Μαθήματα Αργεντινής για την Ελλάδα

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Το πρόσφατο επεισόδιο με το χρέος της Αργεντινής κατάδειξε σειρά πραγμάτων που έχουν σημασία για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και για την Ελλάδα ως υπερχρεωμένη χώρα.

Η Αργεντινή συνεχίζει να έχει προβλήματα από τη στάση πληρωμών του 2001, αλλά τα προβλήματά της δεν έχουν καμία σχέση με τις ανερμάτιστες υπερβολές που ακούγονται στα ελληνικά ΜΜΕ, συχνά από επίσημα χείλη. Η αντιμετώπιση του χρέους της με δύο επιθετικούς διακανονισμούς το 2005 και το 2010 μόνο ως επιτυχία μπορεί να χαρακτηρισθεί από την πλευρά της πραγματικής οικονομίας. Χωρίς το άχθος του χρέους, η χώρα απέφυγε τις πολιτικές λιτότητας και έζησε μια δεκαετία ταχύτατης ανάπτυξης διπλασιάζοντας το ΑΕΠ και μειώνοντας δραματικά την ανεργία.

Ο ρυθμός ανάπτυξης είναι σήμερα κοντά στο μηδέν, ενώ υπάρχει ζήτημα πληθωρισμού. Τα προβλήματα αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό κοινά για πολλές αναπτυσσόμενες χώρες και δεν είναι ακόμη κρίσιμα, ενώ οφείλονται και στην επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας. Η Αργεντινή αντιμετωπίζει επίσης πρόβλημα διαρροής χρηματικών κεφαλαίων, καθώς υπάρχει έντονη δυσπιστία προς το τραπεζικό σύστημα στα μεσαία στρώματα που κατέχουν αποταμιεύσεις. Το κυριότερο δομικό πρόβλημα της οικονομίας της, όμως, είναι η παρατεταμένη αδυναμία του δευτερογενούς τομέα. Η χώρα χρειάζεται συντεταγμένη βιομηχανική πολιτική, αντί να προσπαθεί να γίνει αρεστή στις διεθνείς χρηματαγορές για να επιστρέψει ως «φυσιολογικός» παίκτης.

Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι απολύτως δυσλειτουργικό και εχθρικό προς τις υπερχρεωμένες χώρες. Ένα βασικό θεσμικό πρόβλημα είναι η απουσία ενιαίου πτωχευτικού νομικού πλαισίου για τον κρατικό δανεισμό. Οι αναπόφευκτες χρεοκοπίες εταιρειών και ατόμων θεωρούνται φυσιολογικά φαινόμενα της καπιταλιστικής οικονομίας και αντιμετωπίζονται με νομικό καθεστώς το οποίο παρέχει κάποια προστασία στον δανειζόμενο. Σε πλήρη αντίθεση, το δίκαιο της Νέας Υόρκης και της Αγγλίας, τα οποία κατά κανόνα παρέχουν το πλαίσιο του διακρατικού δανεισμού, προστατεύουν κυρίως τα συμφέροντα του δανειστή.

