Η Κύπρος στον λάκκο των λεόντων

Είναι η τελευταία τραγική νίκη της παλαιάς-«νέας τάξης»;

Του Σωτήρη Δημόπουλου 

Μετά το ναυάγιο του Μον Πελεράν, ελάχιστοι ήσαν όσοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να υπάρξει ανατροπή της διαμορφωθείσας καταστάσεως στο Κυπριακό. Κι αυτό γιατί με τις θέσεις των δύο πλευρών πλέον δημοσιοποιημένες, κι όχι εν κρυπτώ, θα έπρεπε μια από τις δύο να οδηγηθεί σε άτακτη δημόσια υποχώρηση.

Την εκτίμηση αυτή επέτεινε και η εκτός ορίων επιθετική ρητορική της Άγκυρας, που δεν άφηνε περιθώρια ελιγμών στους φίλους της «λύσης με κάθε τίμημα». Ακόμη κι αν η Λευκωσία στοχοποίησε τον Κοτζιά για την «άτεγκτη» στάση του στην μη αποδοχή εγγυήσεων και κατοχικών στρατευμάτων, είχαν μπει τέλος πάντων κάποιες κόκκινες γραμμές, που δύσκολα υπερπηδούνταν. 

Φευ, δεν είχαμε λάβει υπόψη μας, όμως, ούτε την αληθινά ιμπεριαλιστική και αυταρχική φύση του «διεθνούς παράγοντος», ούτε τον βαθμό ευκαμψίας της δικής μας ηγεσίας.

Ως προς το πρώτο, μάς το αποκάλυψε η κα Νούλαντ, όταν είπε χωρίς περιστροφές: 

«Έχουν επενδυθεί και μεγάλα ποσά και πολλή φαιά ουσία για το Σχέδιο, για να αφεθεί να καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων». 

Αυτό είναι! Εδώ παίζονται μεγάλα συμφέροντα. Δηλαδή, το ποιος καθορίζει τη μοίρα της ανατολικής Μεσογείου και θα ελέγχει τις ενεργειακές πηγές και τις διαδρομές τους, για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα! Και, βεβαίως, για το μέλλον των ιθαγενών ο διεθνής παράγων δεν δίνει δυάρα, κάτι που φαίνεται από τους όρους της διαφαινόμενης «λύσης».

Έτσι ο τούρκικος στρατός κατοχής θα παραμείνει για 10 χρόνια, ως μεταβατική περίοδο. Μέχρι, λένε, να ξεπεραστούν οι «λειτουργικές δυσκολίες» ενός σχεδίου με ένα δαιδαλώδες σύστημα διακυβέρνησης, συνώνυμο της ακυβερνησίας. Και με την πρόνοια του βέτο των Τουρκοκύπριων υπουργών για το κάθε ζήτημα, που θα προκύψει έτσι κι αλλιώς. 

Πρόκειται περί μιας εκτρωματικής κατάστασης, απόλυτα αντιδημοκρατικής, που θα οδηγήσει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία σε απρόβλεπτες και χαοτικές καταστάσεις. Με τον κατοχικό στρατό, να επιτηρεί όλη την Κύπρο. Κι όμως, υπάρχουν πολιτικοί που όλα αυτά τα θεωρούν φυσιολογικά, γιατί, καθώς λένε, δεν μπορούν οι Τούρκοι στρατιώτες να μεταφερθούν σε μια μέρα. Θέλουν 10 χρόνια! Και για να έχουν οι Τουρκοκύπριοι ίση νομή της εξουσίας, δηλαδή απόλυτη, καθώς über alles θα είναι η Άγκυρα, δίδεται και η εκ περιτροπής προεδρία, με αντάλλαγμα την Μόρφου υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, αλλά με όλους τους εποίκους πεσκέσι.

Είναι φανερό ότι όλα αυτά τα εξοργιστικά, τα οποία φαίνεται διατεθειμένη η ελληνοκυπριακή πλευρά να αποδεχθεί, γίνονται γιατί ο «διεθνής παράγων» βιάζεται. Και βιάζεται διότι άνθρωποί του, που συνέβαλαν στον σχεδιασμό και προώθηση του πρότζεκτ-Κύπρος, παραδίδουν τα κλειδιά της εξουσίας έως τις 20 Ιανουαρίου. Και ανησυχούν πρώτα-πρώτα για τα ιδιοτελή τους συμφέροντα στην μεγάλη μπίζνα του φυσικού αερίου. Και γνωρίζουν ότι ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου, που είναι εντελώς απρόβλεπτος, μπορεί να προχωρήσει σε συμφωνία τύπου μεσανατολικής Γιάλτας με τον Πούτιν, και τότε πάνε περίπατο οι κόποι τους.

