Όποιο Έθνος νομίζει πως ο καπιταλισμός λειτουργεί δίκαια, με ηθικούς παίχτες και κανόνες, κάνει λάθος – εάν δε έχει τη συνήθεια να κατηγορεί τον εαυτό του, αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν του αναλογούν ή/και χρέη που δεν μπορεί να πληρώσει, πιστεύοντας πως ο οφειλέτης δεν έχει τουλάχιστον την ίδια ευθύνη με το δανειστή, τότε είναι καταδικασμένο.
Ανάλυση
Έχω την εντύπωση, την ελπίδα ίσως πως το πρόβλημα των Ελλήνων, λόγω του οποίου παραμένουν αδρανείς ανεχόμενοι την κατοχή της χώρας τους, το διεθνή εξευτελισμό και την υφαρπαγή των περιουσιακών τους στοιχείων, δεν είναι η δειλία ή/και η δουλοπρέπεια τους – αλλά οι ελλιπείς γνώσεις τους όσον αφορά τα οικονομικά και αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε άλλες χώρες, σε συνδυασμό με τη σκόπιμη χειραγώγηση τους από ορισμένα ΜΜΕ, τα οποία τους έχουν μετατρέψει σε θεατές της εξαθλίωσης τους, μεταξύ άλλων μέσω της θυματοποίησης τους.
Εν προκειμένω βοηθάει σε μεγάλο βαθμό το διαδίκτυο και ειδικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έχουν εξελιχθεί στο «όπιο των λαών» – αφού μέσω αυτών εκτονώνονται οι Πολίτες, μένουν στα σπίτια τους και δεν αντιδρούν ενεργητικά όταν αδικούνται, απλά και μόνο πλημμυρίζοντας τους δρόμους όπως συνέβαινε πάντοτε στο παρελθόν με απόλυτη επιτυχία.Έτσι προσπάθησα πριν ακόμη ξεκινήσει η κρίση να συμβάλλω στην επίλυση αυτού του προβλήματος, μη έχοντας άλλη δυνατότητα – αφού η πολιτική, έτσι όπως ασκείται τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν ανήκει στις δικές μου δεξιότητες, έχοντας επί πλέον διαπιστώσει πως στηρίζεται στην παραπλάνηση των μαζών.
Για παράδειγμα, δεν είδα ποτέ κάποιο κόμμα να σέβεται τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ούτε να τιμωρείται όμως συνταγματικά όταν δεν το κάνει – ενώ από την άλλη πλευρά δεν είδα ποτέ να επιλέγει η πλειοψηφία των Πολιτών κάποια παράταξη που δεν μοίραζε κενές υποσχέσεις φανερά αδύνατον να τηρηθούν, με αποκορύφωμα τη δεύτερη εκλογική νίκη της σημερινής συγκυβέρνησης, παρά την απίστευτη «προδοσία» που είχε προηγηθεί.Ακόμη χειρότερα, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κάποιος από τους υπαίτιους της καταστροφής της Ελλάδας, όπως ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κοκ., αλλά, αντίθετα, ορισμένοι από αυτούς συνεχίζουν να εμφανίζονται στην πολιτική ζωή – με την πλήρη ανοχή των Πολιτών οι οποίοι, κρίνοντας από τη στάση τους, δεν ενοχλούνται καθόλου. Λογικά λοιπόν θεωρώ πως το κατωτέρω ρητό είναι αληθινό – οπότε, μη έχοντας τη δυνατότητα να ψεύδομαι, δεν θα ήθελα να είμαι επικίνδυνος για τους Έλληνες.
«Η πολιτική δεν υπάρχει για να λέει αλήθειες. Η πολιτική υπάρχει για να εκμεταλλεύεται τους ευκολόπιστους, όπως κάποιες θρησκείες. Αν εσύ είσαι ενήλικος, δεν έχεις καταλάβει ούτε αυτό και ασχολείσαι με την πολιτική, είσαι επικίνδυνος για την ανθρωπότητα«.
Περαιτέρω, έχω διαπιστώσει πολλές φορές πως όποιος προσπαθεί να πει την αλήθεια, έτσι όπως ο ίδιος τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται, κατηγορείται ως οπαδός των θεωριών συνωμοσίας (ανάλυση). Για παράδειγμα, όταν τεκμηριώνει κανείς όσο καλύτερα μπορεί τη σκόπιμη υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, το ότι η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε ως Δούρειος Ίππος για την εισβολή του Ταμείου στην Ευρωζώνη (αν και έχασε τελικά το παιχνίδι από τη Γερμανία), πως τα μνημόνια ήταν ένα έγκλημα εκ προμελέτης ή ότι ο σκοπός των πιστωτών είναι η υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, αντιμετωπίζεται ως κάποιος που θέλει να επιρρίψει τις ευθύνες στους άλλους και όχι στη χώρα του – αφού είναι (δήθεν) ανόητο να ισχυρίζεται πως οι Γερμανοί επιδιώκουν τη δημιουργία ενός 4ου Ράιχ, ότι συνέβαλλαν στην κρίση χρέους με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και με το μισθολογικό dumping ή ότι θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια μας, τις κρατικές επιχειρήσεις και τον υπόγειο πλούτο μας.
