Εναλλακτικό σχέδιο για τη ρήξη ή τρίτο μνημόνιο!

Του Πάνου Κοσμά

Οι "μέσα" και οι "έξω", η στάση πληρωμών, το νόμισμα και οι τράπεζες.

Υπάρ­χουν συ­γκυ­ρί­ες στην τα­ξι­κή πάλη που τα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα και τα ανού­σια υπο­χω­ρούν ή εξα­φα­νί­ζο­νται και όλα συ­μπυ­κνώ­νο­νται σε ένα, κυ­ρί­αρ­χο δί­λημ­μα, από του οποί­ου την απά­ντη­ση εξαρ­τώ­νται τα πάντα. Όταν τα πο­λι­τι­κά επί­δι­κα συ­μπυ­κνώ­νο­νται με τέ­τοιο τρόπο σε ένα, κυ­ρί­αρ­χο δί­λημ­μα, τότε και ο πο­λι­τι­κός χρό­νος συ­μπυ­κνώ­νε­ται τρο­μα­κτι­κά. Τότε δεν είναι μόνο το δί­λημ­μα κα­θα­ρό, είναι και ο κα­τα­να­γκα­σμός του χρό­νου πολύ με­γά­λος. Τότε ισχύ­ει το "χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά", καθώς η κα­τεύ­θυν­ση των εξε­λί­ξε­ων, ίσως μά­λι­στα και ο ίδιος ο αγώ­νας συ­νο­λι­κά, κρί­νε­ται σε σύ­ντο­μο χρόνο - οι μέρες με­τρούν για βδο­μά­δες, οι βδο­μά­δες για μήνες και οι μήνες για χρό­νια. Σε μια τέ­τοια ακρι­βώς συ­γκυ­ρία βρι­σκό­μα­στε σή­με­ρα, κάτι λι­γό­τε­ρο από 50 μέρες ύστε­ρα από τις εκλο­γές της 25ης Ια­νουα­ρί­ου, καθώς στον ορί­ζο­ντα της πο­λι­τι­κής πάλης προ­βάλ­λει το δί­λημ­μα "Ρήξη ή πλή­ρης υπο­τα­γή και συ­ντρι­βή".

Φυ­σι­κά, δεν συ­μπυ­κνώ­νε­ται για όλους με αυτό τον τρόπο το νόημα της πάλης, καθώς -όπως μπά­ντα σε ανά­λο­γες ιστο­ρι­κές συ­γκυ­ρί­ες- υπάρ­χουν και αυτοί που, αυ­τα­πα­τώ­με­νοι ή απλώς απο­ξε­νω­μέ­νοι από τα ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ερ­γα­λεία δια­χεί­ρι­σης κα­τα­στά­σε­ων ρήξης, ελ­πί­ζουν σε μια "μέση οδό", σε έναν "έντι­μο συμ­βι­βα­σμό". Όμως, τα γε­γο­νό­τα και τα δε­δο­μέ­να είναι συ­ντρι­πτι­κά ενα­ντί­ον τέ­τοιων αυ­τα­πα­τών, τόσο, ώστε να μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν κάλ­λι­στα πο­λι­τι­κός στρου­θο­κα­μη­λι­σμός.

Καθώς λοι­πόν η αμεί­λι­κτη λο­γι­κή των γε­γο­νό­των κο­νιορ­το­ποιεί τις αυ­τα­πά­τες για "έντι­μο συμ­βι­βα­σμό" με τους δα­νει­στές, καθώς τί­θε­ται εκ των πραγ­μά­των το δί­λημ­μα "Ρήξη ή πλή­ρης συμ­βι­βα­σμός και συ­ντρι­βή", η συ­ζή­τη­ση μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα στους κόλ­πους του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, για ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο ρήξης είναι φυ­σι­κό ότι έχει ανά­ψει. Διότι αν η απά­ντη­ση στο δί­λημ­μα είναι ρήξη και όχι πλή­ρης υπο­τα­γή, η ρήξη απαι­τεί συ­νει­δη­τό σχέ­διο. Δεν έχει νόημα να την υπο­στείς σαν θύμα, αλλά μόνο να προ­ε­τοι­μα­στείς γι' αυτήν ώστε να απο­βεί νι­κη­φό­ρα.

Τρίτο μνη­μό­νιο ή ρήξη!

Η Έλενα Πα­να­ρί­τη, που γρή­γο­ρα γρή­γο­ρα ανα­γο­ρεύ­τη­κε σε δεύ­τε­ρη τη τάξει στο υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών, απο­κά­λυ­ψε πρό­σφα­τα ότι το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα του 2014 είναι τε­λι­κά 0,6% του ΑΕΠ, πολύ κάτω από τις αρ­χι­κές προ­βλέ­ψεις και εκτι­μή­σεις, ενώ λίγο αρ­γό­τε­ρα το υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών ανα­κοί­νω­σε την τε­λι­κή εκτί­μη­ση ότι κλείν­μει ακόμη χα­μη­λό­τε­ρα, στο 0,3%. Επι­πλέ­ον, λόγω του τε­ρά­στιου απο­πλη­θω­ρι­σμού (-2,45%), το 2014 ήταν το 7ο συ­νε­χό­με­νο έτος ύφε­σης (-1,9%). Τον Ια­νουά­ριο και το Φε­βρουά­ριο τα έσοδα έπε­σαν πολύ κάτω από τις προ­βλέ­ψεις, οι τρά­πε­ζες είναι στο όριο από άποψη ρευ­στό­τη­τας, οι κα­τα­θέ­σεις φεύ­γουν με στα­θε­ρό ρυθό, η σχέση κα­τα­θέ­σε­ων - δα­νεί­ων επι­δει­νώ­νε­ται διαρ­κώς, ένα κλίμα γε­νι­κής ανα­σφά­λειας και ανα­μο­νής για τις εξε­λί­ξεις "πα­γώ­νει" την κα­τα­νά­λω­ση και τις επεν­δύ­σεις.    

