Ο Μιμάκης, ο Μανωλάκης και ένας ακόμα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα τον παλιό μου γνώριμο τον Μιμάκη. Αγνός άνθρωπος, ανιδιοτελής, μια ζωή στην αριστερά και στην οικολογία, σήμερα όμως ακόλουθος του Τσίπρα, όχι λόγω διορισμού ή κάποιας άλλης προσωπικής εξυπηρέτησης, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους εναπομείναντες οικόσιτους, αλλά μόνον εξαιτίας ενός πάγιου φόβου του να χωρίσει από την παράταξη και να τραβήξει εργένικο πολιτικό δρόμο.

Ο παλιός μου συναγωνιστής λοιπόν ο Μιμάκης, εδώ και 40 χρόνια έδωσε αγώνες και μάχες, αφιέρωσε τη ζωή του όλη κυριολεκτικά ενάντια στην επέκταση του διαδρόμου του αεροδρομίου Χίου προς το μέρος της πόλης (είναι ήδη μέσα στην πόλη το αεροδρόμιο αφού απέχει μόνον δύο χιλιόμετρα από την κεντρική πλατεία ο πύργος ελέγχου), έργο που θα ισοπέδωνε μεγάλο μέρος της γειτονιάς, στην οποία μεγάλωσε και διέμενε ο ίδιος αλλά και διαμένει ακόμη.

Μαθητής ήμουν στο Γυμνάσιο και τον θυμάμαι τον Μιμάκη να αγωνίζεται με τους κατοίκους της γειτονιάς του και να μαζεύει υπογραφές ενάντια στην επέκταση του αεροδρομίου, είχα υπογράψει κι εγώ τότε, μια μέρα που έφευγα από το σχολείο φορτωμένος με τη σάκα μου, τρίτη γυμνασίου πήγαινα τότε, και τους συνάντησα στο τραπεζάκι τους στην πλατεία να ενημερώνουν τον κόσμο για το καταστροφικό αυτό έργο.

Μετά από χρόνια, όταν ξαναγύρισα στο νησί, τον ξανασυνάντησα τον Μιμάκη στον Σύλλογο Οικολογίας και Περιβάλλοντος και γίναμε τότε πλέον συναγωνιστές ενάντια σε αυτή την παράλογη υπόθεση της επέκτασης ενός αεροδρομίου μέσα στον αστικό ιστό και ένα χιλιόμετρο σε ευθεία γραμμή από το υπερκέντρο της πόλης.

Σήμερα ο Μιμάκης είναι μέλος του κυβερνώντος Σύριζα και μάλιστα με θέση διακριτή στην τοπική οργάνωση πόλης του κόμματος. Σήμερα, μετά από 40 χρόνια αγώνων ο φίλος μου ο Μιμάκης μετέχει σε μια κυβέρνηση που όχι μόνον έχει στην ατζέντα της ως έργο την επέκταση του διαδρόμου του κρατικού (ακόμη) αερολιμένα Χίου, αλλά και την εκποίησή του κατόπιν. Ποιος θα του το λεγε δηλαδή του φίλου και συναγωνιστή μου του Μιμάκη ότι όχι μόνο θα το επεκτείνει ο ίδιος το αεροδρόμιο αλλά θα το πουλήσει κιόλας. Αυτή είναι η πολιτική κατάντια της αριστεράς στην Ελλάδα. Διότι ποτέ δεν αμφισβήτησαν και δεν μπόρεσαν με την προσωπική τους πορεία ζωής να αλλάξουν το σύστημα αλλά έγιναν μέρος του και εγκλωβίστηκαν μέσα του, ενσάρκωσαν τη συστημική, την επενδυτική αριστερά.

