Η απέχθεια της Μεταμοντέρνας και της «Επαναστατικής Αριστεράς», για τα Εθνικά Θέματα

Η ενασχόληση με θέματα που άπτονται, της υπεράσπισης της εθνικής και κρατικής οντότητας της χώρας, της εδαφικής της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας, καθιστούν αυτόματα ύποπτο «σωβινισμού» εκείνον που επιχειρεί να τα θίξει.

Η Αριστερά που στο παρελθόν αποτελούσε την κύρια πατριωτική δύναμη, θεωρώντας πως για να ανοίξει ο δρόμος για τον Σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, έθετε ως προϋπόθεση την κατάκτηση και υπεράσπιση της εθνικής Ανεξαρτησίας, φαίνεται να ασπάζεται πλέον τα «χαριτωμένα» μεν, αλλά τελείως αφασιακά συνθήματα του τύπου: 

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του...

Του Γ. Σιώζου

Το Κυπριακό, είναι ένα ζήτημα που αρκετά μας έχει κουράσει και συναινεί στο «δόγμα» εγκατάλειψης της Κύπρου. Το γνωστό η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται. Η Θράκη απέχει εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Αθήνα, και το προσφυγικό, δεν είναι παρά ένα ζήτημα που όσοι το υπερτονίζουν, καλλιεργούν το κατάλληλο έδαφος για να σπεκουλάρει η Χρυσή Αυγή.

Τί μένει για να απασχολεί τη Μεταμοντέρνα «Αριστερά»;

Μα βέβαια τα κοινωνικά δικαιώματα των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων π.χ. των ομοφυλόφιλων. Η εφεύρεση του τρίτου φύλλου, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, η υπεράσπιση των «δημοκρατικών» δικαιωμάτων και η εξαγωγή της αστικής Δημοκρατίας, σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα.

Επίσης, η ανάπτυξη μορφών κοινωνικής οικονομίας στα πλαίσια βεβαίως του καπιταλισμού και δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας.

Όλως «τυχαίως» τα ίδια ακριβώς ζητήματα προβάλλονται και από πλείστες όσες Αμερικάνικες «δεξαμενές» σκέψης, και υλοποιούνται από πάσης φύσεως Μ.Κ.Ο. αδρά χρηματοδοτούμενες, αποτελώντας τα σύγχρονα «Ιεραποστολικά» Τάγματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» ως άλλη Μαντάμ-Σουσού τα αναμασά, φτύνοντας ταυτόχρονα αξίες και έννοιες, όπως: Έθνος, Πατρίδα, Ελληνισμός, ως παρωχημένες ή ακόμη και Φασιστικές.

Η λεγόμενη «Επαναστατική Αριστερά» τα υποβαθμίζει, προτάσσοντας το ταξικό στοιχείο ως αιχμή της πολιτικής της, φοβούμενη πως η ανάδειξη των εθνικών θεμάτων, θα την κατατάξει στις δυνάμεις του εθνικισμού. Προφανώς και πάσχει από Αμνησία.

Λησμονεί πως στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, όπως αυτές που διανύει η χώρα μας, το πρώτιστο καθήκον της Αριστεράς, είναι η ανάδειξη της Εργατικής τάξης και των εργαζομένων, σε Εθνική Τάξη, συσπειρώνοντας σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής κατεύθυνσης, τα μικρομεσαία αστικά στρώματα που βίαια προλεταριοποιούνται.

Δυστυχώς για την Μεταμοντέρνα «Αριστερά», το Αιγαίο δεν ανήκει πλέον στα Ψάρια του!!!

Εκχωρείται από αυτήν, ανερυθρίαστα, στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία είναι χώρα του ΝΑΤΟ, άρα καθίσταται και αυτή υπεύθυνη της φύλαξής του.

Οι Γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, τείνουν προς το βαθύ Μαύρο.

Η Γερμανία για πρώτη φορά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποκτά ναυτική παρουσία στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, προφανώς υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα της Ελλάδας, αλλά και τη Δημοκρατία και την Ειρήνη, στον ευρύτερο χώρο της Μ. Ανατολής.

Η υπεράσπιση και η αποδοχή του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού, ανατρέπει τη Συνθήκη της Λωζάνης, δίνοντας τη δυνατότητα στη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης να αυτοπροσδιορίζεται ως Τουρκική.

Έτσι παρέχεται η δυνατότητα στην Τουρκία να παρεμβαίνει, όταν κατά την κρίση της θεωρεί, ότι στην Ελληνική επικράτεια «καταπιέζονται» οι ομοεθνείς της.

