Δικαιούνται οι δεξιοί να κινδυνολογούν για Μικρασιατική Καταστροφή;

Με τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 σύγκρινε ο Πάνος Παναγιωτόπουλος την επικείμενη ήττα της ΝΔ και το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να περάσει η διακυβέρνηση της χώρας στις δυνάμεις της Αριστεράς για πρώτη φορά ίσως μετά από 70 χρόνια.

Για την ακρίβεια, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος παρομοίασε το επερχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα με εκείνο των εκλογών του φθινοπώρου του 1920. Τότε, το κόμμα των Φιλελευθέρων έχασε την κυβέρνηση από την "ηνωμένην αντιπολίτευσιν", έναν κατεξοχήν δεξιό συνασπισμό μοναρχικών, εθνικοφρόνων και κυρίως αντιβενιζελικών.

Καταρχήν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ένα κορυφαίο στέλεχος της παράταξης που διεκδικεί με τρόπο απόλυτο την κληρονομιά της ιστορικής Δεξιάς (έχοντας εγκαταλείψει την προηγούμενη ρητορική του μεσαίου χώρου), χλευάζει ακριβώς αυτή την κληρονομιά που δήθεν προσπαθεί να επανοικειοποιηθεί. 

Και αν ο "κόκκινος Πάνος" δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του σκληροπυρηνικού δεξιού, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον Άδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος έχει ως προμετωπίδα του βαθύτατα διχαστικού λόγου του την κληρονομιά της Δεξιάς. Ο Γεωργιάδης άλλωστε είναι ο πρώτος που παρομοίασε με τη Μικρασιατική καταστροφή την πιθανότητα να συντριβούν τα κόμματα εξουσίας που χρεωκόπησαν τη χώρα και να αναδειχθεί μια νέα πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς. (Βλέπε ενδεικτικά εδώ)

Πρόκειται για μια μοναδική περίπτωση απεμπόλησης ιστορικών ευθυνών δια της μεταβίβασής τους σε μια άλλη πολιτική παράταξη, η οποία ουδεμία σχέση έχει και ουδεμία ευθύνη φέρει για τα κατορθώματα της Δεξιάς.

Αυτής της Δεξιάς, δηλαδή, της οποίας οι ρίζες βρίσκονται στο Κόμμα των Εθνικοφρόνων που ίδρυσε το 1915 ο Δημήτριος Γούναρης. 

Το Κόμμα των Εθνικοφρόνων αποτέλεσε τον πυρήνα συσπείρωσης των σκληρών εθνικιστικών, φιλοβασιλικών και αντιβενιζελικών στοιχείων της περιόδου του Εθνικού Διχασμού, τη μήτρα, θα λέγαμε, της παλαιοελλαδίτικης δεξιάς παράταξης. Το Νοέμβρη του 1920, μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα για την αντιβενιζελική παράταξη, το κόμμα του Γούναρη μετονομάστηκε σε Λαϊκόν Κόμμα. Και ήταν αυτό που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '50 αποτέλεσε την κυρίαρχη δύναμη της Δεξιάς, για να συγχωνευθεί και να απορροφηθεί από την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Αν κάποιος, λοιπόν, σχετίζεται άμεσα με το αποτέλεσμα των εκλογών του 1920, αυτός δεν είναι το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά η παράταξη των κ.κ. Παναγιωτόπουλου και Γεωργιάδη, ως αυτοαποκαλούμενων κληρονόμων και συνεχιστών της δεξιάς αστικοτσιφλικάδικης (ή πλιατσικολόγικης) παράδοσης.

Για να αντιληφθεί κάποιος πόσο βλακώδες είναι να επικαλούνται οι εκπρόσωποι της Δεξιάς τις συνέπειες των εκλογών του 1920, που οδήγησαν στην τραγική κατάληξη του 1922, αρκεί να κάνει κάποιες ανάλογες συγκρίσεις: φανταστείτε π.χ. έναν χουντικό να κινδυνολογεί ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα βασανίζει πολίτες στην ταράτσα της Κουμουνδούρου και θα διεξαγάγει πραξικόπημα ενάντια στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προκαλώντας την τουρκική εισβολή. Είναι φαιδρό.

Πολλοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην αποτυχία των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, η οποία κατέληξε στη συνταρακτική τραγωδία της σφαγής και της πυρπόλησης της Σμύρνης από τους κεμαλικούς. Αν πάντως πρέπει οπωσδήποτε να αναζητηθεί κάποιος υπεύθυνος ανάμεσα στα ελληνικά κόμματα της εποχής, αυτός δεν μπορεί να είναι σίγουρα η τότε Αριστερά, ώστε να χρεωθεί δια της πλαγίας οδού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. 

Δεν ήταν το ΣΕΚΕ (μετέπειτα ΚΚΕ) που εγκαινίασε την ιμπεριαλιστική πολιτική του Βενιζέλου με τις πλάτες της Αντάντ. Ούτε αυτό που μετά την εναλλαγή της διακυβέρνησης μετέτρεψε την ελληνική κατοχή σε οργανωμένη επιχείρηση εθνοκάθαρσης μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, με μεθόδους που καθόλου δεν διέφεραν από αυτές της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Ήταν οι δεξιοί αξιωματικοί του φιλοβασιλικού Λαϊκού Κόμματος που, παρασυρμένοι από τον εθνικιστικό τους παροξυσμό, προκάλεσαν έναν πόλεμο κόντρα σε κάθε λογική, παίρνοντας στο λαιμό τους χιλιάδες ελληνόφωνους χριστιανούς της Ιωνίας. Απεναντίας, οι κομμουνιστές της εποχής θεωρούσαν τον πόλεμο αυτό άδικο και επεκτατικό, πληρώνοντας τη συνέπειά τους με την πιο σκληρή καταστολή ως "εθνικοί προδότες".

Ο Παναγιωτόπουλος, ο Άδωνης και οι συν αυτοίς, μαζί με όλο το νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό παρεάκι που σε λίγες μέρες εγκαταλείπει το Μαξίμου, ας είναι λιγότερο αναζόνες όταν επικαλούνται τα έργα και τις ημέρες της παράταξής τους για να υποβαθμίσουν τις διακηρύξεις των όποιων αντιπάλων τους.

Οι συνέπειες της ανθρωπιστικής τραγωδίας που βιώνουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα την τελευταία πενταετία είναι αποτέλεσμα της δικής τους υποταγής στην ευρωτραπεζική δικτατορία και όχι αυτών που υπόσχονται (ειλικρινώς ή όχι, θα το διαπιστώσουμε) να προσφέρουν ανακούφιση σε μια κοινωνία στα όρια της εξόντωσης.

Αν κάτι μπορεί να παρομοιαστεί με τις συνέπειες της Μικρασιατικής καταστροφής, τηρουμένων πολλών αναλογιών, αυτό είναι η χρεωκοπία του 2009-2010 που προήλθε από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και η μετέπειτα αντιμετώπισή της, που βύθισε μια ολόκληρη χώρα στον μαρασμό και την εξαθλίωση. 

Όπως γνωρίζουμε, ως υπαίτιοι της καταστροφής του 1922 κάθισαν στο σκαμνί οι τότε πολιτικοστρατιωτικοί ηγέτες, πρωθυπουργοί, υπουργοί οικονομικών κ.λπ. Μετά την καταδίκη τους, οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι εκτελέστηκαν.

Ας προσέχουν λοιπόν περισσότερο με τις ανίερες ιστορικές συγκρίσεις τους οι πανικόβλητοι αυλικοί της πιο σκανδαλώδους και αυταρχικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από το 1974.

Πηγή:http://jungle-report.blogspot.gr/2015/01/blog-post_19.html