Με αυτά τα δε­δο­μέ­να, ακόμη και η επί­τευ­ξη του ανα­θε­ω­ρη­μέ­νου στό­χου για πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα 1,5% το 2015, που η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση ζή­τη­σε, απαι­τεί την επι­βο­λή νέων μέ­τρων (αύ­ξη­ση φόρων, πε­ρι­κο­πές δα­πα­νών) ύψους του­λά­χι­στον 2 δισ. ευρώ! Αυτή ακρι­βώς είναι η δου­λειά των τε­χνι­κών κλι­μα­κί­ων της τρόι­κας στην Αθήνα: να πά­ρουν τα ακρι­βή μέτρα αυτού του "κο­στου­μιού"!

Επι­πλέ­ον, "ό,τι είναι να γίνει, πρέ­πει να γίνει το γρη­γο­ρό­τε­ρο". Ο Ιού­νιος είναι πολύ μα­κριά, και η πα­ρά­τα­ση των εκ­κρε­μο­τή­των μέχρι τότε, μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πλήρη εκτρο­χια­σμό και ανα­τρο­πή ακόμη και των στοι­χειω­δών κοι­νών πα­ρα­δο­χών - ακόμη και αν θα υπάρ­χει καν πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα. Ο Ιού­νιος όμως είναι μα­κριά και για πο­λι­τι­κούς λό­γους: η Ευ­ρω­ζώ­νη δεν αντέ­χει μια τέ­τοια πα­ρά­τα­ση της ελ­λη­νι­κής "εκ­κρε­μό­τη­τας" γιατί ο "ιός" του άλλου δρό­μου, της αντι-λι­τό­τη­τας, κιν­δυ­νεύ­ει να μο­λύ­νει το όλο οι­κο­δό­μη­μα σε μια χρο­νιά σπαρ­μέ­νη με εκλο­γές σε ση­μα­ντι­κές χώ­ρες-μέ­λη. Αλλά και οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες και η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία δεν αντέ­χουν την πα­ρά­τα­ση της εκ­κρε­μό­τη­τας σε συν­θή­κες που η κυ­βέρ­νη­ση είναι δε­μέ­νη πι­σθά­γκω­να στον κα­νό­να της απο­φυ­γής "μο­νο­με­ρών ενερ­γειών" - να μη μπο­ρεί ούτε διοι­κή­σεις στις τρά­πε­ζες να διο­ρί­σει και να δέ­χε­ται την κρι­τι­κή του Σόι­μπλε ότι ακόμη και το αγρί­ως ψα­λι­δι­σμέ­νο νο­μο­σχέ­διο για την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση συ­νι­στά μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια.      

Αλλά και τί­πο­τε από όλα αυτά να μην υπήρ­χε, η χρη­μα­το­δο­τι­κή ασφυ­ξία την οποία ο κ. Ντρά­γκι και ο κ. Σόι­μπλε έχουν επι­βά­λει στο ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο θα αρ­κού­σε ώστε η κλε­φύ­δρα του (πο­λι­τι­κού) χρό­νου να αδειά­σει σύ­ντο­μα, μέχρι τα μέσα Απρι­λί­ου. Ακόμη και αν επι­στρα­φεί το 1,9 δισ. ευρώ κερ­δών από τα ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα που δια­κρα­τούν οι κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες (βάσει της πρό­σφα­της συμ­φω­νί­ας της Συ­νό­δου Κο­ρυ­φής), πάλι το δη­μό­σιο τα­μείο δεν θα μπο­ρεί να εκ­πλη­ρώ­σει τις υπο­χρε­ώ­σεις του εκεί κατά τις 20 Απρι­λί­ου και ύστε­ρα.    

Έτσι, όλα σπρώ­χνουν με κα­τα­λυ­τι­κή δύ­να­μη σε ένα συ­νο­λι­κό ξε­κα­θά­ρι­σμα μέσα στον Απρί­λιο. Η "βόμβα" της χρη­μα­το­δο­τι­κής ασφυ­ξί­ας έχει ενερ­γο­ποι­η­θεί και ο χρο­νο­δια­κό­πτης δεί­χνει Απρί­λιο!

Δεν υπάρ­χει λοι­πόν ούτε τε­τρά­μη­νο ούτε "ανάσα", δεν υπάρ­χει Ιού­νιος, μόνο το άμεσο και "υπαρ­ξια­κό" δί­λημ­μα "τρίτο μνη­μό­νιο ή ρήξη". Και ο χρό­νος για να απα­ντη­θεί, όχι απλώς θε­ω­ρη­τι­κά αλλά στην πράξη, είναι ελά­χι­στος!

Δεν υπάρ­χει "ομαλό" σε­νά­ριο!

Οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι "μαιευ­τή­ρες", έχο­ντας σπου­δά­σει το "δόγμα του σοκ" και το "η κρίση είναι ευ­και­ρία" (για το κε­φά­λαιο ασφα­λώς), ξέ­ρουν έναν τρόπο να ξε­γεν­νούν μνη­μο­νια­κά τέ­ρα­τα: το σοκ μιας οξεί­ας κρί­σης. Εκεί η ανα­σφά­λεια παίρ­νει με­τα­φυ­σι­κές δια­στά­σεις, ο τρό­μος με­γε­θύ­νε­ται, και ο φόβος του "ακόμη με­γα­λύ­τε­ρου κακού" είναι ασφα­λής σύμ­μα­χος...

Ότι οι "μαιευ­τή­ρες" έχουν φο­ρέ­σει την ποδιά, μας το επι­βε­βαί­ω­σε το "σο­βα­ρό" Spiegel, με το δη­μο­σί­ευ­μά του ότι οι αρ­χιεκ­βια­στές των Βρυ­ξελ­λών και της Φραγ­κφούρ­της σκέ­φτο­νται ακόμη και να κλεί­σουν για λίγες μέρες τις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες ώστε να πει­θα­να­γκα­στεί η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να απο­δε­χτεί το τρίτο μνη­μό­νιο -  όπως ακρι­βώς στην Κύπρο το Μάρ­τιο του 2013. Το δη­μο­σί­ευ­μα δεν διευ­κρι­νί­ζει αν το "μενού" θα πε­ρι­λαμ­βά­νει, όπως και στην Κύπρο, "κού­ρε­μα" κα­τα­θέ­σε­ων, αλλά αν φτά­σου­με εκεί, τί­πο­τε δεν μπο­ρεί πλέον να θε­ω­ρεί­ται απί­θα­νο. Εν­δει­κτι­κή είναι επί­σης η αρ­θρο­γρα­φία για "συμ­φω­νη­μέ­νη" έξοδο από το ευρώ...  