Εν τούτοις, αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα, αυτή είναι η πραγματικότητα και ασφαλώς δεν πρόκειται για μία θεωρία συνωμοσίας – ενώ η υφαρπαγή των σπιτιών μας, με κριτήριο το πολύ μικρό ιδιωτικό χρέος μας πριν από την κρίση, έγινε εφικτή μέσω της αύξησης των κόκκινων δανείων που προκάλεσε η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων. Μπορεί δε να έχουμε ευθύνες, όπως στην περίπτωση της κατανάλωσης με δανεικά, των υψηλών ή/και πρόωρων συντάξεων, της πολιτικής διαφθοράς κοκ., αλλά δεν είναι μεγαλύτερες από αυτές πολλών άλλων χωρών – όπου όμως, όταν το αναφέρω, κατηγορούμαι πως επιδιώκω έναν απαράδεκτο συμψηφισμό.
Πρόκειται όμως ξανά για την αλήθεια, κρίνοντας από τη διαφθορά, τις απάτες και τα σκάνδαλα της Γερμανίας, από το ιδιωτικό χρέος της Αυστραλίας, της Σουηδίας ή της Ολλανδίας κοκ. – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δικαιολογώ τους Έλληνες, αλλά απλά δεν υποτιμώ καθόλου το ότι, ο βασικός υπαίτιος αυτών των λανθασμένων συμπεριφορών που διαπιστώνονται σε όλες τις χώρες, είναι η εκάστοτε μακροοικονομική και νομισματική πολιτική που υιοθετούν οι κυβερνήσεις.
Συνεχίζοντας, για να μην μείνω μόνο σε θέματα πολιτικής που δεν ανήκουν στο πεδίο των γνώσεων μου, θα αναφέρω ένα παράδειγμα που αντικρούει το ότι, μόνο η Ελλάδα (εάν) παραποιούσε τις στατιστικές της – ενώ γνωρίζουμε όλοι πως η χώρα μας οδηγήθηκε στο ΔΝΤ, στην κυλιόμενη χρεοκοπία και στην καταστροφή, μετά το «The game isover» (το παιχνίδι τελείωσε) του προέδρου της Κομισιόν στην «απολογία» του κ. Παπακωνσταντίνου, σύμφωνα με την οποία το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας το 2009 ήταν πολύ υψηλότερο από το δηλωθέν.
Πρόκειται για την Ιρλανδία (πηγή: N. Haring), με την οποία συχνά μας συγκρίνουν, παρά το ότι είναι μία χώρα που συμπαθώ πολύ, ενώ εκβιάσθηκε από τη Γερμανία μέσω της ΕΚΤ να αναλάβει κάποια χρέη των ιδιωτικών τραπεζών της – κάτι που αποδέχθηκε σκύβοντας το κεφάλι, μάλλον επειδή το συνολικό χρέος της ήταν τεράστιο (στο 680%, δεύτερη μετά την Ολλανδία, όταν της Ελλάδας ήταν περί το 260% τότε – πηγή), ενώ αντιμετώπιζε μία τεράστια φούσκα ακινήτων, μαζί με μία μεγάλη κρίση των τραπεζών της.
Υπενθυμίζω εδώ πως η χώρα είναι υπό την προστασία των Η.Π.Α., ενώ φιλοξενεί την έδρα πολλών μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων, λόγω του χαμηλού φορολογικού συντελεστή της – τον οποίο άφησε ανέπαφο το ΔΝΤ παρά το ότι ήταν στο 12,5%. Φυσικά σπάνια τηρείται από τις πολυεθνικές, οι οποίες συνήθως πληρώνουν πολύ λιγότερο – όπως συμβαίνει στη Μάλτα, στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία, στην Κύπρο κοκ., πάντοτε με εξαίρεση την Ελλάδα.
Τα στατιστικά θαύματα της Ιρλανδίας
Όπως ίσως θυμόμαστε, η στατιστική υπηρεσία της Ιρλανδίας ανακοίνωσε το 2015 ότι, το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 26%! – γεγονός που φυσικά προκάλεσε πολλά ειρωνικά σχόλια εκ μέρους της διεθνούς στατιστικής κοινότητας. Στην αρχή βέβαια θεωρήθηκε ως ένα αριθμητικό λάθος που δεν είχε σχέση με την παραγωγική εξέλιξη της χώρας – η οποία δεν θα μπορούσε να αυξηθεί τόσο πολύ, μέσα σε ένα μόλις έτος.