Το ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων ιστορικά, πολλάκις αξιοποιήθηκε ως πρόσχημα υλοποίησης επεκτατικών σχεδίων.

Από την Χιτλερική Γερμανία στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο και στο όνομα της υπεράσπισης των Εθνικών μειονοτήτων, από το ΝΑΤΟ, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Όλοι θυμούνται, πώς τότε η Μεταμοντέρνα Αριστερά επιδοκίμαζε τους Νατοϊκούς Βομβαρδισμούς.

Επιτέλους, δεν μεταλλάσσεται μόνον η «Αριστερά», αλλά και το ΝΑΤΟ σε ειρηνευτικό οργανισμό, και υπερασπιστή των εθνικών μειονοτήτων. Διαισθάνομαι ότι αρχίζω να γίνομαι πολύ Μπανάλ, γιατί θα αναφερθώ στο Κυπριακό.

Αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια. Γι’ αυτό και η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» σπάζοντας τα δόγματα και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν.

Όταν ανήκουμε σε μία υπερκρατική ολοκλήρωση όπως η Ε.Ε., και ζούμε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, τί σημαίνει διχοτόμηση της Κύπρου; Τί νόημα έχει η ύπαρξη ενιαίου Κυπριακού Κράτους;

Άδεια πουκάμισα και Άφαντη η Ελένη. Τώρα που προωθείται μιά νέα εκδοχή του ιδίου σχεδίου, πρέπει να αναμένουμε από την Μεταμοντέρνα «Αριστερά» να παίξει τα ρέστα της.

Είναι σίγουρο ότι δεν θα επιτρέψει στο σωβινισμό να «δηλητηριάζει» τις ψυχές των λαών Ελλάδας και Τουρκίας. Κόπτεται η Μεταμοντέρνα «Αριστερά» για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την επιβολή της Αστικής Δημοκρατίας, έστω και μέσω της εξαγωγής της, σε χώρες με αυταρχικά καθεστώτα.

Ποιός δεν θυμάται τις αγωνιώδεις εκκλήσεις της κας Δούρου, τότε υπεύθυνης για την Ευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, για επέμβαση των χωρών της Ε.Ε. στη Συρία;

Να πώς αποκαλύπτεται το απάνθρωπο πρόσωπο του Μεταμοντερνισμού, που με την ιδεολογία του και την πολιτική του, συμβάλει στη διάλυση των χωρών, στη δημιουργία χάους και στα ατέλειωτα προσφυγικά καραβάνια των προλεταρίων.

Με πρόσχημα την ανατροπή των Αυταρχικών καθεστώτων και την επιβολή της Αστικής Δημοκρατίας, Κρατικές οντότητες και χώρες μετατρέπονται σε χώρους, δημιουργώντας το δράμα των προσφύγων.

Η Παγκοσμιοποίηση πρέπει να σαρώσει τα εθνικά κράτη, προκειμένου να υπάρχει ελευθερία κίνησης του Κεφαλαίου, μετατρέποντας ολόκληρους πληθυσμούς σε σύγχρονους τροφοσυλέκτες.

Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και γι’ αυτό οι προλετάριοι θα πρέπει να εκπατριστούν, με τον πιο βίαιο και τραγικό τρόπο.

Τα δάκρυα της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς» για το δράμα των προσφύγων, είναι Κροκοδείλια, στο βαθμό που όχι μόνον δεν αποκαλύπτουν τον βρώμικο ρόλο του διεθνοποιημένου Κεφαλαίου, αλλά σιγοντάρουν τη δράση του, εκχυδαϊζοντας την έννοια του Διεθνισμού, συγχέοντάς την με αυτή της Παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου.

Η σημερινή Κυβέρνηση της Μεταμοντέρνας «Αριστεράς», έχει αποδεχτεί το ρόλο που της έχουν αναθέσει οι Ευρωπαίοι «Εταίροι» και πρόθυμα μετατρέπει τη χώρα, σε χωματερή ανθρώπινων ψυχών. Αυτό που κάνει όμως πως δεν καταλαβαίνει, είναι πως και η δική της μοίρα είναι η χωματερή.

Η «Επαναστατική» Αριστερά από την άλλη αρνείται να «λερώσει» τα χέρια της με την αντιμετώπιση των εθνικών ζητημάτων. Ξεχνά την χαρακτηριστική έκφραση του Α. Βελουχιώτη. Ότι ως λαός πρέπει να υπερασπιστούμε τις πεζούλες μας. Ποτέ δε μπήκε στον κόπο να τονίσει στα καραβάνια των προσφύγων, αυτό που τονίζει ο Ν. Ζαχαριάδης στο περίφημο Γράμμα του, που έθετε το θεμέλιο του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα.