Είδα και τον δήμαρχό μας τον Μανώλη προχθές. Σηκώθηκε από μια καφετέρεια, όπου καθόταν με την παρέα του και ήρθε στον δρόμο που περνούσα να με χαιρετίσει. Σπουδαίο παιδί ήταν κάποτε ο Μανώλης, ελπίδα για κάποιους ότι θα μπορούσε να αλλάξει το τοπίο της αυτοδιοίκησης αν ήθελε να ασχοληθεί μαζί της. Ήταν αρχιτέκτονας και πρόεδρος της τοπικής επιτροπής της ελληνικής εταιρίας προστασίας της φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς, ίσως και να είναι ακόμη. Σπουδαγμένος και με ενδείξεις ότι έχει προσωπική καλλιέργεια, ότι μπορεί να ξεχωρίσει την αξία από την ευτέλεια. Βγήκε όμως δήμαρχος ο Μανώλης και ήταν σαν να μην άλλαξε δήμαρχο καθόλου το νησί. Μέχρι τον εγκιβωτισμό του σπουδαιότερου χειμάρρου που περνάει στην νότια άκρη της πόλης ανέλαβε να φέρει εις πέρας, ένα έργο που είχε κολλήσει νομικά, υπάρχει συν τοις άλλοις και νομολογία του ΣτΕ από παλαιότερη προσφυγή του Συλλόγου Οικολογίας για επαναφορά στην πρότερη κατάσταση άλλου εγκιβωτισμένου χειμάρρου στη βόρεια μεριά της πόλης. Ο Μανώλης παρόλα αυτά μπαζώνει και καταστρέφει τον χείμαρρο Παρθένη. Το ίδιο κάνει και με την υπόθεση του αεροδρομίου και μάλιστα με τρόπο ανήθικο, συστημικό, συνδέοντας το προσφυγικό με την “ανάπτυξη”. Αρθρογραφεί και ζητά από την κυβέρνηση επενδύσεις στο νησί με κυριότερη την επέκταση του αεροδρομίου, ως αντισταθμιστικά μέτρα για τη ζημιά που προκαλεί το προσφυγικό ρεύμα στον τουρισμό. Η Χίος δηλαδή έχει σε αυτή τη νέα εποχή έναν δήμαρχο που συνεχίζει να ζητά ό,τι ζητούσαν και οι προηγούμενοι, του πασόκ και της νδ, από τότε που ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, δυστυχώς, κι ας έχουν επισυμβεί τεράστιες αλλαγές τα τελευταία χρόνια. “Ανάπτυξη” και πάλι απαιτούμε ως γιατρειά στα προβλήματα που έφερε η  “ανάπτυξη”. Αυτό είναι το όραμα και της νέας γενιάς, των σπουδαγμένων με μεταπτυχιακά και διδακτορικά πολιτικών της χώρας, αυτών που θεωρούνται πετυχημένοι και ικανοί από το ίδιο το σύστημα που υπηρετούν, τους έχει λοβοτομήσει και τους έχει καταστήσει ανάπηρους και ανήμπορους να παράξουν ένα στρατηγικό σχεδιασμό μεσοπρόθεσμο και ένα όραμα ήπιο και πράγματι αναπτυξιακό για τον τόπο, ένα όραμα που να διαφυλάττει και να προάγει τον πραγματικό πλούτο, ένα όραμα που να αλλάζει το τοπίο, το οποίο οικοδόμησε τόσα χρόνια η καταναλωτική υπόσταση και νοοτροπία της κοινωνίας, αλλάζοντας καταρχήν τους θεμέλιους λίθους του.

Όλα αυτά σας τα γράφω εδώ σήμερα διότι από το τοπικό διαφαίνεται πάντα το γενικό. Διαφαίνεται το μπέρδεμα, η ανασφάλεια, ο φόβος, η υποκρισία και η ανικανότητα των κυβερνώντων τη χώρα. Και κάτι τελευταίο. Υπήρχε εδώ ένας τύπος, ο οποίος κάποτε, μικρός σε ηλικία, διηύθυνε μια τοπική φυλλάδα και θεωρούσε τότε ο ίδιος τον εαυτό του πετυχημένο και μεγαλοπαράγοντα διότι είχε στην ατζέντα του όλα τα τηλέφωνα των τοπικών αρχόντων και συναντιόταν και με τον δήμαρχο σχεδόν καθημερινά και έπαιρνε γραμμή και το διαφήμιζε στον περίγυρο καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι ότι του τηλεφώνησε ο δήμαρχος και ότι έχει ραντεβού με τον δήμαρχο ή με τον βουλευτή και λοιπά συστημικά ξόανα. Ένα χωριατάκι ήταν το τυπάκι αυτό, αδαές και θλιβερό, το οποίο είχε μέσα στο κεφαλάκι του μυθοποιημένες τις αρχές και τους άρχοντες και όλα αυτά τα ευτελή συστατικά του συστήματος και το σύστημα το ίδιο, και έτσι ένιωθε απόλυτα πετυχημένος και ικανός επειδή είχε φτάσει από τόσο μικρός στο σημείο να τους συναναστρέφεται όλους αυτούς και να διαπλέκεται και να συνδιαλέγεται μαζί τους στα ίσα, η δε αυταρέσκειά του δεν τον άφηνε να κάνει τις επαφές του εκείνες στα κρυφά. Αυτόν τον τυπάκο ακριβώς μού θυμίζει δυστυχώς και ο Πρωθυπουργός Τσίπρας. Την ίδια ηλικία έχουν και την ίδια αυταρέσκεια και την ίδια ακριβώς αίσθηση και συναίσθηση για τον εαυτό τους και για το σύστημα και για τους χυδαίους εκπροσώπους του και για την κοινωνία, την ίδια αμορφωσιά, και τον ίδιο επαρχιωτισμό αποπνέουν.

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=7537