Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη: ..."Πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτα"!

Του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Παρακολουθήσαμε με πολύ προσοχή, την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, χθες βράδυ.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι το σκηνικό ήταν πολύ καλά στημένο, επικοινωνιακά και όχι μόνο. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έδειχνε άνετος με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση του μέλλοντα πρωθυπουργού. Καμιά σχέση με την υστερία που απέπνεαν πτωμαΐνη και πανικό, του αντίστοιχου λόγου του φερόμενου ως πρωθυπουργού Σαμαρά την περασμένη εβδομάδα.

Ο λόγος του κ. Τσίπρα μεστός και πολύ καλά επεξεργασμένος, έδειχνε να απαντά στο σύνολο των ερωτημάτων, τόσο στη περιγραφή της κατάστασης, όσο και στις δέσμες των προτάσεων που περιείχε. Αναμφίβολα οι προτάσεις του, για την ανακούφιση του λαού είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ανεξάρτητα αν υπάρχουν επί μέρους διαφωνίες, ή σε πολλά σημεία τους, παρουσιάστηκαν λειψές (π.χ. σταδιακή αποκατάσταση 13ου μισθού, χωρίς να αναφέρει λέξη, ότι για τουλάχιστον έναν ολόκληρο αιώνα μέχρι το 2010 οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι απολάμβαναν 14 μισθούς, έτσι το δώρο Πάσχα και το επίδομα αδείας, πήγαν οριστικά στις συριζαίικες καλένδες).

Ωστόσο μια προσεκτική ανάγνωση του λόγου του δείχνει, ότι και αυτή τη φορά ο κ. Τσίπρας απέφυγε να βάλει το δάκτυλον «επί τον τύπον των ήλων». Δεν απάντησε το πώς μπορούν να γίνουν όλα αυτά τα ωραία που εξήγγειλε. Παρέμεινε στις εντυπώσεις της σκηνικής παρουσίας και του όντως καλά δομημένου λόγου.

Άφησε τα πάντα στο γεγονός, που μόνο ο ίδιος διαπιστώνει, ότι δηλαδή στην Ευρώπη «ολοένα και περισσότεροι το συνειδητοποιούν (την υποτροπή της κρίσης) και κρούουν το κώδωνα του κινδύνου για αλλαγή πολιτικής» καθώς μας είπε. Συμπληρώνοντας, ότι η Ευρώπη σε αντίθεση με την «Ελλάδα του κυρίου Σαμαρά κινείται με ταχύτητα προς τα πίσω», κάνει «έστω και δειλά, βήματα προς τα εμπρός».

Αλήθεια που είδε ότι η Ευρώπη κάνει έστω και δειλά, βήματα προς τα εμπρός; Βέβαια αν του θυμίσει κάποιος, ότι μόλις πριν λίγες εβδομάδες, αναγκάστηκε σε παραίτηση και αντικαταστάθηκε η κυβέρνηση της Γαλλίας, επειδή ο υπουργός επί των οικονομικών εκεί, τόλμησε δειλά να εκφράσει αντιρρήσεις στις ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας, ενδεχομένως να θεωρηθεί κακόπιστος. Επειδή, η πολιτική ασκείται στη σφαίρα του πραγματικού ανταγωνισμού και της σύγκρουσης συμφερόντων και όχι με βάση το όποιο μαζικό ακροατήριο αποκτούν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως μας είπε. Το να «κρούει κανείς τον «κώδωνα του κινδύνου για αλλαγή πολιτικής», βρίσκεται πολύ μακριά από το να αλλάξει η ίδια η πολιτική. Πολύ περισσότερο, όταν σε αυτή την πολιτική έχουν επενδυθεί επιδιώξεις και συμφέροντα των αρχουσών ελίτ εδώ και δεκαετίες, ήδη από την εποχή της συνθήκης του Μάαστριχτ και παλαιότερα.

Για να στηρίξει τις θέσεις του ο κ. Τσίπρας μίλησε για τον πρόεδρο της ΕΚΤ, τον Μάριο Ντράγκι και τις πολιτικές μηδενισμού των επιτοκίων με παράλληλη νομισματική χαλάρωση. Δεν μας εξήγησε όμως, το πώς μια τέτοια «χαλάρωση», πέραν της εξυπηρέτησης των τραπεζών, θα έχει θετικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και μάλιστα στις χώρες υπό αποικιοκρατικό καθεστώς όπως η Ελλάδα.

Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε ξανά σε μια κάποια συμμαχία με τις χώρες του Νότου και η εύλογη απορία παραμένει: Με ποιους; Με τον κ. Ρέντζι, τον Ραχόι, ή με αυτόν που ο ίδιος αποκάλεσε «Ολανδρέου»;

Αναφέρθηκε επίσης και στο χρέος, τη βιωσιμότητά του και τη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μια αναδιάρθρωση με βάση τη Διεθνή Διάσκεψη του Λονδίνου για την ίδια τη Γερμανία το 1953. Δεν θα σχολιάσω αυτή καθ’ αυτή την πρόταση, το αφήνω για τους πιο ειδικούς στα οικονομικά από εμένα, αφού αυτή η περίφημη συνδιάσκεψη του Λονδίνου, ως γνωστόν, μόνο χρέη φόρτωσε τότε στην κατεχόμενη, από τους νικητές του πολέμου, Γερμανία. Θα μείνω στο αρχικό ερώτημα: Πως μπορεί να γίνουν όλα αυτά; Με σκληρή διαπραγμάτευση; Ωραία! Αλλά πως θα αναγκάσει τους δανειστές και το όλο πλέγμα συμφερόντων που εκφράζουν, να διαπραγματευτούν ακόμα και σε μια τέτοια βάση; Ποια είναι τα διαπραγματευτικά χαρτιά που κρατάει στα χέρια του ο κ. Τσίπρας;

