Ουκρανία: ο νεκροθάφτης της αριστεράς

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η σύγκρουση στην Ουκρανία διαφέρει από κάθε άλλη των τελευταίων δεκαετιών επειδή η αντιπαράθεση των Μεγάλων Δυνάμεων είναι άμεση, σώμα με σώμα, αν και όχι (ακόμα τουλάχιστον) ένοπλη. Η σύγκρουση μεταφέρθηκε από την Περιφέρεια, τη Μ. Ανατολή, τον Καύκασο κλπ στην καρδιά της Ευρώπης και δεν έχει που αλλού να πάει, εδώ είναι το τέρμα.

Τρεις μήνες πριν να εισβάλει ο Χειμώνας ο Πούτιν αποφάσισε να χτυπήσει την Ευρώπη όχι στο ευαίσθητο πετρέλαιο/αέριο αλλά στα αγροτικά προϊόντα. Η σύγχυση στην Αθήνα είναι αστεία υπόθεση μπροστά στον πανικό στις Βρυξέλλες, ιδίως των γειτόνων της Ρωσίας. Οι εμπειρογνώμονες λένε ότι η Λετονία αλλά και οι άλλες Βαλτικές χώρες, η Φινλανδία, η Πολωνία (θερμή υπέρ των αντιρωσικών κυρώσεων) πλήττονται καίρια και άμεσα. Όταν μάλιστα κανείς δεν είναι βέβαιος ότι το ρωσικό εμπάργκο θα κρατήσει μόνο ένα χρόνο και ουδείς μπορεί να μετρήσει το πλήγμα στον τουρισμό του χρόνου. 

Η Μόσχα περίμενε ότι οι επόμενες κυρώσεις της Δύσης θα ήταν στον αγροτικό τομέα και αποφάσισε να χτυπήσει αποφασιστικά πρώτη. Η απόφαση του Πούτιν πλήττει αναμφίβολα και τους ίδιους τους Ρώσους. Αλλά είναι προφανές ότι το Κρεμλίνο βασίζεται στην υποστήριξη της Κοινής Γνώμης. Η απόφασή του είναι πράξη Εθνικής Ανεξαρτησίας και οι Ρώσοι το αντιλαμβάνονται. Άλλωστε, σχηματικά και απλοϊκά, οι Ρώσοι μπορούν να ζήσουν αν δεν βρίσκουν ροδάκινα στη λαϊκή.

Η Κοινή Γνώμη είναι πρωτεύων στόχος της Ουκρανικής κρίσης. Μετά τις αποτυχίες στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και την προφανή αδυναμία να ρίξουν τον Άσαντ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ είδαν την Κοινή Γνώμη να αφυπνίζεται αργά αλλά σταθερά, να αντιτίθεται στην πολιτική των επεμβάσεων, στον Πόλεμο. Ο κόσμος είχε αρχίσει να αμφιβάλει ότι η Ρωσία ήταν ο μπαμπούλας. Χωρίς εχθρό η Δύση έχανε τη συνοχή της. Οι κυβερνήσεις γλιστρούσαν σε ποικίλες, ιδίως οικονομικές, συνεργασίες με τη Μόσχα εξασφαλίζοντας την (έστω σχετική) ευημερία της Κοινής Γνώμης. Η Μόσχα, στα μάτια του κόσμου, ήταν καλός πελάτης, φιλοπόλεμος ήταν άλλος. Οι ΗΠΑ έχαναν το ρόλο του «αναγκαίου προστάτη» της Ευρώπης, το ΝΑΤΟ αχρηστεύονταν. Όλα αυτά τα σαρώνει, προς το παρόν, η κρίση στην Ουκρανία. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εύκολα υποτάχθηκαν και, τελικά, δεν έχει τόση σημασία αν η Κοινή Γνώμη συμμερίζεται τη θέση των κυβερνήσεων κατά της Ρωσίας. Αρκεί το να μείνει αδρανής. Οι αιρετικοί απειλούνται να ριχτούν στην πυρά.

