Toυ Γιάννη Μακριδάκη
Οι εικόνες που βλέπει κανείς στην πόλη της Χίου είναι τραγικές. Πρόσφυγες μούσκεμα από τη βροχή, με σακούλες στα κεφάλια και περασμένες σαν πανοπλίες στο κορμί τους, άλλοι να φοράνε σαγιονάρες και να είναι τυλιγμένοι με κουβέρτες, οι μάνες φασκιωμένες με τις μαντίλες τους να στάζουνε και να βαστάνε στην αγκαλιά τα βρέφη τους μέσα σε σπάργανα, να τραβοκοπάνε από το χεράκι τα παιδιά τους που δεν ξέρουν τι συμβαίνει, πού πάνε και γιατί βρίσκονται εδώ. Κάθε υπόστεγο πλήρες ανθρώπων που στέκουν, που κάθονται, που είναι ξαπλωμένοι στα παγωμένα πλακερά και προσπαθούν να φυλαχτούν απ’ το νερό.
Θυμήθηκα στη θέα όλων αυτών των ανθρώπων τα όσα διάβαζα κάποτε στις εφημερίδες της εποχής του διωγμού, όταν χιλιάδες και πάλι πρόσφυγες κατέκλυσαν το νησί φτάνοντας από την ίδια απέναντι ακτή. Θυμήθηκα και όσα μου αφηγήθηκαν ως μνήμες τους οι χιώτες μεσανατολίτες πρόσφυγες που φύγανε το 41 με τις βάρκες από εδώ προς την αντίθετη κατεύθυνση και φτάσανε στην Κύπρο, στη Συρία, στον Λίβανο, στην Αίγυπτο, στο Βελγικό τότε Κονγκό.
Όποιος έχει ασχοληθεί με την Ιστορία μέσα από την καθημερινότητα του τόπου του αλλά και μέσα από τους ανθρώπους που την έζησαν ως πρωταγωνιστές, σήμερα νιώθει να μπερδεύονται μέσα του τα όσα ζει και βλέπει με τα όσα έχει διαβάσει και ακούσει. Νιώθει ότι δε μπορεί να διακρίνει τη σύγχρονη ζωή από την ιστορία της. Και δυστυχώς, δε μπορεί παρά να βλέπει ολοκάθαρα το τρομακτικό μέλλον που έρχεται ολοταχώς.
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=7241
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.