Τέλος, αλλά όχι έσχα­το, το εκ­βια­στι­κό δί­λημ­μα "Τρίτο μνη­μό­νιο ή Grexit", για την κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ισο­δυ­να­μεί με το δί­λημ­μα αν προ­τι­μά να ανα­τρα­πεί με "βε­λού­δι­νο" τρόπο ή με ένα "πρα­ξι­κό­πη­μα". Στους δα­νει­στές δεν αρκεί ένας συμ­βι­βα­σμέ­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - θέ­λουν να ανα­τρέ­ψουν αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο! Άρα, τα σχέ­δια των δα­νει­στών πα­ρα­πέ­μπουν και σε πο­λι­τι­κά "ανώ­μα­λες" κα­τα­στά­σεις.  

Όλα αυτά προ­φα­νώς δεν πα­ρα­πέ­μπουν σε κα­νε­νός εί­δους "ομα­λό­τη­τα" όσον αφορά τις εξε­λί­ξεις - και αυτό άσχε­τα από τις δικές μας προ­θέ­σεις και άσχε­τα από το πώς θα απα­ντη­θούν τα δι­λήμ­μα­τα. Και καλό είναι να μη βα­δί­ζου­με χα­ρού­με­νοι προς το ναρ­κο­πέ­διο βλέ­πο­ντάς το σαν λι­βά­δι για πε­ρί­πα­το.

Ρήξη ίσον "Κο­σο­βο­ποί­η­ση";

Στην κυ­βέρ­νη­ση αλλά και σε τμή­μα­τα της προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το εν­δε­χό­με­νο της ρήξης ταυ­τί­ζε­ται προ­πα­γαν­δι­στι­κά είτε με την "επι­στρο­φή στη νε­ο­λι­θι­κή εποχή" είτε με την "κο­σο­βο­ποί­η­ση". Ο Βα­ρου­φά­κης ανέ­λα­βε επ' εσχά­τω, χωρίς κα­νείς να τον διορ­θώ­σει, να εκλαϊ­κεύ­σει την πρώτη εκ­δο­χή. Κά­ποιοι άλλοι, όχι στο προ­σκή­νιο αλλά στο πα­ρα­σκή­νιο, επι­κα­λού­νται τον κίν­δυ­νο της "κο­σο­βο­ποί­η­σης": κα­τάρ­ρευ­ση τρα­πε­ζών, φυγή κα­τα­θέ­σε­ων, οξεία κρίση, τυ­φλές κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις, άνο­δος του φα­σι­σμού, εμ­φύ­λιος! Πραγ­μα­τι­κά όλα αυτά δεν έχουν να ζη­λέ­ψουν τί­πο­τε από τις πε­ρι­γρα­φές των πιο επι­φα­νών εκ­βια­στών στο στρα­τό­πε­δο του αντι­πά­λου. Αν ο κ. Βα­ρου­φά­κης τα πι­στεύ­ει όλα αυτά, πάει να πει πως δεν φα­ντά­ζε­ται ότι υπάρ­χει "φυ­σιο­λο­γι­κή ζωή" ύστε­ρα από μια ρήξη με το σύ­στη­μα, πως στο μυαλό του το επέ­κει­να μιας τέ­τοιας ρήξης είναι συ­νώ­νυ­μο με την Κό­λα­ση του Δάντη. Ωστό­σο, στην πραγ­μα­τι­κή ζωή, η Αρ­γε­ντι­νή επι­βί­ω­σε μιας στά­σης πλη­ρω­μών (που ο κ. Βα­ρου­φά­κης δεν δια­νο­εί­ται), ενώ και η Σερ­βία, περ­νώ­ντας διά πυρός και σι­δή­ρου ενός εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου (που η ίδια προ­κά­λε­σε και στο τέλος ητ­τή­θη­κε) δεν έγινε παρ' όλα αυτά Κό­σο­βο - Κό­σο­βο έγινε μόνο το ίδιο το... Κό­σο­βο. Και, παρ' όλα αυτά, τα μυαλά κά­ποιων έχουν πλημ­μυ­ρί­σει με με­τα­φυ­σι­κό φόβο για τις συ­νέ­πειες μιας ρήξης με τους δα­νει­στές, τόσο ώστε να ισχυ­ρί­ζο­νται στα σο­βα­ρά ότι η Ελ­λά­δα του ΟΟΣΑ και της Ευ­ρω­ζώ­νης θα γίνει Κό­σο­βο έστω και μόνο επει­δή οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους δα­νει­στές θα οδη­γή­σουν σε ρήξη...   

Ότι μια ρήξη με τους δα­νει­στές και με το σύ­στη­μα δεν είναι απλός πε­ρί­πα­τος, ότι θα απαι­τή­σει αγώ­νες και θυ­σί­ες, αυτό είναι βέ­βαιο, αλλά μην πε­ρά­σου­με από τη θυ­μα­το­ποι­η­μέ­νη Αρι­στε­ρά που είναι τιμή της να αγω­νί­ζε­ται, να θυ­σιά­ζε­ται και πάντα να ητ­τά­ται, στην Αρι­στε­ρά που είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να ζήσει αιώ­νια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα επει­δή η ρήξη με αυτήν δεν μοιά­ζει με πάρτι και θα απαι­τή­σει θυ­σί­ες...

Αλλά το θέ­σφα­το ότι έξω από την Ευ­ρω­ζώ­νη δεν υπάρ­χει ζωή παρά μόνο "Κό­σο­βο" και ότι η ζωή έξω από τον κα­πι­τα­λι­σμό θα μοιά­ζει με μια φρι­κια­στι­κή κό­λα­ση, δεν συ­νι­στά παρά την πιο επι­θε­τι­κή υπε­ρά­σπι­ση και απο­λο­γη­τι­κή του κα­πι­τα­λι­σμού και τη με­γα­λύ­τε­ρη πε­ρι­φρό­νη­ση για το σο­σια­λι­σμό και τις αξίες της Αρι­στε­ράς.

