Παγκόσμια διαπλοκή

Οι μεγάλες τράπεζες του πλανήτη, οι κεντρικές, καθώς επίσης οι πολιτικές ηγεσίες των περισσοτέρων κρατών, υπηρετώντας πιστά την «ελίτ των ελίτ», αυξάνουν συνεχώς την περιουσία της – με θύμα κυρίως τη μεσαία τάξη που αργοπεθαίνει  

«Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ένας από τους πλουσιότερους τότε ανθρώπους του κόσμου (1937), είχε πει πως το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δημιουργεί χρήματα από το πουθενά – ενώ η συγκεκριμένη διαδικασία είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή εφεύρεση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Συνέχισε δε λέγοντας ότι, οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.    

Πράγματι τώρα, ακόμη και σήμερα, μία μικρή ομάδα ιδιωτών τραπεζιτών κυβερνάει μυστικά τον πλανήτη μας.Οι τραπεζίτες αυτοί δεν κατευθύνουν μόνο τη Fed ή την ΕΚΤ αλλά, επίσης, τις υπερεθνικές οργανώσεις – όπως τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και την BIS, την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών.

Χειραγωγούν την τιμή του χρυσού και του ασημιού, τα διεθνή χρηματιστήρια, καθώς επίσης τις πανίσχυρες αγορές, έχοντας προκαλέσει σκόπιμα τη φούσκα των ακινήτων που την ακολούθησε η χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η κρίση κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη – οδηγώντας τον πλανήτη στο χάος. Ο αιώνιος στόχος της μικρής αυτής ελίτ του χρήματος, δεν είναι κάτι λιγότερο από την παγκόσμια κυριαρχία– την οποία ονομάζει ως μία «νέα τάξη πραγμάτων», θέλοντας να την επιβάλλει χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αδιαφορώντας εντελώς για το ύψος του τιμήματος.

Περαιτέρω, για περισσότερο από δύο αιώνες, η παγκόσμια οικονομία καταρρέει σε τακτά χρονικά διαστήματα –η συχνότητα των οποίων έχει αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, με τη βοήθεια τηςνεοφιλελεύθερης πολιτικής που κυριάρχησε παντού.

Η αιτία είναι το ότι, μέσω των συγκεκριμένων κραχ μεταφέρονται ευκολότερα τα περιουσιακά στοιχεία από κάτω προς τα επάνω, στην παγκόσμια εισοδηματική πυραμίδα – ενώ οι μάζες πέφτουν στην ίδια «ταχυδακτυλουργική παγίδα» της ελίτ, ξανά και ξανά.

Η παγίδα αυτή λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά, επειδή ελάχιστοι άνθρωποι κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι άλλωστε με τέτοιο δύσκολο, ασαφή και αδιαφανή τρόπο κατασκευασμένο, ώστε να μην προσπαθεί κανείς να το καταλάβει – ενώ η ίδια η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να το αφομοιώσει» (M. Morris).

.Άρθρο

Οι συνεχείς αναφορές στο παγκόσμιο χρέος, το οποίο έχει αυξηθεί κατά 37 τρις $ από το 2000 έως το 2007, πολύ περισσότερο δε από το 2007 έως το 2014 (49 τρις $), υπερβαίνοντας πλέον τα 200 τρις $ (άρθρο), δημιουργούν μία μεγάλη απορία σε πολλούς ανθρώπους. Αναρωτούνται λοιπόν σε ποιόν ακριβώς οφείλονται αυτά τα 200 τρις $ – με τους περισσότερους να θεωρούν πως πρόκειται για φανταστικούς αριθμούς, χωρίς κανένα πραγματικό αντικείμενο.

Δεν κατανοούν επομένως ότι, απέναντι στο εκάστοτε χρέος υπάρχουν αντίστοιχα περιουσιακά στοιχεία – πως για να μπορούν να οφείλουν κάποιοι, άτομα, επιχειρήσεις ή χώρες, θα πρέπει ορισμένοι άλλοι να έχουν τη δυνατότητα να τους δανείζουν. Στα πλαίσια αυτά, το γράφημα που ακολουθεί δίνει μία πιο σαφή εικόνα της σημερινής κατάστασης, από την πλευρά των «ιδιοκτητών χρήματος».

Περαιτέρω, όπως συμπεραίνεται από το γράφημα, το σύνολο της παγκόσμιας περιουσίας είναι σήμερα 250,1 τρις $ – οπότε υπερβαίνει το σύνολο των χρεών. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να υποθέτει κανείς πως αυτά που οφείλονται δεν είναι πραγματικά χρήματα, αλλά αέρας, όπως συνήθως συμβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση, λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει σχεδόν το 50% των συνολικών περιουσιακών στοιχείων – χωρίς να κάνει πλέον κάτι ιδιαίτερο για να αυξήσει τα χρήματα του. Με εξαίρεση φυσικά τη διαπλοκή του με την πολιτική εξουσία, καθώς επίσης με τις μεγάλες τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων των κεντρικών – οι ενέργειες των οποίων είναι πάντοτε προς όφελος της μειοψηφίας των ανθρώπων που ονομάζεται με μία λέξη: ελίτ.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Συνεχίζοντας, μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης οι πέντε μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες αύξησαν την ποσότητα χρήματος κατά 10,9 τρις $ συνολικά – πλημμυρίζοντας κυριολεκτικά τις παγκόσμιες αγορές. Τα χρήματα αυτά όφειλαν θεωρητικά να οδηγηθούν στην πραγματική οικονομία, δημιουργώντας θέσεις εργασίας και αυξάνοντας το βιοτικό επίπεδο όλων των ανθρώπων.

