Του Γιάννη Μακριδάκη
Τα δεδομένα είναι ότι αυτή τη στιγμή η χώρα μας έχει ένα μεγάλο οικονομικό χρέος που φτάνει στο 180% του ΑΕΠ της και ότι η ελληνική κοινωνία με την ετυμηγορία της στις εκλογές απέρριψε το έως τώρα εφαρμοζόμενο πρόγραμμα δανειοδότησης για αποπληρωμή του χρέους, ουσιαστικά δηλαδή την αέναη ανατροφοδότησή του, καθώς και τις πολιτικές λιτότητας.
Η νέα κυβέρνηση διαβεβαίωσε απόλυτα και σαφώς δια στόματος πρωθυπουργού ότι δεν πρόκειται να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, εξέφρασε δε την βεβαιότητά του ο Α. Τσίπρας ότι θα επέλθει συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας με βάση την “επιστροφή σε μια αναπτυξιακή ατζέντα”.
Εδώ είναι το ζήτημα.
Διότι αφού ζητάμε “επιστροφή”, σημαίνει ότι επιθυμούμε μιαν “ανάπτυξη” ίδια με αυτή που είχαμε κατά τα έτη πριν την χρεοκοπία και ίδια με αυτήν που πρεσβεύει και επιδιώκει με τις πολιτικές της η Ευρώπη και το διεθνές χρηματοοικονομικό στάτους.
Ζητούμε δηλαδή να επιστρέψουμε σε μιαν “ανάπτυξη” που δεν υφίσταται ως τέτοια, που είναι αφενός συνώνυμη του γιγαντισμού, των πολυεθνικών συμφερόντων και της περιβαλλοντικής καταστροφής, αφετέρου δε αιτία επαναλαμβανόμενων ανά τακτά χρονικά διαστήματα αδιεξόδων με την μορφή χρηματοοικονομικών κρίσεων.
Όσο λοιπόν δεν θέτουμε εμείς οι ίδιοι άλλον ορισμό της ανάπτυξης, την οποίαν επιθυμούμε και όσο δεν προτείνουμε άλλες αναπτυξιακές προτάσεις, ήπιες, που να σέβονται τον πραγματικό και διαρκή πλούτο μας ως χώρα, ο οποίος δεν είναι παρά μόνον οι άνθρωποι και τα άλλα πλάσματα, οι φυσικοί μας πόροι, το τοπίο μας και η πολιτιστική μας κληρονομιά, όσο δεν στρεφόμαστε προς πολιτικές σμίκρυνσης και δεν επαναστΉνουμε το αξιακό σύστημα της κοινωνίας μας, επικοινωνώντας το ταυτόχρονα και στο εξωτερικό, δεν μπορούμε παρά να είμαστε δεμένοι στο άρμα του καταναλωτισμού που ουσιαστικά μεταθέτει το αδιέξοδο στις επερχόμενες γενιές μέχρι να αυτοκαταστραφεί κανιβαλιστικά.
Το ζήτημα λοιπόν είναι η ελληνική αριστερά να γίνει μπροστάρης και οδηγός για να αλλάξει ριζικά την Ευρώπη και όλο τον δυτικό κόσμο. Να οδηγήσει σε ουσιαστική και ριζοσπαστική πολιτική στροφή, σε ανάσχεση της απομύζησης του πλανήτη, σε πολιτισμό.
Αυτό μπορεί να συμβεί μοναχά αν ο Σύριζα εντάξει στην ρητορική του και στο κυβερνητικό του πρόγραμμα παράλληλα με όλα τα άλλα και πολιτικές για τον επαναπροσανατολισμό των ανθρώπων στις πραγματικές αξίες.
Αν δεν το κάνει, φοβάμαι ότι πολύ σύντομα και αφού θα εξαντληθούν, επιτυχώς στην καλύτερη περίπτωση, οι εναλλακτικές, όπως η φορολόγηση των πολύ υψηλών εισοδημάτων και του μεγάλου χρηματικού πλούτου, θα βρεθεί εμπρός σε ένα νέο δίλημμα. Το αναφέρω με ένα συγκεκριμένο παράδειγμα και κάντε εσείς τις αναγωγές: Να σταματήσει η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές και η καταστροφή του αρχέγονου δάσους ή να συνεχιστεί αλλά υπό δημόσιο έλεγχο και για δημόσιο όφελος; Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα και με τις έως τώρα συνθήκες και συμβάσεις τις οποίες αποδέχεται και εντός των οποίων λειτουργεί (και) η αριστερά, δεν θα είναι προς όφελος του δάσους και των ανθρώπων που ζουν κοντά του. Διότι αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της παγκόσμιας αριστεράς. Εγκλωβισμένη και αυτή εντός των ορισμών, των όρων και των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος κυνηγάει, δίχως να αμφισβητεί, την “ανάπτυξη” με την μόνη διαφορά ότι την ορίζει και την πράττει στο όνομα των Λαών και όχι των Αγορών. Μεγάλη η διαφορά, δεν λέω αλλά ίδιο απολύτως το αποτέλεσμα και το αποτύπωμά της.
Με άλλα λόγια φοβάμαι ότι πολύ σύντομα, όπως τουλάχιστον καταλαβαίνω από την μέχρι τώρα ρητορική του πρωθυπουργού και του υπουργού οικονομικών, η ελληνική κυβέρνηση θα μας θέσει το νέο δίλημμα, το δίλημμα της νέας εποχής, η οποία όμως ουσιαστικά θα είναι η απόλυτη συνέχεια της παλαιάς.
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=5791
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.