Στη συνέχεια όμως αποδείχθηκε πως παραδόξως το νούμερο ήταν σωστό – με βάση τους διεθνείς στατιστικούς κανόνες. Ανάλογα βέβαια βελτιώθηκε ραγδαία το ποσοστό χρέους ως προς το ΑΕΠ της χώρας, από το 120% κάτω από το 80% (γράφημα), καθώς επίσης το έλλειμμα του προϋπολογισμού της (από το -30% το 2010 σχεδόν στο 0% το 2016) – κάτι που μόνο από θαύμα θα μπορούσε να συμβεί. Θαύμα ή όχι όμως, αυτό τη βοήθησε να σταματήσει την πολιτική λιτότητας, να δανειστεί φθηνά και να ξεφύγει από την κρίση.
Έχω την εντύπωση, την ελπίδα ίσως πως το πρόβλημα των Ελλήνων, λόγω του οποίου παραμένουν αδρανείς ανεχόμενοι την κατοχή της χώρας τους, το διεθνή εξευτελισμό και την υφαρπαγή των περιουσιακών τους στοιχείων, δεν είναι η δειλία ή/και η δουλοπρέπεια τους – αλλά οι ελλιπείς γνώσεις τους όσον αφορά τα οικονομικά και αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε άλλες χώρες, σε συνδυασμό με τη σκόπιμη χειραγώγηση τους από ορισμένα ΜΜΕ, τα οποία τους έχουν μετατρέψει σε θεατές της εξαθλίωσης τους, μεταξύ άλλων μέσω της θυματοποίησης τους.
Εν προκειμένω βοηθάει σε μεγάλο βαθμό το διαδίκτυο και ειδικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έχουν εξελιχθεί στο «όπιο των λαών» – αφού μέσω αυτών εκτονώνονται οι Πολίτες, μένουν στα σπίτια τους και δεν αντιδρούν ενεργητικά όταν αδικούνται, απλά και μόνο πλημμυρίζοντας τους δρόμους όπως συνέβαινε πάντοτε στο παρελθόν με απόλυτη επιτυχία.Έτσι προσπάθησα πριν ακόμη ξεκινήσει η κρίση να συμβάλλω στην επίλυση αυτού του προβλήματος, μη έχοντας άλλη δυνατότητα – αφού η πολιτική, έτσι όπως ασκείται τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν ανήκει στις δικές μου δεξιότητες, έχοντας επί πλέον διαπιστώσει πως στηρίζεται στην παραπλάνηση των μαζών.
Για παράδειγμα, δεν είδα ποτέ κάποιο κόμμα να σέβεται τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ούτε να τιμωρείται όμως συνταγματικά όταν δεν το κάνει – ενώ από την άλλη πλευρά δεν είδα ποτέ να επιλέγει η πλειοψηφία των Πολιτών κάποια παράταξη που δεν μοίραζε κενές υποσχέσεις φανερά αδύνατον να τηρηθούν, με αποκορύφωμα τη δεύτερη εκλογική νίκη της σημερινής συγκυβέρνησης, παρά την απίστευτη «προδοσία» που είχε προηγηθεί.Ακόμη χειρότερα, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε κάποιος από τους υπαίτιους της καταστροφής της Ελλάδας, όπως ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κοκ., αλλά, αντίθετα, ορισμένοι από αυτούς συνεχίζουν να εμφανίζονται στην πολιτική ζωή – με την πλήρη ανοχή των Πολιτών οι οποίοι, κρίνοντας από τη στάση τους, δεν ενοχλούνται καθόλου. Λογικά λοιπόν θεωρώ πως το κατωτέρω ρητό είναι αληθινό – οπότε, μη έχοντας τη δυνατότητα να ψεύδομαι, δεν θα ήθελα να είμαι επικίνδυνος για τους Έλληνες.
«Η πολιτική δεν υπάρχει για να λέει αλήθειες. Η πολιτική υπάρχει για να εκμεταλλεύεται τους ευκολόπιστους, όπως κάποιες θρησκείες. Αν εσύ είσαι ενήλικος, δεν έχεις καταλάβει ούτε αυτό και ασχολείσαι με την πολιτική, είσαι επικίνδυνος για την ανθρωπότητα«.
Περαιτέρω, έχω διαπιστώσει πολλές φορές πως όποιος προσπαθεί να πει την αλήθεια, έτσι όπως ο ίδιος τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται, κατηγορείται ως οπαδός των θεωριών συνωμοσίας (ανάλυση). Για παράδειγμα, όταν τεκμηριώνει κανείς όσο καλύτερα μπορεί τη σκόπιμη υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, το ότι η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε ως Δούρειος Ίππος για την εισβολή του Ταμείου στην Ευρωζώνη (αν και έχασε τελικά το παιχνίδι από τη Γερμανία), πως τα μνημόνια ήταν ένα έγκλημα εκ προμελέτης ή ότι ο σκοπός των πιστωτών είναι η υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, αντιμετωπίζεται ως κάποιος που θέλει να επιρρίψει τις ευθύνες στους άλλους και όχι στη χώρα του – αφού είναι (δήθεν) ανόητο να ισχυρίζεται πως οι Γερμανοί επιδιώκουν τη δημιουργία ενός 4ου Ράιχ, ότι συνέβαλλαν στην κρίση χρέους με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και με το μισθολογικό dumping ή ότι θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια μας, τις κρατικές επιχειρήσεις και τον υπόγειο πλούτο μας.
