Οι Λαοί της Γης μπορούν να συντρίψουν την εξουσία των αργυραμοιβών

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Οι τραπεζίτες, τα γκόλντεν μπόϊς και οι διαχειριστές κεφαλαίων hedgefunds, οι ελίτ των πολυεθνικών και της παγκοσμιοποίησης, είναι η σύγχρονη εκδοχή των ειδωλολατρών Ισραηλιτών που προσκυνούσαν το χρυσό μοσχάρι. Η λάμψη του πλούτου τους θαμπώνει, σπρώχνοντάς τους όλο και πιο γρήγορα στην καταστροφή. Θέλουν να κάνουν και εμάς να λατρέψουμε τον βωμό τους. Όσο κυριαρχεί η απληστία, γινόμαστε συνένοχοι και σιωπούμε. Αλλά μόλις αρνηθούμε την θρησκεία του αχαλίνωτου καπιταλισμού, μόλις απαιτήσουμε μια κοινωνία που να υπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών και του οικοσυστήματος στο οποίο ζουν και όχι τις ανάγκες της αγοράς, μόλις μάθουμε να μιλάμε με ταπεινότητα και να ζούμε με μια νέα απλότητα, μόλις αγαπήσουμε τον διπλανό μας, θα σπάσουμε τις αλυσίδες μας και θα βρούμε ξανά την ελπίδα».

[Ομιλία του δημοσιογράφου Chris Hedges μπροστά από την Bank of America στην Νέα Υόρκη, στις 15 Απριλίου 2011]

Τα γεγονότα προχωρούν με τρομερή ταχύτητα, η παγκοσμιοποίηση ξεγυμνώνεται και οι λαοί της γης αφυπνίζονται. Μια σπίθα αρκεί για να γίνει η έκρηξη σε πολλές χώρες όπου υπάρχει η κρίσιμη συσσώρευση κοινωνικής οργής. Κι αυτό παρατηρείται για πρώτη φορά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από την Μέση Ανατολή μέχρι το Φαρ Ουέστ.

Το εξεγερσιακό ντόμινο που έχει ξεκινήσει από το 2011 είναι ο φόβος και ο τρόμος για τους μηχανισμούς των υπερεθνικών νεοταξικών κέντρων. Κι αυτό που φοβούνται οι μηχανισμοί αυτοί θα προσπαθήσουν όχι μόνο να το καταστείλουν αλλά και να το ελέγξουν, να το χειραγωγήσουν, να το εκτρέψουν όπου θέλουν και όποτε μπορούν.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ανήσυχες, ποντάρουν σε όλα τα ταμπλώ. Στην Αίγυπτο, και αλλού στην Μέση Ανατολή, η Ουάσιγκτων, που χρηματοδοτούσε τους δικτάτορες, ενίσχυσε και πολλούς νεαρούς ακτιβιστές που εξεγέρθηκαν εναντίον τους.

Είναι αναμενόμενο ότι θα συμβούν παράλληλα οι δύο αυτές αντίρροπες ιστορικές διαδικασίες και γι’ αυτό είναι συχνά δυσδιάκριτοι οι ρόλοι προσώπων και κινημάτων σε όσα συμβαίνουν, όπως στις περιπτώσεις της Λιβύης, της Αιγύπτου, της Συρίας, που έχουν διαφορετική αφετηρία.

Παρ’ όλα αυτά, η κίνηση των μαζών γεννά νέες συνθήκες αφύπνισης και αλλάζει τις προϋποθέσεις της αντι-νεοταξικής πάλης τόσο στον κοινωνικό όσο και στον αντι-ιμπεριαλιστικό άξονα.

Στις ευρωπαϊκές χώρες, η κατάρρευση των οικονομιών εξελίσσεται σε σφοδρή αμφισβήτηση του ευρωενωσιακού στάτους και του οικονομικού μοντέλου της Ε.Ε., ενώ στην ίδια την Αμερική όλοι περιμένουν αυτό το γεγονός που θα ξεκινήσει τον λαϊκό ξεσηκωμό μέσα στο κέντρο του μεγακαπιταλισμού. Η ιστορία μας διδάσκει ότι ακόμα κι όταν η σπίθα είναι μικρότερη από την αναμενόμενη και εντελώς αναπάντεχη, αν τριγύρω υπάρχει εύφλεκτο υλικό, μπορούν όλα να μετατραπούν μονομιάς σε πύρινη εξέγερση.

