Του Δήμου Χλωπτσιούδη
Εδώ και χρόνια το φιλελεύθερο μπλοκ προσπαθεί να αναγάγει σε αυτόνομη εξουσία την οικονομική, μία υπερεξουσία που θα ξεπερνά τη νομοθετική (Βουλή) και την εκτελεστική (κυβερνήσεις) σε όλη την ΕΕ.
Η αυτονόμηση του «οικονομικού» από το «πολιτικό»
Η αυτονόμηση της Οικονομίας από την Πολιτική είναι παλιά κουβέντα, βέβαια. Ωστόσο, όσο προχωρά ο καιρός παρατηρείται ότι με μικρά βήματα η κατάσταση ολοένα οδεύει σε αυτή την κατεύθυνση.
Ήδη βιώνουμε τις αντιδημοκρατικές υπερεξουσίες που συγκεντρώνει το eurogroup. Μολονότι θεωρητικά πρόκειται για ένα άτυπο όργανο οικονομικού συντονισμού, τούτο όμως διατηρεί χαρακτηριστικά ελεγκτικού μηχανισμού που προχωρά σε αποφάσεις.
Στο ίδιο σκεπτικό υποτάσσονται και οι "ανεξάρτητες αρχές" που ορίζονται, όπως η ΕΛΣΤΑΤ και ακόμα η Γενική Γραμματεία Εσόδων. Και στις δύο περιπτώσεις η ψευδότιτλη "ανεξαρτησία" είναι στην πραγματικότητα η αυτονόμηση των φορολογικών και δημοσιονομικών πολιτικών. Ήδη ορισμένα Υπουργεία Οικονομικών εμφανίζονται -τρόπον τινά- να ανεξαρτητοποιούνται από Πρωθυπουργούς/Καγκελάριους.
Με αυτό το σκεπτικό η Γερμανία συνταγματικοποίησε το εθνικό οικονομικό ισοζύγιο και το έλλειμμα και θέλει πολιτικά ακριβώς τούτο να το επιβάλλει σε όλες τις χώρες. Και βέβαια τούτο μπορεί μα αποδείχτηκε θετικό για τη Γερμανία, που ξεκίνησε την αναδιοργάνωσή του με μηδενικό έλλειμμα, ένα κράτος που εξάγει αγαθά και ανεργία στα άλλα. Δεν πρόκειται βέβαια για μία προτεσταντική λογική του γερμανικού καπιταλισμού (κατά τη βεμπεριανή οπτική), αλλά μία αμιγώς νεοφιλελεύθερη "απελευθέρωση" του κράτους. Με άλλα λόγια πρόκειται για απομάκρυνση των οικονομικών αποφάσεων από τα κοινοβούλια και αν είναι δυνατόν -αυτοματοποιημένα- από τις κυβερνήσεις.
Και η αυτονόμηση του οικονομικού από το πολιτικό, είναι μία ιδεολογική αναζήτηση και πρακτική που τη γνωρίσαμε από την αρχή της κρίσης, όταν εντεταλμένοι τεχνοκράτες ορίζουν τις κυβερνητικές πολιτικές και τα μίντια μηρύκαζαν τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία περί κυβερνήσεων τεχνοκρατών που δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος (σ.σ. όπου πολιτικό κόστος όρα δημοκρατικές διαδικασίες λαϊκής εντολής και πίεσης).
Ιδεολογικά τούτη η αυτονόμηση συνδέεται σαφέστατα και με την επιδίωξη των διαφόρων λόμπι να θεσμοθετηθούν ως φορείς και καθοριστικοί παράγοντες επιβολής πολιτικών στις Βρυξέλλες, όπως ακριβώς εμφανίζονται και στην TTIP· αν και όλη η λογική της TTIP πολιτικά εκεί βασίζεται (με το παράλληλο δικαστικό σύστημα και τα "μυστικά ειδικά δικαστήρια" -αντί των "κρατικών"- για την αποζημίωση εταιρειών από κράτη –δηλ. με λεφτά φορολογούμενων).
