιτάζει τα νούμερα για να δει επιτυχίες και ανάπτυξη. Κοιτάζει, πρώτα-πρώτα, την τσέπη του. Κοιτάζει το καλάθι τού σουπερμάρκετ, που δεν λέει να γεμίσει με τα χρειώδη, παρ' ότι το σχετικό κονδύλι τού οικογενειακού προϋπολογισμού έχει ήδη εξαντληθεί. Κοιτάζει την τσέπη του και υπολογίζει με τρόμο τις ημέρες που απομένουν ώσπου να βγει κι αυτός ο μήνας. "Ρε συ Θόδωρε", μου είπε προ καιρού κάποιος, "πάει ο μήνας 25-26 και λέω Παναγία μου να πέσω για ύπνο κι όταν ξυπνήσω να έχει πάει πρώτη του άλλου, για να έχει μπει το δεκαπενθήμερο στην τράπεζα". Άιντε τώρα να μιλήσεις σ' αυτόν τον άνθρωπο για διαπραγματεύσεις, κλεισίματα αξιολογήσεων και ρυθμίσεις χρέους. Θα σου πει ένα μεγαλοπρεπές "δεν μας χέζεις, ρε Ευκλείδη", και θά 'χει και δίκιο.

Οταν οι μαθητές απολογούνται ως υπόδικοι για τους μαθητικούς αγώνες τους..

Οι μαθητικές καταλήψεις, όσο κι αν ορισμένες φορές αντιμετωπίζονται ως ακατανόητες ή άστοχες, έχουν πάντα ένα στέρεο πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο,ακόμα κι αν αυτό δεν αναδεικνύεται στα συνθήματά τους: απορρίπτουν το υπαρκτό σχολείο και προσβλέπουν σε ένα άλλο σχολείο, της μόρφωσης, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, σε μια άλλη κοινωνία πιο δημοκρατική και πιο δίκαιη, με λιγότερες διακρίσεις και ανισότητες.

Σε όσες εκδηλώσεις μνήμης δασκάλων που έφυγαν, έχω πάρει μέρος στη ζωή μου, έχω κρατήσει ως σημαντική σημείωση το γεγονός ότι οι εμβληματικές μορφές δασκάλων ήταν αγωνιστές και ως μαθητές, με τις καταλήψεις τους, τις πορείες τους, τα έντυπά τους,τις διαμαρτυρίες τους...Όταν η δικαστική εξουσία καταστέλλει και ποινικοποιεί τη μαθητική διαμαρτυρία και τους μαθητικούς αγώνες ακυρώνει την κοινωνική δυναμική για δημοκρατία στο σχολείο και έξω από αυτό.

"Και με πραξικόπημα, αν χρειαστεί"...

Το ιστολόγιο δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητο από τον θάνατο του "τελευταίου μεγάλου έλληνα πολιτικού του εικοστού αιώνα". Οφείλει έναν φόρο τιμής στο μικρανήψι τού "μεγαλύτερου έλληνα πολιτικού του εικοστού αιώνα", του Ελευθερίου Βενιζέλου. Έτσι, λοιπόν, καταθέτει στην μνήμη του τη παρακάτω εμπιστευτική αναφορά τού Ρίτσαρντ Μπάρχαμ, αξιωματούχου του πολιτειακού υπουργείου εξωτερικών, υπευθύνου για τα θέματα της Ελλάδας. Σας κουράζω αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτά τα στοιχεία δεν θα τα δείτε σε κανένα αφιέρωμα για τον εκλιπόντα.

Το έγγραφο αφορά μυστικό δείπνο στο σπίτι τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις 28 Ιουνίου 1965, κατά την περίοδο που εξυφαίνεται η αποστασία. Όσοι δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, διαβάστε το από τα ακριβή φωτοαντίγραφα που παραθέτω. Οι υπόλοιποι, δείτε την ακριβή μετάφραση που ακολουθεί. Όμως, προσέξτε όλοι με πόση άνεση συζητείται η αντικατάσταση του "ανίκανου" πρωθυπουργού με τον Μητσοτάκη, καθώς και πόσο ανάλαφρα ο τελευταίος υποδεικνύει την συμμόρφωση του Μακάριου ακόμη και με πραξικόπημα.