Χωρίς ανάσα

Του Θοδωρή Λαπαναΐτη

Η «φτώχεια» που χαρακτηρίζει τη δημόσια συζήτηση στη χώρα μας για τις προϋποθέσεις εξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση είναι αξιοσημείωτη. Οι βασικοί παίκτες του πολιτικού μας συστήματος ερίζουν για το ποιος είναι πιο ικανός να εγγυηθεί «ανάσες» στον ελληνικό λαό, έπειτα από πέντε χρόνια σκληρής και αιματηρής λιτότητας.

Ο ένας τρέχει στον Πάπα και ο άλλος στην «Πάπισσα». Οι δημοσιολογούντες στην Ελλάδα ασχολούνται με το ποιος είναι πιο ικανός να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του χρέους και την «εκδίωξη» της τρόικας από το «χωριό μας».

Την ίδια περίοδο διεξάγεται μια ολόκληρη συζήτηση-αντιπαράθεση στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, που έχει ως επίκεντρο το μέγα πρόβλημα που αναδεικνύει αυτή η κρίση του καπιταλισμού. Την αδυναμία του «καπιταλιστικού κύκλου» να περάσει στη φάση της ανάκαμψης. Ο κυρίαρχος φόβος και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι ο κίνδυνος μιας μακροχρόνιας οικονομικής στασιμότητας. Η «ιαπωνοποίηση» είναι προ των πυλών της Ε.Ε., και ειδικότερα του συνόλου της Ευρωζώνης, με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει για τη σχέση δολαρίου-ευρώ και τις ανακατατάξεις στην παγκόσμια οικονομία και τη γεωπολιτική σκακιέρα.

Οι τελευταίες παρεμβάσεις Ντράγκι για μια χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ έχει κάνει ορισμένους να ισχυρίζονται ότι έτσι θα ξανανοίξουν οι στρόφιγγες του κρατικού δανεισμού από τις αγορές. Από την άλλη, η Γερμανία επιμένει στην πολιτική των δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων, γιατί το Βερολίνο φοβάται αρνητικές επιπτώσεις στα πλεονάσματά του και μια νέα γιγάντωση των δημόσιων χρεών των κρατών-μελών της ζώνης του ευρώ.

Οι παρεμβάσεις στα επιτόκια δανεισμού αυτό που θα καταφέρουν είναι να επιτρέψουν μέσω του «τζόγου» στα ήδη υψηλά δημόσια χρέη την κυκλοφορία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Και έτσι ξαναγυρνάμε στη συζήτηση για τον «καπιταλισμό – καζίνο», με αφορμή το κραχ του 2007 στις ΗΠΑ. Φαύλος κύκλος. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η ρευστότητα με εγγυήσεις της ΕΚΤ θα οδηγήσει σε παραγωγικές επενδύσεις, όπως το ίδιο ισχύει και με τη γερμανική επιμονή στη λιτότητα και την ύφεση. Το αδιέξοδο είναι εμφανές, γιατί έχει «σπάσει» η σχέση χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα. Το πρόβλημα που αναδεικνύει σήμερα η παγκόσμια οικονομική κρίση ακούει στην «αλλαγή του κύκλου» στον οποίο μπήκε ο καπιταλισμός μετά την κρίση των αρχών της δεκαετίας του 1970, που γέννησε το νεοφιλελευθερισμό και την απελευθέρωση των αγορών. Το χρήμα αδυνατεί να μετατραπεί σε εμπόρευμα, και αυτό κάνει την κρίση παρατεταμένη.

Εδώ εδράζεται η αδυναμία τόσο του «ευρωπαϊκού κεϊνσιανισμού» της ΕΚΤ όσο και της δημοσιονομικής πειθαρχίας της Ε.Ε. να οδηγήσει σε άρση του καθεστώτος λιτότητας. Γι” αυτό και στο «χωριό μας», το Ελλαδιστάν, έχουμε την εικόνα ενός πρωθυπουργού αξιολύπητου ικέτη της Μέρκελ και δίπλα του έναν αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα που δεν αίρει το καθεστώς της μνημονιακής λιτότητας, ενώ μέσω των συνεργατών του αρχίζει να κλείνει το μάτι και στην επιμήκυνση του χρέους.

Μπορούν να απαντήσουν τώρα οι οπαδοί του «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου» αν μπορεί να αντιμετωπιστεί ο νεοφιλελευθερισμός και η ασυδοσία των αγορών, αναζητώντας χαμένους παραδείσους στο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της Ε.Ε. και του ευρώ;

Πηγή: Ελευθεροτυπία

inprecor

Πηγή:http://seisaxthia.wordpress.com/