Ποια είναι τα περιθώρια ελιγμών που διαθέτει, όταν ακόμα και αυτό το δειλό του 2012 «καμιά θυσία για το ευρώ», αντικαταστάθηκε με το εντελώς ανιστόρητο «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα» και ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί απειλή για την Ευρώπη», που προσπάθησε να πείσει μόλις πρόσφατα στο Φόρουμ του Ιδρύματος Αμπροζέτι; Επειδή, φυσικά, δεν αναφέρεται ούτε στην Ευρώπη ως γεωγραφική περιοχή, ούτε σε αυτή με την πολιτιστική και ιστορική έννοια, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους μηχανισμούς της, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» ο Στάθης Κουβελάκης. Από πού και ως που όμως ταυτίζεται η Ε.Ε. με την Ευρώπη;

Μίλησε, λοιπόν, για διαπραγμάτευση και έθεσε τους στόχους. Ωραία, και αν η διαπραγμάτευση δεν καταλήξει πουθενά; Τι θα γίνει; Θα επέλθει ρήξη; Και πως ο κ. Τσίπρας θα δεχθεί να χάσει το ευρώ ως «εθνικό» του νόμισμα; Σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα δεν απαντά, καθιστώντας ολόκληρη την τοποθέτηση του φληνάφημα για αδαείς, αφού χωρίς απόφαση για ρήξη με την ευρωζώνη, έστω και μόνο στην περίπτωση που χρειαστεί, η μόνη πιθανή εξέλιξη είναι ένα ακόμα «ουδείς αναμάρτητος» μπροστά στην κ. Μέρκελ, από τον κ. Τσίπρα αυτή τη φορά.

Επειδή, ακόμα κι αν θεωρήσουμε, ότι οι επικυρίαρχοι και δανειστές μας φανούν αρκετά γαλαντόμοι απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα και δεχθούν να αρχίσουν διαπραγματεύσεις, τι θα γίνει; Ποιο θα είναι το χρονοδιάγραμμα αυτών; Και μέχρι να ολοκληρωθούν, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους τόκους και τα χρεολύσια, ή θα σταματήσουμε μονομερώς την εξυπηρέτηση του χρέους; Προσωπικά μου φαντάζει εξαιρετικά εύκολο, οι δανειστές να δεχθούν τις διαπραγματεύσεις, με έναν όρο βέβαια. Μέχρι να ολοκληρωθούν, να συνεχίζουμε να πληρώνουμε κανονικά και να εφαρμόζουμε απαρέγκλιτα τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Και πόσο άραγε μπορούν να διαρκέσουν αυτές οι διαπραγματεύσεις; Μήνες; Χρόνια; Δεν θα συνεχίζει έτσι η διάλυση της χώρας και ο ανδραποδισμός του λαού; Όταν οψέποτε ολοκληρωθούν και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους, τι θα έχει απομείνει;  

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο και αφορά στην ουσία του προγράμματος που εξήγγειλε για την ανακούφιση του λαού και την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και της οικονομίας. Η υλοποίηση έστω και μέρους των εξαγγελιών, είναι φανερό, ότι προϋποθέτει μονομερείς ενέργειες από την πλευρά της χώρας μας και της κυβέρνησής του κ. Τσίπρα. Πως θα εξαναγκάσει τους δανειστές σε διαπραγμάτευση, όταν με την πρώτη μονομερή ενέργεια από την πλευρά του, οι ευρωπαίοι «εταίροι», μπορούν να εκβιάσουν διακόπτοντας αμέσως τη χρηματοδότηση;

Μέχρι που είναι διατεθειμένος ο κ. Τσίπρας να το πάει;

Γιατί μας αφήνει με την απορία; Για να διαβεβαιώνει τους μεν, ότι δεν κινδυνεύει η χώρα να βγει από το ευρώ, ούτε αποτελεί ουσιαστική απειλή για την ανατροπή του βάρβαρου καθεστώτος χρεοκρατίας και εσωτερικής αποικιοποίησης στην Ε.Ε. που μας επιβλήθηκε, αλλά να κλείνει και το μάτι στους υπόλοιπους, δηλαδή όλους εμάς, ότι όλα είναι πιθανά, αν δεν συμμορφωθούν οι «εταίροι», προσαρμοζόμενοι στην διαπραγματευτική του δεινότητα;

Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας συνεχίζουν να πατούν σε αυτές τις δύο βάρκες που χαρακτηριστικά εκφράζονται με το «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» και μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό προκαλούν, εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε κριτικοί και να θέτουμε ξανά και ξανά τα ίδια ερωτηματικά.

Επειδή δεν επιτρέπεται ο κόσμος να ξεγελαστεί για μια ακόμα φορά.

Επειδή, μόνο με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ρήξης και ανατροπής του καθεστώτος με έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε., μπορεί να υπάρξει στοιχειώδης προοπτική για τη χώρα και για το λαό μας. Ένα τέτοιο σχέδιο και τη βούληση για την εφαρμογή του, το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο διαθέτει και αγωνίζεται για την δημιουργία των όρων υλοποίησής του.

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι β’ συντονιστής της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή:http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2014/09/blog-post_623.html

#Οι υπογραμμίσεις δικές μου#