Η Λαϊκή Ενότητα του κ. Λαφαζάνη, προϊόν διάσπασης του Σύριζα είναι πλέον γεγονός. Δεν έφτανε η πλήρης μεταστροφή και συνθηκολόγηση του κ. Τσίπρα με τους δανειστές και η υπογραφή του 3ου μνημονίου. Έπρεπε να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ο πρώην πρωθυπουργός, για να διαφοροποιηθεί η πλευρά του Αριστερού Ρεύματος στον Σύριζα. Οι ευθύνες βέβαια του κ. Λαφαζάνη και της Αριστερής Πλατφόρμας, καθ’ όλη την διάρκεια της επτάμηνης διακυβέρνησης, όπως και όλων αυτών που ανήκαν στον Σύριζα και συντάσσονται σήμερα στην Λαϊκή Ενότητα, είναι πολλές και σημαντικότατες, αφού συντέλεσαν απόλυτα στο να βρεθεί η χώρα και ο λαός της στην πιο δύσκολη κατάσταση από την αρχή της κρίσης.
Ουσιαστικά δεν υπάρχουν δικαιολογίες για όλους αυτούς. Απέδειξαν με την στάση τους και τον φτηνό τακτικισμό τους, αφ’ ενός την ασυνέπεια στον αγώνα κατά των μνημονίων και του καθεστώτος κατοχής, αφ’ ετέρου ότι προτεραιότητα και μέλημά τους ήταν να μην χρεωθούν οι ίδιοι την αποτυχία του Σύριζα. Γνωρίζοντας ουσιαστικά την κατάληξη της διαπραγμάτευσης, γνωρίζοντας τις προθέσεις και την προδοσία στο δημοψήφισμα της ηγετικής ομάδας του κόμματός τους, προτίμησαν να διατυμπανίζουν μεν την διαφωνία τους, αλλά να προσφέρουν την στήριξή τους στο όνομα της ενότητας του κόμματος και της αριστεράς. Αν δεν τους χαρακτηρίσεις αναντίστοιχους με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, το λιγότερο τους ονοματίζεις πολιτικά δειλούς.
Δυστυχώς, ούτε σήμερα με την σύσταση της Λαϊκής Ενότητας φαίνεται να θέλουν οι πρωτεργάτες της να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην κατεύθυνση της ενότητας της πλειοψηφίας του λαού και την δημιουργία μιας ευρείας συμπόρευσης δυνάμεων στην αντιμετώπιση του δοσιλογικού μνημονιακού στρατοπέδου. Μόνο συνθηματολογία και άγιος ο θεός. Πως να χαρακτηρίσει κανείς την φράση του κ. Λαφαζάνη: «... είμαστε πρωτότυπο πείραμα δημοκρατίας, που πρωτοεμφανίστηκε από το ΕΑΜ και την κυβέρνηση των βουνών»! όταν εκ των προτέρων θέτει ως προαπαιτούμενο το πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων και το face control, μόνο και μόνο για να κρατήσει τις νέες κομματικές ισορροπίες εντός του κόμματος; Ακόμα να καταλάβει ο κ. Λαφαζάνης ότι το ΕΑΜ συγκροτήθηκε όταν η αριστερά έπαιξε πραγματικά προοδευτικό ρόλο και σήκωσε το λάβαρο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην ανάγκη διεκδίκησης της πατρίδας; Τι σόι πατριωτικό μέτωπο διατείνεται πως θέλει να φτιάξει ο κ. Λαφαζάνης, όταν συνεχίζουν να επικρατούν οι αντιλήψεις της ενότητας στο όνομα μιας παρωχημένης αριστεράς των γκρουπούσκουλων, που έχει χάσει κάθε επαφή με την έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας;
Το πρωτότυπο πείραμα δημοκρατίας του ΕΑΜ που επικαλείται ο κ. Λαφαζάνης, θα έπρεπε να ξέρει πως είχε και έχει ιθαγένεια. Και ιθαγένεια σημαίνει, ότι η δημοκρατία αποτυπώνει τους ιστορικούς αγώνες ενός λαού ενάντια στην τυραννία. Τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά του. Τον τρόπο που επιδιώκει να τα εκπληρώσει, χωρίς αποκλεισμούς και αναχώματα. Δεν πείθει λοιπόν η φράση της Προγραμματικής Διακήρυξης της Λαϊκής Ενότητας πως «Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο αξιοπιστίας, συνέπειας και ανιδιοτέλειας» γιατί από την αρχή οι κομματικοί περιορισμοί και ιδεοληψίες, μόνο για το αντίθετο μας διαβεβαιώνουν.
