Τι εμποδίζει την από κάτω συγκρότηση μαζικού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος;

Μια πρόταση διαλόγου από τον Συνδικαλιστικό Τομέα του ΕΠΑΜ

Η «καπιταλιστική» κοινωνία, όπως τη γνωρίζαμε, αποσαθρώνεται διαλύοντας κάθε διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις τάξεις, έτσι όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ακόμα και παραδοσιακά αστικά στρώματα της αστικής τάξης που δεν συνδέονται με μονοπωλιακά συμφέροντα, ισοπεδώνονται κάτω από το βάρος της γενικής αποδόμησης και κατάρρευσης των παραδοσιακών γραμμών που οριοθετούσαν τις κοινωνικές τάξεις στο παρελθόν. Παραδοσιακοί ταξικοί διαχωρισμοί φαίνεται να καταρρέουν. Καθώς οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα ρευστοποιούνται δεν υπάρχει πλέον ούτε συγκροτημένη ή πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένη εργατική τάξη.

Παρά τις μεμονωμένες αντιστάσεις εργαζομένων που κι αυτές εγκλωβίζονται, είτε σε αδιέξοδες κομματικές γραμμές, είτε σε στενά κλαδικά συμφέροντα, αυτό που κυριαρχεί σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι ένα ολιγαρχικό αλληλοδιαπλεκόμενο στρώμα «ειδικών στα κοινά», που συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από το κράτος και την εξουσία για να στερεώσει τα οικονομικά και πολιτικά του συμφέροντα.

Συμφέροντα που έχουν πλέον αποσυνδεθεί από τις ανάγκες και την επιβίωση των εργαζομένων, που δεν αφορούν την διατήρηση, έστω, μιας τυπικής κοινωνικοοικονομικής διαστρωμάτωσης στη χώρα, άρα και διακριτών τάξεων. Συμφέροντα που βρίσκουν έδαφος και συνδέονται, όλο και περισσότερο, με τους υπερεθνικούς οργανισμούς-θεσμούς της ΕΕ.

Στην μάταια, κατά την άποψή μας, προσπάθεια να καθυστερήσουν ή να απομακρύνουν και την δική τους κατάρρευση διαπλέκονται, υιοθετούν και υποτάσσονται στη πολιτική που εκπορεύεται από την ΕΕ, τους «θεσμούς» και τα ξένα συμφέροντα, που σήμερα διαλύουν και ρευστοποιούν το εθνικά συγκροτημένο κράτος, ειδικά μέσα στον ΕΜΣ.

Η εργατική τάξη σήμερα ουσιαστικά δεν υπάρχει ως συγκροτημένη, οργανωμένη τάξη. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι απλά υφίστανται την επίθεση του κεφαλαίου και προσπαθούν να ανταπεξέλθουν όπως- όπως.

Ιστορικά η τάξη συγκροτείται στην βάση δημιουργίας κινήματος για διεκδικήσεις και νίκες μικρές ή μεγάλες, ακόμα και όταν αυτές δεν αποκτούν μόνιμο αλλά έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Με αυτόν τον τρόπο ανακοινώνει την ύπαρξη και την συγκρότησή της ως τάξη, με την πάλη και διεκδίκηση των αιτημάτων της.

Σήμερα το μαζικό κίνημα είναι ηττημένο. Τουλάχιστον προσωρινά κυριαρχούν η απογοήτευση, ο φόβος και η πεποίθηση πως δεν υπάρχει εναλλακτική… Η προδοσία των πολιτικών και συνδικαλιστικών ηγεσιών, η πλήρης απογύμνωση και αποδόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος στην συνείδηση των εργαζομένων και της κοινωνίας, καθιστούν την οργάνωση και συγκρότηση κοινωνικού, εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος εξαιρετικά δύσκολη.

Η ηττοπάθεια και η λογική της ανάθεσης υπονομεύουν την εργατική συνείδηση, συμβάλλουν στην ελαστικοποίηση της ηθικής και στην αντικατάσταση των κοινωνικών αξιών από την ψυχολογία του όχλου. Εμφανίζουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, ως αγωνιστική, ριζοσπαστική διέξοδο. Από αυτό το βούρκο τρέφεται ο φασισμός συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων είναι ασυνδικάλιστο. Αυτό όχι μόνο τώρα σε εποχές κρίσης! Αλλά κι αυτοί, οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, μετά από δεκαετίες «κοινωνικού εταιρισμού» και αγωνιστικών ξεπουλημάτων, έφτασαν να αντιμετωπίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα, την ΓΕΣΣΕ, την ΑΔΕΔΥ και τα σωματεία τους, ως μηχανισμούς διαμεσολάβησης προς την εργοδοσία, και το κράτος. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που τα αντιμετωπίζουν σαν δικά τους, έστω εν δυνάμει! Δηλαδή, η εργατική τάξη δεν τα αντιμετωπίζει ως όργανα πάλης και διεκδίκησης, που θα μπορούσε να τα πάρει στα χέρια της, αλλάζοντας τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης. Έτσι την έμαθαν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, που καλλιέργησαν τη λογική της ανάθεσης. Που, με το αζημίωτο, απαξίωσαν τα όσια και τα ιερά της! Εδώ μας έφερε ο παραταξιακός-κομματικός φατριασμός που κυριάρχησε και κυριαρχεί!