Εν τούτοις, αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα, αυτή είναι η πραγματικότητα και ασφαλώς δεν πρόκειται για μία θεωρία συνωμοσίας – ενώ η υφαρπαγή των σπιτιών μας, με κριτήριο το πολύ μικρό ιδιωτικό χρέος μας πριν από την κρίση, έγινε εφικτή μέσω της αύξησης των κόκκινων δανείων που προκάλεσε η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων. Μπορεί δε να έχουμε ευθύνες, όπως στην περίπτωση της κατανάλωσης με δανεικά, των υψηλών ή/και πρόωρων συντάξεων, της πολιτικής διαφθοράς κοκ., αλλά δεν είναι μεγαλύτερες από αυτές πολλών άλλων χωρών – όπου όμως, όταν το αναφέρω, κατηγορούμαι πως επιδιώκω έναν απαράδεκτο συμψηφισμό.
Πρόκειται όμως ξανά για την αλήθεια, κρίνοντας από τη διαφθορά, τις απάτες και τα σκάνδαλα της Γερμανίας, από το ιδιωτικό χρέος της Αυστραλίας, της Σουηδίας ή της Ολλανδίας κοκ. – χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δικαιολογώ τους Έλληνες, αλλά απλά δεν υποτιμώ καθόλου το ότι, ο βασικός υπαίτιος αυτών των λανθασμένων συμπεριφορών που διαπιστώνονται σε όλες τις χώρες, είναι η εκάστοτε μακροοικονομική και νομισματική πολιτική που υιοθετούν οι κυβερνήσεις.
Συνεχίζοντας, για να μην μείνω μόνο σε θέματα πολιτικής που δεν ανήκουν στο πεδίο των γνώσεων μου, θα αναφέρω ένα παράδειγμα που αντικρούει το ότι, μόνο η Ελλάδα (εάν) παραποιούσε τις στατιστικές της – ενώ γνωρίζουμε όλοι πως η χώρα μας οδηγήθηκε στο ΔΝΤ, στην κυλιόμενη χρεοκοπία και στην καταστροφή, μετά το «The game isover» (το παιχνίδι τελείωσε) του προέδρου της Κομισιόν στην «απολογία» του κ. Παπακωνσταντίνου, σύμφωνα με την οποία το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας το 2009 ήταν πολύ υψηλότερο από το δηλωθέν.
Πρόκειται για την Ιρλανδία (πηγή: N. Haring), με την οποία συχνά μας συγκρίνουν, παρά το ότι είναι μία χώρα που συμπαθώ πολύ, ενώ εκβιάσθηκε από τη Γερμανία μέσω της ΕΚΤ να αναλάβει κάποια χρέη των ιδιωτικών τραπεζών της – κάτι που αποδέχθηκε σκύβοντας το κεφάλι, μάλλον επειδή το συνολικό χρέος της ήταν τεράστιο (στο 680%, δεύτερη μετά την Ολλανδία, όταν της Ελλάδας ήταν περί το 260% τότε – πηγή), ενώ αντιμετώπιζε μία τεράστια φούσκα ακινήτων, μαζί με μία μεγάλη κρίση των τραπεζών της.
Υπενθυμίζω εδώ πως η χώρα είναι υπό την προστασία των Η.Π.Α., ενώ φιλοξενεί την έδρα πολλών μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων, λόγω του χαμηλού φορολογικού συντελεστή της – τον οποίο άφησε ανέπαφο το ΔΝΤ παρά το ότι ήταν στο 12,5%. Φυσικά σπάνια τηρείται από τις πολυεθνικές, οι οποίες συνήθως πληρώνουν πολύ λιγότερο – όπως συμβαίνει στη Μάλτα, στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία, στην Κύπρο κοκ., πάντοτε με εξαίρεση την Ελλάδα.
Τα στατιστικά θαύματα της Ιρλανδίας
Όπως ίσως θυμόμαστε, η στατιστική υπηρεσία της Ιρλανδίας ανακοίνωσε το 2015 ότι, το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 26%! – γεγονός που φυσικά προκάλεσε πολλά ειρωνικά σχόλια εκ μέρους της διεθνούς στατιστικής κοινότητας. Στην αρχή βέβαια θεωρήθηκε ως ένα αριθμητικό λάθος που δεν είχε σχέση με την παραγωγική εξέλιξη της χώρας – η οποία δεν θα μπορούσε να αυξηθεί τόσο πολύ, μέσα σε ένα μόλις έτος.