Όσο για την σχέση και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι κύριοι της Λαϊκής Ενότητας την ανάγκη υιοθέτησης του εθνικού νομίσματος, εξαντλείται στην φράση: «Η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και η καθιέρωση, με νέους, δημοκρατικούς, κοινωνικούς και αναπτυξιακούς όρους, εθνικού νομίσματος, δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Είναι ένα από τα αναγκαία εργαλεία για την πραγματοποίηση των ριζοσπαστικών αλλαγών που περιγράψαμε - και για τις οποίες, βέβαια, τελικός εγγυητής δεν θα είναι το νόμισμα, αλλά ο αγώνας των λαϊκών τάξεων».
Δυστυχώς η ανάγκη για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας φαίνεται πως δεν γίνεται κατανοητή για τους κύριους αυτούς. Αγνοούν ότι η ύπαρξη του εθνικού νομίσματος, όπως και της σημαίας, του εθνικού συμβόλου, συνδέεται άρρηκτα με την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία μιας χώρας. Φαίνεται πως αγνοούν ότι η πρώτη πράξη εθνικής κυριαρχίας στα δημοσιοοικονομικά της μικρής απελευθερωμένης Ελλάδας του Καποδίστρια ήταν η προσπάθεια να εκδοθεί εθνικό νόμισμα, ο Φοίνικας. Τι μπορεί να γνώριζε ο Λίνκολν όταν λίγο πριν το τέλος του εμφύλιου στις ΗΠΑ έλεγε:
«Δεν υπάρχει πιο επιτακτικό καθήκον για μια κυβέρνηση από το καθήκον που οφείλει στον λαό να του παράσχει ένα υγιές και ομοιόμορφο νόμισμα, καθώς και της ρύθμισης της κυκλοφορίας του μέσου της ανταλλαγής, έτσι ώστε η εργασία να προστατεύεται από ένα φαύλο νόμισμα, και το εμπόριο να διευκολύνεται από φθηνή και ασφαλή ανταλλαγή…»
Όταν βέβαια αγνοείς πως το εθνικό – κρατικό νόμισμα ήταν η απάντηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας στο μονοπώλιο των ιδιωτικών τραπεζών στην έκδοση χρήματος και της πίστης, και αντιστοιχεί σε πραγματικές υλικές αξίες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μιας εθνικής οικονομίας, τότε σαφώς το αντιμετωπίζεις μόνο ως εργαλείο. Το εθνικό νόμισμα λοιπόν για τους κύριους της Λαϊκής Ενότητας, δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά εντάσσεται στην εργαλειακή αντίληψη άσκησης της πολιτικής τους.
Όσο για την αναφορά στους στον αγώνα των λαϊκών τάξεων; Που ήταν όλοι αυτοί που 4 χρόνια τώρα διατείνονταν σε όλους τους τόνους, σε κάθε αποστροφή του λόγου τους , πως ο λαός μας δεν είναι έτοιμος και ώριμος για να διεκδικήσει την ανατροπή; Όταν μάλιστα φρόντιζαν σε κάθε μετερίζι αγωνιστικότητας και μαχητικότητας που δημιουργούταν από τα κάτω να σπεύδουν να το καταστείλουν, χρησιμοποιώντας τον κομματικό και συνδικαλιστικό μηχανισμό, οδηγώντας τα κινήματα στην λογική της ανάθεσης και λύσης των προβλημάτων τους, όταν με το καλό πάρουν αυτοί την εξουσία;
Κλείνοντας θέλω να ενημερώσω το οικονομικό επιτελείο της Λαϊκής Ενότητας, ότι με την υπαγωγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, η Ελλάδα αν προχωρήσει σε μονομερή ενέργεια διαγραφής του χρέους και καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, θέτει αυτόματα ζήτημα εξόδου και από την ΕΕ. Κι αυτό γιατί το Μνημόνιο Κατανόησης συνάδει πλήρως με τα μέτρα συντονισμού των οικονομικών πολιτικών που προβλέπονται στη ΣΛΕΕ [Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης], ιδίως με τυχόν πράξεις του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή αυτή την φορά το Μνημόνιο δεν είναι μια διμερής συμφωνία με το υπό χρηματοδότηση κράτος, όπως είναι η Ελλάδα, απόρροια μιας συγκεκριμένης δανειακής σύμβασης. Εντάσσεται στη ΣΛΕΕ και στο δίκαιο της ΕΕ. Και άρα η εφαρμογή του μνημονίου δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την συμμετοχή της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Ας σταματήσουν λοιπόν την παραπληροφόρηση οι φωστήρες του οικονομικού επιτελείου της Λαϊκής Ενότητας, λέγοντας πως αν χρειαστεί λόγω της σύγκρουσης θα τεθεί θέμα εξόδου και από την ΕΕ, γιατί καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Η έξοδος από την ΕΕ καθίσταται πλέον αναπόφευκτη και καλό είναι να μην υποτιμούν τη νοημοσύνη και την ετοιμότητα του λαού μας, όπως πάντα έκαναν.
Πηγή:http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2015/09/face-control.html
Διάβασε και:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.