Πολεμάμε και κάτω από τις Διαταγές του Δικτάτορα Μεταξά, όχι για την υπεράσπισή του, αλλά για την υπεράσπιση της Πατρίδας και την αντιμετώπιση του Φασισμού. Εξαντλείται σε εκδηλώσεις υποδοχής και συμπαράστασης προς τους πρόσφυγες.Υποδοχή πού; Στα σύγχρονα Νταχάου που ετοιμάζει η χώρα μας. Αλληλεγγύη προς τί; Για εξωραϊσμό της ομηρίας τους;

Απειλητικά σύννεφα συσσωρεύονται πάνω από τη Χώρα.

Ίσως η πρωτοδεύτερη κυβερνώσα «Αριστερά» αποδειχτεί η πιο Εθνοπροδοτική.

Ο κίνδυνος διαμελισμού της Χώρας δεν αποτελεί πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας, είναι ορατός.

Η αντισυστημική Αριστερά μειοψηφικό τάγμα ξυπόλητο, καταδικασμένη σε «Ταξικό» σκοτάδι απόλυτο.

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, δεν μπορούμε να ελπίζουμε πια, σε κανένα θαύμα.

Πηγή:https://seisaxthia.wordpress.com/

..................................

Η Διεθνής Θέση της Ελλάδος και η εξωτερική της πολιτική. (Άραγε Υπάρχει;)

Του Γιώργου Σιώζου

Το προηγούμενο κείμενό μου, με τίτλο:

Η απέχθεια της Μεταμοντέρνας και της «Επαναστατικής Αριστεράς», για τα Εθνικά Θέματα – προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις – αναμενόμενες άλλωστε – αλλά κυρίως η κριτική που ασκείτο, εστιαζόταν στο γεγονός, ότι δεν διατυπώνονταν συγκεκριμένες προτάσεις, που να σηματοδοτούν μιά άλλη πολιτική τελείως διαφορετική και εθνικά επωφελής, από αυτή που ασκεί η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ασκούμενη εξωτερική πολιτική που τυγχάνει της αποδοχής και στήριξης των κομμάτων του λεγόμενου Ευρωπαϊκού τόξου, αλλά και κομμάτων και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής και «Αντισυστημικής Αριστεράς».

Ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος.

Πιστεύοντας πως θα διευκολυνθεί η κατανόηση των απόψεων που κατατίθενται στο παρόν κείμενο, αλλά και προς «Τέρψη» των αναγνωστών, παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο ενός «άσπονδου» φίλου της Ελλάδος.

Του Αχμέτ Νταβούντογλου:

«Το Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας» και η Διεθνής Θέση της.

Πρόκειται, για την διδακτορική διατριβή του και αποτελεί τομή στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, θέτοντας το θεμέλιο του Νεο-Οθωμανικού Δόγματος.

Ως γνωστόν ο Α. Νταβούντογλου, χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών της γείτονος χώρας και σήμερα ασκεί, τα καθήκοντά του, Πρωθυπουργού.

Το απόσπασμα περιλαμβάνεται στις σελίδες 71, 72, 73.

Οι πολιτικοί ηγέτες των χωρών που διαθέτουν βάθος στο όραμά τους για το μέλλον δεν γίνονται δέσμιοι της προκαθορισμένης επικαιρότητας. Αντιθέτως, η επικαιρότητα διαμορφώνεται από τους ίδιους, γεγονός που καθιστά τη χώρα στοιχείο επιρροής ακόμη και στις σχέσεις μεταξύ τρίτων χωρών.

Οι χώρες που η εξωτερική πολιτική τους αφέθηκε εξαιτίας της έλλειψης πολιτικής βούλησης στη ροή των συγκυριακών διακυμάνσεων και έχασαν την ικανότητα συγχρονισμού γίνονται δέσμιες μίας πολύπλοκης και αντιφατικής εικόνας που σχηματίζεται από στιγμιαίες αντιδράσεις στην προσδιοριζόμενη από τρίτους επικαιρότητα. Οι πολιτικές ελίτ αυτού του είδους των χωρών δεν έχουν ούτε την απαραίτητη εμπειρία στην αφετηρία αλλά ούτε και το απαραίτητο όραμα για τον προορισμό τους. Δεν είναι επιθετικές και αποφασιστικές, αλλά είναι αμυντικές και αντιδραστικές. Υιοθετούν μία συμπεριφορά μετριασμένης ψυχολογίας ακόμη και στις περιπτώσεις που απαιτείται μία αμυντική στάση στην περίπτωση της «μη συμμετοχής στην κρίση», πόσο μάλλον μία επιθετική στάση στην περίπτωση της «συμμετοχής στην επίλυση» 

