Νοητικά άλματα

Ένα από τα "αγκάθια" που πρέπει να τακτοποιήσει η κυβέρνηση μέχρι τέλους της χρονιάς, είναι και η νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Κι επειδή έχει ανοίξει η σχετική κουβέντα για το πόσα δισ. θα χρειαστούν τούτη την φορά, μπήκε σε λειτουργία ένα παράλληλο σχέδιο τρομοκράτησης του λαού, ώστε να αποφευχθούν τυχόν αναταράξεις. Σύμφωνα με το σχέδιο, ντόπιοι και ξένοι "επίσημοι" (φυσικά, σε αγαστή συνεργασία με τα πάντοτε πρόθυμα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) υπογραμμίζουν ότι, αν δεν πετύχει η ανακεφαλαιοποίηση, υπάρχει πιθανότητα bail in, δηλαδή σωτηρίας των τραπεζών "από μέσα", δηλαδή -με απλά λόγια- υπάρχει πιθανότητα για κούρεμα καταθέσεων.

Μιας και χτες το εν λόγω θέμα πιπιλίστηκε πολύ στα δελτία -ο θεός να τα κάνει- ειδήσεων και μιας και ήταν και αργία και, ως γνωστόν, όταν κάθεσαι κι αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει, κάνεις περίεργες σκέψεις και αλλόκοτους συνειρμούς, ομολογώ ότι κάποια στιγμή τρόμαξα με όσα σκεφτόμουν. Θα τα μοιραστώ μαζί σας κι ελπίζω να με βοηθήσετε να βάλω μια τάξη.

Συνηθίσαμε να λέμε πως, στην εποχή των μνημονίων, η χώρα μας βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή (μάλιστα δε, το εννοούμε τόσο πολύ ώστε συχνά-πυκνά να αποκαλούμε προδότες όσους, κατά καιρούς, ψήφισαν υπέρ των μνημονίων). Εξ ίσου συνηθισμένη είναι και η άποψη ότι προσπαθούν (ποιοί, αλήθεια; οι δικοί μας άρχοντες ή οι "κατακτητές";) να μας κάνουν Βουλγαρία. Κάποιοι δε, είναι πεπεισμένοι ότι έχουμε ήδη γίνει Βουλγαρία: η αμοιβή τής εργασίας έχει κατακρημνιστεί, η ανεργία έχει σκαρφαλώσει σε τρομακτικά ύψη, το κοινωνικό κράτος ευρίσκεται υπό διάλυση και η μόνη ανάπτυξη που φαίνεται στον ορίζοντα είναι να ξεστραβωθεί καμμιά ξένη εταιρεία και να έρθει στον τόπο μας να επενδύσει, λόγω των χαμηλών μισθών.

Δεν ξέρω αν έχουμε γίνει Βουλγαρία αλλά, όπως έχουμε πει πάλι από τούτη την γωνιά, η ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί να προσομοιωθεί με την βουλγαρική για έναν απλό λόγο: η Βουλγαρία δεν υπήρξε ποτέ ακμάζουσα χώρα και οι πολίτες της δεν γνώρισαν ποτέ "καλές μέρες" από τότε που "απαλλάχτηκαν" από τον "επάρατο" κομμουνισμό. Για να το πω πιο λαϊκά: οι μισθοί στην Βουλγαρία δεν τσεκουρώθηκαν με την κρίση αλλά παραμένουν αστείοι από το 1989, τα νοσοκομεία και τα σχολεία της δεν έκλεισαν την τελευταία πενταετία αλλά πριν 25 χρόνια και οι συντάξεις των βουλγάρων έχουν γίνει φιλοδωρήματα εδώ κι ένα τέταρτο του αιώνα. Κι όπως είναι γνωστό, οι βούλγαροι έχουν αρχίσει από δεκαετίες να παίρνουν τους δρόμους τής μετανάστευσης, δεν περίμεναν να τους σπρώξουν τα απόνερα της κρίσης όπως εμάς.