Στη συνέχεια όμως αποδείχθηκε πως παραδόξως το νούμερο ήταν σωστό – με βάση τους διεθνείς στατιστικούς κανόνες. Ανάλογα βέβαια βελτιώθηκε ραγδαία το ποσοστό χρέους ως προς το ΑΕΠ της χώρας, από το 120% κάτω από το 80% (γράφημα), καθώς επίσης το έλλειμμα του προϋπολογισμού της (από το -30% το 2010 σχεδόν στο 0% το 2016) – κάτι που μόνο από θαύμα θα μπορούσε να συμβεί. Θαύμα ή όχι όμως, αυτό τη βοήθησε να σταματήσει την πολιτική λιτότητας, να δανειστεί φθηνά και να ξεφύγει από την κρίση.
Λογικά πάντως συμπέραναν όλοι ότι, οι διεθνείς στατιστικοί κανόνες δεν μπορεί να είναι και τόσο σωστοί – οπότε οι στατιστικολόγοι αντέδρασαν γρήγορα και αποφασιστικά. Το αποτέλεσμα τώρα μίας επιτροπής που δημιουργήθηκε και εργάσθηκε τόσο σύντομα, όσο καμία άλλη μέχρι σήμερα στον πλανήτη, είναι μία νέα μονάδα μέτρησης – ειδική για την οικονομία της Ιρλανδίας και άρα μοναδική στον κόσμο! Η μονάδα αυτή, η οποία δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο, ονομάζεται «Τροποποιημένο Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα» (GNI) – το οποίο είναι κατά περίπου 33% χαμηλότερο από το ΑΕΠ της Ιρλανδίας, ενώ δεν πρόκειται να εμφανίζει τέτοιες άγριες διακυμάνσεις, όπως το κανονικό ΑΕΠ!
Η νέα μονάδα μέτρησης
Περαιτέρω, η διαφορά της νέας μονάδας μέτρησης (GNI) σε σχέση με το ΑΕΠ οφείλεται κατά 50% στο ότι, τα εισοδήματα που εκρέουν στο εξωτερικό αφαιρούνται – με την έννοια πως στο «Τροποποιημένο Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα» (GNI) υπολογίζεται το ΑΕΠ που παράγουν οι «ιθαγενείς» (εγχώριο) και διατηρείται στη χώρα τους.Επομένως, τα κέρδη των ιρλανδικών θυγατρικών των ξένων πολυεθνικών αυξάνουν μεν το ΑΕΠ, αλλά όχι το GNI – γεγονός από το οποίο συμπεραίνεται πως το ΑΕΠ της Ελλάδας, στην οποία δεν έχει καμία πολυεθνική τη φορολογική της έδρα λόγω των υπερβολικά υψηλών συντελεστών, είναι αφενός μεν πραγματικό, αφετέρου πολύ ανώτερο από αυτό της Ιρλανδίας. Στην Ελλάδα όμως επιβάλλονται μνημόνια, ενώ στην Ιρλανδία όχι.
Το υπόλοιπο 50% της διαφοράς οφείλεται σε μία τροποποίηση, σύμφωνα με την οποία για τον υπολογισμό του GNI αφαιρούνται από το ΑΕΠ επί πλέον τα κέρδη των επιχειρήσεων που έχουν μεν τη νομική έδρα τους στην Ιρλανδία, αλλά μόνο για φορολογικούς σκοπούς – ενώ οι ιδιοκτήτες τους μένουν σε άλλες χώρες και το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων τους παράγεται στο εξωτερικό.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η λογική της ειδικής για την Ιρλανδία νέας μονάδας μέτρησης, χρησιμοποιείται το παράδειγμα μίας θυγατρικής της Microsoft στη χώρα – μίας επιχείρησης που διαχειρίζεται την πώληση και τη διανομή παγκοσμίως του λογισμικού της μητρικής, εγγράφοντας στην Ιρλανδία τα τεράστια κέρδη της.
Εν τούτοις, από αυτά τα κέρδη δεν ωφελούνται καθόλου οι Ιρλανδοί Πολίτες, ακόμη και όταν λογιστικά παραμένουν στη χώρα, χωρίς να αποδίδονται στο εξωτερικό μέσω μερισμάτων – οπότε δεν επηρεάζουν ουσιαστικά το ιρλανδικό ΑΕΠ.
Όσον αφορά τώρα την παράλογη αύξηση του ΑΕΠ το 2015 κατά 26%, οφειλόταν στο ότι εκείνο το έτος μετέφερε στην Ιρλανδία τη φορολογική της έδρα μία πολύ μεγάλη αμερικανική τεχνολογική εταιρεία (ΙΤ), καθώς επίσης μία επιχείρηση εκμίσθωσης (leasing) αυτοκινήτων – άρα σε αιτίες που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με την παραγωγική διαδικασία της χώρας.