Κα­τάρ­ρευ­ση τρα­πε­ζών και στάση πλη­ρω­μών: ο δι­πλός εκ­βια­σμός και η απά­ντη­ση

Για έναν στοι­χειω­δώς προ­σε­κτι­κό πα­ρα­τη­ρη­τή είναι φα­νε­ρό ότι τα βα­σι­κά όπλα εκ­βια­σμού εκ μέ­ρους των δα­νει­στών είναι οι τρά­πε­ζες (απει­λή κα­τάρ­ρευ­σης όταν ο Ντρά­γκι κλεί­σει τη στρό­φιγ­γα της πα­ρο­χής ρευ­στό­τη­τας) και τα το­κο­χρε­ο­λύ­σια (στάση πλη­ρω­μών του Δη­μο­σί­ου προς τους δα­νει­στές λόγω δια­κο­πής της χρη­μα­το­δό­τη­σης... από τους δα­νει­στές). Υπάρ­χουν απα­ντή­σεις σε αυτές τις δύο βα­σι­κές απει­λές, σε αυτά τα δύο θε­με­λιώ­δη όπλα εκ­βια­σμού; Ασφα­λώς και υπάρ­χουν! Για το ζή­τη­μα της στά­σης πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια του δη­μό­σιου χρέ­ους, η απά­ντη­ση είναι ακρι­βώς η στάση πλη­ρω­μών! Το "ουκ αν λά­βοις παρά του μη έχο­ντος". Που μά­λι­στα έχει ισχυ­ρά στοι­χεία νο­μι­μο­ποί­η­σης ακόμη και με αστι­κούς όρους, αφού είναι οι δα­νει­στές που προ­κα­λούν συ­νει­δη­τά τη χρη­μα­το­δο­τι­κή ασφυ­ξία. Έχο­ντας έστω και μικρό πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα, ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός μπο­ρεί να κα­λύ­ψει μι­σθούς και συ­ντά­ξεις χωρίς τα δα­νει­κά της τρόι­κας, οπότε από μια στάση πλη­ρω­μών του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου το πρό­βλη­μα θα είναι όλο της άλλης πλευ­ράς. Ύστε­ρα από το ελ­λη­νι­κό "κα­νό­νι", και μά­λι­στα εντός ευρώ, οι κα­πι­τα­λι­στι­κές αγο­ρές θα αρ­χί­σουν να τι­μο­λο­γούν αλ­λιώς το αξιό­χρεο της Ιτα­λί­ας, της Ιρ­λαν­δί­ας, της Πορ­το­γα­λί­ας, του Βελ­γί­ου, της ίδιας της Γαλ­λί­ας... Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν χρειά­ζε­ται καν να δια­γρά­ψει μο­νο­με­ρώς το χρέος: αρκεί η στάση πλη­ρω­μών στα το­κο­χρε­ο­λύ­σια και η δια­τύ­πω­ση επί­ση­μου αι­τή­μα­τος για δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους - η δια­βρω­τι­κή για την Ευ­ρω­ζώ­νη δύ­να­μη από μια τέ­τοια στάση θα είναι τε­ρά­στια. Μά­λι­στα, σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση οι δα­νει­στές δεν μπο­ρούν καν να απα­ντή­σουν κι­νώ­ντας κά­ποιες δια­δι­κα­σί­ες για απο­πο­μπή της Ελ­λά­δας από την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. - το πρό­βλη­μα είναι όλο δικό τους!   

Ναι, αλλά τότε ο Ντρά­γκι θα κλεί­σει τη στρό­φιγ­γα της ρευ­στό­τη­τας, και οι τρά­πε­ζες θα κα­ταρ­ρεύ­σουν, έρ­χε­ται ο αντί­λο­γος. Αυτή είναι λοι­πόν η πραγ­μα­τι­κή απει­λή. Υπάρ­χει απά­ντη­ση σε αυτήν; Υπάρ­χει. Και τα εμπό­δια για να την εφαρ­μό­σου­με είναι μόνο τα­ξι­κά!

Όλο το πρό­βλη­μα με τις τρά­πε­ζες είναι οι κα­τα­θέ­σεις, τα δά­νεια και η με­τα­ξύ τους σχέση. Οι κα­τα­θέ­σεις έχουν μια διπλή και αντι­φα­τι­κή υπό­στα­ση: Με αυτές οι τρά­πε­ζες χρη­μα­το­δο­τούν νοι­κο­κυ­ριά και επι­χει­ρή­σεις, ενώ ταυ­τό­χρο­να απο­τε­λούν διαρ­κή απαί­τη­ση των κα­τα­θε­τών από τις τρά­πε­ζες. Από τη στιγ­μή που γί­νο­νται δά­νεια, οι κα­τα­θέ­σεις δεν υπάρ­χουν λοι­πόν σε κά­ποιο θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιο σε μορφή ρευ­στού έτοι­μες προς αξιο­ποί­η­ση. Έχουν πάρει τη μορφή απαι­τή­σε­ων των τρα­πε­ζών από αυ­τούς στους οποί­ους τις δά­νει­σαν - ξανά νοι­κο­κυ­ριά και επι­χει­ρή­σεις. Όταν τα νοι­κο­κυ­ριά και οι επι­χει­ρή­σεις σαν δα­νει­ζό­με­νοι των τρα­πε­ζών δεν μπο­ρούν να εξυ­πη­ρε­τή­σουν τα δά­νειά τους, τότε τα νοι­κο­κυ­ριά και οι επι­χει­ρή­σεις σαν κα­τα­θέ­τες κιν­δυ­νεύ­ουν να χά­σουν τις κα­τα­θέ­σεις τους. Σε μια ρήξη λοι­πόν με τους δα­νει­στές (στάση πλη­ρω­μών), οι τρά­πε­ζες θα βρε­θούν σε μια διπλή πίεση: στην "έκρυθ­μη" κα­τά­στα­ση που θα δη­μιουρ­γη­θεί, οι επι­χει­ρή­σεις και τα νοι­κο­κυ­ριά από τη μια θα πα­γώ­σουν σε με­γα­λύ­τε­ρη από τη ση­με­ρι­νή έκτα­ση  την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των δα­νεί­ων τους, ενώ από την άλλη θα αυ­ξή­σουν σε με­γα­λύ­τε­ρη από τη συ­νη­θι­σμέ­νη έκτα­ση την ανά­λη­ψη των κα­τα­θέ­σε­ών τους ή θα τις με­τα­φέ­ρουν στο εξω­τε­ρι­κό σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα.