Οι νεοταξίτες είναι απειλητικοί όσο «δίνουν τα ρέστα» τους για τη νέα δουλοκρατία αλλά, από την άλλη μεριά, το ότι αναγκάζονται να ρίξουν τις μάσκες βοηθά να ξεκαθαριστούν καλύτερα οι στόχοι των κινημάτων αντίστασης.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, καμμιά σύγχιση απέναντι στον σημερινό κοινωνικο-πολιτικό ανεμοστρόβιλο επειδή προβάλλονται ακόμα κάποιες αμφιλεγόμενες πλευρές των γεγονότων που δημιουργούν ηττοπάθεια.

Από τους πρώτους στην Ευρώπη, οι «χρεωκοπημένοι» Ισλανδοί «πολεμιστές του Βορρά», 

δεν τόβαλαν κάτω και πήραν το αίμα τους πίσω.

Η εξεταστική επιτροπή που συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς έβγαλε πόρισμα 2.400 σελίδων, με το οποίο καταλόγισε ευθύνεςκατονομάζοντας τον πρώην πρωθυπουργός Γκέϊρ Χάαρντε, τρεις υπουργούς και τρεις πρώην διοικητές της κεντρικής τράπεζας, ενώ ποινικές ευθύνες καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται.

Στο πλαίσιο της διαφάνειας, αναρτήθηκε στον ιστότοπο της Βουλής (http://sic.althingi.is/) το πλήρες κείμενο που η κυβέρνηση ονομάζει «Έκθεση της αλήθειας» και οι Ισλανδοί αποκαλούν «Μαύρο πόρισμα», καθώς και εκτεταμένη περίληψη στα αγγλικά.

Το βράδυ της ανακοίνωσης, 45 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν στο Δημοτικό Θέατρο του Ρέικιαβικ και διάβασαν επί πέντε συνεχόμενα 24ωρα, ολόκληρη την έκθεση μπροστά στο κοινό που είχε κατακλύσει την αίθουσα και τους έξω χώρους.

Στο ίδιο θέατρο είχε ανέβει νωρίτερα (τον Μάρτιο του 2010) το έργο με τίτλο «Ο χρόνος της αιώνιας δυστυχίας» (The Year of Eternal Unhappiness), που γράφτηκε από δύο Ισλανδούς συγγραφείς, τους Thorleifur Arnarsson και Andri Snaer Magnason. Ήταν ένα έργο σχετικά με τους τραπεζίτες και τους νέους Βίκινγκ του καπιταλισμού. «Πού βρίσκονται τώρα, μετά το κραχ;», ήταν το κεντρικό ερώτημα της παράστασης. «Ποια είναι τα συναισθήματα και οι συνέπειες που βιώνουν;».

Σε άλλη μια ευρωπαϊκή χώρα, την Ιρλανδία, θύελλα ξέσπασε για το ρόλο της ΕΚΤ στο «φλερτ» της χώρας με τη χρεοκοπία, με αφορμή το ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε για το BBC ο Νταν Ο' Μπράϊαν, αρχισυντάκτης οικονομικών θεμάτων τωνIrish Times. Στο ντοκιμαντέρ αυτό, που έχει πίσω του δημοσιογραφική δουλειά τεσσάρων μηνών και βασίζεται σε συνεντεύξεις με τους περισσότερους πρωταγωνιστές του «ιρλανδικού δράματος», ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας, Μπράιαν Λένιχαν, αφήνει «δηλητηριώδη» υπονοούμενα για το ρόλο της ΕΚΤ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι η ΕΚΤ προκάλεσε με τη στάση της την ενδυνάμωση των πιέσεων στα ελληνικά ομόλογα. 

Στο κέντρο της Ευρώπης, την Αυστρία, δημιουργήθηκε μια Λαϊκή Υπερκομματική Πρωτοβουλία για την Έξοδο από την Ε.Ε., σε απάντηση της προσπάθειας για βίαιη επιβολή της Συνθήκης της Λισσαβώνας (βλ.infognomonpolitics.blogspot.com, 25/04/2011).