Οι δύο αυτές επιχειρήσεις, εκτός από το ΑΕΠ, αύξησαν δραματικά τα μεγέθη των ιδιωτικών επενδύσεων στην Ιρλανδία, καθώς επίσης των εισαγωγών – φυσικά μόνο εικονικά και όχι πραγματικά. Επειδή δε συνέβη το ίδιο έτος, έγινε φανερή η έμμεση παραποίηση του ΑΕΠ – η οποία διατηρούταν μυστική τα προηγούμενα έτη.
Οι επιπτώσεις
Συνεχίζοντας, μετά την αποκάλυψη της στατιστικής απάτης από τη διεθνή κοινότητα, η Κομισιόν και η EUROSTAT δεν είπαν στην Ιρλανδία «The game is over», όπως στην Ελλάδα – ενώ μέχρι στιγμής δεν απαίτησαν μέτρα λιτότητας ούτε η ΕΕ, ούτε το ΔΝΤ, παρά το ότι το χρέος της χώρας αυξήθηκε στο 106% του ΑΕΠ, από 73% προηγουμένως. Ανέφεραν μόνο ότι, «η νέα μονάδα μέτρησης (GNI), αποτελεί έναν ωφέλιμο παράγοντα που ολοκληρώνει την ανάλυση των ποσοστών των χρεών» – ενώ δεν έγιναν άλλες έρευνες, παρά το ότι είμαι σίγουρος πως κάτι ανάλογο ισχύει σε αρκετές χώρες της Ευρωζώνης που είναι γνωστές ως φορολογικοί παράδεισοι.
Οι επιπτώσεις
Συνεχίζοντας, μετά την αποκάλυψη της στατιστικής απάτης από τη διεθνή κοινότητα, η Κομισιόν και η EUROSTAT δεν είπαν στην Ιρλανδία «The game is over», όπως στην Ελλάδα – ενώ μέχρι στιγμής δεν απαίτησαν μέτρα λιτότητας ούτε η ΕΕ, ούτε το ΔΝΤ, παρά το ότι το χρέος της χώρας αυξήθηκε στο 106% του ΑΕΠ, από 73% προηγουμένως. Ανέφεραν μόνο ότι, «η νέα μονάδα μέτρησης (GNI), αποτελεί έναν ωφέλιμο παράγοντα που ολοκληρώνει την ανάλυση των ποσοστών των χρεών» – ενώ δεν έγιναν άλλες έρευνες, παρά το ότι είμαι σίγουρος πως κάτι ανάλογο ισχύει σε αρκετές χώρες της Ευρωζώνης που είναι γνωστές ως φορολογικοί παράδεισοι.
Εάν βέβαια η Ιρλανδία ήταν μία φυσιολογική χώρα και δεν προστατευόταν τόσο από τις Η.Π.Α., όσο και από τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές, θα έπρεπε να κριθεί η οικονομική της σταθερότητα από το GNI πλέον και όχι από το ΑΕΠ – ενώ ο νέος αυτός δείκτης θα όφειλε να υιοθετηθεί και από άλλες χώρες με τα ίδια χαρακτηριστικά, όπως η Μάλτα, η Κύπρος, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, ακόμη και η Γερμανία σε κάποιο βαθμό.
Εκτός αυτού, τα χρήματα που κερδίζουν οι ξένοι στην Ιρλανδία θα έπρεπε να φορολογηθούν – έτσι ώστε να μην εξυπηρετούνται τα χρέη του κράτους μόνο από τα συνήθη φορολογικά υποζύγια. Η Ιρλανδία όμως είναι «με τη βούλα της Ευρώπης» ένας φορολογικός παράδεισος – οπότε τα χρήματα που τυπικά μόνο κερδίζουν οι ξένοι στη χώρα φορολογούνται επίσης τυπικά, αφού στην ουσία δεν πληρώνουν τίποτα.