Αυτοί οι επίλεκτοι [ελίτ] που δεν διαθέτουν ταυτότητα, αντί να βγαίνουν μπροστά στις κρίσιμες περιόδους και να παίζουν καθοριστικό ρόλο, έχουν περιοριστεί να μένουν στην αφάνεια και στην έλλειψη πρωτοβουλιών. Επειδή η διατήρηση της χώρας τους στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητας δημιουργεί την ανάγκη υπεύθυνων πολιτικών, θεωρούν την υιοθέτηση μίας παθητικής πολιτικής ως σίγουρη και μη συνεπαγόμενη κινδύνους. Προσπαθούν να προσεγγίσουν σε μία άκρη την τράπεζα των διαπραγματεύσεων και να πάρουν θέση, αφού έχουν προσδιοριστεί οι ημερήσιες πλέον διατάξεις. Αποφεύ¬γουν να βγουν στο προσκήνιο στην αρχή της διαδικασίας, αλλά τη στιγμή που θα τους κυριεύσει η υποψία ότι έχουν χάσει το τρένο, τότε με το άγχος που έχουν συνάπτουν ανεξέλεγκτα κάθε είδους σχέση. 

Δεν διαθέτουν ούτε την αίσθηση της ασφάλειας που τους παρέχει το γεγονός ότι καταλαμβάνουν κεντρική θέση στην επικαιρότητα ούτε την αίσθηση της άνεσης που τους δίνεται ως θεατές. Στην περίπτωση που βρίσκονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας αναζητούν να βρουν τρόπους να ξεφύγουν από την ευθύνη, ενώ στην αντίθετη περίπτωση νιώθουν ότι έχουν μείνει εκτός παιχνιδιού και είναι έτοιμοι υιοθετώντας μία υποκριτική στάση να κάνουν κάθε παραχώρηση από τις αξίες και τις προτεραιότητές τους, ούτως ώστε να μπορέσουν να προσεγγίσουν έστω και λίγο την εξουσία. Στη συμπεριφορά τους επικρατεί μία δειλή στάση που εναλλάσσεται μεταξύ της προσπάθειας αποφυγής επιπρόσθετων ευθυνών, που οφείλεται στο κύρος που τους αποφέρει η ανυπόληπτη θέση τους, και του φόβου μήπως περιέλθουν σε κατάσταση κατά την οποία δεν θα υπολογίζεται πλέον η άποψή τους. 

Βιώνουν μία αντίφαση ταυτότητας αναφορικά με το αν είναι παίκτες που κινούν τα πιόνια του σκακιού ή αν οι ίδιοι αποτελούν πιόνι σκακιού. Είναι διστακτικοί για τις συνέπειες που μπορούν να έχουν οι κινήσεις τους ως παίκτες που κατευθύνουν το παιχνίδι και ενοχλούνται για το ότι αποτελούν οι ίδιοι πιόνια στα παιχνίδια άλλων. Όταν αρχίζουν να σκέφτονται «μακάρι να μην υπήρχαν ούτε πιόνια, ούτε παιχνίδι, αλλά ούτε και παίχτες», «μπερδεύονται τα χέρια τους στα πόδια τους» και πείθουν τον εαυτό τους ότι η ασφαλέστερη επιλογή είναι να παραμείνουν στη σκιά του ισχυρότερου παίχτη. 

Στη συνέχεια στήνουν το παιχνίδι τους βάσει της θεωρίας της μάχης των πιονιών που είναι προσδεμένα στον άξονα του ισχυρότερου παίχτη. Γιορτάζοντας τις μικρές επιτυχίες τους στη μάχη των πιονιών σε μία ατμόσφαιρα μεγάλης νίκης, προσπαθούν να καλύψουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να συμμετάσχουν στη σκακιέρα ισότιμα με τους «ίππους», τους «τρελούς» ή τους «βασιλιάδες». Ταράζονται στη σκέψη κάθε φαινομένου που τους υπενθυμίζει την ταυτότητα και την ισχύ τους, οι οποίες είναι σε θέση να αλλάξουν τις κλίμακες του παιχνιδιού. Βιώνοντας τον φόβο του κινδύνου, θεωρούν πιο ασφαλές να κολυμπήσουν προς την κατεύθυνση των «ρευμάτων» της πραγματικής ισχύος άλλων, παρά να στηριχτούν στο κύμα που δημιουργεί η ίδια η εν δυνάμει ισχύς. Αντί να επιχειρήσουν να κάνουν έναν αξιοπρεπή, μελετημένο και αποφασισμένο περίπατο στον απέραντο ορίζοντα που τους ανοίγει μπροστά η ιστορία και η γεωγραφία τους, προτιμούν να βαδίζουν τρεκλίζοντας στις στρατηγικές σκιές των άλλων.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Το βιβλίο πρέπει να κυκλοφόρησε στην Τουρκία στις αρχές του 2000, η μετάφρασή του στα Ελληνικά ξεκίνησε το 2007, και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ποιότητα, το 2010.

