Του Γιάννη Μακριδάκη
Άρχισαν να φυτρώνουν τα φυντάνια στα σπορεία. Ξεκίνησα και τα μπολιάσματα σιγά σιγά, δοκιμές και πειράματα με μια βερικοκιά. Αύριο θα δοκιμάσω και φυστικιά σε υποκείμενο τσικουδιάς, μου έδωσε δυο μπόλια ο μπάρμπα θωμάς και τα έχω στο νεράκι. Ύστερα θα μπολιάσω και μερικούς αγρέλους με χιώτικη ελιά κουρμάδα. Τα ξινά αργότερα, όπως πέρσι, τον Μάη και αρχές Ιουνίου δυο νεραντζιές που θα γίνουν λεμονιές δίφορες. Πέρσι τις ξαναμπόλιασα αλλά τις έκαψε ο παγετός. Όπως και τις αβοκαντιές, το ταμαρίλο, τις φυσαλίδες και τη γαζία αλλά όλα έχουν χυμούς και ξανασκάνε από χαμηλά, το Θαύμα λαμβάνει χώρα και πάλι, πώς να μην πιστέψει ο άνθρωπος στην Ανάσταση όταν ζει μες στο Θαύμα…
Άνοιξη ξανά λοιπόν. Η εποχή που έχει ακόμη τη δύναμη να υπενθυμίζει στον σύγχρονο άνθρωπο ότι είναι φυσικό πλάσμα κι αυτός όπως όλα τα άλλα γύρω του και ότι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που ήρθε στη ζωή είναι για να βιώσει αυτό το Θαύμα και να γίνει κι ένα μαζί Του, να γίνει απόλυτο και αρμονικό μέλος Του.
Σήμερα συναντήθηκα με ένα μικρό φιδάκι σε λήθαργο ακόμη, λιαζόταν στον πυρωμένο τσιμεντόδρομο του χωριού, παραλίγο να το πατήσω και να το κάνω λιώμα με τη γαλότσα αλλά τη γλύτωσε διότι το αντιλήφθηκα την τελευταία στιγμή και άνοιξα περισσότερο το βήμα μου, πέρασα από πάνω του. Τίποτε δεν σκοτώνουμε, είναι κανόνας αυτός, ούτε οχιές επικίνδυνες. Σεβασμός στο θαύμα. Μοναχά σάλιακες και τσιτσοσάλιακες που τους ρίχνουμε πότε πότε στις όρνιθες για μεζέ και για να έχουν τα αυγά τους Β12!!
Κατόπιν συναντήθηκα με δυο υδρόβια μεγάλα πουλιά, σταχτοτσικνιάς ήταν μάλλον το ένα, το άλλο δεν ξέρω, ένα μεγάλο ράμφος είχε και καθόταν μέσα σε κάποιο πλημμυρισμένο χωράφι που είναι στο διάβα μου. Θαύμασα το πέταγμά τους το υπέροχο μόλις με αντιλήφθηκαν.
Γονάτισα ύστερα επί ώρες πολλές πάλι στη γη, ανάμεσα σε σέλινα, μαϊντανά, σπαράγγια, ξυνίθρες, παπούλες, βίκους, κουκιά, σέσκουλα, παντζάρια, ρόκες, μαρούλια, λάχανα, μπρόκολα, ραπάνια και άλλα πολλά, αμέτρητα, αλλά και δεντράκια διάφορα σπορόφυτα που άρχισαν κι αυτά να ξυπνάνε και να βγάζουν φυλλαράκι και φέτος.
Δε θες να φύγεις από το χωράφι, δε θες να σηκώσεις το κεφάλι και το βλέμμα από τη γη, ούτε να σταθείς όρθιος, δεν θες να νυχτώσει και να μπεις σπίτι. Εκεί μονάχα θέλεις να είσαι, ανάμεσα στα φυτά, μαζί με τα πουλάκια, τις πεταλούδες και τις μέλισσες, αναπόσπαστο και συνειδητό μέλος του Κόσμου
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=6439
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.