Fast Track τζόγος: Πώς οι οικονομικοί τρομοκράτες αποτελειώνουν την Ελλάδα

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το ανθρώπινο μέλλον και οι τρομακτικές του προοπτικές έχουν περιγραφεί προφητικά σε δύο πολύ γνωστά βιβλία: στο 1984 του Τζωρτζ Όργουελ (πρώτη έκδοση το 1949) και στο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος του Άλντους Χάξλεϋ (πρώτη έκδοση το 1932).

Τα δύο αυτά βιβλία ήταν πολύ πιο μπροστά από οποιονδήποτε άλλον εκείνη την εποχή, επειδή επειδή επικεντρώνονταν σε δύο διαφορετικές τεχνολογίες που στις επόμενες γενηές θα διαμόρφωναν τον κόσμο. Το 1984 αναφερόταν σε αυτό που αποκαλούμε τεχνολογία των πληροφοριών: βασική στην επιτυχία της τεράστιας, ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας ήταν μια συσκευή που αποκαλείτο τηλε-οθόνη, μια επίπεδη διαδραστική οθόνη, η οποία κάλυπτε όλο τον τοίχο και μπορούσε ταυτόχρονα να στέλνει και να λαμβάνει εικόνες από κάθε μεμονωμένο νοικοκυριό στον Μεγάλο Αδελφό.

Στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, αντίθετα με το 1984, το κακό δεν είναι τόσο φανερό επειδή κανένας δεν υποφέρει. Πραγματικά, πρόκειται για έναν κόσμο όπου ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει. Όπως σημειώνει ένας από τους ήρωες: «Οι Ελεγκτές συνειδητοποίησαν ότι ο εξαναγκασμός δεν ήταν η καλύτερη μέθοδος», και ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε μάλλον να εκμαυλισθούν παρά να εξαναγκασθούν να ζήσουν σε μια πειθαρχημένη κοινωνία. Στον κόσμο αυτόν υποτίθεται ότι έχουν καταργηθεί η αρρώστια και οι κοινωνικές συγκρούσεις, δεν υπάρχει καταπίεση, τρέλλα, μοναξιά ή συναισθηματική ανησυχία, το σεξ είναι καλό και προσφέρεται ανά πάσα στιγμή. Υπάρχει ακόμα και υπουργείο που μεριμνά ώστε το χρονικό διάστημα μεταξύ της εμφάνισης μιας επιθυμίας και της ικανοποίησής της να είναι ελάχιστο.

Ο «πολύς» Φουκουγιάμα στα βιβλία του έχει ισχυρισθεί ότι ο Χάξλεϋ ήταν πιο κοντά στην σημερινή πραγματικότητα, και μάλλον έχει δίκιο. Η «χούντα» της διαφθοράς και του εκμαυλισμού είναι πολύ χειρότερη και επικίνδυνη από την σκλαβιά της ωμής τυραννίας.

Η Ελλάδα σήμερα έχει γίνει το «πειραματόζωο» σε αυτό τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η νεοταξική ελίτ εναντίον των ιστορικών εθνών και στην προσπάθειά της να μεταλλάξει την ανθρώπινη φύση με τα «ναρκωτικά» της κοινωνικής μηχανικής.

Η χώρα, μετά από 35 χρόνια κοινωνικής ειρήνης και σχετικής δημοκρατίας, βρέθηκε υπό νέα δουλεία. Το τυχοδιωκτικό «Μνημόνιο» είναι στην ουσία ένα κατοχικό σύμφωνο. Ένα εργαλείο πραγματικής γενοκτονίας. Διαμορφώθηκε ξεκάθαρα για την καταστροφή όχι μόνο της έννοιας, της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξής της. Το ιμπεριαλιστικό νομισματικό σύστημα, που εκπροσωπεί το ΔΝΤ, ένα σύστημα κεντρικών τραπεζών, ιδιωτικών τραπεζών, χρηματοπιστωτικών αγορών και παγκόσμιων καρτέλ, στοχεύει, όπως φάνηκε από τότε που ο καπιταλισμός-καζίνο ξεσκεπάστηκε το 2007, να καταστρέψει τις παγκόσμιες οικονομίες, οργανώνοντας την μεγαλύτερη κλοπή του δημόσιου χρήματος στην ιστορία.

Στην Ελλάδα φαίνεται ότι η επιχείρηση αυτή στέφθηκε από επιτυχία. Το αποτέλεσμα είναι ένα κράτος που έχει στραφεί ενάντια στις υπαρξιακές ανάγκες του λαού του.