1/1/2014: Η Λετονία μπαίνει στην ευρωζώνη (αριστερά: Όλλι Ρεν - δεξιά: Βάλντις Ντομπρόβσκις)

Αν πρέπει, ντε και καλά, να βρούμε μια χώρα που να προσομοιάζει με την δική μας, θα πρέπει να κοιτάξουμε βορειότερα στον χάρτη, κάπου στις όχθες τής ανατολικής Βαλτικής: στην Λετονία.

Πράγματι, το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης βρήκε την λετονική οικονομία σε ανάπτυξη, με το κατα κεφαλήν εισόδημα να πλησιάζει το ελληνικό. Κι όπως ακριβώς έγινε με την Ελλάδα, μέσα σε δυο χρόνια το ΑΕΠ της Λετονίας υποχώρησε κατά 25%, η αμοιβή τής εργασίας σμπαραλιάστηκε, οι δημόσιες δαπάνες για υγεία και παιδεία ξηλώθηκαν, φιλέτα τής δημόσιας περιουσίας ξεπουλήθηκαν για πενταροδεκάρες και η μετανάστευση άρχισε να οργιάζει. Βέβαια, η Λετονία δεν υπέγραψε ποτέ μνημόνιο αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία αφού εφάρμοσε -και εφαρμόζει- όλα τα μέτρα που προβλέπουν τα μνημόνια. Έξι χρόνια αργότερα, η λετονική οικονομία δείχνει να βρίσκεται σε φάση σταθεροποίησης. Βέβαια, η σταθερότητα αυτή θυμίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο Μάικλ Σουμάχερ (για τους γιατρούς, η κατάστασή του παραμένει σταθερή) αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους λετονούς να ενταχθούν στην ευρωζώνη την πρωτοχρονιά του 2014.

Αν έπρεπε, λοιπόν, να πάρω θέση, θα έλεγα ότι η προσπάθεια της Γερμανίας ήταν να κάνει την Ελλάδα όχι Βουλγαρία αλλά Λετονία. Άλλωστε, εκεί εφαρμόστηκε το γερμανικής έμπνευσης εγχείρημα που λέγεται εσωτερική υποτίμηση (τί εσωτερική υποτίμηση να κάνει κανείς στην ήδη υπερυποτιμημένη Βουλγαρία;). Το ερώτημα είναι τί πήγε στραβά και το εγχείρημα δεν πέτυχε στον τόπο μας. Κατά την άποψή μου, οι γερμανοί έκαναν ένα σημαντικό λάθος: δεν υπολόγισαν ότι, σε αντίθεση με τις λετονικές, οι ελληνικές τράπεζες είχαν σχέσεις αξεδιάλυτης εμπλοκής με ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Επί πλέον δε, χάρη σ' αυτή την εμπλοκή, το σαφώς υψηλότερο ως ποσοστό επί του ΑΕΠ ελληνικό χρέος είχε διαποτίσει τα τραπεζικά προϊόντα ολόκληρης της ευρωζώνης, αφού τα ελληνικά ομόλογα είτε συμμετείχαν σε δομημένα ομόλογα που είχαν εκδοθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των ξένων τραπεζών είτε απλώς βρίσκονταν στα συρτάρια τους.

