Tου Γιάννη Μακριδάκη
Πάντοτε με συγκλόνιζαν τα φοβισμένα πλάσματα.
Θυμάμαι ένα αδέσποτο σκυλί μια μέρα στο λιμάνι, που τρόμαξε καθώς περνούσε φουριόζος δίπλα του ένας άνθρωπος σέρνοντας τη βαλίτσα, έκανε δύο βήματα πιο κει φοβισμένο, να μην ενοχλεί με την παρουσία του, διασταυρώθηκε το βλέμμα μου με το δικό του, ήτανε ο Θεός.
Ένα βατράχι σήμερα στην άκρη του δρόμου, μαζεύτηκε φοβισμένο καθώς πέρασα με τις γαλότσες μου από δίπλα του, στάθηκα από πάνω του και το κοίταξα για λίγο που κρατούσε ακόμα και την ανάσα του, ήτανε ο Θεός.
Ένα τσιγκανάκι ξυπόλυτο στην Πανεπιστημίου, ατμόσφαιρα εορταστική, διαβάτες με σακούλες τριγύρω και εκείνο με βλέμμα φοβισμένο, διότι είχε χάσει το χέρι του πατέρα του, έψαχνε να τον βρει, ήτανε ο Θεός.
Όλα τα ταπεινά πλάσματα έχουν στο βλέμμα τον Θεό την ώρα που φοβούνται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.