Αυτά τα συνδικάτα είναι εύκολοι «αντίπαλοι» για το καθεστώς! Έχουν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, είναι ηθικά χρεοκοπημένα! Θα χρησιμοποιηθούν ως καύσιμη ύλη για την τροφοδοσία του κοινωνικού αυτοματισμού, παρασύροντας μαζί τους, τους τελευταίους θύλακες κατακτήσεων ενός και πλέον αιώνα αγώνων των πατεράδων και των παππούδων μας.

Με τις παραπάνω σκέψεις ο συνδικαλιστικός τομέας του ΕΠΑΜ επεξεργάζεται την πρότασή του για τον κοινωνικό συνδικαλισμό: Θεωρούμε ότι είναι καθήκον όλων μας, ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, να αντισταθούμε στο σύγχρονο εμφυλιοπολεμικό σάλπισμα του καθεστώτος, τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» δεν στοχεύει μόνο στην αποδυνάμωση του αγώνα από ενοχικά σύνδρομα, δικαιολογημένα ή όχι, αδιάφορο! Στοχεύει και στην επιλεκτική ενοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων του κόσμου της εργασίας, που ανάλογα με τις ανάγκες της χρεοκρατίας αποψιλώνονται από τους όρους της ύπαρξής τους, ενώ ταυτόχρονα καταστρέφεται η χώρα και εκποιείται ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος των Ελλήνων σε όφελος των «αγορών» και των «θεσμών» τους.

Απέναντι σε αυτήν την διαμορφωμένη κατάσταση, κύριο μέλημα πρέπει να είναι η αναζήτηση της πλέον πρωταρχικής μορφής συγκρότησης του συλλογικού υποκειμένου. Και αυτό δεν είναι άλλο από το υποκείμενο «έθνος-λαός». Ο λαός ως το λίκνο συγκρότησης ή επανασυγκρότησης των κοινωνικών τάξεων και ειδικά της εργατικής τάξης μέσα στον ίδιο τον λαό. Για να αναδειχθούν και ν’ αποκτήσουν οι τάξεις ταυτότητα.

Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν καλλιεργηθεί και αναδειχθεί η οργανική σχέση ανάμεσα στο έθνος, την πατρίδα και τις τάξεις. Όπου έθνος είναι η δημοκρατική κατάκτηση των αγώνων του λαού ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας και αποτελεί ή αποτελούσε μέχρι τις μέρες μας που γίνεται προσπάθεια να αποσυντεθεί, την ιστορική μήτρα των κοινωνικών τάξεων.

Γνωρίζουμε επίσης ότι ρωμαλέα εργατική τάξη συγκροτείται μόνο στον βαθμό που εκφράζει και διεκδικεί την πανεθνική της ενότητα, μέσα από τους αγώνες για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία. Διεκδικώντας λαϊκή κυριαρχία και εθνική αυτοδιάθεση, κατακτά και την πολιτική της ηγεμονία στην ίδια της την πατρίδα.

Σήμερα δυστυχώς ή ευτυχώς, οι εργαζόμενοι πρέπει να ανακαλύψουν πως δεν φτάνει να πολεμήσουν μόνο για το μεροκάματο ή τον μισθό τους. Δεν είναι αρκετό ν’ αντιπαλέψουν μόνο την βάρβαρη επιδρομή στα κοινωνικά και εργασιακά τους δικαιώματα. Έχουν να αντιμετωπίσουν την ολοκληρωτική χρεοκοπία του ελληνικού μεταπολιτευτικού συστήματος, που παίζει τα ρέστα του στην προσπάθειά του να κρατηθεί στην επιφάνεια, και που απειλεί να συμπαρασύρει στην κατάρρευσή του ολόκληρη την χώρα και τον λαό της.

Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το λαϊκό εισόδημα, η εργασία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Πρόνοια, η Υγεία, η Παιδεία, η ενέργεια, τα κάθε λογής δίκτυα, οι επικοινωνίες, όλοι οι πόροι της εθνικής οικονομίας, που έχουν παραδοθεί στο έλεος των σχεδιασμών ρευστοποίησης των αρπακτικών του νεοφιλελευθερισμού και της νέας αποικιοκρατίας. Έχει παραδοθεί αυτή η ίδια η ακεραιότητα και η ύπαρξη της χώρας, η νομική της υπόσταση που κατοχυρώνει και θεμελιώνει με κυρίαρχο τρόπο, όλα τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η επιβίωση της χώρας και του λαού της, εξαρτάται πλέον στον μέγιστο βαθμό, από το πόσο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, άνεργοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι και νεολαία υιοθετούν εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά στις διεκδικήσεις τους. Από το πόσο θα καταστούν ικανοί να υψώσουν τείχη θωράκισης κι αντίστασης στα σχέδια αποικιοποίησης και ακρωτηριασμού της ίδιας τους της χώρας. Από το πόσο είμαστε ικανοί συγκροτώντας ως συλλογικό υποκείμενο τον λαό, να αναδείξουμε σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους τον κόσμο της εργασίας, αυτούς που αποκτούν κοινά συμφέροντα και πανεθνικούς δεσμούς κάτω από την διεκδίκηση και την κατάκτηση των βασικών δικαιωμάτων τους, την διεκδίκηση και την κατάκτηση της Δημοκρατίας.

Δημοσιεύτηκε στο 6^ο τεύχος της Πολιτικής Επιθεώρησης «ΑΝΑΠΟΔΑ»