Μοιά­ζει αδύ­να­το να ξε­φύ­γει κα­νείς από αυτή την πα­γί­δα, εκτός αν εφραρ­μό­σου­με τα­ξι­κά κρι­τή­ρια. Αν κα­τα­λά­βου­με δη­λα­δή ότι τόσο τα δά­νεια όσο και οι κα­τα­θέ­σεις δια­φο­ρί­ζο­νται τα­ξι­κά. Τα δά­νεια, προ­κει­μέ­νου για τα νοι­κο­κυ­ριά αφο­ρούν είτε υψηλά ει­σο­δη­μα­τι­κά στρώ­μα­τα (τους "πλού­σιους") είτε τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, ενώ προ­κει­μέ­νου για τις επι­χει­ρή­σεις αφο­ρούν είτε με­γά­λες - κερ­δο­φό­ρες επι­χει­ρή­σεις είτε κα­τε­στραμ­μέ­νους μι­κρο­μα­γα­ζά­το­ρες. Οι δε κα­τα­θέ­σεις είναι προ­ϊ­όν είτε μι­σθού (κα­τα­θέ­σεις ερ­γα­ζο­μέ­νων) είτε κερ­δών. Φυ­σι­κά πρό­κει­ται για μια ει­κό­να "σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση", που πρέ­πει να εκλε­πτυν­θεί με επι­μέ­ρους προσ­διο­ρι­σμούς και υπο­κα­τη­γο­ρί­ες, αλλά μας δίνει ένα βα­σι­κό μπού­σου­λα.    

Όταν λοι­πόν οι τρά­πε­ζες βρε­θούν στη διπλή μέγ­γε­νη, μπο­ρούν και πρέ­πει να λη­φθούν μέτρα έκτα­κτης ανά­γκης που θα έχουν διπλό στόχο: από τη μια να σώ­σουν τις κα­τα­θέ­σεις που απο­τε­λούν προ­ϊ­όν του μι­σθού της ερ­γα­σί­ας ή ει­σό­δη­μα αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών και μι­κρο­α­στών, από την άλλη να επι­βάλ­λουν την απο­πλη­ρω­μή των δα­νεί­ων τους σε επι­χει­ρή­σεις (ιδιαί­τε­ρα τις με­γά­λες και κερ­δο­φό­ρες) και υψηλά ει­σο­δη­μα­τι­κά στρώ­μα­τα.

Για να επι­τευ­χθούν αυτοί οι στό­χοι, πρέ­πει να λη­φθούν μέτρα "έκτα­κτης ανά­γκης":

1. Άμεση απα­γό­ρευ­ση εξό­δου κε­φα­λαί­ων από τη χώρα: Ώστε οι κα­τα­θέ­σεις-προ­ϊ­όν κερ­δών να μη δια­φύ­γουν από τη χώρα.

2. Επι­βο­λή πλα­φόν στις ανα­λή­ψεις κα­τα­θέ­σε­ων: Ένα μέτρο που προ­φα­νώς δεν θα πλή­ξει τους μι­κρο­κα­τα­θέ­τες και τους μι­σθο­συ­ντή­ρη­τους.

3. Ανα­γκα­στι­κή δέ­σμευ­ση τμή­μα­τος των υψη­λών κα­τα­θέ­σε­ων: Κατά προ­τί­μη­ση με άμεση βαριά φο­ρο­λό­γη­ση, αλλά έστω με ανταλ­λα­γή με­γά­λου μέ­ρους τους με πε­ντα­ε­τή ομό­λο­γα του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου. Θα πρό­κει­ται για έκτα­κτη ει­σφο­ρά επί των συσ­σω­ρευ­μέ­νων κερ­δών.

4. Μέτρα για να πλη­ρώ­σουν οι ιδιώ­τες μέ­το­χοι και οι ομο­λο­γιού­χοι: Συ­γκέ­ντρω­ση του σά­πιου ενερ­γη­τι­κού των τρα­πε­ζών σε "κακή" τρά­πε­ζα (bad bank) και με­τα­τρο­πή του με­το­χο­λο­γί­ου των ιδιω­τών με­γα­λο­με­τό­χων σε κοι­νές με­το­χές της "κακής" τρά­πε­ζας. Η αντί­θε­τη ακρι­βώς πρα­κτι­κή από αυτήν που ακο­λού­θη­σαν οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, οι οποί­ες φόρ­τω­σαν το σάπιο ενερ­γη­τι­κό στο Δη­μό­σιο και πού­λη­σαν ένα­ντι πι­να­κί­ου φακής τις υγιείς τρά­πε­ζες στον Σάλλα και στους ομοί­ους του.

5. Σει­σά­χθεια: Δια­δι­κα­σία εκ­κα­θά­ρι­σης-ρύθ­μι­σης των "κόκ­κι­νων δα­νεί­ων", πάλι με τα­ξι­κό κρι­τή­ριο, ανά­λο­γα αν είναι δά­νεια προς επι­χει­ρή­σεις (ιδιαί­τε­ρα με­γά­λες και κερ­δο­φό­ρες), προς νοι­κο­κυ­ριά με υψηλά ει­σο­δή­μα­τα και πε­ριου­σια­κά στοι­χεία ή προς ερ­γα­ζο­μέ­νους, μι­σθο­συ­ντή­ρη­τους, συ­ντα­ξιού­χους ή ανέρ­γους.    

Όλα αυτά μπο­ρούν να γί­νουν με το "γράμ­μα του νόμου", αν κη­ρυ­χτούν οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες σε δια­δι­κα­σία bail-in, δη­λα­δή εκ­κα­θά­ρι­σης. Εξάλ­λου, έχουν γίνει στην Κύπρο (το πρώτο, το δεύ­τε­ρο και το τρίτο), στη Σου­η­δία της δε­κα­ε­τί­ας του '90 το τέ­ταρ­το, είναι σε συ­ζή­τη­ση το πέμ­πτο, ενώ τα 4 πρώτα, σαν δυ­να­τό­τη­τες και όχι με τον τρόπο που τα προ­τεί­νου­με εδώ, προ­βλέ­πο­νται από τη δια­δι­κα­σία του bail-in στο πλαί­σιο της ευ­ρω­παϊ­κής τρα­πε­ζι­κής επο­πτεί­ας.

