ΣΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Aκούστε και ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο για το θέμα, από τον Γ.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ (απο την εκπομπή της 26ης Οκτ. 2015 στον διαδυκτιακό σταθμό του Ε.ΠΑ.Μ. e-roi)
Και να που η Πορτογαλία, του «πετυχημένου μνημονίου» γίνεται και πάλι Ελλάδα: άλλο ψηφίζει η πλειοψηφία του λαού και άλλο κυβερνά, χάρη στο συντηρητικό πρόεδρό της, που απερίφραστα και κυνικότατα ξεκαθάρισε ότι μεταξύ Ευρώ και δημοκρατίας, ο δικός του ρόλος είναι να διασφαλίζει την παραμονή στο Ευρώ. Στην Ελλάδα βεβαίως ο Π. Παυλόπουλος - αυτοχρισθείς επί της ουσίας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας του Ευρώ - δε χρειάστηκε να φτάσει μέχρι εκεί, καθώς στο ίδιο δίλημμα έδωσε την ίδια απάντηση με τον Πορτογάλο πρόεδρο ο Αλέξης Τσίπρας, φέρνοντάς μας τον όλεθρο του τρίτου μνημονίου.
Το πρώτο μάθημα - και - από την Πορτογαλία είναι ότι η συμμετοχή όχι απλά σε ένα κοινό νόμισμα αλλά σε μια ζώνη κρατών, που με βάση και με πρόσχημα δημοσιονομικούς κανόνες καθορίζει συνολικά την οικονομική και επομένως την εν γένει πολιτική των κρατών συνεπάγεται προφανείς αφαιρέσεις κυριαρχίας, επομένως και δημοκρατίας. Αυτές οι αφαιρέσεις λαμβάνουν χαρακτηριστικά πλήρους κάμψης της δημοκρατίας επειδή μέσα σε αυτή τη ζώνη κρατών οι σχέσεις έστω ρητορικά διακηρυγμένης ισοτιμίας έχουν μετατραπεί σε σχέσεις νεοαποικιακής εξάρτησης της περιφέρειας από το μητροπολιτικό κέντρο- κρατικό, γραφειοκρατικό και κεφαλαιακό. Ενώ το τυπικό περίβλημα του αστικού φιλελευθερισμού λίγο πολύ παραμένει - αν και όχι ανέπαφο αλλά αντίθετα με ολοένα μεγαλύτερα ρήγματα- η ουσία ακόμα και αυτού του σχετικά αυτόνομου αστικοδημοκρατικού πολιτικού εποικοδομήματος συρρικνώνεται έως και εξαφανίζεται.
Όταν τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν μπορούν να κατευθύνουν την ψήφο του λαού όπως το μεγάλο κεφάλαιο απαιτεί, με αποτέλεσμα ακόμα και μετριοπαθείς Κεϋνσιανοί να ενισχύονται, πολύ περισσότερο αν εμφανίζονται και δυνάμεις που αμφισβητούν τον κυρίαρχο προσανατολισμό του μεγάλου κεφαλαίου, οι θεσμοί δρουν στα όρια ή και πέραν της τυπικής νομιμότητας, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι η λαϊκή ετυμηγορία θα ακυρωθεί στην πράξη.
Πρόκειται για ζήτημα μόνο σχετιζόμενο με την ευρωζώνη ωστόσο; όχι. Αποτελεί γενική και θεμελιακή συνθήκη επιβολής του νεοφιλελευθερισμού σε όλες τις κοινωνίες επειδή δεν μπορεί να υπάρξει αποδοχή από τις μεγάλες μάζες ενός μοντέλου αντιδραστικού καπιταλισμού, δηλαδή καπιταλισμού που υλοποιεί διαρκή συσσώρευση πλούτου προς τους «πάνω» - στην περίπτωση της ευρωζώνης και προς τους έξω- μέσα από επίθεση στην εργασία, στα κοινωνικά δικαιώματα, στον κοινωνικά επωφελή κρατικό παρεμβατισμό και μέσα από την επίταση της φτώχειας.
Με όποια θετική ή αρνητική αφήγηση και αν εμφανιστεί το εν λόγω μοντέλο - που είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του καπιταλισμού να «επαναστατικοποιήσει» τα μέσα παραγωγής- όση καθεστωτική προπαγάνδα και αν χρησιμοποιήσει καθίσταται πολύ σύντομα αναπόφευκτη η άρνηση των λαών να το υπηρετήσουν και να το αποδεχτούν. Έτσι έρχεται ως απάντηση από πλευράς του συστήματος εξουσίας η άρση της σχετικής αυτονομίας του πολιτικού ή πολιτειακού εποικοδομήματος προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και άρα η καταστολή του αστικοδημοκρατικού κεκτημένου. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν προκαλεί κρίσεις άθελά του αλλά εσκεμμένα, προκειμένου να ανοίγει σύνορα, να αίρει ελέγχους του κεφαλαίου που είχαν θετικό κοινωνικό αντίκτυπο να αναδιανέμει πλούτο και να καταστέλλει δημοκρατικά κεκτημένα.