Ως εκ τούτου δεν εκπλήσσεται κανείς από το παράλογο γεγονός ότι, η ιρλανδική κυβέρνηση κατέφυγε στα δικαστήρια υπέρ της Apple και άρα εναντίον των Πολιτών της – επειδή η Κομισιόν καταδίκασε την εταιρεία να πληρώσει 13 δις € για διαφυγόντες φόρους του παρελθόντος! Δεν ήθελε δηλαδή το ιρλανδικό δημόσιο τα 13 δις €, προτιμώντας να φορολογεί τους Πολίτες του – πιθανότατα φοβούμενο ότι, η Apple θα μετέφερε την έδρα της σε κάποιο άλλο κράτος, διαφθείροντας (χρηματίζοντας) άλλους πολιτικούς για να μην πληρώνει τίποτα.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν αυτή η χώρα να συγκρίνεται με την Ελλάδα, όσον αφορά την έξοδο της από την κρίση; Μπορεί να πιστέψει αλήθεια κανείς πως η Κομισιόν δεν γνώριζε τι συνέβαινε έως ότου αποκαλύφθηκε η απάτη, αφού είναι από πολλά χρόνια γνωστό πως οι εξαγωγές της Ιρλανδίας υπερβαίνουν παραδόξως το ΑΕΠ της;
Γιατί δεν ερευνάται τι συμβαίνει με τις άλλες χώρες-φορολογικούς παραδείσους; Είναι άραγε θεωρία συνωμοσίας η εγκληματική αντιμετώπιση της Ελλάδας, σε σχέση με εκείνα κράτη που αντιμετώπισαν μία πολύ μεγαλύτερη κρίση ακινήτων και τραπεζών, ενώ η χώρα μας μόνο δημοσίου χρέους; Όταν διαμαρτυρόμαστε απέναντι σε αυτήν ακριβώς τη διαφορετική αντιμετώπιση, είναι σωστό να κατηγορούμαστε πως θέλουμε να μεταθέσουμε τις ευθύνες σε άλλους
Επίλογος
Ενώ ενοχοποιείται η Ελλάδα για πλασματικές στατιστικές, δυστυχώς επίσης από πολλούς Έλληνες λόγω άγνοιας ή/και θυματοποίησης τους, τα παραπάνω δεν συμβαίνουν μόνο στην Ιρλανδία. Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται σε πολλές άλλες χώρες, με στόχο τη χειραγώγηση ή/και την παραπλάνηση των Πολιτών τους – όπως στο παράδειγμα των Η.Π.Α. όπου, σύμφωνα με τον οικονομολόγο και στατιστικολόγο του ΟΗΕ κ. J. Assa, οι τροποποιήσεις του αμερικανικού ΑΕΠ μόνο για το 2013 το αύξησαν πάνω από 500 δις $ (όσο δηλαδή το ετήσιο ΑΕΠ της Σουηδίας), χωρίς να παραχθεί επί πλέον απολύτως τίποτα.
Όταν αυξάνεται βέβαια το ΑΕΠ τεχνητά, μειώνεται το δημόσιο χρέος αυτόματα ως ποσοστό του, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού επίσης κοκ. – μία σειρά μεγεθών δηλαδή, από τα οποία κρίνεται η οικονομία μίας χώρας, η πιστοληπτική της ικανότητα, καθώς επίσης πολλά άλλα. Έτσι παραπλανιόνται οι Πολίτες, όσον αφορά την κατάσταση του κράτους τους, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις στατιστικές για τον πληθωρισμό – ο οποίος διατηρείται τεχνητά χαμηλός, παρά το ότι οι άνθρωποι διαπιστώνουν καθημερινά μία συνεχώς μεγαλύτερη πτώση της αγοραστικής αξίας των χρημάτων τους.
Ως εκ τούτου δεν εκπλήσσεται κανείς από το παράλογο γεγονός ότι, η ιρλανδική κυβέρνηση κατέφυγε στα δικαστήρια υπέρ της Apple και άρα εναντίον των Πολιτών της – επειδή η Κομισιόν καταδίκασε την εταιρεία να πληρώσει 13 δις € για διαφυγόντες φόρους του παρελθόντος! Δεν ήθελε δηλαδή το ιρλανδικό δημόσιο τα 13 δις €, προτιμώντας να φορολογεί τους Πολίτες του – πιθανότατα φοβούμενο ότι, η Apple θα μετέφερε την έδρα της σε κάποιο άλλο κράτος, διαφθείροντας (χρηματίζοντας) άλλους πολιτικούς για να μην πληρώνει τίποτα.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν αυτή η χώρα να συγκρίνεται με την Ελλάδα, όσον αφορά την έξοδο της από την κρίση; Μπορεί να πιστέψει αλήθεια κανείς πως η Κομισιόν δεν γνώριζε τι συνέβαινε έως ότου αποκαλύφθηκε η απάτη, αφού είναι από πολλά χρόνια γνωστό πως οι εξαγωγές της Ιρλανδίας υπερβαίνουν παραδόξως το ΑΕΠ της;
Γιατί δεν ερευνάται τι συμβαίνει με τις άλλες χώρες-φορολογικούς παραδείσους; Είναι άραγε θεωρία συνωμοσίας η εγκληματική αντιμετώπιση της Ελλάδας, σε σχέση με εκείνα κράτη που αντιμετώπισαν μία πολύ μεγαλύτερη κρίση ακινήτων και τραπεζών, ενώ η χώρα μας μόνο δημοσίου χρέους; Όταν διαμαρτυρόμαστε απέναντι σε αυτήν ακριβώς τη διαφορετική αντιμετώπιση, είναι σωστό να κατηγορούμαστε πως θέλουμε να μεταθέσουμε τις ευθύνες σε άλλους
Επίλογος
Ενώ ενοχοποιείται η Ελλάδα για πλασματικές στατιστικές, δυστυχώς επίσης από πολλούς Έλληνες λόγω άγνοιας ή/και θυματοποίησης τους, τα παραπάνω δεν συμβαίνουν μόνο στην Ιρλανδία. Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται σε πολλές άλλες χώρες, με στόχο τη χειραγώγηση ή/και την παραπλάνηση των Πολιτών τους – όπως στο παράδειγμα των Η.Π.Α. όπου, σύμφωνα με τον οικονομολόγο και στατιστικολόγο του ΟΗΕ κ. J. Assa, οι τροποποιήσεις του αμερικανικού ΑΕΠ μόνο για το 2013 το αύξησαν πάνω από 500 δις $ (όσο δηλαδή το ετήσιο ΑΕΠ της Σουηδίας), χωρίς να παραχθεί επί πλέον απολύτως τίποτα.
