Αν περπατούσαμε ξυπόλητοι στο χώμα

Του Αρη Δαβαράκη

Έγραψε ο Μακριδάκης το πρωϊ της Τρίτης ένα κείμενο και μου το έστειλε από το τηλέφωνό του – γιατί δεν έχει wi-fi στο μούρκι βέβαια, μόνο να πιάσει κάνα σήμα 3G+ να στείλει και να λάβει mail. Μετακομίζουνε με την Στάθια, την σύντροφό του,  από το «καλοκαιρινό» τους σπίτι που είναι αυτό το υπέροχο μικροσκοπικό καλυβόσπιτό τους στο χωράφι, (το οποίο απέχει πέντε λεπτά με τα πόδια από μια πανέμορφη αμμουδιά), στο κανονικό σπίτι του χωριού που έχει όλες σχεδόν τις βασικές απαραίτητες ανέσεις και εκεί ξεχειμωνιάζουν. 

Ο Γιάννης βέβαια κατεβαίνει καθημερινά όλο τον χειμώνα στο μούρκι του και από κει μαζεύει το φαγητό της μέρας, ολόφρεσκο, αλκαλικό, γεμάτο βιταμίνες και υγεία. Όπως θα διαβάσετε λοιπόν (αν δεν το διαβάσατε ήδη), έτυχε να πέσει πάνω σε ένα λίνκ με θέμα «που τρώει ο πρωθυπουργός» και τι γεύσεις του αρέσουν κ.λπ. –και το κοίταξε γιατί τον ενδιαφέρει πολύ αυτή η πλευρά των ανθρώπων, η τροφή τους, η σχέση τους με τη φύση και το οικοσύστημα, αν χαίρονται να περπατούν ξυπόλητοι στο χώμα – και τελικά αν προσπαθούν να γίνουνε «αλκαλικοί» και να αποβάλλουν σιγά-σιγά (γιατί θέλει και χρόνο) την «όξινη πλευρά τους».  Έβαλε τίτλο στο κείμενό του «Φανταστείτε…» και το έκλεισε με μια παράγραφο που τα λέει όλα :Φανταστείτε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν… Θα το διαβάσετε, μην σας τα πω και όλα.

Κι’ εγώ βεβαίως τσίμπησα και το «Φανταστείτε…» του Μακριδάκη το άρπαξα και άρχισα να φαντάζομαι διάφορα πολύ ακραία πράγματα για τους εθνοπατέρες μας. Τους φαντάστηκα ας πούμε να μην νοιάζονται καθόλου για τα χρήματα,  να είναι απελευθερωμένοι από αυτή τη σκλαβιά, υπερευχαριστημένοι από τους μισθούς και τα εξτραδάκια και όλα τα τζάμπα που τους παρέχονται για να εργάζονται για εμάς και την Ελλάδα χωρίς την έννοια να πληρώσουν το ηλεκτρικό τους ή να βρούνε δανεικά για το αεροπορικό εισιτήριο να πάνε να δούνε την Μέρκελ ή τον Ομπάμα.

Φανταστείτε… Να νοιάζεται ο Βενιζέλος για την αγριότητα της σφαγής του ζωντανού που του βάζουνε ολόκληρο μπροστά του, ένα γουρουνάκι γάλακτος ας πούμε με ένα μήλο στο στόμα, ή ένα κατσικάκι καλοψημένο με τσουρουφλισμένες στο λίπος και το βούτυρο πατατούλες ροδοκόκκινες. Να σκέφτεται ο Σαμαράς από ποιο ζωντανό άραγε προέρχεται το φιλέτο ή η διαιτητική παγιάρ του – και πόσες τοξίνες άραγε θα φορτωθεί τρώγοντας το κυνηγημένο ελάφι ή την πάπια με το πορτοκάλι, τα μαγειρεμένα με κόκκινο κρασί πιτσουνάκια, τα κυνηγημένα το Σαββατοκύριακο στην Αγγλική εξοχή από ευγενείς συμμαθητές του στην  Οξφόρδη ή το Κέιμπριτζ;  Φανταστείτε να θέλει να περπατάει πάντα ξυπόλητος στον κήπο του για να νοιώθει στα πέλματα του την ευεργετική επαφή με την Γή, το χώμα του πλανήτη μας που του χάρισε ένα σώμα το οποίο και θα παραδώσει πριν φύγει –όπως όλοι μας –πάλι στο χώμα.

Φανταστείτε να μην τους ένοιαζε το χρυσάφι τους πολιτικούς μας αλλά να τους ένοιαζε η διατήρηση της ισορροπίας στο οικοσύστημα, η καλή ποιότητα ζωής κάποιων συνανθρώπων τους στις Σκουριές, να είχαν για πρώτο μέλημά τους τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, να είχαν όλοι τα χωραφάκια τους και να τα φροντίζανε, να τρώγανε τους καρπούς κάθε εποχής από το μποστάνι τους, να μην ήταν όξινοι με λίγα λόγια, αλλά αλκαλικοί. Να θαυμάζανε τα δάση, τα βουνά, την ανατολή και την δύση του ήλιου, να ξέρανε για την τεράστια προσφορά της μέλισσας στην ανθρωπότητα και να προσέχανε να μην πατήσουνε στο διάβα τους ούτε ένα μυρμηγκάκι –γιατί και αυτό παίζει το ρόλο του στην παγκόσμια ισορροπία.

