Ο πιστωτικός θάνατος

Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στην Ελλάδα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ

.«Η κοινωνία στην πατρίδα μας πλησιάζει επικίνδυνα σε μια κρίσιμη κατάσταση – η οποία θα «εκβάλλει» νομοτελειακά σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, μία μικρή νιφάδα χιονιού θα προκαλέσει τη δημιουργία και τη γιγάντωση μίας χιονοστιβάδας, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της – ενώ, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι.

Αν και πολλοί νομίζουν ότι θα πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό συμβάν, όπως είναι, για παράδειγμα, μία μαζική απεργία διαρκείας, η εμπειρία λέει πως η κοινωνική έκρηξη θα προέλθει πιθανότατα από το ακριβώς αντίθετο – από ένα ασήμαντο γεγονός, τότε που δεν θα το περιμένει κανείς.

Είναι δε εξαιρετικά πιθανόν η χιονοστιβάδα να μην σταματήσει στην Ελλάδα, αλλά να συνεχίσει την πορεία της στην Ευρώπη – βυθίζοντας στο σκοτάδι ολόκληρο τον πλανήτη. Βέβαια, φαίνεται πως στη χώρα μας η μαζική ανάφλεξη θα προέλθει από τα εξής δύο μελλοντικά ενδεχόμενα:

(α) αφενός μεν από την αναγκαστική υιοθέτηση ενός παράλληλου νομίσματος για την πληρωμή των υποχρεώσεων του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς επίσης των συντάξεων – ένα πείραμα που οι «Θεσμοί» επιθυμούν διακαώς να διεξάγουν,

(β) αφετέρου δε από τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς εκ μέρους των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων – ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου που επιτρέπει στις τράπεζες την πώληση των δανείων τους σε κερδοσκοπικά κεφάλαια-γύπες, τα οποία είναι ίσως καλυμμένα δικά τους».

Άποψη

Όταν μία οικονομία, όπως η ελληνική, είναι βυθισμένη στην ύφεση, πόσο μάλλον στον αποπληθωρισμό, αφενός μεν περιορίζεται συνεχώς το ΑΕΠ της (οπότε η σχέση του με το χρέος), αφετέρου «πνίγεται» από τους τόκους των δανείων της – αφού είναι αδύνατον να εξασφαλίσει επιτόκια, χαμηλότερα από τον αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης της.

Εύλογα λοιπόν προβλέπεται πως το ελληνικό χρέος, ως προς το ΑΕΠ, θα υπερβεί σύντομα το 200% – ακολουθούμενο από την αλματώδη αύξηση του ιδιωτικού χρέους, αφού ήδη δεν εξυπηρετούνται 200 δις € (χρέη ιδιωτών προς τις τράπεζες, δημόσιο, ασφαλιστικούς οργανισμούς).

Εκτός αυτού η ανεργία, η οποία «τροφοδοτεί» την ύφεση μέσω της μειωμένης κατανάλωσης, αυξάνει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού (επιδόματα ανεργίας κλπ.), «εκβάλλοντας» τελικά στο χρέος – με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμη πιο ανεξέλεγκτο.

Επί πλέον η ύφεση, ο αποπληθωρισμός και η ανεργία, έχουν μία ακόμη καταστροφική «παρενέργεια» – προκαλούν «πιστωτική ασφυξία» ακόμη και στις οικονομίες με υγιείς τράπεζες, οι οποίες έχουν στη διάθεση τους μεγάλες ποσότητες δανειακών κεφαλαίων. Ως εκ τούτου, ακολουθεί νομοτελειακά ο πιστωτικός θάνατος, ως αποτέλεσμα του σταδιακού στραγγαλισμού της εκάστοτε χώρας – ο οποίος, όσο περισσότερο διαρκεί, τόσο πιο επώδυνος γίνεται.

Η αιτία είναι το ότι οι τράπεζες, για να δανείσουν τα χρήματα τους, οφείλουν να είναι σε κάποιο βαθμό σίγουρες για την επιστροφή τους – να αναλαμβάνουν δηλαδή ρίσκα, τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως φυσιολογικά, «διαχειρίσημα». Άλλωστε δεν είναι μόνο υπεύθυνες απέναντι στους μετόχους, αλλά και στους καταθέτες τους – από κάθε πλευρά (τα περί εγγυητικών κεφαλαίων για τις καταθέσεις, είναι εκτός πραγματικότητας).