Η ακολουθία αυτή συμπυκνώνεται και εντείνεται εντός της ζώνης του Ευρώ που χάρη στον επιφανειακά παράλογο δημοσιονομισμό της, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι λογικότατος ως εργαλείο επιβολής της νεοφιλελεύθερης και νεοαποικιακής κυριαρχίας, έχει καταστεί η δομή - πρότυπο του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού. Εξ' ου και όχι μόνο οι «κακοί μαθητές» αλλά και οι «καλοί» υφίστανται την ίδια ταπείνωση χάρη σε πρόθυμους εσωτερικούς αποστάτες, όταν ψηφίζουν με «λάθος» τρόπο. Με άλλα λόγια η ευρωζώνη αποτελεί το πρότυπο θεσμικής επιβολής του νεοφιλελευθερισμού, διαμόρφωσης ενός πολιτειακού και πολιτικού συστήματος άτυπης, επιφανειακά τεχνοκρατικής και εμφανώς αντιδημοκρατικής επιβολής των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου στο κέντρο, μέσα από τον πολυκομματικό αυταρχισμό στα κράτη - μέλη και δη στα πιο αδύναμα που βιώνουν πολλαπλές εξαρτήσεις.
Αποδεικνύεται όμως και κάτι ακόμα: ότι σε ένα περιβάλλον ασφυκτικού εξουσιασμού από πλευράς του συστήματος εξουσίας, το ουσιαστικά δημοκρατικό καθίσταται αφετηριακά εν δυνάμει επαναστατικό, αναγκαίο αν και όχι ικανό βήμα προς ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Η αφυδάτωση έως κατάλυση του αστικοδημοκρατικού κεκτημένου από πλευράς του συστήματος εξουσίας, από τη μια το «χαρίζει» στις συνεπείς σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις, που καλούνται να το επαναφέρουν και από την άλλη θέτει επί τάπητος το ζήτημα της δημοκρατικής «ουσιαστικοποίησης» και εμβάθυνσης, δηλαδή αυτού που το ΕΑΜ περιέγραφε ως λαοκρατία.
Η αποκατάσταση της δυνατότητας του λαού ως τέτοιου να αποφασίζει και να επιβάλλει, σε ένα περιβάλλον γενικευμένου κοινωνικού ολέθρου προκαλεί την πρώτη αναγκαία ρηγμάτωση στο σύστημα εξουσίας που εδράζεται στη νεοαποικιακή εξάρτηση και στον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό. Άρα και η πρώτη διεκδίκηση των ουσιαστικά αντισυστημικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να είναι η δημοκρατική πράξη και εφαρμογή. Να τους χτυπήσουμε εκεί που πονούν, από εκεί που δε μας περιμένουν.
*Πηγή:tvxs.gr
Διάβασε σχετικά και ΕΔΩ
...//...
Πορτογαλία: «This is a coup» ή καλύτερα «This is Capitalism» (in crisis)
Παραβίαση της λαϊκής εντολής και κυβέρνηση από την κεντροδεξιά μειοψηφία
Της Ελένης Μαυρούλη
"Είναι η χειρότερη στιγμή για ριζικές αλλαγές στα θεμέλια της δημοκρατίας μας! Στα 40 χρόνια δημοκρατίας καμία κυβέρνηση στην Πορτογαλία δεν εξαρτιόταν από τη στήριξη αντιευρωπαϊκών δυνάμεων, δηλαδή δυνάμεων που έκαναν εκστρατεία για την κατάργηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, της Συμφωνίας για Δημοσιονομική Πειθαρχία, της Συμφωνίας για την Ανάπτυξη, ή πολύ περισσότερο για την διάλυση της νομισματικής ένωσης, την έξοδο της Πορτογαλίας από το ευρώ και επιπρόσθετα την διάλυση του ΝΑΤΟ. Αφού υλοποιήσαμε ένα επαχθές πρόγραμμα οικονομικής υποστήριξης, που περιλάμβανε βαριές θυσίες, είναι καθήκον μου, στο πλαίσιο των συνταγματικών μου εξουσιών, να κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψω το να δοθούν λανθασμένα μηνύματα στους οικονομικούς θεσμούς, στους επενδυτές, στις αγορές."
