ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Του Νέστορα Νεστορίδη

Είναι πλέον καιρός, με καθαρό μυαλό μετά την σημαντική ήττα των πρόσφατων εκλογών , να γίνει μία αποτίμηση, ώστε να χαράξουμε μία πορεία απέναντι στη νέα μνημονιακή βαρβαρότητα που έρχεται. Είναι προφανές πως σε μερικές εβδομάδες δεν ήταν δυνατόν να πάμε στις εκλογές με το ιδεατό οργανωτικό σχήμα. Ως εκ τούτου ήταν αναγκαία η άμεση συγκρότηση οργάνων, δίχως να έχουν προηγηθεί η επιθυμητές διαδικασίες βάσης. Με αυτόν τον τρόπο η Λαϊκή Ενότητα επεδίωξε να καταγραφεί ως ένα δυναμικό, ισχυρό, αντιμνημονιακό μέτωπο. Δυστυχώς, αυτή η απόπειρα απέτυχε, πιο πολύ λόγω αντικειμενικών παραγόντων, παρά λόγω υποκειμενικών (η ύπαρξη των οποίων, όμως, είναι δεδομένη).

Σήμερα, λοιπόν, συζητάμε για τα χαρακτηριστικά του μορφώματος το οποίο έχει ανάγκη ο λαός ώστε να υπάρξει προοδευτική λύση. Η Λαϊκή Ενότητα πρέπει να συνεχίσει στην ίδια πορεία, δηλαδή ως μέτωπο ευρύτερων δυνάμεων με βασικό στόχο την επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης, όπως αυτή εκφράζεται στην Ελλάδα (μονοπώλια-ιμπεριαλισμός εναντίον λαού). Προϋπόθεση για την είσοδο μίας πολιτικής δύναμης στο μέτωπο αυτό δεν θα πρέπει να είναι η κατά γράμμα συμφωνία για το χαρακτήρα της κυρίαρχης αντίθεσης, αλλά η σωστή και προωθητική στάση απέναντι στη μορφή στην οποία εκείνη αποκρυσταλλώνεται (μνημόνιο-αντιμνημόνιο, εθνική υποτέλεια-εθνική ανεξαρτησία, λιτότητα-ανάπτυξη κλπ). Ζητούμενο είναι το μέτωπο να αναδείξει τα θέματα εκείνα τα οποία μπορούν να συσπειρώσουν τη λαϊκή πλειοψηφία πάνω σε ριζοσπαστική, αντικαθεστωτική κατεύθυνση, όπως τα ζητήματα της λαϊκής κυριαρχίας και της λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος.

Ως εκ τούτου, το μέτωπο δεν πρέπει να έχει ως προϋπόθεση ένταξης (ούτε καν ως στόχο) το σοσιαλισμό και αυτό ήταν ένα σημαντικό λάθος που έγινε στην προεκλογική περίοδο. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε από τον οποιοδήποτε πολίτη θέλει να αγωνιστεί στο πλάι μας, για να λύσει το πρόβλημα του, να αποδεχτεί εκ των προτέρων σοσιαλιστικό πλαίσιο και στόχο. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως η Λαϊκή Ενότητα δεν θα βάζει τα θεμέλια για τον αγώνα εναντίον του καπιταλισμού. Η επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης ανοίγει εκ των πραγμάτων διάπλατους δρόμους και για την επίλυση της κυρίαρχης (κεφάλαιο-εργασία). Αυτό, όμως, είναι ζητούμενο για τους κομμουνιστές και όχι προϋπόθεση για όλον τον κόσμο.

Η συζήτηση δεν πρέπει, όμως, να εξαντληθεί στο ζήτημα του μετώπου. Παράλληλα με την δημιουργία του μετωπικού φορέα, είναι αναγκαία και η σύσταση κομματικού φορέα, που θα συμμετέχει στη Λαϊκή Ενότητα φυσικά. Στόχος είναι ο κομματικός φορέας να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά του μετωπικού, δίνοντάς του τη δύναμη να ανταπεξέρχεται στις δύσκολες μάχες που έρχονται, αλλά και να τον στρέφει στην κατάλληλη κατεύθυνση κάθε φορά. Ως εκ τούτου, το κόμμα πρέπει να είναι πολύ πιο ιδεολογικά συμπαγές. Δεν μιλάω για μία ένα κόμμα-νεκροταφείο, χωρίς διάλογο και διαφορετικές εκτιμήσεις. 