Στην πραγματικότητα όμως, κατευθύνθηκαν στις τσέπες των υπερβολικά πλουσίων, αφού μόνο αυτοί είχαν τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσουν – επιλέγοντας την κερδοσκοπική τοποθέτηση τους στα χρηματιστήρια, η συνολική αξία των οποίων αυξήθηκε επίσης κατά 10 τρις $ από τον Ιούνιο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2014, αντί σε παραγωγικές επιχειρήσεις που ωφελούν το σύνολο των ανθρώπων. Ως εκ τούτου, η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών άνοιξε ακόμη περισσότερο – ειδικά μεταξύ της μεσαίας τάξης, η οποία πεθαίνει σταδιακά σε ολόκληρο τον πλανήτη, καθώς επίσης της τάξης των υπερβολικά πλουσίων (πηγή).

Συνολικά 123.800 άνθρωποι διαθέτουν πάνω από 50 εκ. $ έκαστος, ενώ το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόλις το 3% των περιουσιακών στοιχείων – όπου η βασική αιτία της αύξησης της περιουσίας των υπερβολικά πλουσίων, ήταν η άνοδος των τιμών των μετοχών στα χρηματιστήρια. Η αξία των χρηματιστηρίων έχει φτάσει πλέον στο επίπεδο ρεκόρ των 73,3 τρις $, όσο περίπου το παγκόσμιο ΑΕΠ – ενώ το γεγονός ότι, το μεγαλύτερο ποσοστό των περιουσιακών στοιχείων των πλουσίων είναι τοποθετημένο σε μετοχές, επεξηγεί καλύτερα το άνοιγμα τις ψαλίδας.

Οι εισοδηματικές ανισότητες φαίνονται καθαρά από το ότι, εάν έχει κανείς περιουσία μόλις 70.000 $, ανήκει ήδη στο ανώτατο 10% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη – ενώ με 760.000 δολάρια στο 1%. Όταν δε έχει γεννηθεί στη Δύση, ανήκει σχεδόν αυτόματα στο 10% των πλουσιοτέρων της υφηλίου – παρά το ότι η Κίνα προηγείται σε συνολικό πλούτο (γράφημα).

Συνεχίζοντας, στην πρώτη θέση όσον αφορά τους εκατομμυριούχους ευρίσκονται οι Η.Π.Α., με συνολικά 15,6 εκ. ανθρώπους – ακολουθεί η Μ. Βρετανία με 2,3 εκ., ενώ η Γερμανία ευρίσκεται μόλις στην 5η θέση. Όλες οι μελέτες δε έχουν αποδείξει ότι, όποιος θέλει να δημιουργήσει περιουσία είναι υποχρεωμένος να επενδύει στα χρηματιστήρια – αφού με τα άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα (επιτόκια καταθέσεων κλπ.), είναι αδύνατον ποτέ να τα καταφέρει.

Πολύ περισσότερο, εάν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες συνεχίσουν να εφοδιάζουν το σύστημα με συνεχώς νέα χρήματα, υπηρετώντας πιστά τον παγκόσμιο πλούτο – την «ελίτ των ελίτ», στην οποία συμπεριλαμβάνεται λιγότερο από το 0,01% των ανθρώπων.

Βέβαια, όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο, έτσι και τα πακέτα ρευστότητας των κεντρικών τραπεζών έχουν κάποια όρια – τα οποία πλησιάζουν, ενώ το πρώτο θύμα της συγκεκριμένης πολιτικής, η οποία μοιάζει με μεγάλες δόσεις κορτιζόνης σε έναν ετοιμοθάνατα, φαίνεται πως θα είναι η Ιαπωνία.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως η συγκεκριμένη χώρα σε λίγα χρόνια δεν θα μπορεί πλέον να υιοθετεί προγράμματα ρευστότητας  – έχοντας σχεδόν υπερβεί τα ανώτατα επιτρεπόμενα όρια, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πηγή).

(*Πατήστε στο γράφημα για μεγέθυνση)

Όπως διαπιστώνεται από την πρώτη εικόνα αριστερά, το πρόγραμμα (QE) της Ιαπωνίας (κόκκινη καμπύλη), έχει εισέλθει σε μία καινούργια φάση – ενώ είναι πολύ υψηλότερο, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες χώρες(Βρετανία, ΕΚΤ, Fed).

