Κοντράστ

Του Γιάννη Μακριδάκη

Τις τελευταίες μέρες που ασχολούμαι με τα δέντρα, τα καθημερινά τεκταινόμενα εντός του συστήματος φαντάζουν εντελώς ανιαρά και τόσο μα τόσο ανούσια και μάταια. Όπως ακριβώς είναι.

Σημαδεύεις με λίγη μπογιά τον κορμό του δενδρυλίου εκεί που βλέπει τον βοριά, τσαπίζεις ολόγυρα, το ξεπατώνεις και το μεταφέρεις για φύτεμα αλλού, πάλι στον ίδιο προσανατολισμό όμως, με το σημάδι ξανά στο βοριά για να μη ζαλιστεί, το παραχώνεις, χορεύεις γύρω του κολλητά τον χορό του πατήματος, να κατακάτσει το χώμα στη ρίζα του, σαν να ‘σαι ο καβαλιέρος του σε ταγκό, έτσι νιώθεις, το ποτίζεις μετά, του δίνεις μια ευχή από μέσα σου για να πιάσει και περιμένεις την άνοιξη να το δεις να σκάει φυλλαράκια.

Μετά όμως από την συναναστροφή με αυτά τα τόσο προχωρημένα πλάσματα, που αγγίζουν την τελειότητα, δεν είναι δυνατό να επιστρέψεις στην βαρετή ανοησία της παρωχημένης ανθρωπότητας, που ασχολείται ακόμη με τα κουπόνια του χρήματος, έστω και αν αυτή την εποχή υπόκειται σε βίαιες ζυμώσεις και υπάρχει ελπίδα να αποκτήσει επιτέλους συνείδηση του εαυτού της και να περάσει στην μετακαταναλωτική εποχή της ευημερίας των πλασμάτων

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=5719