Του Γιάννη Μακριδάκη
σήμερα το πρωί η θάλασσα ήταν σαν λίμνη. Εκεί που κολυμπούσα σήκωσα το κεφάλι μου και είδα έναν γλάρο να κάθεται στο νερό καμιά δεκαριά μέτρα μακριά. ήταν γνωστός μου. ένας ωραίος τύπος, κάπως ατρόμητος, που τον βλέπω εδώ και μέρες κάθε πρωί να φτερουγίζει ξυστά στον αφρό και να κάθεται στην άκρη της παραλίας.
άρχισα να τον πλησιάζω κολυμπώντας ήσυχα, σαν σκυλάκι, δίχως παφλασμούς και έχοντας μόνο το κεφάλι μου έξω από το νερό. Μόλις έφτασα στα πέντε περίπου μέτρα κοντά του άρχισε να κολυμπά κι αυτός κάπως πιο γρήγορα κουνώντας τα πόδια του μες στο νερό και να απομακρύνεται στρίβοντας ταυτόχρονα μια από δω και μια από κει αλλά δεν απώλεσε σε καμιά στιγμή την ηρεμία του.
ώσπου τον πλησίασα περίπου στο ένα μέτρο έχοντας αρχίσει προ πολλού να αναρωτιέμαι εάν είναι τραυματισμένος και δε μπορεί να πετάξει. τότε, έκανε μια κίνηση μαγική, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου, πήγε και κάθισε λίγο πιο κάτω επί της παραλίας.
σήμερα ένιωσα πόσο μικρός είμαι μπροστά στο μεγαλείο ενός γλάρου
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=6972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.