Είναι όμως προ­φα­νές ότι τί­πο­τε από αυτά δεν μπο­ρεί να γίνει αν η κυ­βέρ­νη­ση δεν απο­κτή­σει άμεσα τον έλεγ­χο των τρα­πε­ζών (πάνω απ' όλα), του ΤΧΣ και της ΤτΕ, που ση­μαί­νει να το­πο­θε­τή­σει εδώ και τώρα τις δικές του διοι­κή­σεις, όχι δια­λέ­γο­ντας από το ψηλό ράφι των ανα­κυ­κλού­με­νων "στε­λε­χών της αγο­ράς" αλλά από στε­λέ­χη αφο­σιω­μέ­να σε μια πο­λι­τι­κή τα­ξι­κής μο­νο­μέ­ρειας! Και είναι επί­σης προ­φα­νές ότι και μόνο η από­πει­ρα να απο­κτη­θεί αυτός ο έλεγ­χος συ­νι­στά τον... ορι­σμό της "μο­νο­με­ρούς ενέρ­γειας", αφού ο κ. Ντρά­γκι θε­ω­ρεί "μο­νο­με­ρείς" ενέρ­γειες όχι απλώς το να πα­ρα­μεί­νει ο Στουρ­νά­ρας στη θέση του, αλλά και να κάνει η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση τις δικές της επι­λο­γές στη διοί­κη­ση των τρα­πε­ζών.   

Όμως, ούτως ή άλλως ένα σχέ­διο ρήξης απαι­τεί πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα από τη γεν­ναιό­τη­τα να κά­νου­με τέ­τοιου εί­δους "μο­νο­με­ρείς" ενέρ­γειες...

Το ζή­τη­μα του νο­μί­σμα­τος: η μάχη με τους "έξω" και η μάχη με τους "μέσα"

Οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις θα έπρε­πε να είναι αρ­κε­τές για να απε­γκλω­βι­στεί μια και καλή η Αρι­στε­ρά από το "φε­τι­χι­σμό του νο­μί­σμα­τος". Τι μας δί­δα­ξαν οι με­τε­κλο­γι­κές εξε­λί­ξεις; Ότι η συμ­με­το­χή στην Ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά και στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, απο­τε­λούν εμπό­διο μόνο όταν είσαι απο­φα­σι­σμέ­νος να ασκή­σεις μια πο­λι­τι­κή κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας. Στις σχε­δόν 50 μέρες ύστε­ρα από τις εκλο­γές, έγινε ένα άλμα στη συ­νεί­δη­ση των αν­θρώ­πων: κα­τά­λα­βαν ότι κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας χωρίς ρήξη και σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη δεν είναι εφι­κτή. Είναι και­ρός και η Αρι­στε­ρά να κα­τα­λά­βει αυτή τη σχέση: είναι η εφαρ­μο­γή μιας τα­ξι­κής πο­λι­τι­κής που κάνει ανα­πό­φευ­κτη τη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη, και είναι μέσα από μια τέ­τοια δια­δρο­μή που αυτή η ρήξη πρέ­πει να εν­δια­φέ­ρει την Αρι­στε­ρά. Διότι κάλ­λι­στα θα μπο­ρού­σε να υπάρ­ξει ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη από μια σκο­πιά "εθνι­κή" και όχι τα­ξι­κή, όπως θα δούμε πα­ρα­κά­τω.

Οι "μέσα" και οι "έξω"

Δεν είναι όμως μόνο αυτό: η ρήξη με τους "έξω" (με τους δα­νει­στές, με την Ευ­ρω­ζώ­νη), αν πρό­κει­ται να γίνει με στόχο να κα­ταρ­γή­σου­με τα μνη­μό­νια και να ανοί­ξου­με το δρόμο για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, προ­ϋ­πο­θέ­τει και συ­νε­πά­γε­ται ταυ­τό­χρο­να ρήξη και με τους "μέσα", δη­λα­δή με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη. Πότε η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα κέρ­δι­ζε τον κόσμο με το μέρος της σε μια ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη; Μόνο αν υλο­ποιού­σε απο­φα­σι­στι­κά το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης, μόνο όταν συ­ντη­ρού­σε και ενί­σχυε το κλίμα ελ­πί­δων, εν­θου­σια­σμού και αγω­νι­στι­κής στρά­τευ­σης της πρώ­της με­τε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, πριν αρ­χί­σουν οι υπο­χω­ρή­σεις που οδή­γη­σαν στην ανα­στο­λή ου­σια­στι­κά του προ­γράμ­μα­τος της Θε­σα­σα­λο­νί­κης. Μόνο, δη­λα­δή, αν υλο­ποιού­σε πο­λι­τι­κές τα­ξι­κής μο­νο­μέ­ρειας υπέρ της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των. Όμως τέ­τοιες πο­λι­τι­κές ση­μαί­νουν πρώτα απ' όλα σύ­γκρου­ση με τους "μέσα": με το αστι­κό μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα και τα κόμ­μα­τά του, με το "βαθύ κρά­τος" του, με τους Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές οι οποί­οι δεν θέ­λουν να χά­σουν ό,τι κέρ­δι­σαν στα 5 χρό­νια των μνη­μο­νί­ων. 

