Γίνεται το ΚΚΕ να δικαιώνεται όταν το κίνημα υποχωρεί, και οι εργαζόμενοι καθημερινά φτωχαίνουν;

Του Γιάννη Φωτίου

Κομματικές παρελάσεις με άδεις κερκίδες

Αμέσως μετά τις εκλογές το ΚΚΕ κάλεσε την εργατική τάξη «από αύριο κιόλας» να συναντηθεί μαζί του στους αγώνες και στο κίνημα. Ένας μήνας όμως πέρασε. Η ώρα της ψήφου επί του μνημονιακού πολυνομοσχεδίου με τα «προαπαιτούμενα» αντιλαϊκά μέτρα ήρθε και πέρασε χωρίς να σπάσει ούτε μια βιτρίνα.

Τα αναιμικά έως ψοφοδεή συλλαλητήρια -όλων των αριστερών δυνάμεων- έμοιαζαν με εθιμοτυπική τουφεκιά στον αέρα με άσφαιρα μπροστά στις ολέθριες επιπτώσεις ενός πολυνομοσχεδίου που, όπως δήλωσε και ο Δημήτρης Κουτσουμπας: «θα σαρώσει το ισχνό εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, κλιμακώνοντας την προϋπάρχουσα αντιλαϊκή επίθεση». Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό υποχώρησης, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε την Παρασκευή γι’ άλλη μια φορά μια αξιοπρεπή και συντεταγμένη εμφάνιση, χωρίς όμως αξιώσεις «για ένα καλύτερο αποτέλεσμα» όπως θα λέγαμε με ποδοσφαιρικούς όρους.

Ωστόσο, μια απλή σύγκριση με το 2011 είναι όχι απλά θλιβερή αλλά αποκαρδιωτική ως προς το μέγεθος των λαϊκών αντιδράσεων. Τώρα το ΚΚΕ, χωρίς να παραδέχεται τις δικές του ευθύνες για τη συνολική υποχώρηση του κινήματος και την αποτυχία απόκρουσης της επίθεσης, θέτει άλλους βασικούς δείκτες ανάπτυξης «στην ωρίμανση των εργαζομένων για τις πραγματικές ρήξεις».

Σε αυτό το πλαίσιο και με πρότασή του ΠΑΜΕ, συνδικαλιστικές οργανώσεις θα διοργανώσουν συλλαλητήρια κατόπιν εορτής στις 22 Οκτώβρη και απεργία στις 12 Νοέμβρη θυμίζοντας το «μέχρι να πάρεις παγωτό σε βρίσκει ο χειμώνας». Το αρχικό κάλεσμα μοιάζει ήδη σε ένα βαθμό ξεπερασμένο καθώς βάζει στόχο «να μην περάσουν [από τη Βουλή] τα ονομαζόμενα προαπαιτούμενα της συμφωνίας του Αυγούστου»!

Το ΚΚΕ, με άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της περασμένης Κυριακής, ισχυρίζεται ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέβαλε στην καλλιέργεια αυταπατών για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατηγορεί την εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική Αριστερά ότι ενισχύει από την πίσω πόρτα τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, καθώς θεωρεί ότι με έναν άλλον εκλογικό συσχετισμό μπορεί να δημιουργηθεί το έδαφος για βαθύτερες ανατροπές, έως την ανατροπή του καπιταλισμού. Για τα ποσοστά και τον εκλογικό συσχετισμό υπέρ του ΚΚΕ φαίνεται ο Ριζοσπάστης να θεωρεί ότι ισχύουν διαφορετικά κριτήρια καθώς στο ίδιο άρθρο τονίζεται ότι η εκλογική αιμορραγία του ΚΚΕ το 2012 ήταν σημαντική οπισθοχώρηση για το εργατικό-λαϊκό κίνημα! Το ΚΚΕ θεωρεί ότι πλήρωσε εκλογικά διότι «δεν έκανε πολιτική με τα μάτια στην κάλπη για να κλέψει ψήφους».

Μια ιδέα όμως γίνεται δύναμη από τη στιγμή που θα καταφέρει να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους να αγωνιστούν. Ένα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να θεωρεί ότι η γραμμή του δικαιώνεται διαρκώς την ώρα που τα λαϊκά στρώματα βλέπουν τη ζωή τους να εξαθλιώνεται και τις προοπτικές τους να επιδεινώνονται.

Πηγή:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/10/blog-post_817.html