Στα πλαίσια αυτά, καμία τράπεζα δεν δανείζει χρήματα σε υφιστάμενους ή μελλοντικούς ανέργους – σε πολίτες που υπερφορολογούνται, οπότε μειώνονται δραματικά τα εισοδήματα τους, σε επιχειρήσεις που πουλούν όλο και λιγότερα προϊόντα, λόγω μειωμένης κατανάλωσης, σε εταιρείες, οι πελάτες των οποίων αντιμετωπίζουν δυσκολίες πληρωμής των λογαριασμών τους, σε κράτη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας κοκ.

Εκτός αυτού, όταν οι ενυπόθηκες εγγυήσεις των τραπεζών χάνουν συνεχώς σε αξία αφού, για παράδειγμα, οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα καταρρέουν, αφενός μεν αναγκάζονται να περιορίσουν τα υφιστάμενα δάνεια τους, λόγω μειωμένων εγγυήσεων, αφετέρου τα καινούργια που τυχόν δίνουν είναι πολύ χαμηλότερα – προσαρμοσμένα στις νέες αξίες των εγγυήσεων τους.

Επομένως, για εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν αποκαθίσταται ο ρυθμός ανάπτυξης μίας οικονομίας,επικρατεί, εκτός των άλλων, μία πιστωτική ασφυξία, η οποία ανατροφοδοτεί με τη σειρά της την ύφεση, τον αποπληθωρισμό και την ανεργία – με αποτέλεσμα να μην μπορεί η πληγείσα χώρα να ξεφύγει από την παγίδα, οδηγούμενη νομοτελειακά στο θάνατο της (χρεοκοπία).

Στα πλαίσια αυτά, όσο και αν προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση, τόσο η επίσημη, όσο και η σκιώδης, να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στο παράδειγμα της Ελλάδας (ανάλυση), η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ.

Καταθέσεις και χορηγήσεις

Περαιτέρω, είναι γνωστό πως οι καταθέσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις χορηγήσεις – με τα δάνεια δηλαδή που δίνουν οι τράπεζες. Ουσιαστικά, για κάθε 100 € που δανείζουν οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να διατηρούν ως εγγύηση στην ΕΚΤ μόλις 1 € – οπότε τα 99 € είναι στην πραγματικότητα «αέρας». Ακριβώς για το λόγο αυτό έχουμε πολλές φορές τονίσει ότι, τα επιτόκια των τραπεζών σε σχέση με τα δικά τους χρήματα, με το 1 € δηλαδή, είναι κάτι παραπάνω από τοκογλυφικά.

Εν τούτοις, η σχέση των καταθέσεων με τα δάνεια είναι πάντοτε σημαντική για τον τραπεζικό κλάδο, επειδή καθορίζει το πόσο υγιής είναι. Όταν η σχέση αυτή είναι κάτω από τη μονάδα, όταν δηλαδή για κάθε 1 € καταθέσεις οι τράπεζες δανείζουν λιγότερα από 1 €, τότε θεωρείται πως ευρίσκονται σε καλή κατάσταση– ενώ, στην αντίθετη περίπτωση, τείνουν να έχουν πρόβλημα.

Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη των καταθέσεων, καθώς επίσης των χορηγήσεων των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών διαχρονικά – ενώ στην τελευταία στήλη η σχέση τους, η οποία επιδεινώνεται συνεχώς. Για παράδειγμα, το 2002 για κάθε 1 € κατάθεση δίνονταν 0,64 € δάνεια – ενώ το 2010 1,17 €.Σήμερα, μετά τις μαζικές εκροές καταθέσεων, έχουν πλέον μειωθεί κάτω από τα επίπεδα του 2002 – ενώ οι χορηγήσεις παραμένουν υψηλές, με αποτέλεσμα ο δείκτης να πλησιάζει το 1:2.

Φυσικά το σημαντικότερο είναι η επισφάλειες στους ισολογισμούς των τραπεζών – όπου υπολογίζεται πως για κάθε 100 € μη εξυπηρετούμενου δανεισμού, πρέπει να χορηγούνται υγιή δάνεια 2.000 € (εικοσαπλάσια), για να αντισταθμιστεί η ζημία τους.