Γράφηκε επομένως πριν από την κρίση που μαστίζει τη χώρα μας.

Αποτυπώνει όμως επακριβώς την τακτική και την πολιτική που ακολούθησε η Κυβέρνηση Τσίπρα, έναντι των «Εταίρων» δανειστών.

Σχετικά με τη Στάση της Κυβέρνησης ως προς

τις Διεθνείς εξελίξεις

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δίνει την αίσθηση πως δεν κατανοεί, πως όλα τριγύρω αλλάζουνε και φαντασιώνεται ότι όλα τα ίδια μένουν.

Τί κι αν κατέρρευσε ο διπολισμός, τί σημασία μπορεί να έχει η ανάδειξη νέων κέντρων ισχύος, δεν διερωτάται πώς συμβάλει η καπιταλιστική οικονομική κρίση στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, τί μπορεί να σημαίνει για την χώρα μας η προσπάθεια της Τουρκίας να εμφανιστεί ως περιφερειακή υπερδύναμη και ισχυρός παίκτης στα Βαλκάνια, αλλά κυρίως στο χώρο της Μ. Ανατολής;

Είναι σαφές πως έχουμε να κάνουμε με μιά Κυβέρνηση τρομοκρατημένη και πανικόβλητη, που δυστυχώς διαχέει τον τρόμο και τον πανικό της στην κοινωνία, πιστεύοντας πως ο τρόμος και ο πανικός, αποτελούν ικανές προϋποθέσεις, προκειμένου να την διατηρήσουν στην εξουσία.

Ακολουθεί κατά γράμμα την πολιτική και οικονομική ατζέντα που της επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι «Εταίροι» και η πέραν του Ατλαντικού, μεγάλη Σύμμαχος.

Προτιμά να είναι πιόνι, και να επαναπαύεται στις σφικτές «αγκαλιές» των υποτιθέμενων ισχυρών εξωχώριων πατρώνων της.

Δεν την απασχολεί επ’ ουδενί η Γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, θεωρώντας ότι αυτό είναι ανέφικτο, και αρκείται στο να σέρνεται στις Γεωπολιτικές στρατηγικές των Ευρωπαίων και Υπερατλαντικών Συμμάχων της.

Η Εξωτερική πολιτική αλλά και εν γένει η πολιτική της χώρας, έχει καθηλωθεί στον αυτόματο πιλότο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Σαστίζει από τις μαζικές ροές των προσφύγων που συρρέουν στην χώρα μας, εκλιπαρώντας τους Ευρωπαίους για κατανόηση.

Αρκείται στο ευφυολόγημα πως το πρόβλημα είναι Πανευρωπαικό, αλλά όμως η χώρα απειλείται με κατάρρευση των κρατικών δομών της, οδηγούμενη στην πλήρη διάλυση.

Για να γίνει πιο αντιληπτή η εξωτερική πολιτική που ακολουθείται ας αρχίσουμε κάπως ευτράπελα.

Ας πάρουμε το γεγονός της κατάρριψης του Ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από την Τουρκία.

Στην περίπτωση που εξ αυτού του γεγονότος προκαλούνταν σύρραξη μεταξύ των δύο χωρών, τί θα ήταν αναγκασμένη να πράξει η χώρα μας;

Σε μιά τέτοια περίπτωση θα ενεργοποιούνταν το άρθρο 5 του Συμφώνου του ΝΑΤΟ, και η Ελλάδα ως μέλος της Συμμαχίας, θα ήταν αναγκασμένη να προστρέξει, προς αρωγή της Τουρκίας.

Μιάς «Συμμάχου» χώρας, που έχει υπό την κατοχή της Κυπριακό έδαφος θεωρεί ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας μας στα 12 μίλια αποτελεί Cazus Belli για τη «Σύμμαχο».

