Ισλαμικό και εθνικό κράτος

Του Απόστολου Διαμαντή

  

Το τρομοκρατικό χτύπημα των φανατικών ισλαμιστών στο Παρίσι αλλάζει τα πολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη, επιταχύνει τις εξελίξεις σχετικά με την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών και ενισχύει τις κοινωνικές δυνάμεις που απαιτούν επιστροφή στο εθνικό πλαίσιο.

Η σοβαρή σύγκρουση του Ισλάμ με τον δυτικό κόσμο έχει την αφετηρία της στην ιρανική επανάσταση στα τέλη του 70. Μέχρι τότε, η υφέρπουσα σύγκρουση παρέμενε αδρανής, διότι η παρουσία της ΕΣΣΔ και της μαοϊκής Κίνας και η δυναμική ακόμα παρουσία των χωρών του Τρίτου Κόσμου, με καθεστώτα που είχαν εθνικό χαρακτήρα ή καθεστώτα φίλα προσκείμενα στην ΕΣΣΔ και την Κίνα, έθετε το φανατικό Ισλάμ στο περιθώριο.

Στην μεταπολεμική εποχή προείχε για τους μουσουλμανικούς λαούς της Ασίας και της Αφρικής η δημιουργία πολιτικών καθεστώτων στα πλαίσια της λογικής του εθνικού κράτους, τα οποία όμως σύντομα μετατρέπονταν σε στρατιωτικές δικτατορίες καθώς δεν υπήρχαν οι κοινωνικές προϋποθέσεις  για μια αστική επανάσταση. Τα παραδείγματα της αλγερινής επανάστασης, της Αιγύπτου με τον Νάσερ, της Λιβύης με τον Καντάφι, του Ιράκ με τον Σαντάμ Χουσεϊν και της Συρίας με τον Άσαντ είναι χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, η πτώση της ΕΣΣΔ και του Μάο, καθώς και η παρακμή των καθεστώτων αυτών, άλλαξε τη στάση και του δυτικού κόσμου απέναντι στο Ισλάμ. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, προκειμένου να κυριαρχήσουν γεωστρατηγικά στις ισλαμικές περιοχές και να πάρουν στα χέρια τους τα πλούσια κοιτάσματα των εδαφών τους  εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την στρατηγική τους υπεροχή και ουσιαστικά κήρυξαν πόλεμο στα καθεστώτα αυτά, με στόχο την τοποθέτηση ελεγχόμενων από τη Δύση κυβερνήσεων.

Για την επίτευξη του σκοπού αυτού χρησιμοποιήθηκαν δυνάμεις του φανατικού Ισλάμ, οι οποίες εξοπλίστηκαν και βοήθησαν στην ανατροπή των στρατιωτικών καθεστώτων. Εν τέλει οδηγηθήκαμε στους δύο πολέμους στο Ιράκ, που άλλαξαν οριστικά το τοπίο, καθιστώντας τις μουσουλμανικές χώρες στόχο της Δύσης, σε μια τεράστιας σημασίας ιστορική στροφή, που είχε το χαρακτήρα σταυροφορίας. Αυτή τη φορά όχι με όπλο την εξάπλωση του χριστιανισμού, αλλά την εξάπλωση της δημοκρατίας.

Ωστόσο, βασική αρχή της σύγχρονης πολιτικής φιλοσοφίας, είναι η αρχή της μη ανάμιξης στα εσωτερικά των κρατών. Ο Καντ έχει δώσει με σαφήνεια αυτό το περίγραμμα διεθνών σχέσεων, τονίζοντας ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα επέμβασης σε άλλο κράτος, ακόμη και στην περίπτωση όπου το κράτος αυτό έχει διεφθαρμένη κυβέρνηση ή καταπιέζει τους πολίτες του. Η αρχή της μη επέμβασης είναι αρχή απαράβατη για το σύγχρονο διεθνές δίκαιο.

Η επέμβαση της Δύσης, με στόχο την ανατροπή των καθεστώτων αυτών, άνοιξε το δρόμο για την ενίσχυση του φανατικού Ισλάμ. Έκτοτε ο πόλεμος μεταξύ μουσουλμανικού και χριστιανικού κόσμου είναι διαρκής. Δυστυχώς, οι λαοί αυτοί, καθώς μάλιστα στην θρησκευτική τους παράδοση ενυπάρχει ο πόλεμος ως τρόπος διάδοσης των αρχών του Μωάμεθ, υποχρεώθηκαν από τις βίαιες επιθέσεις της συνασπισμένης Δύσης να συσπειρωθούν γύρω από τις πιο ακραίες και επιθετικές τάσεις του Ισλάμ και να τις ενισχύσουν. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι προϊόν αυτών των εξελίξεων.

Η ίδια η παγκοσμιοποίηση τέλος δημιούργησε το κατάλληλο έδαφος για την ανάπτυξη του φανατικού Ισλάμ, καθώς η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων συνοδεύτηκε από την ελεύθερη διακίνηση προσώπων. Ο δυτικός κόσμος παραδόθηκε έτσι ανίσχυρος σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα, καθώς αμφισβητήθηκε ριζικά ο εθνικός χαρακτήρας των δυτικών κρατών.

Το δολοφονικό χτύπημα των ισλαμιστών στο Παρίσι θα έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες και θα είναι μάλλον η απαρχή μιας σοβαρής πολιτικής μεταστροφής στην Ευρώπη, που θα χαρακτηρίζεται από την ενίσχυση του ρόλου του εθνικού κράτους και την αποδυνάμωση των κοινοτικών θεσμών. Επιστρέφουμε  έτσι ολοταχώς προς τον προστατευτισμό και το εθνικό πλαίσιο. Δύο ισχυρά ρεύματα οδηγούν προς αυτήν την εξέλιξη: η σύγκρουση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης και η βαθιά και παγκόσμια οικονομική κρίση που υποχρεώνει τις δυτικές οικονομίες σε λήψη μέτρων προστασίας του εμπορίου και της παραγωγής, ενώ οξύνει επίσης και τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών.

Η Γαλλία θα είναι η χώρα που ο λαός της θα απαιτήσει όχι μόνο ενίσχυση των εθνικών θεσμών και του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος, αλλά θα ανατρέψει και τις διαδικασίες οικονομικής ενοποίησης, καθώς ήδη έχει απορρίψει τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης.

Η ισλαμική τρομοκρατία και η δολοφονία των Γάλλων δημοσιογράφων θα είναι ο καταλύτης αυτών των πολιτικών εξελίξεων.

Πηγή:http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/islamiko-kai-ethniko-kratos