Όσοι καταλαβαινόμαστε, ας συνεννοηθούμε γρήγορα!

Του Σταμάτη Κραουνάκη

Ημεροδρόμε μου

Δευτέρα 22/9

Στ΄ αεροπλάνο.

Βλέπω την Αθήνα από ψηλά, τη χώρα να αιωρείται αναμαλλιασμένη.

Υγρασία και ζέστη και μια υπνηλία διάχυτη, από την αναποφασιστικότητα, ή έπεσε ο… ψεκασμός παραπανίσιος…

Μεταξύ Lady Gaga και συναυλίας Παύλου Φύσσα, παίχτηκε το ρεπερτόριο την βδομάδα που πέρασε..και στις δύο περιπτώσεις ανώριμα, κουτσοβλάχικα και με άσφαιρα, ας μου επιτραπεί…

Μονόπατοι, ημιμαθείς και κομπλεξικοί, με τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης να αιωρούνται στο χωροχρόνο, μόνες και αταξινόμητες ακόμα…

Από παντού ακούω ένα work in progress..(εργασία σε εξέλιξη)…και το χειρότερο απ όλα, κυρίως στην Τέχνη…

Πληρωμένο με κρατικό χρήμα, εμφανιζόμενο ως κάτι εξαιρετικό και μεγαλεπήβολο, που ο καλλιτέχνης, ο Μέγας αυτός, που το έχει συλλάβει, θα το ολοκληρώσει οσονούπω, στο χρόνο..

Και το κοινό θα παρακολουθεί την εξέλιξη και θα την πληρώνει, εννοείται, μέχρι το μεγαλοφυές αριστούργημα να λάβει σάρκα και οστά, όπως το φαντάστηκε ο καλλιτέχνης …

Μέχρι τότε θα βλέπουμε τα σκίτσα ,τα λάθη, τις μουτζούρες και θα λέμε, άναυδοι κι εμείς και ημιμαθείς και βασικά κομπλεξικοί (μπας και μας πουν ότι δεν χαμπαριάζουμε)…«Ω! Τι ωραίο…».

Λυπάμαι πάρα πολύ,ειλικρινά, που είμαστε τόσο ανόητοι μερικές φορές και σε χρόνο τόσο δύσκολο, αλλά δε θυμάμαι τα μεγάλα έργα, ούτε οι «Όρνιθες», ούτε το «Άξιον Εστί», ούτε οι «Πέρσες», ούτε τα μεγάλα ποιήματα, ούτε τα μεγάλα μυθιστορήματα, να έγιναν με επιχορηγήσεις κρατικές, ή με «work in progress»…

Το «work in progress» το κάνανε οι καλλιτέχνες πεινώντες και διψώντες και τους έβγαινε η πίστη ανάποδα, μέχρι να τα παραδώσουν, τα έργα…

Στην ελληνική κοινωνία.

Είδα πάλι προχτές το μνημείο του Αλέξη Δαμιανού «Ευδοκία» ( υπάρχει στο youtube). Αξίζει να το ξαναδεί κανείς η να το δουν οι νεώτεροι, για να χαμπαριάσουν πόσο πίσω πήγανε τα πράγματα μετά απ αυτό το… masterpiece…

Είδα απόψε το «Μεροκάματο του Τρόμου», του Κλουζώ, και ξαναθυμήθηκα τι σημαίνει μεγάλος, «ταξικός», κινηματογράφος…

Ερμηνείες, στόρι κατανοητό κι από τον πιο αθώο θεατή, ήχος και αναφορά στην εποχή, την ώρα που η Αμερική έχτιζε με θύματα από τον αποικισμό την αυτοκρατορία της..

Αξίζει τελικά, να ξαναβουτάμε καμιά φορά στα… «μνημεία», για να ξαναπαίρνουμε αφορμή, τώρα που η εποχή θα χρειαστεί καινούργια γη.

Δεν γίνεται αλλιώς…

Μετράμε κύματα, μετράμε νεκρούς, μετράμε και αναίσθητους τριγύρω …

Όσοι καταλαβαινόμαστε ας συνεννοηθούμε γρήγορα, πριν μας κάνουν… τετελεσμένα περιστατικά..

Πηγή:http://www.imerodromos.gr/kraounakis-6/