Η Ελλάδα θα υπερασπίζονταν μιά «Σύμμαχο» χώρα την Τουρκία, η οποία ισχυρίζεται πως τα Ελληνικά Νησιά αποτελούν προέκταση της υφαλοκρηπίδας των Μικρασιατικών ακτών, διεκδικώντας το μισό Αιγαίο προσδιορίζοντας τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των 20 χωρών στον 25ο Μεσημβρινό, αρνούμενη ταυτόχρονα την οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ που προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Εναντίον ποιας χώρας θα συμπράτταμε με την Τουρκία; Εναντίον της Ρωσίας!!!

Χώρας που αναγνωρίζει ως μόνη κρατική οντότητα το Κυπριακό κράτος, ψηφίζοντας επανειλημμένως στον ΟΗΕ τις αποφάσεις αποχώρησης των Τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο.

Πρόσφατα έθεσε ζήτημα αναθεώρησης της Συνθήκης του Μοντρέ, αίτημα που είχε υποβάλλει και η ΕΣΣΔ, μετά την λήξη του 2ου Παγκ. Πολέμου, συνθήκης που επιτρέπει προνομιακό καθεστώς στην Τουρκία στα Στενά του Βοσπόρου, παρέχοντάς της ταυτόχρονα, τη δυνατότητα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις Παρευξείνιες χώρες.

Μιάς χώρας που ο υπουργός των εξωτερικών της, έθεσε θέμα παραβιάσεων της Τουρκικής Αεροπορίας, του Ελληνικού εναέριου χώρου, όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός κος Τσίπρας, ψέλλισε κάτι περί νευρικού Έλληνα πιλότου και αμέσως τον ανάγκασαν, να το καταπιεί αμάσητο.

Μιάς Ρωσίας, που προσπάθησε να κατασκευάσει τον Αγωγό που θα τροφοδοτούσε τις χώρες της Ευρώπης με φυσικό αέριο διερχόμενος από τη χώρα μας – τον Αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη – μη ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ, παρακάμπτοντας την Τουρκία. Αγωγός που θα συνέβαλε στο να καταστεί η χώρα ενεργειακός κόμβος, αναβαθμίζοντάς την Γεωστρατηγικά. Προσπάθεια που συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση της Μεγάλης Συμμάχου Αμερικής.

Αντίθετα η χώρα δέχτηκε να διέρχεται ο Αγωγός με το Αζέρικο Φυσικό Αέριο, που τελεί κάτω από τον πλήρη έλεγχο της Αμερικής και διέρχεται από την Τουρκία.

Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα, ότι αυτή η εξωτερική πολιτική, και η Συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ας συνεχίσουμε όμως με μιά ιλαροτραγωδία. Τις σχέσεις μας με την Αλβανία.

Κατά το παρελθόν είχε επέλθει συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών για οριοθέτηση της ΑΟΖ.

Όμως ο τότε αρχηγός της Αλβανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργός κος Ράμα, διακατεχόμενος από «Σοσιαλιστικό» οίστρο, έκανε προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας του κατά της συμφωνίας.

Έκτοτε η υπόθεση εκκρεμεί. Σε επίσκεψή του δε, ο κος Ράμα στην Τουρκία, ανακοίνωσε πως επιδιώκει Στρατηγική Συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών.

Δήλωσε μάλιστα, ότι είναι διατεθειμένος, να παραχωρήσει στρατιωτικές διευκολύνσεις στην Τουρκία, ιδιαίτερα στην περιοχή της Αυλώνας.

Μετά το Αιγαίο η Τουρκία εμφανίζεται και στο Ιόνιο.

Ποιός δεν αντιλαμβάνεται ότι για την προσφυγή, λειτούργησε δάκτυλος της Τουρκίας.

Και κάτι ακόμη εκ μέρους της Αλβανίας, που ξεπερνά και τα όρια του κλαυσίγελου.

Η Αλβανία που έχει γεμίσει με οικονομικούς μετανάστες τη χώρα μας, αρνείται να δεχτεί πρόσφυγες.

Πώς αντιδρά η Κυβέρνηση στην πολιτική της Αλβανίας;

Μα φυσικά όπως της επιβάλλουν οι ξένοι πάτρωνές της.

Υποστηρίζει το αίτημα της Αλβανίας για την ένταξή της στην Ε.Ε.

Εξαντλείται σε χαρτοπόλεμο «αυστηρών» ανακοινώσεων και δηλώνει τις καλές προθέσεις της, για την διευθέτηση του ζητήματος.

Κάνει πως δεν βλέπει το «αβαντάρισμα» της Αμερικής στον «πόθο» της γείτονος, για μιά Μεγάλη Αλβανία.

