Αλλαγή ρόλων

Είναι απογοητευτική, εξευτελιστική, τραγική ίσως η αλλαγή ρόλων, όσον αφορά τη Γαλλία, σε σχέση με τη Γερμανία - αφού η σημερινή κατάσταση στην Ευρωζώνη, θυμίζει από πολλές πλευρές τη δεκαετία του 1930 στην Ευρώπη.

Τότε βέβαια ήταν η Γαλλία αυτή που έδινε συμβουλές στη Γερμανία, κατηγορώντας την για υπερβολική σπατάλη και συστήνοντας της λιτότητα. Αντίθετα, σήμερα είναι η Γερμανία αυτή που κυριολεκτικά απαιτεί από τη Γαλλία την άμεση υιοθέτηση μέτρων - όπως τη μείωση των δημοσίων δαπανών, τη δρομολόγηση διαρθρωτικών αλλαγών κοκ.

Με δεδομένο δε τον αδύναμο, ανεπαρκή χαρακτήρα του Γάλλου προέδρου, ελάχιστοι αμφιβάλουν για τη συνέχιση της «πολιτικής των υποκλίσεων» απέναντι στη Γερμανία - όπως επίσης για τη διαδοχή του από το ακροδεξιό, εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα της χώρας, το οποίο στην πραγματικότητα ελάχιστα διαφέρει (εάν), από το αντίστοιχο στην Ελλάδα.

Επιστρέφοντας στην προπολεμική δεκαετία, στα τέλη Μαρτίου του 1930, όταν η τότε μεγάλη συμπαράταξη υπό τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Hermann Muller κατέρρευσε, η συντηρητική γαλλική εφημερίδα «Le Figaro», για παράδειγμα, ανέφερε τα εξής σε ελεύθερη μετάφραση:

«Δεν διακρίνονται κανενός είδους ανυπέρβλητες υλικές δυσκολίες, οι οποίες «προβοκάρισαν» το τέλος της μεγάλης συμπαράταξης. Ασφαλώς, η εκτέλεση τον προϋπολογισμού είναι δύσκολη υπόθεση, ενώ το δημόσιο έλλειμμα παραμένει ανησυχητικό. Εν τούτοις, θα ήταν δυνατόν, με κάποια μεγαλύτερη «ενεργητικότητα», να θεραπευθεί η βαριά, αλλά σε καμία περίπτωση απελπιστική ή «ανίατη» οικονομική κατάσταση της χώρας.Για να επιτύχει κανείς αυτό το στόχο, θα έπρεπε να υιοθετήσει ένα εξαιρετικά αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας - κυρίως όσον αφορά την κοινωνική ασφάλιση, επειδή έχει μετατραπεί σε ένα «βαρέλι δίχως πάτο». Δυστυχώς, οι σοσιαλιστές δεν θέλουν να ακούν ούτε τη λέξη «εξοικονόμηση» -προτιμώντας να μην κάνουν τίποτα».

Η σημαντικότερη αιτία της αδυναμίας της Γερμανίας εκείνη την εποχή, ήταν το πολύ υψηλό εξωτερικό της χρέος -το ήμισυ του οποίου αφορούσε τραπεζικά δάνεια, ενώ τα υπόλοιπα προέρχονταν από τις πολεμικές επανορθώσεις, για τις ζημίες που προκάλεσε στην Ευρώπη με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Τα ποσά αυτά εκφράζονταν σε δολάρια ή σε χρυσό - γεγονός που σήμαινε ότι, τυχόν μείωση της ισοτιμίας του «αυτοκρατορικού μάρκου», του νομίσματος της Γερμανίας δηλαδή, με στόχο την αναθέρμανση της οικονομίας μέσω της αύξησης των εξαγωγών, καθώς επίσης της μείωσης των εισαγωγών, θα αύξανε σε πολύ υψηλά επίπεδα το χρέος της χώρας.

Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που θα συνέβαινε στην Ελλάδα, το χρέος της οποίας είναι σε ευρώ (δημόσιο, τραπεζικό κλπ.), εάν τυχόν, ειδικά μετά το ΡSΙ, υιοθετούσε τη δραχμή - η οποία θα υποτιμούταν ακαριαία κατά τουλάχιστον 50%, εκτοξεύοντας το εξωτερικό χρέος στα ύψη (γράφημα).

Με δεδομένο δε το ότι, το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σήμερα υπερβαίνει το 220% του ΑΕΠ της, ενώ της Γερμανίας το 1930 ήταν της τάξης του 100% του ΑΕΠ, καταλαβαίνει κανείς τον παραλογισμό των «οπαδών της δραχμής».  Πόσο μάλλον όταν συνδέουν τη δραχμή με την αθέτηση πληρωμών, η οποία είναι ίσως ένας ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός - για ένα κράτος με το μέγεθος της Ελλάδας, τη γεωπολιτική της θέση, τις εξαρτήσεις της κοκ.