Όταν αυξάνεται βέβαια το ΑΕΠ τεχνητά, μειώνεται το δημόσιο χρέος αυτόματα ως ποσοστό του, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού επίσης κοκ. – μία σειρά μεγεθών δηλαδή, από τα οποία κρίνεται η οικονομία μίας χώρας, η πιστοληπτική της ικανότητα, καθώς επίσης πολλά άλλα. Έτσι παραπλανιόνται οι Πολίτες, όσον αφορά την κατάσταση του κράτους τους, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις στατιστικές για τον πληθωρισμό – ο οποίος διατηρείται τεχνητά χαμηλός, παρά το ότι οι άνθρωποι διαπιστώνουν καθημερινά μία συνεχώς μεγαλύτερη πτώση της αγοραστικής αξίας των χρημάτων τους.
Φυσικά συμβαίνει το αντίθετο όταν μειώνεται το ΑΕΠ, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς τροποποίησε το ΔΝΤ με τη συνεργασία της ΕΛΣΤΑΤ – στην οποία είχε ως γνωστό τοποθετήσει ένα δικό του άτομο, μάλλον όχι για το καλό μας. Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ έχει ξαναγράψει τη ελληνική στατιστική ιστορία των τελευταίων ετών από την αρχή – πιθανολογώ όχι προς όφελος μας, παρά το ότι θα κατηγορηθώ ξανά ως οπαδός των θεωριών συνομωσίας. Εν τούτοις αυτό έχει δηλώσει δημόσια ένα από τα στελέχη του, το οποίο αναφέρεται στο άρθρο για την ΕΛΣΤΑΤ (πηγή).
Ολοκληρώνοντας, όποιο Έθνος νομίζει πως το καπιταλιστικό παιχνίδι στο διεθνές περιβάλλον παίζεται δίκαια, με ηθικούς παίχτες και κανόνες, κάνει πολύ μεγάλο λάθος – ενώ στο συγκεκριμένο «σπορ» χάνει πάντοτε αυτό που έχει τέτοιες απόψεις.
Εάν δε το Έθνος έχει τη συνήθεια να κατηγορεί δημόσια μόνο τον εαυτό του, αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν του αναλογούν, χρέη που δεν μπορεί να πληρώσει ή/και που θα του κοστίσουν πολλαπλάσια(ήδη το κόστος της χώρας μας έχει υπερβεί το 1 τρις €, εκτός από την ανεκτίμητη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, έναντι δανείων 250 δις €), πιστεύοντας πως ο οφειλέτης δεν έχει τουλάχιστον την ίδια ευθύνη με το δανειστή, τότε είναι καταδικασμένο – κάτι που δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα.
Ολοκληρώνοντας, όποιο Έθνος νομίζει πως το καπιταλιστικό παιχνίδι στο διεθνές περιβάλλον παίζεται δίκαια, με ηθικούς παίχτες και κανόνες, κάνει πολύ μεγάλο λάθος – ενώ στο συγκεκριμένο «σπορ» χάνει πάντοτε αυτό που έχει τέτοιες απόψεις.
Εάν δε το Έθνος έχει τη συνήθεια να κατηγορεί δημόσια μόνο τον εαυτό του, αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν του αναλογούν, χρέη που δεν μπορεί να πληρώσει ή/και που θα του κοστίσουν πολλαπλάσια(ήδη το κόστος της χώρας μας έχει υπερβεί το 1 τρις €, εκτός από την ανεκτίμητη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, έναντι δανείων 250 δις €), πιστεύοντας πως ο οφειλέτης δεν έχει τουλάχιστον την ίδια ευθύνη με το δανειστή, τότε είναι καταδικασμένο – κάτι που δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα.
Πηγή:http://www.analyst.gr/2017/08/24/vromika-statistika-paixnidia/2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.