ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση, ανάχωμα στη νέα αντιλαϊκή καταιγίδα

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου, έστω κι αν σηματοδοτεί το πιο ήπιο τέλος που μπορεί να είχαν φανταστεί οι αρχιτέκτονες των Μνημονίων και την διάψευση όσων ελπίζαμε ότι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί θα φύγουν με ελικόπτερο μαζί φυσικά με τα μνημόνια, δεν παύει να έχει ιστορικές διαστάσεις. Ποτέ άλλοτε στην μεταπολίτευση δεν έφτασε τόσο κοντά στην εξουσία ένα κόμμα της Αριστεράς, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σημασία της επικείμενης μεταβολής υπογραμμίζεται αν επίσης την αξιολογήσουμε σε διεθνές επίπεδο∙ κανένα άλλο αριστερό κόμμα της Ευρώπης δεν φιλοδοξεί να γίνει κυβέρνηση. Χώρια δε, πως και τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς, είναι απίστευτα δεξιά, σε πλήρη αρμονία με το βαθιά συντηρητικό κλίμα που δεσπόζει. Ο ιστορικός χαρακτήρας των επικείμενων εκλογών υπογραμμίζεται επίσης από την συντριβή των κομμάτων που στήριξαν τα μνημόνια και τις πολιτικές του ΔΝΤ, της ΕΕ και του ΣΕΒ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κλείνουν τον κύκλο τους, προς μεγάλη ικανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, κάτω από το βάρος της ταξικής και υποτελούς πολιτικής που ακολούθησαν παραμερίζοντας τις διαφορές τους.

Ωστόσο, τις υψηλές προσδοκίες για το βάθος της ρήξης την επομένη της 25ης Ιανουαρίου έχει φροντίσει να τις μετριάσει η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαβεβαίωση πως η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δια στόματος Α. Τσίπρα, η υποβάθμιση του αιτήματος διαγραφής του δημόσιου χρέους κι οι διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες, δεν πρόκειται δηλαδή να ασκηθούν οι δυνατότητες που διαθέτει κάθε κυρίαρχο κράτος, οι πρόσφατες αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής εναντίον της εθνικοποίησης των τραπεζών και πολύ περισσότερο η εναγώνια προσπάθεια που καταβάλλει η ηγεσία του κόμματος να πείσει ότι αποτελεί δύναμη συνέχειας κι όχι ρήξης προοιωνίζονται μια απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Το έδαφος γι’ αυτή την προσγείωση το έχουν ήδη διαμορφώσει οι πιστωτές με τα αιτήματα που έθεσαν στο τραπέζι στο πλαίσιο της αξιολόγησης, που ξεκίνησε από το τέλος του καλοκαιριού. Μια αξιολόγηση που παραμένει ανοιχτή κι η κατάληξή της αβέβαιη. Με άλλα λόγια, ένα μέσο εκβιασμού και πειθάρχησης της επόμενης κυβέρνησης. Ακρογωνιαίοι λίθοι της είναι το αίτημα για κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ, απαγόρευση στην πράξη των απεργιών, εργοδοτικό λοκ άουτ, απολύσεις στο δημόσιο και νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που θα μειώσει περαιτέρω τις συντάξεις και θα αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές των πιστωτών, όπως διαπίστωσαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Ενώπιον μας, εν συντομία, βρίσκεται μια νέα αντιλαϊκή καταιγίδα. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί μια κυβέρνηση από μόνη της να ανατρέψει τις καταιγιστικές πιέσεις που θα δεχθεί, απλώς …κοροϊδεύει. Την επομένη των εκλογών απαιτείται ένα μαζικό, μαχητικό κίνημα, με αιχμή του δόρατος ένα νέο εργατικό κίνημα που θα έχει πάρει διαζύγιο από την όζουσα συνδικαλιστική γραφειοκρατία, για να διεκδικήσει την ανατροπή του καθεστώτος της υποτέλειας που έχουν επιβάλλει οι πιστωτές, από κοινού φυσικά με την ντόπια οικονομική ελίτ.

Προϋπόθεση για την αναγκαία ανασύνταξη και επανεξόρμηση του κινήματος που θα αξιοποιεί τις καλύτερες παρακαταθήκες που μας άφησε το κίνημα του 2010-2012 κι οι «πλατείες» είναι κινηματικές πρωτοβουλίες και κόμματα να συντονίσουν από τώρα τον βηματισμό τους για τις μάχες που έρχονται, πχ για το χρέος. Σε αυτή την κατεύθυνση η ψήφος στην «ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση» θα συμβάλλει στη οργάνωση των αγώνων για την ανατροπή από τα κάτω του νέου μνημονιακού πακέτου που έρχεται. Ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα για τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς θα συμβάλλει ώστε η μετεκλογική περίοδος να μην εξελιχθεί σε μια νέα εποχή κοινοβουλευτικών αυταπατών, αναμονής και κινηματικής νηνεμίας. Ταυτόχρονα ζητάμε την ψήφο του κόσμου του αγώνα γιατί είναι δυνατό στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου να κάνουμε την έκπληξη κι ο ενωτικός συνδυασμός «ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση», που απαντάει στην αγωνία των αριστερών για ενότητα, να ξεπεράσει το αντιδημοκρατικό φράγμα του 3% και να εισέλθει στη Βουλή.

(εφημερίδα Το χωνί)

Πηγή:https://leonidasvatikiotis.wordpress.com