Συνεχίζοντας στη Γερμανία του παρελθόντος, ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού δανεισμού της ήταν βραχυπρόθεσμο - γεγονός που σημαίνει ότι, οι επενδυτές θα απέσυραν αμέσως τα χρήματα τους, εάν η πολιτική κατάσταση στη χώρα παρουσίαζε προβλήματα. Ο υπουργός εξωτερικών δε (Stresemann) είχε αναφέρει το 1928, όταν η οικονομία της Γερμανίας ήταν ακόμη σε καλή κατάσταση, τα εξής:

«Το εξωτερικό υπερεκτιμάει τις δυνατότητες της Γερμανίας. Η χώρα δίνει μία εσφαλμένη εντύπωση, όσον αφορά το επίπεδο ευημερίας της. Η οικονομική της κατάσταση είναι μόνο φαινομενικά εξαίρετη. Στην πραγματικότητα, η Γερμανία χορεύει στην άκρη ενός ηφαιστείου. Εάν καταγγελθεί ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός της, τότε θα μπορούσε να καταρρεύσει απότομα ένα μεγάλο μέρος της γερμανικής οικονομίας«.

Επομένως, αυτό που απέμενε τότε στη Γερμανία, ήταν ένα και μοναδικό: η υιοθέτηση ενός προγράμματος λιτότητας, σε συνδυασμό με την εσωτερική υποτίμηση - όπως έχει επιβληθεί σήμερα στην Ελλάδα, οι ομοιότητες της οποίας με την τότε Γερμανία, με εξαίρεση φυσικά το μέγεθος και την ισχύ, είναι κάτι περισσότερο από μεγάλες.

Συνεχίζοντας, τα αυστηρά μέτρα λιτότητας στη Γερμανία ενέτειναν την οικονομική κρίση, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν τα «ριζοσπαστικά» κόμματα της χώρας. Είχαν δε ένα σημαντικό πλεονέκτημα, από το οποίο βοηθήθηκαν πάρα πολύ: το ότι σύνδεσαν τις πολεμικές επανορθώσεις με την οικονομική κρίση, καθώς επίσης με την «υπαγόρευση μέτρων» εκ μέρους των ξένων «εισβολέων».

Εν μέρει είχαν φυσικά δίκιο - αφού, εάν οι σύμμαχοι είχαν μειώσει τις επανορθώσεις έγκαιρα (διαγραφή μέρους του χρέους, «κούρεμα»), όπως είχε προτείνει πολύ σωστά ο Keynes, η Γερμανία θα είχε κάποιες δυνατότητες να ασκήσει μία «αντικυκλική» οικονομική πολιτική, μέσω της οποίας θα καταπολεμούσε ενδεχομένως την κρίση (οι ομοιότητες με την Ελλάδα συνεχίζονται).

Μία άλλη δυνατότητα, εάν οι σύμμαχοι ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν τη Γερμανία, θα ήταν η παροχή μακροπρόθεσμων δανείων εκ μέρους της Γαλλίας - η οποία είχε τότε τη δυνατότητα επειδή, σε αντίθεση με τη Γερμανία ή με πολλές άλλες χώρες, δεν είχε ακόμη «προσβληθεί» από τη Μεγάλη Ύφεση.

Η γαλλική οικονομία βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ οι τράπεζες της χώρας ήταν ικανοποιητικά κεφαλαιοποιημένες - το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει σήμερα, με τη Γερμανία στη θέση της τότε Γαλλίας (όπως λέγεται, η ιστορία επαναλαμβάνεται, συνήθως όμως σαν φάρσα - από την αντίθετη πλευρά).

Η γαλλική κυβέρνηση όμως δεν έβλεπε κανένα λόγο, για τον οποίο θα έπρεπε να βοηθήσει τη Γερμανία -φοβόταν δε πως τυχόν παραχωρήσεις εκ μέρους της ή εκ μέρους των άλλων κρατών, θα δυνάμωναν τη Γερμανία γρήγορα, με αποτέλεσμα να απειληθεί η ίδια.

Παρά το ότι ο φόβος των Γάλλων ήταν σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένος, αφού ήταν ανέκαθεν (συνεχίζει να είναι) στην πλευρά των ηττημένων, σε σχέση με τη Γερμανία, όσον αφορά την παραγωγική ισχύ, προκάλεσε την έξαρση της οικονομικής κρίσης στη γειτονική χώρα - με αποτέλεσμα να αυξηθεί ραγδαία η εκλογική δύναμη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, υπό την ηγεσία του Χίτλερ (γράφημα - με μπλε η ναζιστική παράταξη).