Στα πλαίσια αυτά, η άνοδος των επισφαλειών των ελληνικών τραπεζών από 4,5% το 2007 στο 18,7% το 2012 (γράφημα), πόσο μάλλον στο 52% περίπου που υπολογίζεται σήμερα, είναι χαρακτηριστική για το μέγεθος των προβλημάτων τους. Εν τούτοις, η επιστροφή των καταθέσεων δεν θα έλυνε το πρόβλημα της χώρας, όπως αρκετοί ισχυρίζονται – αφού θα συνέχιζαν να μην υπάρχουν αξιόχρεοι οφειλέτες, οι επισφάλειες δεν θα περιορίζονταν, επενδύσεις δεν θα διενεργούνταν κοκ.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Περαιτέρω, ορισμένοι αναρωτιούνται τι θα συνέβαινε με τα δάνεια τους από τις τράπεζες, στην περίπτωση πτώχευσης της Ελλάδας ή χρεοκοπίας των τραπεζών. Η απάντηση είναι σχετικά απλή, αφού η πτώχευση μίας χώρας δεν σημαίνει τίποτα άλλο, από την αδυναμία εξυπηρέτησης των εξωτερικών οφειλών της – ενδεχομένως και κάποιων εσωτερικών, επειδή συνήθως συνοδεύεται από την πτώση του ΑΕΠ, οπότε από τα ανάλογα χαμηλότερα έσοδα του δημοσίου. Τα ιδιωτικά δάνεια όμως παραμένουν, ανεξάρτητα από τη χρεοκοπία.

Από την άλλη πλευρά, εάν χρεοκοπούσε η τράπεζα που δανείζεται κανείς, τότε τα δάνεια του θα παρέμεναν ως έχουν, αποτελώντας περιουσιακό στοιχείο της τράπεζας – όπου είτε θα μεταβιβαζόταν σε έναν επόμενο ιδιοκτήτη της, είτε σε αυτόν που θα αναλάμβανε τη «ρευστοποίηση» της (σύνδικος πτώχευσης, Bad Bank κοκ.).

Όσον αφορά τις καταθέσεις, λογικά δεν κινδυνεύουν στο ποσό που είναι εγγυημένες – αν και εδώ δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς. Η εξέλιξη τους βέβαια έχει επιδεινωθεί, από τις αρχές του 2015 – όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί, ο οποίος τις συμπεριλαμβάνει όλες (σε δις €).

Εάν τώρα η χώρα επέλεγε την υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος, τότε τα δάνεια θα μετατρέπονταν σε αυτό, με διαδικασίες και συνθήκες που θα αποφάσιζε τότε η κυβέρνηση – όπου συνήθως ωφελούνται οι οφειλέτες και επιβαρύνονται οι καταθέτες, λόγω της υποτίμησης του νομίσματος που λογικά ακολουθεί.

Τα στάδια της κρίσης

Όταν ξεσπάει μία οικονομική κρίση, πόσο μάλλον παγκόσμια και αυτού του μεγέθους, οφείλουν να γίνονται τα πάντα (μαζικά αντικυκλικά μέτρα), έτσι ώστε να μην διαρκέσει πολύ – αφού η διάρκεια είναι αυτή που καταστρέφει εντελώς μία οικονομία. Ουσιαστικά τον πρώτο χρόνο πρέπει να λαμβάνονται όλα μαζί τα «αντίμετρα», το δεύτερο να «ωριμάζουν» και τον τρίτο να αποδίδουν – αφού ρεαλιστικά δεν έχει μία οικονομία έναν τέταρτο χρόνο στη διάθεση της.

Η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, καθώς επίσης τα παρατεταμένα μέτρα εξοικονόμησης πόρων ή αύξησης των δημοσίων εσόδων (φορολογία κλπ.), εν μέσω μίας βαριάς κρίσης, τελειώνουν συνήθως με την υπερχρέωση τόσο του ιδιωτικού, όσο και του δημόσιου τομέα μίας χώρας – όπου στον ιδιωτικό τομέα ανήκουν και οι τράπεζες.