Με την Δυτική Κοινή Γνώμη εξουδετερωμένη το Ουκρανικό είναι αποκλειστική υπόθεση των κυβερνήσεων, προσώρας. Τα κόμματα ή ομάδες της Αριστεράς, όπως και της ακροδεξιάς, αδιαφορούν/αδυνατούν και κυρίως αποφεύγουν να στραφούν στο λαό, να τον κινητοποιήσουν. Με άλλα λόγια έχει επιτευχθεί ένας βασικός στόχος: ο έλεγχος της Κοινής Γνώμης. Αυτοί που φλυαρούν περί εργατικής τάξης, ρήξεων και λοιπά ηχηρά παρακαλούνται να σιωπήσουν. Άλλωστε αυτό κάνουν. Οι απογοητευμένοι θα περιμένουν την Ανάσταση. Όχι, όμως, του θνητού σώματος της ιστορικής Αριστεράς. Οι παλιές αμαρτίες δεν συγχωρούνται και δεν ξεπερνιούνται όπως αποκαλύπτει η στάση της ανά την Ευρώπη (και την Ελλάδα) σε κρίσιμα ζητήματα και την απήχησή της στον κόσμο. Κάτι καινούργιο; Σίγουρα. Πότε; Από χθες. Γεννιέται στις Πλατείες, σ’ αυτούς που πιστεύουν, στην Ισπανία, ότι «Μπορούμε» (ισπανιστί Ποδέμος), σε άλλους, στην Ιταλία, με ηχηρά ονόματα «Πέντε Αστέρων», χαλαρά, αντιφατικά, μπουσουλώντας, με αβέβαιο μέλλον αλλά παιδιά του σημερινού Κόσμου. Το Ουκρανικό αναδεικνύεται σε νεκροθάφτη της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό: Ουκρανοί βουλευτές με επικεφαλής τον Σεργκέϊ Γκορόκοβ δήλωσαν ότι οι απώλειες από την αρχή των εχθροπραξιών στην Αν. Ουκρανία, στρατιωτών και αμάχων ξεπερνούν τις δέκα χιλιάδες (10.000) ενώ οι καταμετρημένες απώλειες στρατιωτών έφθασαν τις 2.500. Η ανθρώπινη ζωή δεν μετριέται με ξερούς αριθμούς αλλά έστω και έτσι τα δυο χιλιάδες θύματα της Γάζας δεν συγκρίνονται με την ανθρωπιστική καταστροφή στην Ουκρανία.

Θέλοντας και μη οι Ευρωπαίοι υπακούουν στις ΗΠΑ επιβεβαιώνοντας τον Μπρζεζίνσκι ότι η Ευρώπη είναι προτεκτοράτο της Αμερικής, η ΕΕ ως σύνολο και η κάθε χώρα χωριστά. Είναι προφανές ότι η αναμέτρηση είναι συνολική, στρατόπεδο της Δύσης εναντίον του αντίπαλου της Ανατολής. Με επίκεντρο, αλληλένδετα, την αμφισβήτηση της δεσπόζουσας θέσης του δολαρίου και τον έλεγχο των πηγών ενέργειας. Οι δυο αυτοί παράγοντες είναι το κοινό σημείο των συγκρούσεων στη Μ. Ανατολή, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, της σφαγής στη Γάζα και, κορυφαίο, (ανθρωπιστικά, πολιτικά και στρατιωτικά) στην Ουκρανία. Αρκετοί (και Αμερικανοί) μιλούν πλέον για Πόλεμο που ετοιμάζει ισχυρή μερίδα της ελίτ των ΗΠΑ. Απαιτώντας εναλλακτικά την πλήρη υποταγή των πάντων. Είναι προφανές ότι στην Ευρώπη οι ηγετικές μετριότητες βάζουν, όπως η καμηλοπάρδαλη, το κεφάλι στην άμμο. Το μήνυμα του Ρήγα, «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή», δεν εμπνέει από καιρό τις «επίσημες» δυνάμεις της Αριστεράς. Αλλά όταν αφήνεις τον κατακλυσμό να έρθει είναι βλακώδες να παραπονιέσαι ότι βρέχει.

Πηγή:http://iskra.gr/index.php?