Η στάση των δικαστικών μηχανισμών των ΗΠΑ και ειδικά του δικαστή Γκριέζα στο θέμα της Αργεντινής μόνο ως καταστροφική μπορεί να χαρακτηρισθεί. Η ερμηνεία που δόθηκε στη ρήτρα ίσης μεταχείρισης (pari passu) είναι πρωτοφανής και απίστευτη. Είναι δυνατόν να θεωρείται ίση μεταχείριση η ουσιαστική απαγόρευση αποπληρωμής της τεράστιας πλειοψηφίας των δανειστών που έχουν αποδεχθεί τον διακανονισμό, αν δεν πληρωθεί παράλληλα και η ελάχιστη μειοψηφία των αισχρών κερδοσκόπων που αγόρασαν χρέος σε εξευτελιστικές τιμές στη δευτερογενή αγορά; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τη δικαιοδοσία των βρετανικών και αργεντίνικων δικαστηρίων τα οποία φυσικά έχουν τον λόγο για χρέος σε ευρώ και πέσο; Πως θα λειτουργήσουν οι διεθνείς τράπεζες, οι οποίες συχνά έχουν ταυτόχρονες και παράλληλες υποχρεώσεις σε διαφορετικά νομικά συτήματα;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Αργεντινή είχε νομικά, ηθικά, οικονομικά και πολιτικά ερείσματα για να αρνηθεί τις πληρωμές προς τους κερδοσκόπους. Αν δεν επέλθει συμβιβασμός τις επόμενες εβδομάδες, η άρνηση πληρωμών θα επεκταθεί και σε άλλες υποχρεώσεις της, παρά τη δηλωμένη θέλησή της να πληρώσει. Ακόμη πιο επικίνδυνη όμως είναι η πόρτα που άνοιξε για κάθε είδους κερδοσκόπους που κατέχουν χρέος υπερχρεωμένων χωρών να προχωρήσουν και αυτοί σε επιθετικές διεκδικήσεις, για παράδειγμα μέσω της ενεργοποίησης των ρητρών κινδύνου ή άλλων παραγώγων. Όσον αφορά τώρα τις ίδιες της ΗΠΑ, η προοπτική να αποφεύγεται το δολάριο ως νόμισμα διεθνούς δανεισμού είναι εμφανής. Ακόμη και το ΔΝΤ έχει συνειδητοποιήσει τους τεράστιους κινδύνους που ενέχει η ανεκδιήγητη απόφαση του Γκριέζα και ζητάει συμβιβασμό και κινήσει προς διαμόρφωση λειτουργικού νομικού πλασίου. Συμβιβασμός ίσως υπάρξει, αλλά λειτουργικό πλαίσιο είναι άκρως απίθανο να προκύψει στις σημερινές συνθήκες.

Και η Ελλάδα; Κατ΄αρχάς πρέπει να ειπωθεί ότι η ελληνική κρίση αποδεικνύεται βαθύτερη και χειρότερη αυτής της Αργεντινής εν πολλοίς, διότι η Ελλάδα διάλεξε τον δρόμο της εσωτερικής υποτίμησης, της παραμονής στο ευρώ με οποιοδήποτε κόστος, της εξυπηρέτησης του χρέους υπό την καθοδήγηση των δανειστών και της επιβολής θηριώδους λιτότητας. Η διαχείριση του ελληνικού χρέους την περίοδο αυτή δείχνει τακτική δεξιότητα, αλλά και βαθιά στρατηγική αδυναμία. Από πλευράς τακτικής, το ελληνικό χρέος επιμηκύνθηκε και το μέσο επιτόκιο μειώθηκε σημαντικά, άρα η άμεση πίεση στην οικονομία ελαττώθηκε. Αλλά από πλευράς στρατηγικής, τα πράγματα έγιναν τραγικά λόγω της συντριβής του ΑΕΠ, της τεράστιας ανεργίας, του καταστροφικού πλήγματος στον παραγωγικό ιστό, της πτώσης των εισοδημάτων, της αδυναμίας των εξαγωγών, της μετανάστευσης των εξειδικευμένων, της καταρράκωσης των επενδύσεων, της έλλειψης πιστώσεων και ούτω καθεξής. Το χρέος είναι μη βιώσιμο με την ουσιαστική έννοια της τροχοπέδης στην ανάπτυξη λόγω της πολιτικής που επιβάλλει η εξυπηρέτησή του.

Η Ελλάδα χρειάζεται βαθιά διαγραφή, απαλλαγή από τη λιτότητα και πραγματικές πολιτικές ανάπτυξης. Ο σημερινός δρόμος είναι αυτός της εθνικής, κοινωνικής, ιστορικής αποτελμάτωσης. Το ελληνικό χρέος είναι όμως κυρίως προς επίσημους δανειστές, με εξαιρετικά αυστηρό νομικό πλαίσιο, πράγμα που αποτελεί ένα ακόμη στρατηγικό λάθος. Για να έχει αποτελέσματα η αναπόφευκτη αναδιάρθρωση, θα πρέπει να υπάρξει σύγκρουση με την Ε.Ε και την ΟΝΕ. Κι εδώ επίσης το παράδειγμα της Αργεντινής είναι καθοριστικό. Θα θέσει, επιτέλους, τους δικούς της όρους στους δανειστές κάποια ελληνική κυβέρνησης; Θα βάλει πρώτα τη αξιοπρέπεια και την ευημερία του ελληνικού λαού ύστερα από τέσσερα χρόνια καταστροφής; Αναμένουμε με ανυπομονησία.

*Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της Κυριακής 10 Αυγούστου 2014

Πηγή: http://iskra.gr/index.php?