Είναι εμφανές και έχει τονιστεί πολλάκις ότι στην πραγματικότητα απειλείται η ίδια η δημοκρατία. Τα Κοινοβούλια απεμπολούν το δικαίωμα να αποφασίζουν για την ασκούμενη οικονομική πολιτική είτε με συνταγματικές εντολές (Γερμανία) είτε με "παρασυντάγματα" (νόμοι που υποσκελίζουν τα τυπικά Συντάγματα, όπως τα μνημόνια σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία) είτε με την αυτονόμηση αποφασιστικών ή εκτελεστικών θεσμών του Κράτους.
Ο ελληνικός κόφτης
Στη λογική αυτή εντάσσεται σαφώς και η συμφωνία για τον προληπτικό μηχανισμό αυτόματης αναπροσαρμογής των προϋπολογισμών των Υπουργείων για την κάλυψη του στοχευμένου δημοσιονομικού κενού (βλ. "κόφτη"), αφού η δυνατότητα νομοθέτησης απομακρύνεται από τη Βουλή. Και τούτο αποτελεί σαφώς μία αντιδημοκρατική απόφαση, καθώς όπως διαφαίνεται ο νόμος δεν θα έχει κάποιο χρονικό όριο, αλλά θα λειτουργεί ως ένας τυπικός νόμος που παρεμβαίνοντας στην κοινοβουλευτική διαδικασία αυτοματοποιημένα -και πέραν του Προϋπολογισμού του Κράτους- θα παρεμβαίνει στα οικονομικά των Υπουργείων.
Και τούτο δε διαφέρει σε τίποτα από την αντικοινοβουλευτική διαδικασία που υιοθετούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις φέρνοντας "παρασυντάγματα" σε ένα άρθρο ή διοικώντας με ΠΝΠ, παραγνωρίζοντας κάθε δημοκρατική διαδικασία στο Νομοθετικό Σώμα.
Η νομοθετική εξουσία ξεπερνώντας το Αντιπροσωπευτικό Σώμα θα μεταφερθεί σε έναν απρόσωπο μηχανισμό (τεχνοκρατικό υποθέτουμε) που θα διαμορφώνει μία άλλη οικονομική πολιτική από εκείνη που αποφάσισε το Κοινοβούλιο. Και μάλιστα δεν αναγνωρίζεται καν η πιθανότητα ιδιαίτερων καταστάσεων, όπως φυσικές καταστροφές (ουκ ολίγες στην Ελλάδα των σεισμών και των πυρκαγιών ή των προσφυγικών κυμάτων) που απαιτούν πόρους, δημοκρατικές διαδικασίες συναπόφασης (δημοψήφισμα κλπ), γιατί ακριβώς θα είναι διακρατική συμφωνία.
Γιατί αν σήμερα (για όσους διατηρούν αυταπάτες) ο "αυτοματοποιημένος κόφτης" είναι προληπτικό μέτρο, στο μέλλον κάθε κυβέρνηση θα το αξιοποιεί κατά το δοκούν σε βάρος της κοινωνικής πρόνοιας, της Υγείας και της Παιδείας, όπως ήδη το βιώσαμε με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Άλλωστε, διάχυτος είναι ο φόβος ότι με τέτοια υφεσιακά μέτρα, θα είναι πολύ δύσκολη η τήρηση των συμφωνιών.
Επιλογικά, η "αυτόματη προληπτική αναπροσαρμογή του προϋπολογισμού", που σκοπεύει να νομοθετήσει η κυβέρνηση, είναι ένα ακόμα βήμα προς τον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό και την κυριαρχία της οικονομίας έναντι της δημοκρατίας και των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Μία πολιτική απόφαση διαμόρφωσης του οικονομικού περιβάλλοντος μακριά από τους "κινδύνους" ακόμα και της αστικής δημοκρατίας, αδιαφορώντας για τις συνθήκες ύφεσης ή ανάπτυξης, εξαγωγής ανεργίας και οικονομικού ιμπεριαλισμού.
Πηγή:http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-koftis-kai-i-aytonomisi-toy-oikonomikoy-apo-politiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.