Κερδισμένη και η Τουρκία από μιά Στρατηγική συμμαχία, με μιά μεγάλη πλέον Αλβανία.

Να πώς λειτουργεί το Ιστορικό και Στρατηγικό βάθος του κου Νταβούτογλου.

Η Τουρκία στο Ιόνιο, και περικυκλωμένη η χώρα μας από Βορρά.

Μέχρι πρότινος η Κυβέρνηση διακήρυσσε σε υψηλούς τόνους, ότι η χώρα μας είναι μιά χώρα ασφάλειας και σταθερότητας, σε μιά ιδιαιτέρως ταραγμένη περιοχή.

Είχε την αυταπάτη πως ο πόλεμος που μαίνεται στην Συρία θα την αφήσει «αλώβητη».

Τώρα όμως καλείται αυτή να πληρώσει το Μάρμαρο, επιφορτισμένη από τους Ευρωπαίους «Εταίρους», να αποτελέσει, μιά χώρα «χωματερή» ανθρώπινων ψυχών.

Δηλώνοντας την αδυναμία της να αντιμετωπίσει μόνη της το πρόβλημα, έδωσε την ευκαιρία στο ΝΑΤΟ, να προσφέρει προθύμως τις «καλές του» υπηρεσίες, αναλαμβάνοντας αυτό την φύλαξη του Αιγαίου.

Ο Ελληνικός λαός, πρέπει να νιώθει πια ανακουφισμένος, ασφαλής και εθνικά Υπερήφανος.

Υπάρχει άλλος δρόμος;

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, πως η χώρα βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι απολύτως ορατό πως η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε προτεκτοράτο, που οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις υποδύονται ότι ασκούν εξουσία.

Η χώρα βρίσκεται σε κομβικό σημείο που πρέπει να αποφασίσει για την ύπαρξή της, πόσο μάλλον για το μέλλον της.

Είναι η ώρα που επιβάλλονται επώδυνες τομές, είναι η ώρα μεγάλων αποφάσεων εθνικής επιβίωσης και ιστορικής συνέχειας.

Τώρα ως χώρα και ως Ελληνικός Λαός, πρέπει να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Στρατηγική επιλογή της εγχώριας ολιγαρχίας είναι η κατάσταση που βιώνει σήμερα ο Λαός, το Έθνος, και η Πατρίδα.

Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να αναλάβουν το καθήκον, της εθνικής επιβίωσης και της ιστορικής συνέχειάς της.

Η υπεράσπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και η πάλη κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που επιχειρούνται, η σύζευξη του αγώνα για Εθνική Ανεξαρτησία και Ταξική χειραφέτηση, πρέπει να αποτελεί το θεμέλιο ενός μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης.

Επείγει ο αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής και η αλλαγή Γεωπολιτικής κατεύθυνσης.

Η Γεωγραφική Θέση της Χώρας αποτελεί ένα Γεωστρατηγικό πλεονέκτημα που δύναται να αξιοποιηθεί προκειμένου να υπερασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα.

Έως τώρα η Γεωγραφική της θέση αξιοποιήθηκε εκ μέρους του ΝΑΤΟ όπως και στο παρελθόν εκ μέρους της Αγγλίας, ως ανάχωμα της καθόδου των Σλάβων, κυρίως της Ρωσίας, στη Μεσόγειο και στις χώρες της Μ. Ανατολής, και εκ μέρους της Ε.Ε. στην οποία ηγεμονεύει η Γερμανία, ως Δίαυλος προσέγγισης των χωρών της Μ. Ανατολής, λόγω των ενεργειακών πηγών που διαθέτουν.

Για την Γερμανία η εξασφάλιση ενεργειακών πηγών είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας.

Άλλωστε η έλλειψή τους, συνέβαλε καθοριστικά στην ήττα τους στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο.

Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εκδηλώνεται στο χώρο κυρίως της Μ. Ανατολής αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης (Ουκρανία) και η απέλπιδα προσπάθεια της Αμερικής για την διατήρηση της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, στη νέα πραγματικότητα ενός πολυπολικού κόσμου με την ανάδειξη νέων πόλων οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, επιβάλει στη χώρα την ανάγκη αλλαγής της εξωτερικής της πολιτικής.

Το αίτημα της Ρωσίας για Αλλαγή της Συνθήκης του Μοντρέ, πρέπει να τύχει της άμεσης και πλήρους υποστήριξης εκ μέρους της Ελλάδας. Μια αναθεώρηση, που στερεί από την Τουρκία το Μέγιστο Γεωστρατηγικό πλεονέκτημα που διαθέτει, αυτό του ελέγχου των Στενών, αποδυναμώνοντάς την Γεωπολιτικά.