Προφανώς, το αργότερο εκείνη τη στιγμή, θα έττρεττε η γαλλική κυβέρνηση να βοηθήσει τη Γερμανία -αφού ήταν ολοφάνερη η σύνδεση της οικονομικής κρίσης με την άνοδο της ακροδεξιάς παράταξης, η οποία γινόταν όλο και πιο ισχυρή. Εν τούτοις, δεν συνέβη απολύτως τίποτα - έως ότου ήταν ήδη πολύ αργά.

Ειδικότερα, το καλοκαίρι του 1931 ξέσπασε στη Γερμανία μία τραπεζική, μία δημοσιονομική, καθώς επίσης μία συναλλαγματική κρίση - με αποτέλεσμα να παρασυρθεί ολόκληρη η οικονομία της χώρας στο γκρεμό.

Στα πλαίσια αυτά, η κατάσταση επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα η γερμανική κυβέρνηση να αναγκασθεί να επιβάλλει νέα μέτρα λιτότητας. Λογικό επακόλουθο ήταν η αναρρίχηση του ναζιστικού κόμματος στην πρώτη θέση της γερμανικής βουλής, τον Ιούλιο του 1932 - με τη συνέχεια του δράματος να είναι γνωστή σε όλους μας.

Βέβαια, το «Εθνικό Μέτωπο» της κυρίας Le Pen δεν μπορεί να συγκριθεί με το κόμμα του Χίτλερ. Από την άλλη πλευρά όμως, η ραγδαία άνοδος του τα τελευταία χρόνια, όπως επίσης αυτή ορισμένων άλλων χωρών (γράφημα), τεκμηριώνει τη σχέση μίας οικονομικής κρίσης με τα «ριζοσπαστικά» κινήματα - ειδικά δε με τα άκρως επικίνδυνα ακροδεξιά.

Πόσο μάλλον όταν, με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, εάν γινόταν σήμερα εκλογές στη Γαλλία, η κυρία Le Pen θα γινόταν η νέα πρόεδρος της - με τη Γαλλία να έχει αποδείξει την επιθετικότητα της, κατά την εποχή του Ναπολέοντα, αφού ουσιαστικά διαδέχθηκε τη Μαρία Αντουανέτα (με την οποία παρομοιάζεται σήμερα ο πρόεδρος της Γαλλίας).

Βέβαια, δεν μπορεί κανένας να υποθέσει πως θα επαναληφθεί η ιστορία του ναζισμού στη Γαλλία - λόγω του πολύ μεγάλου δημοκρατικού παρελθόντος της. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να γίνονται πειράματα εκ μέρους της Γερμανίας - η οποία, ενδεχομένως με την πρόθεση εκδίκησης για το παρελθόν, επιμένει στην επιβολή μίας αυστηρότερης πολιτικής λιτότητας στη Γαλλία, παρά το ότι η χώρα αδυνατεί να τα καταφέρει.

Επίλογος

Με βάση τις ομοιότητες μεταξύ της Γερμανίας του 1930, καθώς επίσης της Ελλάδας του σήμερα, αδυνατεί κανείς να κατανοήσει τους πρόσφατους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού της χώρας μας, σύμφωνα με τους οποίους το χρέος είναι βιώσιμο!

Αν και ήταν μέχρι σχετικά πρόσφατα βιώσιμο, μετατράπηκε σε «αβίωτο», τουλάχιστον μετά την εγκληματική υπογραφή του PSI - όπου υποθηκεύθηκε η Ελλάδα, χρεοκόπησαν οι τράπεζες της, «κατακρεουργήθηκαν» οι οργανισμοί, καθώς επίσης τα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ «εκποιήθηκε», σε τιμή ευκαιρίας, η δυνατότητα του εξωτερικού μας χρέους να «μεταφραστεί» σε δραχμές.

Εκτός αυτού, ο πρωθυπουργός δεν αποσαφηνίζει σε ποιό ακριβώς χρέος αναφέρεται - ενώ, με δεδομένο το ότι, το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είναι υπερδιπλάσιο από το αντίστοιχο της Γερμανίας το 1930, κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι μπορεί ποτέ να πληρωθεί. Εκτός εάν είναι εντελώς ανόητος, αθεράπευτα αισιόδοξος ή πιστός υπηρέτης των ξένων συμφερόντων *** - κάτι που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε πως ισχύει για κανέναν, πόσο μάλλον για τον πρωθυπουργό.

Πηγή:http://www.analyst.gr/2014/09/10/allagi-rolon-gallias-kai-germanias/

Σχόλιο ιστολογίου:***Θα δεχτούμε το πρώτο...οπότε αυτομάτως είναι και τα άλλα δύο!!!Αλλά ας μην παίζουμε με τις λέξεις...Το ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ τα λέει όλα!!!