Και με αυτήν την λιτή, πλην άκρως αποκαλυπτική επιχειρηματολογία, ο Πρόεδρος της Πορτογαλίας Άνιμπαλ Καβάκο Σίλβα έκλεισε το γύρο διαβουλεύσεων που είχε με όλα τα κόμματα που εισήλθαν στη Βουλή μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ομοϊδεάτη του, επικεφαλής του κεντροδεξιού συνασπισμού «Πορτογαλία Μπροστά» και απερχόμενο πρωθυπουργό Πέδρο Πάσους Κοέλιου. Ο συνασπισμός υπό τον Κοέλιου είχε, όντως, συγκεντρώσει 38,5% «τερματίζοντας» πρώτος την εκλογική κούρσα. Όμως, δεν εξασφάλισε αυτοδυναμία παίρνοντας 107 εκ των 230 εδρών, γεγονός που συνεπάγεται σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ή μειοψηφίας.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Αντόνιο Κόστα (θα πρέπει βέβαια να υπενθυμίσουμε ότι το μνημόνιο και το ΔΝΤ στην Πορτογαλία το «έφεραν» οι Σοσιαλιστές) ήρθε δεύτερο συγκεντρώνοντας 32,38% και 86 έδρες. Στις ημέρες που μεσολάβησαν από τις εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε συζητήσεις τόσο με το Αριστερό Μπλόκ που εξασφάλισε 19 έδρες όσο και με την Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία, με κορμό το Πορτογαλικό ΚΚ, που εξασφάλισε 17 έδρες και είχε σαφώς διαφανεί προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας που τους εξασφάλιζε 122 έδρες, δηλαδή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Το κατά πόσο είναι ορθή η επιλογή των αριστερών σχηματισμών και ιδιαίτερα της Συμμαχίας με κορμό το Πορτογαλικό ΚΚ, να δεχτεί μια κυβερνητική συνεργασία με τους Σοσιαλιστές που επιμένουν στην χιλιοπαιγμένη «συνταγή» της δυνατότητας βελτίωσης της κατάστασης στο πλαίσιο της ευρωζώνης και του καπιταλισμού, χωρίς να υπάρχει καμία πρόταση που ν’ ανοίγει «δρόμο» για κάτι διαφορετικό, είναι κάτι που ο κάθε αναγνώστης μπορεί να κρίνει. Εντούτοις, στην προκειμένη περίπτωση το σημαντικό είναι ουσιαστικά το πραξικόπημα στο οποίο προχώρησε ο Πρόεδρος της Πορτογαλίας προκειμένου να μην προσεγγίσουν την εξουσία, ακόμη και έχοντας κάνει σημαντικές υποχωρήσεις, οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που παραδοσιακά αμφισβητούν και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Η επιλογή του Σίλβα να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κουέλιου γνωρίζοντας, ουσιαστικά, ότι οδηγεί τη χώρα σε κυβέρνηση μειοψηφίας και να παραβιάσει με τον τρόπο αυτό την «χιλιοειπωμένη» στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας «λαϊκή εντολή» των εκλογών (αφού η κυβέρνηση συμμαχίας των υπολοίπων θα εξέφραζε την πλειοψηφία των ψηφισάντων) αποτελεί απτή απόδειξη των ορίων της αστικής δημοκρατίας. Ορίων που όσο και αν τα κανακεύουν οι διαφόρων ειδών κόλακες της εξουσίας, είναι εμφανή, ξεκάθαρα, σαφώς ταξικά και υπέρ του δέοντος, πλέον, ανελαστικά.
Όσο πιο σκληρά το κεφάλαιο επιτίθεται στην εργατική τάξη και όσο πιο βάρβαρα μέτρα λιτότητας υιοθετούνται από τους πολιτικούς εκφραστές της εξουσίας του για να το διασώσουν τόσο πιο ανύπαρκτη θα γίνεται η αστική δημοκρατία την οποία, αν και οι ίδιοι οι κυβερνώντες την «πιπιλάνε» σαν καραμέλα από το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι οι πρώτοι που την καταπατούν απέναντι στην απειλή της λαϊκής οργής και πολύ περισσότερο της οργανωμένης λαϊκής οργής. Όσο πιο βαθιά η καπιταλιστική κρίση τόσο πιο ριζική και η προσπάθεια να πάρει πίσω η αστική τάξη τα όρια – δικαιώματα, στα οποία είχε συναινέσει υπό την πίεση της ταξικής πάλης και όχι φυσικά από «καλή καρδιά».
Τους τελευταίους μήνες, η ΕΕ, η Ευρωζώνη και κατ’ επέκταση, λόγω σειράς άλλων θεμάτων, όπως το προσφυγικό που προκάλεσαν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, και η διεθνής κοινότητα απεκδύονται ολοένα ταχύτερα και πιο βίαια τον αστικοδημοκρατικό τους μανδύα, καταπατούν τις αξίες που οι ίδιες είχαν ανάγει σε θεμέλια και δείχνουν το αποκρουστικό τους πρόσωπο, διαλύοντας μόνες τους τις αυταπάτες. Ίσως, η καλύτερη έκφραση δεν είναι το this is a coup που κυκλοφόρησε ευρέως μετά την σύνοδο κορυφής για την Ελλάδα στις 13 Ιουλίου, όπου με περισσή κυνικότητα κατέστη σαφές ότι δεν ενδιέφερε το τι ήθελε ο ελληνικός λαός, αλλά το this is capitalism και ιδιαίτερα όταν είναι in crisis. Και όποιος έχει την αυταπάτη ότι σε αυτό χωρά διάλογος, φτιασίδωμα, ελιγμός και όχι ανατροπή και ρήξη δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα «μαθήματα δημοκρατίας» κατά Ολάντ που έδωσε η Ελλάδα τους προηγούμενους μήνες, για να «πάρει» πίσω ένα τρίτο σκληρότερο μνημόνιο και την επιλογή Σίλβα στην Πορτογαλία.
Πηγή:Το Περιοδικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.