Από αυτή την άποψη, η κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έπρα­ξε -δυ­στυ­χώς- ακρι­βώς αντί­θε­τα: ξε­κί­νη­σε -χω­ρίς καμία προ­φα­νή πί­ε­ση- με γεν­ναία προ­κα­τα­βο­λή πρά­ξε­ων "καλής θέ­λη­σης" προς την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη και τη μνη­μο­νια­κή-αστι­κή εξου­σία. Το­πο­θέ­τη­σε στα κρί­σι­μα κυ­βερ­νη­τι­κά και κρα­τι­κά πόστα συ­στη­μι­κά στε­λέ­χη (Βα­ρου­φά­κης, Καμ­μέ­νος, Μάρ­δας, Σα­γιάς, Κο­τζιάς, Σπίρ­τζης στην κυ­βέρ­νη­ση), Παυ­λό­που­λος στην προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας, Ρου­μπά­της στην ΕΥΠ, Ρου­με­λιώ­της στο ΤΧΣ, Κα­ρα­μού­ζης και Χρι­στο­δου­λά­κης στις τρά­πε­ζες, ση­μι­τι­κά και γε­νι­κό­τε­ρα ΠΑ­ΣΟ­Κι­κά στε­λέ­χη σε καί­ριες κρα­τι­κές θέ­σεις. Έστει­λε έτσι ένα μή­νυ­μα στην ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη ότι δεν θα θίξει τους κρί­σι­μους κρί­κους του συ­στή­μα­τός της, αλλά και στους δα­νει­στές ότι έρ­χε­ται να δια­πραγ­μα­τευ­τεί με καλή διά­θε­ση για έναν "έντι­μο συμ­βι­βα­σμό".

Στη συ­νέ­χεια, όταν οι δα­νει­στές διέ­λυ­σαν τις αυ­τα­πά­τες για "έντι­μο συμ­βι­βα­σμό", βρέ­θη­κε πιε­ζό­με­νη τόσο από τα μέσα όσο και από τα έξω, ενώ είχε πα­ρα­χω­ρή­σει ασυλ­λό­γι­στα κρί­σι­μους κρί­κους άσκη­σης πο­λι­τι­κής στον αντί­πα­λο.     

Μνη­μό­νια και ευρώ

Η συμ­με­το­χή στην Ευ­ρω­ζώ­νη είναι στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης. Τα μνη­μό­νια, δη­λα­δή η ακραία λι­τό­τη­τα, επί­σης. Στα χρό­νια της κρί­σης η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη έμαθε να θε­ω­ρεί αυτά τα δύο ταυ­τό­ση­μα. Υιο­θέ­τη­σε τα μνη­μό­νια όχι εξαι­τί­ας της συμ­με­το­χής στην Ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά αξιο­ποιώ­ντας αυτή τη συμ­με­το­χή. Διότι η συμ­με­το­χή στην Ευ­ρω­ζώ­νη, της εξα­σφα­λί­ζει τη συμ­μα­χία και τη στή­ρι­ξη ώστε να θω­ρα­κί­ζε­ται απέ­να­ντι στον "εσω­τε­ρι­κό εχθρό" και να επι­βάλ­λει πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά τις πο­λι­τι­κές ακραί­ας λι­τό­τη­τας. Σε όλες τις με­γά­λες κρί­σεις και τις κρί­σι­μες κα­μπές, η αστι­κή τάξη ανα­ζη­τεί στη­ρίγ­μα­τα στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο για να πε­ρά­σει την τρι­κυ­μία όσο πιο ανώ­δυ­να γί­νε­ται.

Τα μνη­μό­νια δεν συ­νι­στούν μια πα­ρα­χώ­ρη­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης στους ιμπε­ρια­λι­στές της Ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά αντί­θε­τα είναι ο κα­τα­στα­τι­κός χάρ­της των συμ­φε­ρό­ντων τόσο της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης όσο και των δα­νει­στών. Η μεί­ω­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού και γε­νι­κό­τε­ρα του κό­στους ερ­γα­σί­ας, η διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, η διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους και το πε­τσό­κομ­μα των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, δεν εξα­σφα­λί­ζουν μόνο πό­ρους για τους το­κο­γλύ­φους δα­νει­στές αλλά και κέρδη για το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο και γεν­ναίο "μέ­ρι­σμα" για την αφρό­κρε­μα της πο­λι­τι­κο-επι­χει­ρη­μα­τι­κής δια­πλο­κής.

Το να αμ­φι­σβη­τη­θεί η συμ­με­το­χή στο ευρώ αλλά να εξα­σφα­λι­στεί η λι­τό­τη­τα εκτός ευρώ, αξιό­λο­γα τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης θα μπο­ρού­σαν να το συ­ζη­τή­σουν ή και να το ανε­χτούν υπό τη μορφή μιας συμ­φω­νη­μέ­νης και "συ­ντε­ταγ­μέ­νης", ίσως και προ­σω­ρι­νής, εξό­δου από το ευρώ. Αλλά το να αμ­φι­σβη­τη­θεί η συμ­με­το­χή στην Ευ­ρω­ζώ­νη εξαι­τί­ας της εφαρ­μο­γής μιας πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, θα το πο­λε­μή­σει με όλα τα μέσα. Για την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη μνη­μό­νια (δη­λα­δή πο­λι­τι­κές ακραί­ας λι­τό­τη­τας) και ευρώ είναι οι δύο όψεις της ίδιας στρα­τη­γι­κής επι­λο­γής.

Για να κα­ταρ­γή­σου­με τα μνη­μό­νια και να ανα­τρέ­ψου­με τη λι­τό­τη­τα, θα έρ­θου­με σε ανα­πό­φευ­κτη σύ­γκρου­ση όχι μόνο με την Ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά εξί­σου και με την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη.

Συμ­φω­νη­μέ­νη έξο­δος από το ευρώ;

Ο Κώ­στας Λα­πα­βί­τσας, όπως και στην πε­ρί­πτω­ση της Κύ­πρου την άνοι­ξη του 2013, επα­να­φέ­ρει την πρό­τα­σή του για συμ­φω­νη­μέ­νη έξοδο της Ελ­λά­δας από το ευρώ. Στό­χος, "να μη στά­ξει αίμα στο χαλί" όπως ει­πώ­θη­κε. Τι ση­μαί­νει αυτό για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ευ­ρω­ζώ­νη, είναι προ­φα­νές: να πα­ρα­μεί­νει άθι­κτο το πλαί­σιο των δε­σμεύ­σε­ων για την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους και να απο­φευ­χτούν οι ανα­τα­ρά­ξεις για το ευ­ρω­σύ­στη­μα, ίσως με τη στή­ρι­ξη του νέου εθνι­κού νο­μί­σμα­τος (δραχ­μή) για ένα με­τα­βα­τι­κό διά­στη­μα ώστε να μην υπο­τι­μη­θεί βίαια (να υπο­τι­μη­θεί, ας πούμε, "μόνο" 30% και όχι 70%). Τα υπό­λοι­πα θα τα ανα­λά­βει η κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση και ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός, και θα πάμε σε ακραία λι­τό­τη­τα εκτός ευρώ. Ή μήπως φα­ντα­ζό­μα­στε ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη και οι δα­νει­στές, αυτοί οι ίδιοι που αρ­νού­νται έναν "έντι­μο συμ­βι­βα­σμό" εντός ευρώ, θα χρη­μα­το­δο­τή­σουν την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας εκτός ευρώ; Για να στεί­λουν ποιο μή­νυ­μα; Ότι όλοι μπο­ρούν να φεύ­γουν από την Ευ­ρω­ζώ­νη ανα­τρέ­πο­ντας τη λι­τό­τη­τα και παίρ­νο­ντας σαν μπό­νους τη στή­ρι­ξη του εθνι­κού τους νο­μί­σμα­τος από την Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα; 

Εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο, ση­μαί­νει σχέ­διο "έκτα­κτης ανά­γκης"

Το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο που χρεια­ζό­μα­στε, λοι­πόν, είναι ένα σχέ­διο που ξε­κι­νώ­ντας από την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, ορ­γα­νώ­νει την ανα­πό­φευ­κτη ρήξη με την Ευ­ρω­ζώ­νη αλλά και με το μνη­μο­νια­κό-αστι­κό σύ­στη­μα στην Ελ­λά­δα.

Η υλο­ποί­η­ση μιας πο­λι­τι­κής αντι-λι­τό­τη­τας ση­μαί­νει μέτρα γεν­ναί­ας ανα­δια­νο­μής του ει­σο­δή­μα­τος, τα μέτρα "έκα­κτης ανά­γκης" για τις τρά­πε­ζες ση­μαί­νουν σύ­γκρου­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα των τρα­πε­ζι­τών και της "αφρό­κρε­μας" των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών, τα απα­ραί­τη­τα μέτρα για να εξα­σφα­λι­στεί επάρ­κεια φαρ­μά­κων και καυ­σί­μων, εξα­σφά­λι­σης των ει­σα­γω­γών κ.λπ. θα θί­ξουν ανα­πό­φευ­κτα τα αντί­στοι­χα κα­πι­τα­λι­στι­κά μο­νο­πώ­λια, η αντί­δρα­ση της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης ση­μαί­νει ότι θα αρ­χί­σει ο αγώ­νας για την πραγ­μα­τι­κή εξου­σία αλ­λιώς μια αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση που θα εφαρ­μό­ζει ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα θα ανα­τρα­πεί, ο αγώ­νας για την εξου­σία ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να θι­γούν απο­φα­σι­στι­κά οι σκλη­ροί μη­χα­νι­σμοί του "βα­θέ­ος κρά­τους" κ.λπ. κ.λπ.

Το εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο, λοι­πόν, δεν είναι παρά ένα σχέ­διο "έκτα­κτης ανά­γκης" για τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και ενά­ντια στο κε­φά­λαιο. Δεν υπάρ­χουν "έξυ­πνες μη­χα­νι­κές" που είναι ου­δέ­τε­ρες τα­ξι­κά. Οποια­δή­πο­τε διο­λί­σθη­ση προς τα­ξι­κά "ου­δέ­τε­ρες" λύ­σεις, οδη­γεί ανα­πό­φευ­κτα σε κα­τα­στά­σεις έκτα­κτης ανά­γκης ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα.   

Σε αυτό το πλαί­σιο, δεν ξε­κι­νά­με από το νό­μι­σμα αλλά κα­τα­λή­γου­με σε αυτό. Ξε­κι­νά­με από την υλο­ποί­η­ση τα­ξι­κών πο­λι­τι­κών, που μόνο αυτές μπο­ρούν να προ­σα­να­το­λί­σουν σωστά την πο­λι­τι­κή μας και να συ­σπει­ρώ­σουν την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα σε ένα σχη­μα­τι­σμό μάχης. Και με δε­δο­μέ­νο αυτό, παίρ­νου­με και όποιο μέτρο είναι ανα­γκαίο σε οποιο­δή­πο­τε τομέα - και στο νο­μι­σμα­τι­κό. Και επει­δή εκτός από το να συ­γκρο­τή­σου­με ένα τα­ξι­κό μέ­τω­πο στο εσω­τε­ρι­κό, μας εν­δια­φέ­ρει ταυ­τό­χρο­να και εξί­σου ένα κί­νη­μα διε­θνούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά με­τό­πι­σθεν και η ανά­πτυ­ξη στο μέ­γι­στο βαθμό του διε­θνούς "ντό­μι­νο", δεν βια­ζό­μα­στε για την επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα, αλλά κερ­δί­ζου­με χρόνο κ.λπ. Γιατί το νό­μι­σμα δεν είναι φετίχ για την Αρι­στε­ρά, ούτε θε­τι­κά (πάση θυσία στο ευρώ) ούτε αρ­νη­τι­κά ("προ­κα­τα­βο­λι­κή" έξο­δος, που ανα­κηρ­ρύ­σει το νό­μι­σμα σε θε­μέ­λιο λίθο μιας εναλ­λα­κτι­κής τα­ξι­κής στρα­τη­γι­κής). Για τον ίδιο βέ­βαια λόγο (το νό­μι­σμα δεν είναι αρ­νη­τι­ι­κό φετίχ), ύστε­ρα από ένα τέ­τοιο με­τα­βα­τι­κό διά­στη­μα, δεν θα πρέ­πει να υπάρ­χει κα­νέ­νας δι­σταγ­μός για επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα.  

Η απά­ντη­ση λοι­πόν είναι τα­ξι­κή και διε­θνι­στι­κή και όχι νο­μι­σμα­τι­κή! Είναι ένα με­τα­βα­τι­κό σχέ­διο και πρό­γραμ­μα για το σο­σια­λι­σμό! Όλες οι "λύ­σεις" που φα­ντά­ζουν πιο εύ­κο­λες, είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και αδιέ­ξο­δες και πιο "αι­μα­τη­ρές"!  

Πηγή:http://rproject.gr/article/enallaktiko-shedio-gia-ti-rixi-i-trito-mnimonio