Οι Αυστριακοί πολίτες ζητούν: επαναφορά των πολιτικών τους δικαιωμάτων, την δυνατότητα να καθορίζουν την εθνική τους οικονομία μέσω μιας νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής, την προστασία της γεωργίας τους, την ανάκτηση της ουδετερότητάς τους στην εξωτερική πολιτική. Ίσως παρόμοιες κινήσεις, αν εδραιωθούν και σε άλλες χώρες, να είναι η αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στην Αμερική, όπου διογκώνεται η δυσαρέσκεια για το χάλι «της κοινωνίας των αποκλεισμένων», σε μια λαϊκή διαμαρτυρία κατά των τραπεζών έξω από τα κεντρικά γραφεία της Bank of America στη Νέα Υόρκη, ο δημοσιογράφος Chris Hedges εκφώνησε ένα μαστιγωτικό κατηγορώ, που αξίζει να γίνει ευρύτερα γνωστό. Ο Chris Hedges, του οποίου η στήλη δημοσιεύεται κάθε Δευτέρα στοwww.truthdig.com, έζησε δύο δεκαετίες σχεδόν ως ξένος ανταποκριτής στην Κεντρική Αμερική, την Μέση Ανατολή, την Αφρική και τα Βαλκάνια. Έχει συνεργασθεί, μεταξύ άλλων, με το Christian Science Monitor και τους New York Times. Υπάρχει στο http://www.informationclearinghouse.info/article27919.htm - Throw out the Money Changers - απ' όπου είναι και το παρακάτω απόσπασμα:

«Βρισκόμαστε εδώ σήμερα μπροστά στις θύρες ενός από τους χρηματοπιστωτικούς ναούς. Είναι ένας ναός όπου το υψηλότερο αγαθό είναι η απληστία και το κέρδος, όπου η αξία του ατόμου καθορίζεται από την ικανότητά του να συσσωρεύει πλούτο και ισχύ εις βάρος των άλλων, όπου οι νόμοι προσαρμόζονται, ξαναγράφονται και ακυρώνονται, όπου το ατέλειωτο μαγγανοπήγαδο της κατανάλωσης ορίζει την ανθρώπινη πρόοδο, όπου η απάτη και το έγκλημα είναι τα εργαλεία της δουλειάς.

Οι δύο πιο καταστροφικές δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης –η απληστία και ο φθόνος- είναι το κίνητρο των κεφαλαιοκρατών, των τραπεζιτών, των μανδαρίνων των πολυεθνικών και των ηγετών των δύο βασικών αμερικανικών κομμάτων. Όλοι τους κερδίζουν από αυτό το σύστημα. Βάζουν τους εαυτούς στους στο κέντρο της δημιουργίας. Περιφρονούν ή αγνοούν τις κραυγές όλων αυτών που είναι πιο κάτω από αυτούς. Μας αφαιρούν τα δικαιώματα, την αξιοπρέπειά μας και τορπιλλίζουν την προσπάθειά μας για αντίσταση. Μας κρατούν αιχμαλώτους μέσα στην ίδια μας την χώρα.Θεωρούν τους ανθρώπους και τον φυσικό κόσμο ως απλά εμπορεύματα που εκμεταλλεύονται μέχρι να μας εξαντλήσουν ή να καταρρεύσουμε. Ο ανθρώπινος πόνος, οι πόλεμοι, η κλιματική αλλαγή, η φτώχεια, είναι μπίζνες γι’ αυτούς. Τίποτα δεν είναι ιερό. Ο θεός του Κέρδους είναι ο θεός του Θανάτου.

Οι φαρισαίοι των υψηλών οικονομικών κλιμακίων που μας κοιτάζουν τώρα μέσα από τα γωνιακά τους γραφεία χλευάζουν την αρετή. Η δυστυχία των φτωχών δεν τους απασχολεί. Οι 6 εκατομ. οικογένειες στην Αμερική που πετάχτηκαν έξω από τα σπίτια τους δεν τους ενδιαφέρουν. Οι δεκάδες εκατομμύρια συνταξιούχοι των οποίων οι οικονομίες εξανεμίστηκαν εξ αιτίας της απάτης και της ατιμίας της Γουώλ Στρητ δεν τους νοιάζουν. Η έλλειψη δικαιοσύνης δεν τους νοιάζει. Κανένα πεινασμένο παιδί δεν χαλάει τον ύπνο τους.

Οι πολυεθνικές άφησαν 50.000 ανθρώπους να πεθάνουν τον προηγούμενο χρόνο επειδή δεν ήθελαν να τους πληρώσουν για μια αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. 

Σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς και Αφγανούς, Παλαιστίνιους και Πακιστανούς και παρατηρούσαν όλο χαρά να τετραπλασιάζονται οι τιμές των όπλων που πουλούσαν εκεί. Έκαναν τον καρκίνο επιδημία στις περιοχές όπου οι οικογένειες αναπνέουν μολυσμένο αέρα και πίνουν δηλητηριασμένο νερό. Και αφού λεηλάτησαν το δημόσιο ταμείο των ΗΠΑ, οι εταιρείες αυτές απαιτούν, στο όνομα της λιτότητας, να καταργηθούν τα προγράμματα σίτισης των παιδιών, το επίδομα θέρμανσης και η ιατρική περίθαλψη για τους ηλικιωμένους, και η καλή δημόσια εκπαίδευση. Απαιτούν να ανεχθούμε μια διαρκή υποβάθμιση της ζωής που θα αφήσει τον έναν στους έξι εργαζόμενους άνεργο, που καταδικάζει δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς στην φτώχεια και πετά τους διανοητικά άρρωστους στον καιάδα. Οι αδύναμοι, αυτοί που οι πολυεθνικές θεωρούν άχρηστους, βγαίνουν στο περιθώριο. Αυτό απαιτεί ο θεός της αγοράς.

Όσοι κυνηγούν τα αστραφτερά ψιμύθια της καταναλωτικής κοινωνίας, όσοι θαμπώνονται από την διεστραμμένη ιδεολογία του καταναλωτισμού, γίνονται ηθικά δειλοί. Χειραγωγούνται από τα συστήματα παραπληροφόρησης των πολυεθνικών και παραμένουν παθητικοί αφού ο νομικός, ο εκτελεστικός και ο νομοθετικός τομέας της κυβέρνησης, που είναι εργαλεία του κράτους-εταιρεία, στερούν κάθε δυνατότητα αντίστασης. Δεν έχει καμμιά διαφορά αν είναι δημοκράτες ή ρεπουμπλικάνοι, συντηρητικοί ή νεοφιλελεύθεροι. Ο Μπαράκ Ομπάμα υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών τόσο πειθήνια όσο και ο Τζωρτζ Μπους. Και για να πιστέψουμε σε οποιοδήποτε κόμμα ή υπάρχοντα θεσμό ως μεταρρυθμιστικό μηχανισμό θα πρέπει να ξαναβρεθούμε στην κατάσταση του σπηλαίου του Πλάτωνα.

Πρέπει να αντισταθούμε στον ολισθηρό δρόμο της κουλτούρας του καταναλωτισμού και να επαναφέρουμε στην ζωή μας τις αξίες του ελέους και της δικαιοσύνης. Και αυτό απαιτεί θάρρος, όχι απλό φυσικό θάρρος αλλά το ηθικό θάρρος να ακούμε την συνείδησή μας, που είναι δυσκολότερο. Αν πρόκειται να σώσουμε την πατρίδα μας, και τον πλανήτη μας, πρέπει να βγούμε από το εγώ μας και να ενταχθούμε σε ένα ευρύτερο σύνολο. Η αυτοθυσία ακυρώνει την αρρώστια της ιδεολογίας των πολυεθνικών. Η αυτοθυσία αδιαφορεί για τις ευκαιρίες της προσωπικής εξέλιξης, απόκτησης χρημάτων και εξουσίας. Η αυτοθυσία συντρίβει τα είδωλα της απληστίας και του φθόνου. Η αυτοθυσία απαιτεί να ξεσηκωθούμε κατά της κατάχρησης, της ύβρεως και της αδικίας που μας επιβάλλεται από τους μανδαρίνους της εξουσίας των πολυεθνικών».

Οι Επικυρίαρχοι, οι οποίοι προσβάλλουν χωρίς συμπόνοια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κουρελιάζουν κάθε νόμο ηθικό και συνταγματικό, και περιφρονούν την αλήθεια, έχουν μετρήσει λάθος το μπόϊ των λαών. Η δίψα των ανθρώπων για αληθινή και έντιμη ζωή δεν έχει σβήσει και έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη, πατρίδα και λευτεριά δεν μετριούνται με τα spreadsτων τραπεζιτών και τις τιμές των χρηματιστηρίων, όπως λέει το δίστιχο του Παλαμά: Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα... Αργά ή γρήγορα, θα καταλάβουν τα παγκόσμια αρπακτικά ότι οι λαοί της γης μπορούν να τους συντρίψουν.

*[Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι τ.190]

Πηγή:http://pylitonfilon.blogspot.gr/2014/10/blog-post_31.html#more