Στη δεύτερη εικόνα, επάνω δεξιά, φαίνεται το ποσοστό των ομολόγων του δημοσίου που έχει στον ισολογισμό της η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας – όπου υπολογίζεται πως θα φτάσει στα ανώτατα όρια του έως το τέλος του 2019 (60%).

Εν τούτοις στην τρίτη εικόνα κάτω αριστερά, όπου οι στήλες αναφέρονται στα ομόλογα που κατέχουν οι εμπορικές τράπεζες, ως ποσοστό επί των συνολικών ισολογισμών τους σε διάφορες χώρες (Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Η.Π.Α.), θεωρείται πως κάποια στιγμή οι τράπεζες δεν θα θέλουν να πουλήσουν παραπάνω ομόλογα στην κεντρική – αφού θα τα χρειάζονται ως εγγύηση για δικούς τους σκοπούς.

Όσον αφορά δε (τετάρτη εικόνα, κάτω δεξιά) τα συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς επίσης τις ασφαλιστικές εταιρείες,κάποια στιγμή θα έχουν ολοκληρώσει την αναδιάρθρωση των χαρτοφυλακίων τους – οπότε θα πάψουν επίσης να πουλούν ομόλογα, επενδύοντας τα χρήματα σε μετοχές (αυτή ήταν κυρίως η αιτία της ανόδου του ιαπωνικού χρηματιστηρίου, μαζί με την πτώση της ισοτιμίας του γεν).

Επομένως, το μεγάλο πρόβλημα της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας δεν είναι οι αποφάσεις αύξησης των πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης, οι οποίες πραγματοποιούνται μέσω της αγοράς ομολόγων (επανεξισορρόπηση χαρτοφυλακίων), αλλά η αδυναμία της να βρει πωλητές – οπότε κάποια στιγμή, το 2017 ή το 2018, θα αναγκασθεί να τα σταματήσει, με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για την οικονομία της χώρας.

Σημειώνουμε εδώ πως με το πρώτο πρόγραμμα μόλις το 5% των αγορών της κεντρικής τράπεζας προήλθε από θεσμικούς επενδυτές – ενώ το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 40% από τον Οκτώβριο του 2014 έως το Μάρτιο του 2015. Αφού λοιπόν θα έχει αγοράσει όλα όσα πουλιούνται, δεν θα βρίσκει τίποτα στο μέλλον – γεγονός που σημαίνει πως, ακόμη και αν το θέλει, δεν θα έχει τη δυνατότητα να το κάνει, παρά μόνο μέσω της αύξησης των αγορών ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων.

Εύλογα λοιπόν είναι και αυτή με τη σειρά της πανικοβλημένη, ενώ λογικά προβλέπεται πως η λήξη ενός μεγάλου μέρος των ομολόγων που κατέχει θα επιμηκυνθεί στο διηνεκές – γεγονός που σημαίνει πως θα μετατραπούν αυτόματα σε χρήματα, πιέζοντας ασφυκτικά την ισοτιμία του γεν.

Συμπέρασμα

Όταν σπάσει η παγκόσμια φούσκα, κάτι που υπολογίζουμε ότι θα συμβεί περί τους έξι μήνες μετά την πρώτη αύξηση των επιτοκίων από τη Fed, η ελίτ θα κερδίσει ακόμη περισσότερα – αφού θα έχει προλάβει φυσικά να ρευστοποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία έγκαιρα, έχοντας την απαραίτητη εσωτερική πληροφόρηση.

Η καταιγίδα δε των καταιγίδων που θα ακολουθήσει θα συντρίψει εντελώς τη μεσαία και την ανώτερη οικονομική τάξη, καθώς επίσης εκείνες τις χώρες που δεν θα έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για την αντιμετώπιση της – κυρίως τις αναπτυσσόμενες που έχουν ήδη υπερχρεωθεί σε δολάρια, ενώ τα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους είναι ελλειμματικά, καθώς επίσης τις υπερχρεωμένες, στις οποίες ανήκει δυστυχώς και η Ελλάδα.

Το γεγονός δε ότι, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να ζητάει από τους εκλογείς της μία περίοδο χάριτος έως τα τέλη του πρώτου εξαμήνου του 2016, όπου προβλέπεται το ξέσπασμα της καινούργιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, είναι εξαιρετικά ανησυχητικό – αφού τότε θα είναι ίσως πολύ αργά για την Ελλάδα.

Το ίδιο ανησυχητική είναι η εμμονή της στην επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους αντί τηςονομαστικής διαγραφής, έναντι μέτρων που θα οδηγήσουν νομοτελειακά την Ελλάδα στην κόλαση – απλά και μόνο για να διατηρηθεί στην εξουσία, αφού η λύση αυτή έχει πάψει να ισχύει, το αργότερο από τα τέλη του 2014, όπου η χώρα μας έχασε ανεπιστρεπτί το τραίνο της ανάπτυξης.

Analyst Team