Συν Αθηνά και χείρα κίνει…

Σε έναν όλο και πιο σκοτεινό ευρωπαϊκό ορίζοντα δεν πρέπει να χαθούν οι δυνατότητες για μια πραγματική αλλαγή

Η αιματηρή επίθεση στο Παρίσι φέρνει νέα κύματα αναταραχής στην Ευρώπη. Θυμίζει εμφατικά ότι η κρίση δεν αφορά μόνο την οικονομία. Πρόκειται για μια γενικευμένη κρίση που περιλαμβάνει αξιακά ζητήματα, την ίδια τη δημοκρατία, τον πολιτισμό και εν τέλει τη διάλυση των κοινωνιών.

Επιπλέον, η ένταση των παγκόσμιων ανταγωνισμών, ο εύφλεκτος διεθνής περίγυρος διαμορφώνουν ένα μαύρο σκηνικό, μέσα στο οποίο επιβάλλεται ο ουσιαστικός αναπροσανατολισμός της συζήτησης για την Ευρώπη.

Το αποτρόπαιο χτύπημα στο Παρίσι, ήρθε να υπενθυμίσει ότι η Ευρώπη δεν ζει σ’ ένα ειρηνικό περιβάλλον. Αλλά δίπλα σε εστίες τεράστιας έντασης και βίας, στις οποίες οι ευρωπαϊκές ηγεσίες έχουν βάλει βαθιά το χέρι τους, μαζί με τον υπερατλαντικό σύμμαχο.

Στην Ουκρανία η ένταση συνεχίζεται, ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας μαίνεται και οι απαντήσεις Πούτιν αναμένονται, ενώ η Μέση Ανατολή είναι κυριολεκτικά ανατιναγμένη. Κράτη έχουν ρευστοποιηθεί και εκλύεται τεράστια ενέργεια από τις συγκρούσεις που είναι σε εξέλιξη. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν κάπου μακριά αλλά στην αυλή της Ευρώπης. Και ακόμα περισσότερο, στην ευρύτερη γειτονιά της Ελλάδας.

Η Ευρώπη δεν βιώνει απλά τις συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης στην περιφέρεια ή και σε χώρες του κέντρου που μέχρι πρόσφατα πρωταγωνιστούσαν. Βρίσκεται στη δίνη μιας κυρίως πολιτικής κρίσης που καθορίζει τη στρατηγική της σε όλα τα μέτωπα.

Η αναφορά στα παραπάνω γίνεται όχι για εκφοβισμό, αλλά για να φανεί ότι απάντηση στην κυβερνητική τρομολαγνεία δεν συνιστά η διαβεβαίωση ότι όλα πάνε καλά, ότι η Ευρώπη είναι πλέον μαζί μας, ότι κίνδυνοι δεν υπάρχουν, ότι οι συνθήκες διεθνώς είναι ευνοϊκές για την Αριστερά.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η πραγματικότητα δεν είναι εύκολη. Το αντιλαμβάνονται μάλλον περισσότερο από τα κομματικά επιτελεία. Η κοινωνία έχει ζήσει την ιστορία των τελευταίων ετών και γνωρίζει την εχθρότητα που έχουν επιδείξει προς τη χώρα και το λαό οι τροϊκανοί και η ευρωκρατία.

Αντιλαμβάνεται ο κόσμος πως ο δρόμος όσων θέλουν να προχωρήσουν σε μια μεγάλη πολιτική αλλαγή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ότι δεν είναι στις προθέσεις των ισχυρών να επιτρέψουν τομές που θα αμφισβητήσουν τη δική τους παντοκρατορία.

Ετοιμάζουν, λοιπόν, μαζί με τα εγχώρια οικεία τους (σύμφωνα με τον Γιούνκερ) πρόσωπα την επόμενη μέρα. Απεργάστηκαν την παγίδευση της χώρας σε οικονομικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Και αν η παγίδευση στο οικονομικό επίπεδο είναι περίπου σαφές τι σημαίνει, η πολιτική παγίδευση, που πιο περίτεχνα προωθείται, μεταφράζεται σε μια «μη καθαρή λύση» από τις εκλογές και πίεση για άνευ όρων οπισθοχώρηση και συμβιβασμό.

Στο εσωτερικό τα πράγματα ωθούνται προς την πόλωση, η οποία –απ’ ό,τι φαίνεται- ενισχύει και συσπειρώνει και τους δύο πόλους. Στο χώρο της «κεντροαριστεράς» πολλαπλές και διασπασμένες δυνάμεις αναζητούν ρόλο, με κάποιους να προετοιμάζονται ήδη για να αποτελέσουν τους μεσάζοντες ενός μεγάλου συμβιβασμού.

Οι δυνατότητες για μια μεγάλη αλλαγή στον τόπο μας δεν έχουν εκλείψει, παρά το γεγονός ότι ο ριζοσπαστισμός δέχτηκε σημαντικές επιθέσεις τα τελευταία χρόνια, με στόχο να ποδηγετηθούν αγώνες και να ψαλιδιστούν προσδοκίες.

Αυτή όμως η αλλαγή πρέπει να είναι πραγματική και όχι εναλλαγή. Για να συμβεί αυτό, χρειάζονται ουσιαστικές προϋποθέσεις και κυρίως συνειδητή προσπάθεια να μην παλινορθωθεί ο συστημισμός, να μην διασωθεί το παλιό πολιτικό σύστημα.

Αυτό σημαίνει σαφή και ψυχοκινητική πολιτική παρέμβαση στα δεδομένα του απρόβλεπτου παράγοντα, ο οποίος μπορεί να ανατρέψει τους σχεδιασμούς. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο το λαό, κάτι που συχνά ξεχνιέται ή μετριέται μόνο εκλογικά. Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν!

editorial του "Δρόμου της Αριστεράς"-10  01  2015

Πηγή:http://www.e-dromos.gr/editorial-245/