Αντηλιακά υψηλών προδιαγραφών

Του Σωτήρη Λέτσιου
 

Πού να βρεθεί το πιο αποτελεσματικά ευεργετικό καλλυντικό – και σε τιμή προσιτή – την ζωγραφισμένη στα πρόσωπα κατήφεια να απομακρύνει; Με αυτή την καθόλου φορτική λαχτάρα το σώμα ταξιδεύει νοερά από την μια δαντελωτή και πολυπληθή ακτή σε κάποια άλλο απρόσιτο ακρογιάλι, όπου ο φλοίσβος του Ιουλίου ξαποσταίνει από το μακρινό του ταξίδι. Κάτι ψάχνει επιμόνως η ψυχή για να γλυκάνει την αφύπνιση και να προετοιμάσει την απόδραση από το λαβύρινθο της χειμερίας λήθης. Οι κινήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από καιρό. Αργοσαλεύουν οι αναμνήσεις, το δέρμα αποζητά το άγγιγμα της φύσης, οι μύες τεντώνονται από την επιθυμία να ξαναγίνουν οι αφοσιωμένοι συνοδοί ενός καλογυμνασμένου σώματος. Πόσο διαρκεί το γήινο θαύμα της φωτεινής αφύπνισης; Όσο μάλλον και οι ημέρες που στριμώχνονται στο κατάστρωμα της καλοκαιρινής αμεριμνησίας μεταμορφώνοντας τους ανθρώπους σε πρωταγωνιστές της πιο αποκαλυπτικής παράστασης στη σύντομη ζωή τους. Οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα, ο ανοιχτός χώρος σε προσκαλεί για μια εξερεύνηση με πολλαπλές ανταμοιβές. Οι κοντινές ακτές βρίσκονται στη θέση τους. Ανακατωμένα ορθώνονται σύμβολα και εικόνες. Παιχνίδια για υπομονετικούς είναι έτοιμα να ξαναζωντανέψουν. Ποιος προσπερνά με προσποιητή αδιαφορία παραλίες αποκλεισμένες από σκουπίδια ή περιφραγμένες από πονηρούς επιχειρηματίες νομίζοντας, ότι κάπου μέσα από την άμμο θ΄ αναδυθούν τα λείψανα της προϊστορικής αθωότητας; 

 
Στην καυτή όσο και βρώμικη άμμο δεν κρύβεται κανένας θησαυρός. Έχουν προλάβει να την καλύψουν με ενοικιαζόμενες ομπρέλες και ξαπλώστρες. Δεν αποτελεί άλλοθι η καλοκαιρινή ραστώνη. Στα κάρβουνα της παθητικής ιδιώτευσης σιγοψηνόμαστε όλες τις εποχές του χρόνου. Φαντάζει δύσκολο να συντονιστούμε ξαφνικά και να πετύχουμε την ακύρωση καταστάσεων που ασχημαίνουν την ζωή μας. Τι νόημα έχει μια ακόμα διαμαρτυρία; Είναι ώρα για συλλογική ανακωχή, αφού το ύστατο προνόμιο είναι η διατήρηση έστω και λίγων προνομίων. Αφήνουμε τα σώματα να εκτίθενται στον ήλιο και χαζεύουμε προς το ανοιχτό πέλαγος. Στροβιλίζονται τα σώματα στις ψάθες. Τα τατουάζ φαντάζουν σχεδιαγράμματα, τόποι μυθικοί, εκεί όπου ο καθένας από εμάς θα ήθελε για πάντα να πετάξει. Οι μικρές ελιές και τα σημάδια από παλαιότερα καψίματα, είναι στίγματα νησιών που πρόσφατα αναδύθηκαν από τα βάθη των ωκεανών. Για λίγο ξαποσταίνουν οι εχθροί της ανθρώπινης σκέψης, και να πώς ομορφαίνουν τα πρόσωπα: Λες και έλυσε το κομπόδεμά του ο χρόνος και τους αποδίδει το παρακρατηθέν εισόδημα μιας ολόκληρης ζωής. Μια και μοναδική περίπτωση όπου απομακρύνεσαι από το ταμείο και ο υπάλληλος σε καλεί πίσω αναγνωρίζοντας το λάθος…

http://strovilos.gr/?p=165