Του Γιάννη Μακριδάκη
Ο θάνατος ανθρώπων, οι οποίοι είχαν γίνει εν ζωή ευρύτερα γνωστοί από το όποιο έργο τους, αποτελεί πάντοτε ισχυρό σινιάλο προς την ανθρωπότητα που έπεται.
Ο τρόπος, η αιτία και η χρονική στιγμή του θανάτου αποτελούν τις βασικές παραμέτρους, με τις οποίες το οικοσύστημα προειδοποιεί τους ζώντες, τους δίνει ξεκάθαρα το νόημα της ζωής. Τους υπενθυμίζει πρώτα απ’ όλα το βασικό. Ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα φυσικό. Άρα διέπεται από τους όρους, τους ορισμούς και τους νόμους του οικοσυστήματος, όσο και αν το έχει ο ίδιος τελείως λησμονήσει.
Ας επικεντρωθούμε στην Ελλάδα και στα τελευταία χρόνια. Αυτά ακριβώς της λεγόμενης κρίσης του οικονομικού τεχνητού υποσυνόλου, εκ του οποίου “ανεχώρησαν” με προορισμό το αυθύπαρκτο υπερσύνολο, το οικοσύστημα, αρκετοί άνθρωποι ευρέως γνωστοί και διάσημοι, επίσης και αρκετοί παντελώς άσημοι, των οποίων όμως έγινε πασίγνωστη η αυτοχειρία τους και όλοι αυτοί οι θάνατοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ισχυρά σινιάλα, πιθανότατα όμως δίχως μεγάλο αριθμό αποδεκτών που τα συνειδητοποίησαν, αφού η ανθρωπότητα ποτέ στην ιστορική πορεία της δεν τα εξέλαβε ως τέτοια, ακριβώς επειδή δεν έχουν οι άνθρωποι κατανοήσει ακόμη ότι η ανθρωπότητα είναι ενιαίο σώμα απαρχής έως ότου θα υπάρχει και ότι ο καθένας από εμάς που την εκπροσωπεί και την εκφράζει σε κάθε της περίοδο, είναι ο ίδιος η ανθρωπότητα ολόκληρη, την καθορίζει ο συνειδητός ή ο ασυνείδητος τρόπος με τον οποίο ζει και ότι η “αναχώρηση” κάποιου συγχρόνου μας, μας αφορά όλους και όχι μόνο τους συγγενείς και τους φίλους αυτού.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνονται διάσημοι κάποιοι άνθρωποι, ακούσια βέβαια η συντριπτική πλειονότητα αυτών. Όχι για να αποκτήσουν χρήμα και δόξα, όχι για να εκπέμψουν σήματα και να ανοίξουν δρόμους με το έργο τους μοναχά κάποιοι λίγοι εξ αυτών αλλά κυρίως, για να αποδείξουν περίτρανα με τον θάνατό τους την ματαιότητα και την πλάνη όσο το δυνατόν σε πιο πολλούς ανθρώπους πίσω τους.
Πολύ βιαστικά θυμάμαι τον Νικόλα Παπάζογλου, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Αργύρη Χιόνη, τον Σάκη Μπουλά, ανθρώπους που αγαπήθηκαν ευρέως ο καθένας στον κύκλο του και εξέπεμψαν το πιο ισχυρό τους μήνυμα φεύγοντας.
Ανήμερα Χριστουγέννων ανεχώρησε και ο Σεραφείμ Φυντανίδης. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο συμβολική αναχώρηση, εκτός ίσως από του Σταύρου Δήμα ή ενός εκ των Σαμαρά, Βενιζέλου, Τσίπρα… Το οικοσύστημα με τον θάνατο του Φυντανίδη καθιστά σαφές και απόλυτα ευανάγνωστο το μήνυμα προς τους ζώντες.
Επί των πλέον συναρπαστικών στιγμών του χρηματοοικονομικού συστήματος, κατά τις οποίες τα “παίγνια” και ο “τζόγος” έχουν φτάσει στο ζενίθ και κατά τις οποίες στον πολιτικό, στον δημοσιογραφικό κόσμο αλλά και στην κοινωνία επικρατεί αναβρασμός και αγωνία, σεναριολογία, αναμονή για το αν θα υπάρξει εκλογή Προέδρου και άρα συνέχιση των ακροδεξιών κυβερνήσεων, που εξυπηρετούν εδώ και χρόνια την ελεγχόμενη καθίζηση της οικονομικής πυραμίδας συνθλίβοντας την βάση της κοινωνίας ή για το αν θα πάει η χώρα σε πρόωρες εκλογές, ώστε να αλλάξει κάπως, όσο θα αλλάξει, το τροπάριο των τελευταίων ετών του βάλτου της, τις τελευταίες αυτές στιγμές λοιπόν και λίγο πριν να μάθουμε τι θα απογίνει τελικά, τις στιγμές κατά τις οποίες τα πράγματα είναι “πολύ σοβαρά” και κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, φρουπ, πάει ο Σεραφείμ, ο άνθρωπος που επί μισόν αιώνα συνέδεσε το όνομά του με όλα αυτά, αφού ήταν η ζωή του να παρακολουθεί το πολιτικό γίγνεσθαι και να μετέχει και αυτός σε κάποιο βαθμό με το έργο του στην διαμόρφωσή του, αναχωρεί λοιπόν αίφνης σαν να μην τον απασχολεί καθόλου πλέον να δει την συνέχεια του έργου μας, σαν να του είναι ανιαρό εντελώς.
Για σκεφτείτε να πέθαινε ο καθένας από εμάς χθες ξαφνικά ή να πεθάνει έως την Κυριακή, να φύγουμε με την περιέργεια αν θα έχει χώρα Πρόεδρο τη Δευτέρα ή αν θα ξεκινήσει περίοδος προεκλογική, να αναρωτηθούμε την ύστατή μας ώρα αν τελικά θα βγει πρωθυπουργός ο Τσίπρας και αν θα τηρήσει τον λόγο του κατόπιν ή θα ενδώσει και αυτός στις επιταγές των δανειστών, αν θα χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα τελικά η Ελλάδα και αν θα βγει από το ευρώ και τόσα τόσα άλλα, πλήρεις περιέργειας επ’ αυτών των ζητημάτων να φύγουμε, ούτε την ζωή μας σε επανάληψη να μην θέλουμε να δούμε, καθώς λέγεται ότι συμβαίνει τις τελευταίες τις στιγμές, μοναχά τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον κάθε είδους φτηνιάρη της Ζωής να πάρουμε μαζί μας ως σκέψη και εικόνα.
Ντροπή. Ντροπή και ανοησία.
Το σινιάλο του Σεραφείμ προς τους ζώντες ανθρώπους ήταν εύγλωττο και απόλυτα σαφές. Απελευθέρωση από το τραγικό, γελοίο και θλιβερό Υποσύνολο στην απεραντοσύνη και στο μεγαλείο του Γενικού Συνόλου, της Φύσης, του Οικοσυστήματος, συνειδητοποίηση της Ζωής όσο είναι καιρός. Διότι θα καταφθάσει η ύστατη στιγμή του καθενός και θα κατανοήσει απόλυτα και πλήρως ότι τελικά άλλο ήταν η Ζωή και άλλο αυτό που ζούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.