Καταστρέφοντας τα έθνη για έναν νέο τεχνοφεδουαρχικό Μεσαίωνα, έχει δρομολογήσει μια πρωτοφανή πλανητική απειλή για τον ίδιο τον πολιτισμό: παγκόσμια μαφιοζοποίηση, παγκόσμια νεο-δουλοκρατία, παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτή η ανάπτυξη είναι τόσο «πράσινη» όσο και η πράσινη τσόχα στα καζίνο.

Δεν είναι υπερβολική, ούτε «συνωμοσιολογική», η διαπίστωση ότι αυτές οι χρηματοπιστωτικές κινήσεις ήταν μέρος μιας συντονισμένης επίθεσης κατά της πολιτικής, πολιτιστικής, οικονομικής και ψυχολογικής οντότητας των ανεξάρτητων εθνών-κρατών, κατά την οποία επιστρατεύθηκαν όλες οι τεχνικές κοινωνικής μηχανικής, δουλεμένες επί αιώνες για την υποδούλωση των λαών.

Ο στόχος ήταν να μας αφήσουν άλαλους, σκοτώνοντας την δημιουργικότητα και την αισιοδοξία μας, ξεριζώνοντας τις υποδομές και την βιομηχανία μας, και κάνοντάς μας να ξεχάσουμε την κληρονομιά μας. Τέτοιες κινήσεις γίνονται αργά, δεκαετία την δεκαετία, γενηά τη γενηά, για να αποφύγουν να πυροδοτήσουν μια επανάσταση. Τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα τριών τουλάχιστον δεκαετιών.

Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός, διαρθρώθηκε κατ’ αρχάς ο τραπεζικός μηχανισμός της σπαραγμένης από τον πόλεμο Ευρώπης, ως η βάση αυτού που θα φαινόταν σαν μια νέα παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική υποδομή, αλλά που θα ήταν, στην πραγματικότητα, μια επιστροφή σε ένα, νέου τύπου, αυτοκρατορικό μοντέλο.

Ένα υπερεθνικό τραπεζικό καρτέλ εκμεταλλεύτηκε αυτή την αδυναμία του νομίσματος για να δρομολογήσει την παγκόσμια οικονομία-καζίνο.

Παρά τον τεράστιο πλούτο που αντιπροσώπευαν οι τράπεζες αυτές, από μόνες τους δεν είχαν τα απαιτούμενα κεφάλαια για τον μετασχηματισμό του πλανήτη, σύμφωνα με το σχέδιο. Μπορούσαν να προσφέρουν τα κεφάλαια εκκίνησης και να αυξήσουν την δύναμή τους μέσω του ελέγχου των χρημάτων των άλλων, ώστε να δημιουργήσουν τις αγορές και τους θεσμούς που ήταν απαραίτητοι για τον έλεγχο του κόσμου. Αυτή είναι η πηγή της σημερινής καταιγίδας των hedge funds (κεφάλαια υψηλού κινδύνου), των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (private equity funds) και των σχετικών οικονομικών «δεξαμενών».

Ο μεγαλοτραπεζίτης Jacob Rothschild αποκάλυψε ωμά την αποστολή του σχεδίου, σε μια ομιλία του το 1983, όταν καυχήθηκε ότι «δύο τύποι γιγαντιαίων φορέων, η εταιρεία παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και το σύνολο των εμπορικών τραπεζών με εμπειρία στο παγκόσμιο εμπόριο, μπορεί να συγχωνευθούν για να δημιουργήσουν ένα υπέρτατο, πανίσχυρο, πολυκέφαλο χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα». Για τον Ρότσιλντ, αυτό δεν ήταν πρόβλεψη, αλλά δήλωση των προθέσεών του.

Στην συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ το 1968, στον Καναδά, η Αυτοκρατορία εγκαινίασε τη νέα φάση της επίθεσής της κατά της εθνικής κυριαρχίας, ξεκινώντας την δημιουργία του συστήματος των πολυεθνικών καρτέλ.

Το σχήμα του νέου καρτέλ των Banksters παρουσιάστηκε από τον George W. Ball, μεγαλοτραπεζίτη της Lehman Brothers, κορυφαίο μέλος του αγγλο-αμερικανικού κατεστημένου και έναν εκ των επικεφαλής της Μπίλντερμπεργκ.

