Η τελευταία ψευδαίσθηση πριν από το αδιέξοδο...

Ένας πανικόβλητος Πρωθυπουργός ανακοίνωσε «κοινωνικό μέρισμα» – κοροϊδία για ένα μικρό τμήμα από όσους έκανε πάμφτωχους...

Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού για διάθεση “κοινωνικού” μερίσματος, από το ματωμένο από τη λεηλασία του λαού πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 στους χαμηλοσυνταξιούχους και για αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά, που δέχονται προσφυγική πίεση, αποτελούν πρώτα απ’ όλα κίνηση πανικού του λόγω της κοινωνικής κατάρρευσης της κυβέρνησής του.

Επίσης προσπάθεια αναζήτησης από την κυβέρνηση κοινωνικών ερεισμάτων ενόψει των νέων αντιλαϊκών μέτρων, που έχει συμφωνήσει στα πλαίσια της 2ης αξιολόγησης και του νέου 4ου μνημονίου. Έχει δηλαδή στόχο να αποσπάσει την ανοχή του λαού στη συνέχιση ενός μνημονιακού δρόμου, που τα επόμενα χρόνια θα γεννήσει περισσότερους φτωχούς και πάμφτωχους.

Ο Πρωθυπουργός, αφού πρώτα η κυβέρνησή του με το 3ο μνημόνιο, ολοκλήρωσε την ακραία φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων που ξεκίνησαν με το 1ο και 2ο μνημόνιο οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και κυρίως των χαμηλοσυνταξιούχων με την περικοπή του ΕΚΑΣ, και λίγο πριν προωθήσει το 4ο μνημόνιο, ανακοίνωσε ορισμένα μέτρα γι’ αυτούς που οι πολιτικές του έκαναν παμφτωχούς, θυμίζοντας τη λαϊκή παροιμία «να σε κάψω Γιάννη, να σ΄ αλείψω λάδι».

Είχε μάλιστα ο Πρωθυπουργός το πολιτικό θράσος να συγκρίνει το εφ’ άπαξ ποσό που ανακοίνωσε για τους χαμηλοσυνταξιούχους με την εξαγγελία του τότε ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του 2015 για χορήγηση 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, η οποία, όμως δεν θα δινόταν μία φορά ως φιλανθρωπία αλλά για κάθε χρόνο και ήταν πολύ μεγαλύτερη (700 ευρώ) και την οποία αναίρεσε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου.

Ακόμα, όμως, και αυτά τα ψίχουλα, τα οποία δεν μπορούν να συγκριθούν με το μέγεθος της μνημονιακής λεηλασίας που προηγήθηκε ή αυτής που έρχεται, που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός, αφορούν ένα πολύ μικρό μέρος από τα 6,3 εκατομμύρια των συμπολιτών μας, που, λόγω των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών, είτε ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας είτε κινδυνεύουν άμεσα να βρεθούν κάτω από αυτά.

Οι συνταξιούχοι ο λαός και η νεολαία διεκδικούν ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση και εργασία, αξιοπρεπείς συντάξεις, αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, γενναίες κοινωνικές πολιτικές, στήριξη και αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας και Υγείας, και όχι ψίχουλα κρατικής φιλανθρωπίας, ως μπαλώματα και άλλοθι των εφαρμοζόμενων ανθρωποκτόνων μνημονιακών πολιτικών.

Για να διασφαλιστούν, όμως όλα αυτά, απαιτείται να ακυρωθούν τα μνημόνια και να ανατραπούν όσοι τα εφαρμόζουν ή τα στηρίζουν. Χρειάζεται δηλαδή να υπάρξει αντιμνημονιακή ανατροπή και να προωθηθεί μία εναλλακτική στα μνημόνια της λιτότητας πολιτική ρήξης με την ευρωζώνη, επανάκτησης νομισματικής κυριαρχίας με την έκδοση εθνικού νομίσματος, διαγραφής του δημοσίου χρέους, γενναίας σεισάχθειας (διαγραφής) στα χρέη των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, εθνικοποίησης των τραπεζών, παραγωγικής ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού της οικονομίας και κοινωνίας. Και πρώτα απ΄ όλα απαιτείται η συγκρότηση ευρύτατου πολιτικού και εκλογικού μετώπου όλων των αριστερών και ανατιμνημονιακών δυνάμεων, που με τους αγώνες και τη στήριξη του λαού θα προωθήσει αυτό τον ελπιδοφόρο στόχο.

