Του Γιάννη Μακριδάκη
Κατά την πρωινή πεζοπορία στους πέριξ αγρούς είδα ένα μεγάλο σταχτί πουλί. Σηκώθηκε από τη γη και ξανάκατσε κάμποσα μέτρα πιο κάτω. Τραυματισμένο, σκέφτηκα. Ο νους μου πήγε αμέσως στις τουφεκιές που ακούγονται στην περιοχή κάθε σούρουπο. Πήγε μετά και στην ίδια σταχτιά εικόνα του, την οποίαν είχα μόλις προλάβει να αντιληφθώ ένα πρωί καθώς έμπαινα στο περιβόλι κι αυτό απογειώθηκε σαν σίφουνας, τρομαγμένο στη θέα μου, αφήνοντας πίσω την όρνιθα νεκρή και μισοφαγωμένη.
Έβγαλε μια φίλη το μπουφάν της και μου το ‘δωσε. Μπήκα στα περιφραγμένα χωράφια και έψαξα να το βρω. Ένιωσα κάποια στιγμή το οξύ του βλέμμα να με διαπερνά. Ήταν κίτρινο και χωμάτινο ταυτόχρονα, ξεχώριζε ανάμεσα στο πράσινο της χειμωνιάτικης φύσης. Έκανε τότε να πετάξει αλλά προτίμησε να λουφάξει καθώς το πλησίαζα. Στάθηκα στο ένα μέτρο μακριά του για μερικά δευτερόλεπτα και αναμετρηθήκαμε, δε μπορούσα να το κοιτάξω στα ίσα και κατάματα, τόσο περήφανο ήταν που μου απόδιωχνε το βλέμμα, το κοιτούσα περιμετρικά και πλάγια, ζύγιασα το βηματισμό μου και το μπουφάν στα χέρια μου, ζύγιασε κι αυτό τα πόδια και τα φτερά του, με μία κίνηση πεταχτή έριξα το μαύρο ύφασμα πάνω του και του ‘κρυψα τον ήλιο, το πλάκωσα προτού προλάβει να ανοίξει το λαβωμένο του φτερό και να μου φύγει.
Σε λίγο θα ταξιδέψει μαζί με μια φίλη που φεύγει για Αθήνα. Συνεννοηθήκαμε τηλεφωνικά με το κέντρο περίθαλψης ΑΝΙΜΑ και θα το παραλάβουν. Ελπίζουμε ότι θα ξαναπετάξει και ότι θα το ξαναφέρουμε εδώ, στον βιότοπό του, ότι θα το υποδεχτούμε μία των ημερών ξανά και ότι έτσι όπως το συνέλαβα σήμερα και το τρόμαξα, έτσι πάλι ένα πρωί θα το απελευθερώσω. (***)
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=5663
Σημείωση ιστολογίου: (***): ...Και τί δεν θάδινα να είμαι μπροστά εκείνη τη στιγμή...Να είσαι καλά Γιάννη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.