Ουκρανία: η μεγάλη ζαριά

Του Απ. Αποστολόπουλου

Στην Ουκρανία παίζεται η τύχη του Κόσμου. Άμεσος στόχος (των ΗΠΑ) είναι να ελέγξουν απολύτως την Ουκρανία για να κλείσει η τανάλια γύρω από τη Ρωσία ή, εναλλακτικά, να υποχρεωθεί ο Πούτιν να επέμβει και να επιστρέψουμε στο «σιδηρούν παραπέτασμα». Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις θα είναι να κοπεί, κυριολεκτικά με το μαχαίρι, η προσέγγιση της ΕΕ, ειδικά της Γερμανίας, με τη Μόσχα. Απώτερος στόχος είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης, ο τρόπος είναι η απομόνωση της Ρωσίας.

Η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα, το Παλαιστινιακό, η ίδρυση Κράτους από τους Κούρδους και όλες οι άλλες αντιπαραθέσεις είναι σημαντικές αλλά περιφερειακές συγκρούσεις, συγκριτικά ήσσονος σημασίας. Στον έλεγχο της Ευρώπης, της Κεντρικής Ευρώπης, βρίσκεται ακόμα σήμερα το κλειδί για την πλανητική Εξουσία. Λέγεται ότι κάποιοι στις ΗΠΑ θεωρούν πως το έπαθλο αξίζει ακόμα και ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έχει παρέλθει η εποχή όπου τηρούνται τα προσχήματα. Μιλάνε παντού τα Όπλα. Ταυτόχρονα και παράλληλα μαίνεται η Οικονομική σύγκρουση σε κάθε γωνιά του Πλανήτη. Το δολάριο, σύμβολο της πλανητικής αμερικανικής κυριαρχίας, κινδυνεύει. Άλλοι πόλοι Οικονομικής Εξουσίας απειλούν να το αντικαταστήσουν στις διεθνείς συναλλαγές. Με πρωταγωνιστές τους BRICS, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική, είναι θέμα χρόνου να τα καταφέρουν.

Οι BRICS ίδρυσαν δικό τους ΔΝΤ και δική τους Παγκόσμια Τράπεζα. Σύντομα μπορούν να σταθούν ισότιμα απέναντι στους Δυτικούς Οργανισμούς. Ο χρόνος είναι ο πολύτιμος στρατηγικός παράγων για όλους. Ρωσία/Κίνα και οι άλλοι BRICS έχουν ζωτική ανάγκη Ειρήνης ώστε να προλάβουν να καλύψουν το χάσμα ισχύος από τη Δύση. Η Δυτική Αυτοκρατορία έχει συμφέρον να το αποτρέψει.

Η Ρωσία χάλασε τα σχέδια των Δυτικών στη Μ. Ανατολή στηρίζοντας τον Άσαντ και τώρα ανάβει φωτιές στην «πίσω αυλή» των ΗΠΑ με την επίσκεψη του Πούτιν στη Λ.Αμερική. Η Ρωσία χάρισε τα χρέη στην Κούβα, η Κίνα δάνεισε την Αργεντινή ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία. Η Περιφέρεια είναι ο αδύνατος κρίκος της Δυτικής αλυσίδας. Όρος για να κρατηθεί υπό έλεγχο η Περιφέρεια είναι η σιδερένια πειθαρχία και ενότητα στο «κέντρο», στην Ευρώπη. Συνοπτικά: Όπλα και Χρήμα, Μητροπόλεις και Περιφέρεια εμπλέκονται σε μια ενιαία αδυσώπητη μάχη με αμφίβολη έκβαση. Το επίκεντρο βρίσκεται στην Ουκρανία.

Όποιος κατέχει την Ευρασία (χοντρικά, από την Ουκρανία ως βαθιά στην Ασία) είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη- Μάκιντερ, 1904. Η Γερμανία υπό τον Χίτλερ επιδίωξε να την κατακτήσει. Η στρατηγική δεν άλλαξε, η Γεωγραφία δεν αλλάζει, άρα και τα συμφέροντα που απορρέουν. Η διαφορά είναι ότι η Γερμανία επιδίωξε τότε να φάει μόνη της όλο το ψωμί. Τώρα καλείται, ως υποδεέστερη, να συνταχθεί με τις ΗΠΑ, στη μάχη ζωής/θανάτου που εξελίσσεται, στην ίδια περιοχή με τον ίδιο στόχο. Το Βερολίνο φαίνεται να υποκύπτει αλλά ποτέ δεν ξέρεις τις αποστασίες, τις απότομες μεταστροφές, τις τελικές αποφάσεις-γιατί άραγε η Μέρκελ, λένε ότι, σκέπτεται να αποχωρήσει πρόωρα;

Η προσέγγιση Ρωσίας/Κίνας δημιουργεί συνθήκες πρωτοκαθεδρίας για τον έλεγχο της Ευρασίας, με τη Δύση να τρέχει δεύτερη, ΗΠΑ/ Γερμανία/ ΕΕ μαζί. Η Ουκρανία είναι η αρχή της Ευρασίας, από την ευρωπαϊκή πλευρά. Η κατοχή της τη μετατρέπει σε εφαλτήριο εισβολής, όπως στον Β΄ Πόλεμο, ή σε Τείχος απομόνωσης, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά ποιος θα την ελέγχει; Στην Περιφέρεια, το πρώτο πλευρικό χτύπημα του Πούτιν στη Μ. Ανατολή θεωρήθηκε τόσο σοβαρό ώστε να προκαλέσει άμεση απάντηση στην «καρδιά», στην Ουκρανία. Ο Πούτιν ανταπόδωσε με την επίσκεψη στη Λ. Αμερική επιδιώκοντας δεύτερη αιμορραγία στην αμερικανική/δυτική αυτοκρατορία. Διόλου τυχαία η πρόεδρος της Βραζιλίας Ρούσεφ δήλωσε στα ΜΜΕ (έπαιξε άπαξ) ότι το Μαλαισιανό αεροσκάφος καταρρίφθηκε από λάθος. Στόχος, είπε, ήταν το αεροσκάφος του Πούτιν που είχε περάσει λίγη ώρα πριν.

Η Ευρώπη προτεκτοράτο των ΗΠΑ, λέει ο Μπρζεζίνσκι (Μεγάλη Σκακιέρα 1997) και η Ελλάδα νεοαποικία των Βρυξελλών/ Βερολίνου. Ο λόγος, στην Αθήνα, περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, απαιτεί άκρα προσοχή στις σημερινές σκληρές, αδυσώπητες συνθήκες. Η αλλαγή συνόρων είναι στην ημερησία διάταξη, όχι κάπου μακριά αλλά στην Ευρώπη. Είναι επικίνδυνη η πίστη στα παλιά, στο αμετάθετο των συνόρων, χωρίς προετοιμασία για το άμεσο μέλλον. Όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στα λεφούσια τουριστών που περνάνε τα σύνορα με στόχο τις παραλίες και σε στρατιώτες που αποβιβάζονται σε παραλίες ή διασχίζουν ποτάμια για να καταλάβουν νησιά και εδάφη, είναι καταδικασμένος. Αν επικαλείται τον διεθνισμό του, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, ή τη διανοητική του καθυστέρηση είναι άνευ σημασίας.

*Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

http://iskra.gr/index.