Το ίδιο φοβάται και ο νεοσουλτάνος, ενώ συνάμα το εκμεταλλεύεται, εκβιάζοντας ανενδοίαστα για όλα, σε Κύπρο και Αιγαίο, για μια λύση-πακέτο. Αντιλαμβάνεται ότι τώρα πρέπει να ποντάρει όλα του τα χαρτιά, για να προλάβει να αποκομίσει όσα κέρδη μπορεί, πριν αλλάξουν τα δεδομένα.

Τι θα έπρεπε να κάνει, λοιπόν, μια σώφρων πολιτική ηγεσία με ένα επαρκές ένστικτο αυτοσυντήρησης; 

Να παίξει καθυστερήσεις! Να αρνείται σθεναρά να τη σύρουν στο λάκκο των λεόντων! Να καταδείξει τον ένοχο του προβλήματος. Και πατήματα γι’ αυτό έχει άπειρα. Πώς να πας σε συμφωνία με αυτούς που σε λένε «γκιαούρη», που θεωρούν ότι ανήκεις στο δικό τους οθωμανικό κόσμο, που θα σε αφήνουν ήσυχο μόνον ως προσκυνημένο στον ημίτρελλο σουλτάνο; Κι όλα αυτά δεν είναι υπερβολές των «φοβικών». Είναι ο καθημερινός πολιτικός λόγος της σύγχρονης Τουρκίας, που βγάζει ανεξέλεγκτα πλέον από τα σωθικά της όλες τις εμμονές με τις οποίες έχει τραφεί για δεκαετίες. Γιατί αυτή είναι η πραγματική της φύση. Σωβινιστική και αρπακτική. Και ο Ερντογάν δεν είναι μόνος του σε αυτή τη πορεία. Από πίσω του είναι οι «Γκρίζοι Λύκοι», που τον στηρίζουν για να γίνει απόλυτος μονάρχης. Είναι κι η υποτιθέμενη αντιπολίτευση των κεμαλικών, με εκείνον τον θλιβερό Κιλιντσάρογλου να θέλει να κάνει μήνυση στον πρόεδρο της Τουρκίας, γιατί δεν παίρνει πίσω 16 νησιά από την Ελλάδα. Όταν κάθε αντίπαλη φωνή εντός της χώρας καταπνίγεται με τη βία και τις διώξεις. Αυτή είναι η Τουρκία και δεν το κρύβει. Ποιος θα σε κατηγορήσει λοιπόν αν πεις το όχι; Οι Ευρωπαίοι που οι εκπρόσωποί τους ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της διακοπής των ενταξιακών συνομιλιών της Τουρκίας με την Ε.Ε.;

Δυστυχώς, όμως, η παρακμή στερεί και τη λογική. Φτάνει στο να αντιστρέφει το νόημα των λέξεων. Η μη αποδοχή των ιταμών απαιτήσεων της Άγκυρας χαρακτηρίζεται «δειλία», η αθέτηση των υποσχέσεων για μη επαναφορά του κατάπτυστου σχεδίου Ανάν, «τόλμη». Θα έφριττε και ο Όργουελ από το βιασμό αυτόν της γλώσσας εκ μέρους του κ. Αναστασιάδη. Και τώρα την υστάτη βγαίνουν και πάλι από τα μπαούλα τα φθαρμένα σκιάχτρα για την ενσωμάτωση των κατεχόμενών από την Τουρκία. Λες κι η Άγκυρα ενδιαφέρεται γι’ αυτό που ήδη έχει και κατέχει.

Σύρεται, λοιπόν, η ελληνοκυπριακή και η ελληνική πλευρά σε συνομιλίες κατά τον «χαβά» της Άγκυρας. Όπως το είχε προαναγγείλει ο Ακιντζί, σε μια πενταμερή, με τον Ερντογάν κυρίαρχο και τους Βρετανούς περιχαρείς. Εκεί που η «εκλιπούσα» Κυπριακή Δημοκρατία θα εκπροσωπείται από τον υπουργό της των εξωτερικών, που θα βρίσκεται στους διαδρόμους, ενώ στην αίθουσα θα είναι ο πρόεδρος ως απλός ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Καθαρά πράγματα!

Αλλά και στην Αθήνα την ίδια ώρα, ο «διεθνής παράγων» τραβάει το αυτί της Αθήνας, πριν από τη συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν. Και έχει πολλούς μοχλούς πίεσης γι’ αυτό: τις μεταναστευτικές ροές, που αν ανοίξει η «τουρκική κάνουλα» η Ελλάδα τινάζεται στον αέρα· τις τουρκικές απειλές για θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, αλά Ίμια· το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που γονατίζει μια ημιθανή οικονομία, ζητώντας εξαντλητικά μέτρα. Έτσι είναι. Όταν διακυβεύονται τα πραγματικά συμφέροντα, πέφτουν οι μάσκες της αβροφροσύνης. Τη θέση των Ομπάμα παίρνουν οι Νούλαντ. Και μπαίνουν στη θέση τους οι Κοτζιάδες…

Γι’ αυτό τώρα είναι η χειρότερη στιγμή για να συμβεί η κορύφωση του δράματος. Κι όμως, στο αύριο λάμπει μια αχτίδα ελπίδας.

