Του Γιάννη Μακριδάκη
Ήλιος με δόντια σήμερα Γιαννάκη, μου είπε ο Θωμάς και η φωνή του τρεμόπαιζε από το τούρτουρο. Θυμήθηκα στιγμιαία το βιβλίο μου. Κάθε χειμώνα έρχονται μέρες τέτοιες που το παθαίνω αυτό. Οι άνθρωποι μιλούν για τον καιρό αλλά εμένα ο νους μου πάει στον Κωσταντή τον αποσυνάγωγο. Ίσως να είναι κάποιου είδους έπαρση του καλλιτεχνικού εαυτού αυτή και να χρίζει άμεσης πάταξης, θα το σκεφτώ..
Τον ρώτησα τον Θωμά κατόπιν για το μπόλιασμα της καϊσιάς. Του είπα ότι θα πάω να βρω μάτια αυτές τις μέρες, τώρα που δεν έχουν σκάσει ακόμη φυλλαράκι τα δέντρα και θα τα βάλω στο ψυγείο για να μπολιάσω με αυτά την άνοιξη. Με απέτρεψε. Να πας στο τέλος του μηνός, μου είπε, μετά από τις εκλογές. Δεν τον ρώτησα αν θα παίξει ρόλο για την επιτυχία του κεντρίσματος, ποια θα είναι η νέα μας κυβέρνηση αλλά δεν το νομίζω. Διότι οι κυβερνήσεις όπως και οι κρίσεις του συστήματος δεν είναι φυσικά φαινόμενα, είναι επιλογές ζωής ανθρώπινες.Τέλος πάντων, στο τέλος του Γενάρη, μου είπε ο Θωμάς, να πάρω μάτια της βερυκοκιάς και να μπολιάσω αμέσως, να μην περιμένω την άνοιξη να φανεί.
Πιάσαμε κατόπιν την κουβέντα για τον βαρύ χιονιά που έχει κάτσει πάνω μας και για τις μυγδαλιές που άνθισαν φέτος όψιμα, το είχα παρατηρήσει, τουλάχιστον είκοσι μέρες αργότερα από ό,τι συνήθως οι πιο πρώιμες εξ αυτών. Διότι είχαν αισθανθεί ότι έρχεται αυτή η παγωνιά. Τα δέντρα και τα ζώα τον νιώθουν τον καιρό από πολύ νωρίς, μου είπε ο Θωμάς και τράβηξε για το καφενείο να ζεστοκοπηθεί.
Τράβηξα κι εγώ για το χωράφι. Όχι για δουλειά διότι τα χέρια δεν πιάνουν με τόσο κρύο αλλά για περαντζάδα, από συνήθεια μονάχα και από ανάγκη για την παρέα των φυτών. Κι εκεί που περπατούσα ανάμεσά τους, ανάμεσα σε όλους τους τόνους του πράσινου της γης, πήρε το μάτι μου κάτι να κοκκινίζει. Πλησίασα. Μια ντομάτα! Μέσα στο παγερό καταχείμωνο μια ώριμη ντομάτα! Έσκυψα και την έκοψα από το θαρραλέο φυτό. Ήτανε σφριγηλή και είχε μια πληγή σε ένα της σημείο σαν κάποιο ζωάκι να την πιπίλισε. Την έβαλα στην τσέπη, σαν να του πήρα την μπουκιά απ’ το στόμα ένιωσα για να φάω κι εγώ την υπόλοιπη και γυρνώντας στο σπίτι την απέθεσα στο πεζούλι και την φωτογράφισα με φόντο το Πελινναίο. 6 του Γενάρη του 2015. Έτσι, για να θυμόμαστε της φύσης τα κουράγια...
Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=5633
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.