Πηγή:Μαρία Ηλιάδη -  iskra.gr

μέσω http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/12/blog-post_53.html

***

Η τελευταία ψευδαίσθηση πριν από το αδιέξοδο

Η «ρύθμιση του χρέους» ήταν το τελευταίο αποκούμπι του Τσίπρα. Ηρθε, αλλά αποδεικνύεται σχεδόν μηδενικής αξίας. Αυτό που χρειάζεται η χώρα τα επόμενα χρόνια, για να μη σέρνεται, δυστυχώς φαίνεται ανέφικτο 

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς 

Πρώτα τα «καλά» νέα. Οι περίφημες «ψευδαισθήσεις» του Αλέξη Τσίπρα και των συν αυτώ τελειώνουν, οριστικά και αμετάκλητα. Ετσι κι αλλιώς, οι παλιές έχουν τελειώσει από καιρό, μια απ’ αυτές επανέφερε στη μνήμα ο εκ Κύπρου σύντροφός του (εδώ). Η τελευταία έλαβε τέλος τις προάλλες στις Βρυξέλλες, όταν «ρυθμίστηκε», επιτέλους, το ελληνικό χρέος.

Οι κυβερνητικοί «πανηγυρισμοί»(«σημαντική επιτυχία») ήταν σεμνοί και ταπεινοί. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Οταν πριν από λίγα χρόνια ο κ. Τσίπρας χαρακτήριζε το τσισκατάρατο PSI του Βενιζέλου «καταστροφή για τη χώρα», τι να πει για τη δική του«ρύθμιση», που θα αποφέρει ούτε τα μισά σε βάθος 45… ετών; Η αναγωγή της ρύθμισης του χρέους σε μητέρα όλων των μαχών αποδεικνύεται, εκ του αποτελέσματος, διπλό λάθος.

Πρώτον, λάθος ουσίας. Διότι η αξία της ρύθμισης που έγινε είναι πολύ περιορισμένη και δεν θα έχει κανένα απτό όφελος τα επόμενα χρόνια (έως το 2060 ζωή να ‘χουμε!).

Δεύτερον, είναι και πολιτικό λάθος. Διότι το μεγάλο όπλο, που (υποτίθεται ότι) είχε ο κ. Τσίπρας αποδεικνύεται άσφαιρο. Ποιος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και ο πιο καλόπιστος, θα πειστεί ότι με τη ρύθμιση που έγινε θα δει κάποια άσπρη μέρα, όταν παράλληλα τρέχουν τα ιλιγγιώδη πλεονάσματα του Σόιμπλε και οι απαιτήσεις του ΔΝΤ, που θα σφίξουν κι άλλο, αν εφαρμοστούν, τη θηλιά στο λαιμό μας;

Η διάψευση, λοιπόν, της τελευταίας προσδοκίας του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ διαγράφει και τις τελευταίες ελπίδες του για πολιτική ανάκαμψη, είτε άμεση είτε μεσοπρόθεσμη. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πιθανότατα θα εγκλωβίσει τη χώρα στη σημερινή κατάσταση της στασιμοχρεοκοπίας.

Για να επανέλθει η Ελλάδα στο επίπεδο παραγωγής του 2008 και να αρχίσει να μειώνεται η θηριώδης ανεργία, υπολογίζεται ότι χρειάζονται επενδύσεις 80 έως 100 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2020 (εδώ). Ποιος θα βάλει αυτά τα χρήματα; Ξένοι, φυσικά, αφού εδώ δεν υπάρχουν. Για να το κάνουν, όμως, θα πρέπει να πληρούνται δύο στοιχειώδεις όροι. 

Πρώτον, να μειωθεί η φορολογία. Πώς θα γίνει αυτό, όταν είναι υπό συζήτηση η επιβολή θηριωδών πλεονασμάτων για τα επόμενα δέκα χρόνια; 

Δεύτερον, (πρέπει) να δουν οι ξένοι τους έλληνες επενδυτές (αν αυτό δεν είναι ανέκδοτο…) να εμπιστεύονται τη χώρα τους. Αντ’ αυτού, τούς βλέπουν να έχουν τα κέρδη τους έξω, τις ζημιές τους μέσα και να μεταφέρουν τις έδρες των επιχειρήσεών τους έξω.

Η περιγραφή αυτή παραπέμπει στο απόλυτο αδιέξοδο. Το γνωρίζουν όλοι. Και οι σημερινοί κυβερνώντες και οι επίδοξοι διάδοχοί τους. Η χώρα θα σέρνεται, τα επίπεδα της φτώχειας θα μεγαλώνουν, οι νέες γενιές θα χάνονται όσο δεν θα μπορεί αν γίνει αυτό το «κάτι» που θα αρχίσει να αλλάζει την κατάσταση.

Το ευρύτερο περιβάλλον είναι αρνητικό (αβεβαιότητα στην Ευρώπη, προβλήματα με την Τουρκία). Οι πολιτικές προϋποθέσεις δεν υπάρχουν, οι οικονομικές είναι δύσκολο να δημιουργηθούν. Η λύση, έστω κάποια υποψία λύσης, δεν φαίνεται.

Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα. Μοναδική παρηγοριά μας θα μπορούσε να είναι αυτό που είχε πει ο Τσόρτσιλ: «Είμαι αισιόδοξος, αφού δεν έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο».

Πηγή Protagon