"Θα Ζήσω..."

Ήταν νύχτα κι ήταν ένας πόνος που σε ξύπνησε.

Αυτή ήταν η αρχή.

Τόσο απλά. Ένας πόνος.

Ένας απλός πόνος, που θα μπορούσε να νοιώσει ο καθένας.

Ποτέ δεν φανταζόσουν ότι αυτό το βράδυ, έτσι απλά, θα άνοιγε μια πόρτα σε μια διαφορετική ζωή.

Εισαγωγή στο Νοσοκομείο, εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις και…. Διάγνωση: «μόρφωμα στην κεφαλή του παγκρέατος», «εξαιρέσιμο», «χωρίς άλλες αλλοιώσεις».

«Καλά τα νέα» οι γιατροί. «Τυχερός, μέσα στην ατυχία σου» οι συγγενείς κι οι φίλοι.

Αισιοδοξία. Μια επέμβαση είναι απλά.

Μετά αναμονή. Αύριο, την άλλη εβδομάδα…..

Ταχεία βιοψία. Καρκίνος!

Απελπισία!

Γιατί; Γιατί σε μένα; Ερωτήματα, βέβαια, εγωιστικά και που κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει, αλλά τα σκέφτεσαι. Θέλεις δεν θέλεις.

Κι όταν, μέχρι τώρα, δεν είχες κανένα πρόβλημα υγείας. Κανένα! Κι όταν αισθανόσουν δυνατός και.. ακατάβλητος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς… με πολλαπλές δραστηριότητες… με θέληση για ακόμη περισσότερα…

Και τώρα… αδύναμος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου…

Γύρω σου όλοι σου δίνουν κουράγιο. Βλέπεις, όμως, μέσα στα μάτια τους την αγωνία, την ανησυχία, το άγχος, την πίεση. Κι ας χαμογελούν… Κάνεις ότι τους πιστεύεις. Όχι για σένα, αλλά γι΄ αυτούς.

Δεκάδες οι επισκέπτες. Όλες τις ώρες της ημέρας. Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι… Κοντινοί, μακρινοί, γνωστοί… Σου δίνουν κουράγιο. Νοιώθεις ότι είναι πολλοί αυτοί που σε αγαπάνε κι ας μην το είχαν εκδηλώσει χρόνια τώρα.

Περνούν οι μέρες κι επέμβαση δεν γίνεται.

Αρχίζεις να καταβάλλεσαι. Και φυσικά να ανησυχείς όλο και περισσότερο. Τις νύχτες, μόνος σου, κλαις. Δεν θέλεις αλλά δεν μπορείς.

Βγαίνεις έξω από το νοσοκομείο, βιώνεις την ζωή, όπως ήταν πριν και επιστρέφεις. Σου κάνει και καλό και κακό. Καλό γιατί επανέρχεσαι στην ζωή σου, έστω και για λίγο, αλλά και κακό γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσεις την ίδια ζωή.

Αλλαγή νοσοκομείου και γιατρού. Προγραμματισμός επέμβασης.

Νέα αγωνία, καινούργιες αμφιβολίες…

Παραμονή βράδυ… Φεύγουν οι συγγενείς.. Μια τελευταία τζούρα τσιγάρο…

Μόνος… Ψυχραιμία, λες στον εαυτό σου… Δεν είσαι ο μόνος, πόσοι πριν από σένα… Ναι… αλλά… είσαι εσύ τώρα. Η δικιά σου η ζωή κρέμεται από τα χέρια ενός άλλου ανθρώπου, του γιατρού. Εντάξει, δεν πανικοβάλλεσαι, αλλά να ανησυχείς…

Μ΄ αυτές τις σκέψεις να σε γυροφέρνουν ξημερώνει.

Ξύρισμα, ρόμπα, φορείο, αίθουσα νάρκωσης, χαλάρωμα, χαλάρωμα και μετά… τίποτα… το απόλυτο τίποτα.

Συζητήσεις, είσαι πάνω σε ένα φορείο που τρέχει – νομίζεις - στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ασανσέρ, άνοιγμα πόρτας και.. πρόσωπα. Πολλά πρόσωπα να σου χαμογελούν, «όλα καλά» να σου λένε, να σε αγγίζουν… Άλλα τα γνωρίζεις, άλλα όχι..

Δεν πονάς, αλλά νοιώθεις κάπως… Ένα κενό μέσα σου, ακαθόριστο.

Και μετά τα «νέα». Πάει το πάγκρεας, πάει κι σπλήνα. Αλλά, κατά τα άλλα «όλα καλά».

Δύσκολες μέρες οι επόμενες, αλλά κυρίως οι νύχτες.

Και μετά κι άλλα «νέα». Διαβητικός πλέον. Που σημαίνει αλλαγή του τρόπου ζωής που ήξερες μέχρι τώρα.

Ριζική ανατροπή. Πρέπει να ζήσεις σαν ένας άλλος άνθρωπος που δεν τον γνώριζες μέχρι σήμερα. Σου λένε δεν είναι δύσκολο και μπορεί να μην είναι. Αλλά πρέπει να πάψεις να είσαι αυτός που ήσουν.

Έξοδος από το νοσοκομείο. Πάλι στα γνώριμα στέκια. Καλύτερα αλλά και πιο δύσκολα.

Περίοδος προσαρμογής, εν αναμονή βιοψιών και επόμενων ιατρικών πράξεων, εφ΄  όσον χρειαστούν.

Πόνοι, αλλά και διαλείμματα  ξεκούρασης. Συνεχής βελτίωση.

Ψυχολογία καλύτερη. Σιγά – σιγά αποδέχεσαι αυτό που σου συμβαίνει και δίνεις μια υπόσχεση στον εαυτό σου: «Θα ζήσω».

Γιώργος Π. Κόλλιας

Υ.Γ.1 Πολλοί συνηθίζουν να μην μιλάνε για την «κακιά» αρρώστια και να κρύβουν την πάθησή τους, όχι εγώ. Δεν είναι ντροπή, δεν φταίει κανείς, απλά συμβαίνει και δεν μπορείς να το «ξορκίσεις» κρύβοντάς το.

Υ.Γ.2 Ευχαριστώ τους εκατοντάδες ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου με κάθε τρόπο. Είτε με αυτοπρόσωπη παρουσία, είτε με τηλέφωνα και sms, είτε από το διαδίκτυο μου έδωσαν δύναμη και με στήριξαν σημαντικά. Να είναι όλοι τους καλά.

 

 

Πηγή: http://gekollias.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html