>>Η Άγκυρα βρίσκεται ενώπιον της ολοκληρωτικής ήττας των συμμάχων της στο Χαλέπι. Η εξέλιξη αυτή θα έχει ως συνέπεια την εδραίωση του Άσαντ και μαζί της ρωσικής επιρροής. Η Τουρκία έχει να επιλέξει είτε την υποχώρηση είτε τη συνέχιση των μαχών στα ανατολικά της χώρας, με κίνδυνο να συρθεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο με τις κουρδικές δυνάμεις. Αντιλαμβάνεται κανείς, αυτή τη στιγμή, ποια θα είναι η Συρία αύριο; Αντιλαμβάνεται ποιος θα είναι ο Λίβανος, που θα επηρεαστεί άμεσα από τις εξελίξεις στη Συρία. Και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος μιας, μη υποταγμένης στους νεο-οθωμανούς, Κύπρου;

>>Το σχέδιο για τον αγωγό East Med έχει μπει και πάλι στην ατζέντα. Το φυσικό αέριο του Ισραήλ και της Κύπρου φαίνεται ότι μπορεί να μην περάσει από τη Τουρκία.

>>Η νέα διοίκηση του Τραμπ θα επανακαθορίσει πολλά από τα ζητήματα της μεσανατολικής πολιτικής της Αμερικής, όχι κατ΄ανάγκην σύμφωνα με την έως σήμερα ακολουθούμενη πολιτική. Κι αυτό πρέπει να περιμένουμε να το δούμε.

Ας μην ακούγονται λοιπόν αστεία επιχειρήματα για την «τελευταία ευκαιρία επίλυσης», ούτε ότι «η Κύπρος δεν είναι το κέντρο του κόσμου για να ασχολούνται όλοι συνέχεια μαζί της». Ναι, η Κύπρος είναι ένα ασύγκριτο γεωπολιτικό κέντρο. Κι αυτό μόνον στην Λευκωσία και στην Αθήνα δεν το κατανοούν. Όποιος έχει αμφιβολίες ας δει το χάρτη με τα στρατιωτικά γυμνάσια που διεξάγονται αυτές τις ημέρες ταυτόχρονα γύρω από το νησί. Ξεχωριστές αεροναυτικές ασκήσεις, από Αμερικανούς, Ρώσους, Γάλλους, Βρετανούς, Ισραηλινούς και Τούρκους. Την αξία της αυτή η Κύπρος δεν πρόκειται να τη χάσει στον αιώνα τον άπαντα. Αυτό που κινδυνεύει να χάσει είναι την κυριαρχία της ως κράτος και, δια παντός, την ελληνικότητά της των 3.000 ετών. Και αυτό δεν είναι κινδυνολογία. Η τουρκική εθνοκάθαρση θα συνεχιστεί. Η Τουρκία για δεκαετίες αναζητά τρόπους για να καταβροχθίσει όλο το νησί. Είμαστε αναγκασμένοι, δυστυχώς, να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα. Αλλά η συστηματική προπαγάνδα των αποικιοκρατών και των «παπαγάλων» τους έχει αμβλύνει τα κριτήρια της σκέψης.

Στο σημείο που βρισκόμαστε πλέον δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για χαλαρή στάση, για αναμονή. Τα «κέντρα» είναι αποφασισμένα να λύσουν το Κυπριακό πάση θυσία – εννοείται τη θυσία των Κυπρίων. Και θα το κάνουν τώρα. Δεν γνωρίζουμε καν με ποιο τρόπο θα ζητήσουν την ετυμηγορία του λαού. Αν πέσουν οι υπογραφές, κανείς δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Τώρα να υψωθεί η φωνή. Να την ακούσουν η κα Νούλαντ, ο κ. Τζόνσον, ο Ερντογάν και πρωτίστως οι πολιτικοί ηγέτες, σε Κύπρο και Ελλάδα. Να καταλάβουν ότι δεν παίζουν μόνοι τους. Ας μην επιτρέψουμε η Κύπρος να καταστεί η τελευταία τραγική νίκη της παλαιάς-«νέας τάξης».

* Δημοσιεύεται στη ΡΗΞΗ Δεκεμβρίου, που έχει αφιέρωμα στην Κύπρο

Πηγή MIgnatiou

Πηγή:https://kostasxan.blogspot.gr/2016/12/blog-post_105.html