Η έννοια της παγκόσμιας εταιρείας πλασαρίστηκε ως φυσικό επακόλουθο της ανθρώπινης εξέλιξης, αλλά δεν ήταν σε καμμία περίπτωση. Βασικά είναι μια επιστροφή στο ολιγαρχικό μοντέλο της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών και των προκατόχων της, συνδυασμένη με σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία, η οποία λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της αγοράς. Σε ένα καθεστώς πολυεθνικής εταιρείας, η ισχύς της κάθε κυβέρνησης σφετερίζεται από τα ιδιωτικά οικονομικά και εταιρικά συμφέροντα, τα οποία χρησιμοποιούν την κυβέρνηση για να διατηρούν τον έλεγχο του λαού ενώ, την ίδια στιγμή, λεηλατούν χωρίς έλεος τον εθνικό πλούτο.

Οι φασιστικές διασυνδέσεις αυτού του διεθνούς καρτέλ των τραπεζών οδηγούσαν στο προηγούμενο πείραμα της Νέας Τάξης κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που, ευτυχώς για τον κόσμο, ο τότε εκλεκτός τους, Αδόλφος Χίτλερ, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει.

Στην πορεία, μέσα σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον της «παγκοσμιοποίησης», όλο και νέες ιδιωτικές τράπεζες ενώνονταν με το καρτέλ, νέες χώρες έμπαιναν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γίνονταν παγκόσμιοι παίκτες.

Οι τράπεζες αυτές άπλωσαν τα πλοκάμια τους σε ολόκληρο τον κόσμο, ανατολικά στην Ανατολική Ευρώπη, την Ρωσσία και την Ασία, και δυτικά στην Αμερική. Μετασχηματίστηκαν από τοπικές τράπεζες σε συγκεκριμένες χώρες, σε ένα τεράστιο δίκτυο παγκόσμιων τραπεζών, που δεν έδιναν λόγο στον λαό της χώρας που ανήκαν, αλλά στο ιμπεριαλιστικό νομισματικό σύστημα.

Σε ένα υγιές και σωστά κανοναρχούμενο τραπεζικό σύστημα, οι εμπορικές τράπεζες πρέπει να είναι μηχανισμοί για την βοήθεια της ανάπτυξης των τοπικών και περιφερειακών οικονομικών. Η τράπεζα αναπτύσσεται όσο αναπτύσσεται η τοπική οικονομία, δίνοντας ένα νόμιμο επιτόκιο για την στήριξη και την ενίσχυση της ανάπτυξης αυτής.

Το ολιγαρχικό, όμως, μοντέλο της παγκοσμιοποίησης λειτουργεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Το δικό της τραπεζικό δίκτυο χρησιμοποιείται για να απομυζήσει το κεφάλαιο από το τοπικό επίπεδο και να το διοχετεύσει στις παγκόσμιες αγορές, όπου χρησιμοποιείται για να επηρεάσει, να χειραγωγήσει και να υποδουλώσει του λαούς του πλανήτη. Αυτές οι τράπεζες δεν στηρίζουν την βάση των πελατών τους, την λεηλατούν.

Η θέση αυτή γίνεται ξεκάθαρη αν εξετάσουμε τι έγινε. Ο καπιταλισμός-καζίνο, με το τεράστιο άνοιγμα των χρηματοπιστωτικών αγορών, δημιούργησε την μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική φούσκα στην ιστορία. Το παιχνίδι ήταν εξαιρετικά κερδοφόρο και η άνοδος του καπιταλισμού-καζίνο χρησιμοποιήθηκε ως απόδειξη ότι η οικονομία αναπτυσσόταν. Αλλά δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, απλώς ο όγκος μεγάλωνε και ο ασθενής πέθαινε. Συνέρρεαν χρήματα από ολόκληρο τον κόσμο και τροφοδοτούσαν την μηχανή παραγώγων, αφήνοντας ψίχουλα για την στήριξη της πραγματικής οικονομίας. Η υπόλοιπη οικονομία άρχισε να καταρρέει, με τρομερές συνέπειες για τους πολίτες.

Το παιχνίδι έσκασε το 2007. Υπό μία έννοια, πνίγηκε από την ίδια του την επιτυχία. Η λεηλασία έφθασε σε σημείο που η καταρρέουσα οικονομία δεν μπορούσε να την υποστηρίξει πλέον.

Η χώρα μας, ασθενής κρίκος στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, δεν αναπτύχθηκε με όρους πραγματικής οικονομίας ούτε μπόρεσε να αποφύγει την ουσιαστική χρεωκοπία.