Μοιραία, λοιπόν, η τύπου Λετονίας καθίζηση της ελληνικής οικονομίας θα είχε συντριπτικές επιπτώσεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής ευρωζώνης. Για να λυθεί το πρόβλημα, βρέθηκε η λύση των μνημονίων. Μέσω αυτών, επιτεύχθηκε ένας πολύ σημαντικός στόχος: παίρνοντας νέα δάνεια από τον μηχανισμό στήριξης, η Ελλάδα πλήρωσε τις παλιές της υποχρεώσεις κι έτσι το ελληνικό χρέος μεταφέρθηκε από τους ιδιώτες (τράπεζες, fund κλπ) στους πολίτες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Και τώρα που η μεταφορά ολοκληρώθηκε, πάμε στο διά ταύτα. Τι απομένει πια για τους ευρωπαίους "συνεταίρους" μας; Μας πετάνε έξω από το ευρωμαγαζί τους ή μας βοηθούν πραγματικά να ορθοποδήσουμε; Κι όταν μιλάω για πραγματική βοήθεια, δεν εννοώ μουμουέδικες κουταμάρες του τύπου επιμήκυνσης ή λαφυραγωγίας. Δυστυχώς, όμως, ο καπιταλιστικός κόσμος δεν είναι "όμορφος" ή "αγγελικός", οπότε οποιαδήποτε προσδοκία για τέτοια βοήθεια πρέπει να θεωρηθεί ως αθεράπευτα ρομαντική ή επικίνδυνα αφελής. Από την άλλη, ούτε να μας πετάξουν μπορούν, όχι γιατί μας αγαπούν αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα προκαλούσε μεγάλες ζημιές στο ευρωμαγαζί που λέγαμε. Τότε, τι;

Φοβάμαι πως πάλι θα πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση στον χάρτη, πολύ νοτιώτερα τούτη την φορά. Κοντά στα βόρεια σύνορά μας υπάρχει ένα μόρφωμα που, επισήμως, δεν είναι χώρα: το Κόσοβο. Κι αφού το Κόσοβο δεν είναι χώρα, δεν διαθέτει δικό του νόμισμα. Χρησιμοποιεί το ευρώ. Την διοίκηση ασκεί η Προσωρινή Αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στο Κόσοβο (UNMIK) με τη βοήθεια της Προσωρινής Τοπικής Αυτοδιοίκησης (PISG) ενώ για την ασφάλεια είναι αρμόδια η υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ Δύναμη του Κοσόβου (KFOR). Παράλληλα (κι εδώ είναι το ζουμί), την οικονομία τού Κοσόβου διαχειρίζεται επίσημα (κατ' εντολή τού ΟΗΕ) η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την συμπαράσταση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Δηλαδή, το Κόσοβο διοικείται από την τρόικα ΟΗΕ - ΕΕ - Παγκόσμια Τράπεζα ενώ η κυβέρνηση-μαριονέττα τού μορφώματος δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να νομιμοποιεί αυτό το καρκίνωμα και να ξεπλένει τους λογής-λογής εγκληματίες που συμμετέχουν σ' αυτήν.

Η σημαία και το εθνόσημο του Κόσοβου. Αν τα αστέρια σας θυμίζουν Ε.Ε., καλώς σας την θυμίζουν.

Αυτά σκεφτόμουν χτες. Τώρα, πώς κατάφερα και με ποια νοητικά άλματα ξεκίνησα από την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών κι έφτασα σε μια μη-χώρα με ανύπαρκτη κυβέρνηση, ανύπαρκτη οικονομία, ανύπαρκτο νόμισμα και ανύπαρκτη εθνική πολιτική, δεν καταλαβαίνω. Όπως δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού ταίριαξα την Ελλάδα με το Κόσοβο. Αν κάποιος αναγνώστης καταλαβαίνει, πάσα βοήθεια δεκτή.

----------------------------------- 

Απαραίτητη σημείωση: Τα παραπάνω δεν γεννήθηκαν ξαφνικά στο μυαλό μου αλλ' απλώς ανασύρθηκε στην επιφάνεια κάτι που είχα διαβάσει πριν χρόνια. Δυστυχώς, είναι αδύνατον να θυμηθώ ο,τιδήποτε περισσότερο. Ελπίζω ότι ο συντάκτης εκείνου του άρθρου θα με συγχωρήσει και για την "κλοπή" τής ιδέας του και για το ότι ξέχασα το όνομά του.

Πηγή:http://teddygr.blogspot.gr/2015/10/blog-post_29.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/teddygr+(Cogito+ergo+sum) -[οι υπογραμμίσεις και η σύνθεση της πρώτης φωτο, δικά μου]