Περαιτέρω, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας δεν βίωσαν μόνο τη χειρότερη κρίση της ιστορίας τους – αφούθα επιβαρυνθούν στο μέλλον με μεγαλύτερες ακόμη ζημίες, λόγω της πολιτικής που τους επιβλήθηκε.Αντίθετα, μερικές από τις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου, ιδίως η Γερμανία, τρέφονται κυριολεκτικά από την κρίση της Ευρωζώνης. Το γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως στη δομή της Ευρωζώνης – στα τεράστια λάθη των μηχανισμών και των Θεσμών της.

Η ΕΚΤ και η νομισματική πολιτική της είναι αδύνατον να εξισορροπήσουν πλέον την κατάσταση – αφού απαιτείται πια μία αναπτυξιακή πολιτική, το κόστος της οποίας αυξάνεται γεωμετρικά, όσο καθυστερεί να αποφασιστεί. Εάν τελικά δεν συμβεί κάτι τέτοιο, όπως φανερώνουν οι ενδείξεις, με εξαίρεση το επενδυτικό πρόγραμμα που ανήγγειλε η Κομισιόν, δεν θα υποφέρουν μόνο οι ασθενέστερες χώρες – αλλά και οι ισχυρότερες.

Οι ισχυρότερες θα πληγούν αφενός μεν εξ αιτίας της πολιτικής της ΕΚΤ (χαμηλά επιτόκια, αύξηση της προσφοράς χρήματος), η οποία θα τους δημιουργήσει φούσκες, αφετέρου λόγω της απώλειας των δανείων τους προς τις ασθενέστερες – οι οποίες κάποια στιγμή θα δηλώσουν στάση πληρωμών, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν με τις υποχρεώσεις τους.

Εάν εκείνη τη στιγμή διακοπεί η χρηματοδότηση της περιφέρειας, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στη χρεοκοπία κράτη, τράπεζες και επιχειρήσεις, η κατάσταση θα ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο – οδηγώντας ολόκληρο τον πλανήτη στα όρια.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας έχουμε την άποψη ότι, το σημαντικότερο δεν είναι εάν χρεοκοπήσει ή όχι η Ελλάδα, καθώς επίσης εάν παραμείνει ή μη στην Ευρωζώνη – αλλά οι ριζικές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, έτσι ώστε να ξεκινήσει η οικονομία να λειτουργεί.

Επομένως, είτε η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των χρεών της, εκούσια εκ μέρους των δανειστών της, είτε η στάση πληρωμών – μέσω της οποίας θα επιδιωχθεί η διαγραφή των χρεών που είναι αδύνατον ποτέ να αποπληρωθούν. Το χειρότερο δε όλων είναι ασφαλώς η διαιώνιση της σημερινής κατάστασης – η οποία δεν επιτρέπει καμία απολύτως ελπίδα για το μέλλον της πατρίδας μας.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση όφειλε να επιδιώξει εκείνη τη ρήξη (ανάλυση), μέσω της οποίας θα επιτύγχανε αυτά που πραγματικά χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα – σε καμία περίπτωση το θανατηφόρο συμβιβασμό της 13ης Ιουλίου, ο οποίος ήταν μεν καλός για τον πρωθυπουργό, αφού διατηρήθηκε στην εξουσία, αλλά καταστροφικός για την πατρίδα μας.

Κατά την άποψη μας, τίποτα δεν είναι χειρότερο από το μαρτύριο της σταγόνας – στο οποίο υποβάλλονται οι Έλληνες για έξι ολόκληρα χρόνια, χωρίς να υπάρχει καμία ελπίδα σταματημού του. Πόσο μάλλον όταν επαναλαμβάνεται η πολιτική των υποκλίσεων και της υποτέλειας όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων – η οποία έχει αναγάγει την Ελλάδα στην ντροπή της Ευρώπης, καθώς επίσης τους Έλληνες σε ζητιάνους.

Υπενθυμίζουμε κλείνοντας πως η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά. Είναι καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά – με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους – στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές.

Όταν το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του – πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί – παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν».

Analyst Team

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: Μονομερής διαγραφή του χρέους και ταυτόχρονη έξοδος απο την Ε.Ε. με μετάβαση σε ΝΕΟ εθνικό νόμισμα, είναι πλέον ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ!!!