Του Γιάννη Μακριδάκη
Στην πρωτοχρονιάτικη πρωινή μου βόλτα βρήκα δυο λεμόνια και ένα κέρμα των δέκα λεπτών.
Τα λεμόνια τα βρήκα επί της γης καθώς περπατούσα σε μια στενή διαβασιά ανάμεσα στα περιβόλια, στενομπόλι το λέμε εδώ. Τα είχε ρίξει ο ισχυρός βοριάς από το δέντρο και με περίμεναν εκεί. Τα μάζεψα και τα έβαλα στην τσέπη μου.
Το κέρμα το βρήκα μετά από κάμποση ώρα, στην επιστροφή μου για το σπίτι, όχι βέβαια στο χώμα αλλά εκεί όπου του αρμόζει να βρίσκεται, επί ενός τσιμεντόδρομου. Έσκυψα και το έπιασα, το έβαλα κι αυτό στην ίδια τσέπη με τα λεμόνια.
Κατόπιν βγήκα από το τσιμεντένιο οδόστρωμα και πάτησα στο χώμα. Απόθεσα στη γη τα πρωινά μου βρεθήκια και τα φωτογράφισα μαζί.
Σκέφτηκα ότι επειδή έχω απολύτως και σαφώς διαχωρίσει μέσα μου το αληθινό, αυθύπαρκτο οικοσύστημα από το πλαστό, τεχνητό καταναλωτικό σύστημα και επίσης επειδή έχω σαφώς και πλήρως ορίσει και γνωρίσει τις δύο υποστάσεις μου, την φυσική, την οποία προσπαθώ να ζω και να καλλιεργώ κάθε στιγμή και την καταναλωτική, την οποία έχω σχεδόν εκμηδενίσει πλέον, το νέο έτος φρόντισε με το καλημέρα, να μου δώσει δώρα συμβολικά και ανάλογα με την Αξία της κάθε μου υπόστασης…
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=5587
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.