Σε μια οικονομία που την λυμαίνονται οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι, που έχουν περιθωριοποιηθεί οι παραγωγικές τάξεις μέσα από ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης «παροχής υπηρεσιών», μαζικού τουρισμού και φθηνών λαθροεισαγόμενων χεριών, το επόμενο βήμα, μετά τα φορομπηχτικά μέτρα, την αρπαγή των μισθών και των συντάξεων, είναι η «καζινοποίηση» όλης της χώρας.

Μετά τους «Τροϊκανούς» σερίφηδες, έρχονται οι «Καταριανοί» εμίρηδες της «βρώμικης» ελπίδας, των καζίνων, των κουλοχέρηδων, του ιντερνετικού στοιχήματος, των στιγμιαίων λαχείων, του ηλεκτρονικού τζόγου. Αυτή είναι η «Πράσινη Ανάπτυξη» που μας υπόσχονται: «πράσινα άλογα» και πράσινες τσόχες.

Για την ολοκλήρωση της λεηλασίας της χώρας και την αδρανοποίηση των μαζών δεν αρκούν τα έκτακτα φορολογικά μέτρα, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση προχωρεί στην «Καζινοποίηση» της χώρας με την εγκατάσταση 50.000 VLTs, τους γνωστούς κουλοχέρηδες, και στη νομιμοποίηση του ιντερνετικού τζόγου. Αυτού που «μπαίνει μέσα στο σπίτι, που ασκείται με τεράστια φυσικότητα στην καθημερινότητα του ανθρώπου, που περιλαμβάνει από την νοικοκυρά έως τον ανήλικο».

Άτομα από όλες τις ηλικίες και τα οικονομικά ή μορφωτικά στρώματα ωθούνται να «ρεφάρουν» τα χαμένα από την οικονομική τρομοκρατία που ασκείται σε βάρος τους.

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ μπορεί να χαίρονται γιατί από την αύξηση του τζόγου προσβλέπουν και σε περισσότερες διαφημίσεις από τις σχετικές εταιρείες, αλλά η ελληνική κοινωνία απορεί γιατί αντί για 50.000 υπολογιστές στα σχολεία ανακοινώνεται η εγκατάσταση 50.000 τερματικών τυχερών παιχνιδιών.

Οι Έλληνες πολίτες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν συνηγορούν σε ένα κυβερνητικό σχέδιο με αβέβαια οικονομικά αποτελέσματα, αλλά με εξασφαλισμένη την κοινωνική καταστροφή.

Μαζί με την καζινοποίηση και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, έρχεται φυσικά και η μαφιοποίηση της χώρας με τις κάθε είδους παράπλευρες «βιομηχανίες» της διασκέδασης τύπου Λας Βέγκας, που ακολουθούν τους ναούς του τζόγου, το παραπέρα «σπρώξιμο» των ναρκωτικών, αφού και ο τζόγος ως κοινωνικό ναρκωτικό διοχετεύεται στις μάζες και την νεολαία.

Η Ελλάδα, μέσα από την νεοταξική «πολυπολιτισμικότητα», την οικονομική υποταγή στο ΔΝΤ και την «καζινοποίηση» μετατρέπεται από ελληνική χώρα σε έναν Hel-las Vegas απρόσωπο χώρο.

Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη χάσει πολλά και, αν μείνει παθητική, θα τα χάσει όλα. Θα γίνουμε μειοψηφία στον τόπο μας, ισόβιοι σκλάβοι των πολυεθνικών συμφερόντων και των διάφορων καρτέλ. 

Είναι ενθαρρυντικό, πάντως, ότι παρ’ όλη την γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε και την συντονισμένη αρνητική προπαγάνδα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ με στόχο την ενοχοποίηση και παθητικοποίηση των πολιτών, ένα συντριπτικό ποσοστό της τάξεως του 77%-86%, σύμφωνα με την έρευνα της VPRC, αντιδρά στην επιβολή του τζόγου ως τρόπου ζωής του Έλληνα. (σ.σ.: έρευνα του 2010)

Αν θέλουμε πραγματικά να «ρεφάρουμε» και να πάρουμε την πατρίδα μας πίσω, αυτό θα γίνει μόνο με ένα παλλαϊκό κίνημα, μέσα από ένα κοινωνικό και πατριωτικό μέτωπο ανασύνταξης και ρήξης με την ντόπια νομενκλατούρα και το σύστημα του εκμαυλισμού και της υποταγής στις εντολές των Βρυξελλών και του ΔΝΤ.

*[Εισήγηση στην Διημερίδα Αντιδιαβούλευσης για την «Καζινοποίηση της Ελλάδας», ξενοδοχείοTitania, Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010]

Πηγή:http://pylitonfilon.blogspot.gr/2014/10/blog-post_83.html