Toυ Γιάννη Μακριδάκη
Το πρωί όλα τα φυτά είναι καλυμμένα από μια κρούστα ασπρόπαγου, τη λεγόμενη πάχνη, η οποία, με τις πρώτες ζεστές αχτίνες που θα πέσουν μες στο χωράφι, αρχίζει να εξαχνώνεται από κάθε φύλο και κάθε πρασιά, σαν ο ήλιος να σηκώνει απ’ τη γη ένα αραχνοϋφαντο ασπροσέντονο.
Οι πνοές των φυτών, υγρά αέρινα ξέφτια.με αιώρηση λικνιστή και αδιατάρακτη προς τα πάνω, όλα μαζί συνθέτουν την άλλοτε ανάρια και άλλοτε πάλι πηχτή πρωινή ομίχλη.
Όταν αργήσεις να κινήσεις από το χωριό τη βλέπεις από ψηλά την ομίχλη αυτή να σκεπάζει τον κάμπο και ριγάει το είναι σου στην παγερή της αίσθηση, μα όταν έχεις κατέβει από νωρίς στο χωράφι, προτού σκαρφαλώσει ο ήλιος πάνω από το βουνό και σε δει, τη νιώθεις να σε τυλίγει, να σου ξυλιάζει τα δάχτυλα και βλέπεις την πνοή σου να γίνεται ένα με την πνοή των φυτών, νιώθεις μια ύπαρξη κι εσύ που αναπνέει σαν όλες τις άλλες ολόγυρα και προσθέτει κι αυτή το δικό της μικρό αέρινο ξέφτι στο συλλογικό σύννεφο.
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=7326
Σχόλιο ιστολογίου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.