Η σύναψη Συμφωνίας στρατηγικού χαρακτήρα με την Ρωσική Ομοσπονδία και η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα, ενεργειακό, εμπορικό ακόμη και Αμυντικό, θα ενίσχυε τον Γεωπολιτικό ρόλο της χώρας.

Κάτω δε από προϋποθέσεις που θα διασφάλιζαν την εθνική αυτοτέλεια και Ανεξαρτησία της χώρας μας, θα ήταν δυνατόν να παραχωρηθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία, το Νεώριο της Σύρου για τις ανάγκες επισκευών και ανεφοδιασμού του Πολεμικού της στόλου της Μεσογείου.

Η αξιοποίηση των τριβών μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας, λόγω της πολυάριθμης Μουσουλμανικής μειονότητας που κατοικεί στην Βουλγαρική Επικράτεια, δίνει την Δυνατότητα για την Σύναψη ενός αμυντικού συμφώνου μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας. Σύμφωνο που θα συνέβαλε αποφασιστικά, ώστε να μπει φραγμός στα επεκτατικά Σχέδια της Άγκυρας, στην περιοχή των Βαλκανίων.

Η στήριξη, και η ενίσχυση με όλα τα Μέσα του Αγώνα του Κουρδικού λαού, για ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος, που θα συμπεριλαμβάνει και περιοχές που κατοικούν προαιώνια Κουρδικοί πληθυσμοί και βρίσκονται υπό την Κατοχή της Τουρκίας, θα συνέβαλε καθοριστικά στην «αποφόρτιση» της πίεσης που δέχεται εξ αναστολών ή Χώρα.

Η παρουσία πλήθους Αλβανών οικονομικών μεταναστών που φιλοξενούνται στη Χώρα μας, αποτελεί ισχυρή γέφυρα φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Ταυτόχρονα αυτή η γέφυρα μπορεί να επιδράσει αποφασιστικά ως μοχλός πίεσης για την αποτροπή των σχεδίων που απεργάζονται οι Κυβερνήσεις Τιράνων και Άγκυρας. Θα πρέπει να εξηγήσουμε στου φίλους μας Αλβανούς που ζουν και εργάζονται στην χώρα μας, με απλά λόγια, μιά Ελληνική λαϊκή παροιμία. Εδώ τρως, εδώ πίνεις και επομένως δεν είναι δυνατόν, αλλού να το δίνεις. Εάν το εννοούμε, είναι βέβαιο ότι θα το καταλάβουν.

Για την αντιμετώπιση του κύματος των προσφύγων επιβάλλεται η έξοδος από τη Συνθήκη του Σέγκεν.

Και ο λόγος είναι απλός.

Γιατί χωρίς έγγραφα της συνθήκης του Σέγκεν, κανείς πρόσφυγας δεν γίνεται δεκτός σε χώρα της Ε.Ε.

Όσο για αυτούς που μας τρομοκρατούν, λέγοντάς μας πως μιά τέτοια ενέργεια θα επιφέρει πλήγμα στον τουρισμό, τους απαντάμε πως ψεύδονται ασύστολα.

Κάλλιστα μπορούμε να υποδεχόμαστε ως κυρίαρχη χώρα τους πολίτες των Ευρωπαϊκών Χωρών, μόνον με την επίδειξη της ταυτότητός τους, όπως συμβαίνει και σήμερα.

Επίσης η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, πέραν των ευεργετικών πλεονεκτημάτων για την παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, λειτουργεί και αποτρεπτικά ως προς την προσέλευση οικονομικών προσφύγων. Ένας από τους λόγους που καθιστά πόλο έλξης τη χώρα μας, είναι το «σκληρό» Ευρώ.

Βασική προϋπόθεση για την άσκηση αυτής της πολιτικής, είναι η αποχώρηση της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. και η έξοδός της από το ΝΑΤΟ.

Οι μεγάλες Αλλαγές απαιτούν ενισχυμένη αυτοπεποίθηση, υψηλό Πατριωτικό και Ταξικό φρόνημα και κυρίως όραμα για το Μέλλον.

Το Τέλμα μέσα στο οποίο ζούμε, είναι σίγουρο ότι θα μας πνίξει, σαν Λαό και σαν Χώρα.

Ιστορικά ο Ελληνικός λαός, έχει προβεί σε Μεγάλες και Ηρωϊκές Εξόδους. Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά.

ΤΩΡΑ

Πηγή:https://seisaxthia.wordpress.com/