Φανταστείτε! Να μπορούσαμε όλοι μας σιγά-σιγά να αρχίσουμε μιαν επανάσταση τεράστια και ουσιαστική, όχι με όπλα και βία και αίμα, μία ήσυχη και ήρεμη, μια… αλκαλική επανάσταση!  Να μη τρώγαμε τίποτα συσκευασμένο – ή τουλάχιστον να το προσπαθούσαμε τόσο πολύ ώστε να μένανε απούλητες οι συσκευασμένες σαλάτες, τα έτοιμα φαγητά, οι φριχτές κονσέρβες, τα κοτόπουλα που μεγαλώνουν χωρίς πόδια μέσα σε μικρά κλουβάκια μέχρι να πάνε για σφαγή για να εμφανιστούν στο σούπερ-μάρκετ πάνω στο φελιζόλ, σκεπασμένα με νάϊλον, σαν αθώο καλοκαθαρισμένο «στήθος κοτόπουλου» ή «συκωτάκια πουλιών». Φανταστείτε. Απλώς φανταστείτε το.

Και συγχρόνως (και εγώ μαζί σας) αρχίστε να σκέφτεστε πως υπάρχουν άνθρωποι που ήδη ζουν έτσι, εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον πλανήτη. Πραγματικά οργανωμένα, ευγενικά  «κινήματα» που ούτε κραυγάζουν, ούτε φωνασκούν, ούτε διεκδικούν βίαια οτιδήποτε, αλλά μεταμορφώνουνε τους εαυτούς τους καθημερινά και σταδιακά σε κανονικούς, φυσικούς ανθρώπους. Τους βλέπω και τους ζηλεύω – ενώ τους θαυμάζω κιόλας. Τα κορμιά τους, άσχετα από ηλικία, δεν κουβαλάνε λίπος, κοιλίτσες και δύσπνοιες. Καρδιοπάθειες και καρκίνοι δεν πλησιάζουν. Μιλάνε ωραία, γελαστά, σε ακούνε, θέλουνε να σε καταλάβουνε και θέλουνε να τους καταλάβεις. Δεν βρίζουνε, δεν αγχώνονται για πράγματα που δεν μπορούν να τα αλλάξουν, αγωνίζονται για την δικαιοσύνη (την πραγματική, όχι την άλλη),  για την ισότητα, για τα δικαιώματα όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος και φυσικά  όλων των ανθρώπων – και κυρίως των αδυνάτων, αυτών που ζουν σχεδόν χωρίς να τρέφονται και τα παιδιά τους πεθαίνουν από δίψα  η από νερά που δεν είναι πόσιμα αλλά μολυσμένα  από τα απορρίμματα μας και την κακοδιαχείριση σε όλον τον πλανήτη.

Ας προσγειωθώ όμως: Οι δυσκολίες που περνάμε είναι τόσο μεγάλες ώστε ένα πακέτο μακαρόνια και μια συσκευασμένη έτοιμη σάλτσα είναι μεγάλη περιουσία αυτή τη στιγμή για τους πεινώντες και τους απελπισμένους που περνάνε από τις εκκλησίες (και από τον άγιο Φίλιππο στο Θησείο) ελπίζοντας πως θα βρεθεί μια κονσέρβα, μια τυρόπιττα, ένα προμαγειρεμένο φαγητό, λίγο ψωμί σε φέτες –κάτι, οτιδήποτε, που θα μπορέσει να τους στηρίξει για άλλες λίγες ώρες.

Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν χάσει την επαφή τους με την φύση, δεν θα γυρνούσανε στα ασφαλτοστρωμένα αλώνια  πνιγμένοι στην απελπισία. Θα προχωρούσανε παραέξω, οπουδήποτε, εκεί που υπάρχει χώμα και βροχή, μέλισσες και κοτσύφια, άγρια χόρτα, φρούτα εποχής κρεμασμένα στα δέντρα, νερό καθαρό στις πηγές. Θα χτίζανε μια πρόχειρη παράγκα να ξεχειμωνιάσουν όπως-όπως, σίγουρα πιο ανθρώπινα από τον τρόπο που επιβιώνουνε στις πόλεις ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια και τις πλατείες, εξαθλιωμένοι.

Φανταστείτε λοιπόν. Φανταστείτε να μην είχαμε οδηγήσει την ανθρωπότητα στην θεοποίηση της κατανάλωσης και του χρήματος,  να μην παίζανε όλα αυτά παρά ένα πολύ μικρό ρόλο στη ζωή μας.

Κάποιοι, το ξαναλέω, δεν το φαντάζονται απλώς. Το ζούνε ήδη.

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.article&id=5900#sthash.jTn0usP0.dpuf