Αντιθέτως, το ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας είναι πολύ σημαντικό. Πρέπει, εν τούτοις, το κόμμα να έχει «ληγμένα» τα βασικά ζητήματα, δηλαδή ποιες είναι οι βασικές και ποιες οι κυρίαρχες αντιθέσεις στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και διεθνώς και πως εμείς τοποθετούμαστε απέναντι τους. Για να υλοποιηθεί αυτό, είναι απαραίτητη η δημιουργία επιτροπών του κόμματος σε κάθε τομέα (οικονομία, εσωτερική διοίκηση, εξωτερική πολιτική, γεωστρατηγικά ζητήματα κλπ), οι οποίες θα παράγουν ουσιαστικό έργο τόσο στο επίπεδο της θεωρίας όσο και σε αυτό εφαρμογής. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, είναι τραγικό το γεγονός ότι σε μία χώρα με τόσο μεγάλη αντιιμπεριαλιστική παράδοση όπως η Ελλάδα, δεν υπάρχει Αριστερό Κόμμα που να έχει σοβαρή θέση για το ζήτημα του ιμπεριαλισμού, πώς αυτός αποκρυσταλλώνεται σήμερα (σε επίπεδο θεωρίας), αλλά και το πώς πρέπει να τοποθετηθεί η Αριστερά και να κινητοποιήσει την κοινωνία στα ζητήματα της Ουκρανίας λόγου χάριν (σε επίπεδο εφαρμογής). Γίνεται ακόμη πιο τραγικό αν αναλογιστούμε ότι δεν έχουν περάσει τόσο πολλά χρόνια από τότε που ο ελληνικός λαός έδινε δυναμικά τη μάχη απέναντι στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στη Γιουγκοσλαβία, ενώ σήμερα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς δεν ξέρει τι θέση πρέπει να πάρει στο ζήτημα της Συρίας, για παράδειγμα.

Άμεση απόρροια των παραπάνω είναι ότι για το κόμμα δεν θα είναι επιτρεπτές οι «δημιουργικές ασάφειες». Το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε. είναι κομβικό ζήτημα, το οποίο είναι σίγουρο πως θα το βρούμε μπροστά μας. Οι δυσκολίες που θα προκύψουν από ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι επίσης δεδομένες, αν και ελαφρύτερες φυσικά από την αιώνια εφαρμογή των Μνημονίων. Το κόμμα θα πρέπει να έχει σαφή θέση για την αντιμετώπιση όλων αυτών των ζητημάτων, κάτι που δεν πρέπει να ισχύει φυσικά για το μέτωπο, το οποίο θα είναι πολύ πιο ανοικτό, καθώς θα εστιάζει στο επίπεδο της δράσης επί των άμεσων διακυβευμάτων και όχι σε εκείνο της ιδεολογικής ανάλυσης.

Μπροστά μας έχουμε έναν πολύ δύσκολο και μακρύ αγώνα. Δεν πρόκειται για αγώνα ταχύτητας, αλλά για έναν πολύπλοκο αγώνα αντοχής με συνεχείς φάσεις όξυνσης και άμβλυνσης. Απέναντι μας δεν έχουμε απλά μία άλλη πολιτική, αλλά ένα ολόκληρο καθεστώς επιτροπείας. Οι αυτόνομοι μνημονιακοί θύλακες -θα- έχουν πλέον ισχυρότερη θέση στον κρατικό μηχανισμό από τους υπουργούς (ΓΓ δημοσίων εσόδων, δημοσιονομικό συμβούλιο κλπ), ενώ οι εξελίξεις στην ευρύτερη γειτονιά μας (Συρία, Ουκρανία) μάς δείχνουν ότι ο αντίπαλος είναι αδίστακτος, προκειμένου να επιβάλλει τη βούληση του. Σήμερα πρέπει να σκεφτούμε αρκετά σοβαρά ποιοι θα είναι οι σχηματισμοί (κομματικοί και μετωπικοί) εκείνοι που θα μπορέσουν να υπερκεράσουν όλα αυτά τα εμπόδια και να αποφύγουν τις δύο αιώνιες παγίδες που υπάρχουν για την Αριστερά: την ενσωμάτωση στο σύστημα από τη μία και τον σεχταριστικό απομονωτισμό από την άλλη. Είναι καθήκον μας να θέσουμε σήμερα στέρεες βάσεις για τις μελλοντικές μάχες.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Πηγή:http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22278:nestoridis-komma&catid=78:ygeia&Itemid=178

[οι υπογραμμίσεις δικές μου]