Panama papers!

Toυ Γιάννη Μακριδάκη

Κατά φωνή, που λένε και εδώ στο χωριό. Μόλις κυκλοφορεί η Πρώτη Φλέβα, να σου και ο Παναμάς στην καυτή διεθνή επικαιρότητα των οικονομικών σκανδάλων. Αυτό θα πει να είσαι μέσα στα πράγματα!

Πάρτε μια γεύση από έναν άλλον Πάναμα και Παναμά, αυτόν που έζησαν ο Γιώργης και η Λόλα, οι ήρωές μου στην Πρώτη Φλέβα που κυκλοφορεί εντός των ημερών από τις εκδόσεις της Εστίας

Ο Γιώργης:

“…Το ’πιασα το βαπόρι στον Πάναμα· ήμαστε τέσσερα άτομα γι’ αυτό το βαπόρι, αλλά φτάσαμε πιο νωρίς και το περιμέναμε εκεί τέσσερις πέντε μέρες. Μέναμε σ’ ένα ξενοδοχείο για τους ναυτικούς που ήτανε κοντά στη διώρυγα και πηγαίναμε κάθε μέρα και βλέπαμε τα βαπόρια που περνούσανε. Ήτανε πάρα πολύ ωραία εκεί. Είναι πολύ εντυπωσιακό, έτσι όπως το βλέπεις το βαπόρι και ανεβαίνει την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη λεκάνη, και βλέπεις και τη θάλασσα από κάτω· φαίνεται. Είσαι απάνω στο βουνό ανεβασμένος. Μπαίνει το βαπόρι μέσα στη δεξαμενή, κλείνει η πόρτα από πίσω, γεμίζει νερό από κάτω και ανεβαίνει το βαπόρι. Σε δέκα λεπτά έχει γεμίσει η δεξαμενή· μια στέρνα τεράστια είναι και ανοίγει η μπροστινή πόρτα και μπαίνει στην άλλη δεξαμενή το βαπόρι. Κλείνει η πόρτα η δεύτερη, ανεβαίνει η άλλη δεξαμενή.

Και για να μη χτυπιέται το βαπόρι, το βαστάνε από τις δυο πάντες κάτι τρενάκια οδοντωτά και ανεβαίνουνε κι αυτά μαζί του το βουνό. Μετά μπαίνει το βαπόρι στη λίμνη μέσα. Προχωράει στις λίμνες. Τώρα σου λέω από τον Ειρηνικό στον Ατλαντικό όπως πάμε. Άμα φτάσεις στον Ατλαντικό, κατεβαίνεις. Μπαίνει στη δεξαμενή, χαμηλώνει η δεξαμενή, έρχεται στα ίσια με την άλλη, χαμηλώνει η άλλη, χαμηλώνει η άλλη, βγαίνεις όξω, φεύγεις. Το πρώτο μπάρκο μου ήτανε αυτό. Το πιο εντυπωσιακό. Πέρασα τον Πάναμα”.

Η Λόλα:

Και εβδομήντα πελάτες τη μέρα μπορεί να είχα. Δουλειά είναι, μπορείς να πεις όχι; Τι να ’κανα; Να γκρίνιαζα, αντί να ’λεγα κι ευχαριστώ που με προτιμούσανε οι άνθρωποι; Σάμπως έκανα και τίποτα σπουδαίο; Αφού δεν ήμουνα εκεί καν. Εγώ, σου λέω, ταξίδευα. Το σώμα μου ήταν εκεί αλλά το μυαλό και η ψυχή μου ήτανε αλλού. Σε άλλα μέρη ταξίδευα, όχι σε ανθρώπους. Άμα ταξίδευες σε έναν άνθρωπο που σου άρεσε, δεν έκανες τίποτα. Θα παραμυθιαζόσουνα ότι είναι αυτός ο άνθρωπος από πάνω σου. Ξέρεις τι ταξίδια είχα κάνει εγώ; Σε πόσα μέρη πήγα; Μέχρι τον Αμαζόνιο είχα φτάσει. Τι Ιαπωνία, τι Κίνα, τι στο Σινικό Τείχος πατούσα πάνω και ανέβαινα, τι στη διώρυγα του Παναμά έβλεπα τα βαπόρια που περνούσανε. Όποια μέρη έβλεπα σε φωτογραφίες στα περιοδικά, τα ’παιρνα βόλτα ύστερα με το μυαλό μου την ώρα της δουλειάς. Αγκομαχούσανε εκείνοι από πάνω μου, αλλά εγώ έλειπα από κει· μου λέγανε και λόγια διάφορα, αλλά εγώ τι να τους πω. Ναι, ναι, τους έλεγα και μέτραγα από μέσα μου αστέρια και φεγγάρια.

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=7665