Ο Γιώργος Βήχας, καρδιολόγος ιατρός, είναι ένας από τους 100 εθελοντές γιατρούς του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού (ΜΚΙΕ).
Γιατροί και απλοί εθελοντές δίνουν τη δική τους «μάχη» καθημερινά. Μια που εν έτη 2014 δε θα έπρεπε να υπάρχει.
Ο τομέας της δημόσιας υγείας, όχι απλά νοσεί, αλλά αργοπεθαίνει. Ανασφάλιστοι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν την υγεία τους μέσα από τα Κοινωνικά Ιατρεία. Η μάχη λοιπόν του ΜΚΙΕ είναι δύσκολη… Πρέπει να παλέψει και ορισμένες φορές να αντικαταστήσει τα ίδια τα νοσοκομεία, να προσφέρει νοσηλεία…
Εχει να «παλέψει» με αποφάσεις υπουργικές που όχι απλά δεν ευνοούν, αλλά αφήνουν τον κόσμο στο έλεός του. Εχει να φέρει εις πέρας ένα πολύ δύσκολο έργο. Να συμπαρασταθεί και να σταθεί δίπλα σε ανθρώπους που έχασαν την ελπίδα. Που φοβούνται, που νιώθουν παραμελημένοι από το ίδιο το κράτος.
Δυστυχώς καθημερινά ο αριθμός των ανασφάλιστων μεγαλώνει. Ο αριθμός των ανθρώπων που μένουν χωρίς φαρμακοϊατρική κάλυψη τείνει να γίνει μεγαλύτερος από εκείνον των ασφαλισμένων.
Όπως εξηγεί ο κ. Βήχας το Υπουργείο Υγείας κωφεύει μπροστά σε προβλήματα. «Όχι γιατί δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι. Εχει έλλειψη βούληση. Δεν είναι θέμα οικονομικής στενότητας. Ούτε θέμα ικανών ή ανικανότητας. Είναι θέμα ιδεολογικό. Το έχω βιώσει κι από τους τελευταίους Υπουργούς, κι από διοικητές νοσοκομείων… Το ρητό.. Οποιος έχει χρήματα ζει, όποιος δεν έχει χρήματα πεθαίνει… Κάποια στιγμή ο Αδωνις Γεωργιάδης είχε πει… «Κάποιοι θα πεθάνουν τι να κάνουμε»…
Εμείς από την πλευρά μας απαντάμε στον κάθε έναν από αυτούς. Σίγουρα κάποιοι θα πεθάνουν στην ιατρική και στην αρρώστια είναι αποδεκτό. Είναι απαράδεκτο όμως αυτός που θα πέθαινε ουτως ή άλλως να πεθάνει γιατί δεν τον κοίταξε η πολιτεία».
Η Ελλάδα βιώνει μεγάλη ανθρωπιστική κρίση, αλλά, το Υπουργείο δεν έχει κάνει καμία καταγραφή
Η Ελλάδα βιώνει ανθρωπιστική κρίση. Και πάλι όμως το Υπουργείο Υγείας δεν κοίταξε τι πραγματικά γίνεται στην κοινωνία. «Ρωτήσαμε τον τότε υπουργό, κ. Γεωργιάδη αν είχε συσταθεί επιτροπή που να μελετά και σε ιατρικόκοινωνικό επίπεδο τι συμβαίνει. Να γίνει καταγραφή των ανασφάλιστων. Ηταν μάλιστα και κάποιοι σύμβουλοι τότε στη συνάντηση. Η απάντηση ήταν… Είναι δύσκολο να ξέρουμε, να το κάνετε εσείς… Μου σχεδίασαν και οργανόγραμμα. Θύμωσα εκείνη την ώρα… Ενιωσα σα να δούλευα σε πολυεθνική. Αυτό όμως με πείσμωσε. Είπα και στους υπόλοιπους στο ΜΚΙΕ θα το κάνουμε θα τους αποδείξουμε ότι μπορεί να γίνει.
Δυστυχώς δεν ήμασταν σε θέση να κάνουμε απογραφή όλων των ανασφάλιστων. Ετσι καταγράψαμε τους ασθενείς με ζαχαρώδη διαβήτη. Με τη μελέτη μπορούμε να αποδείξουμε και να κατανοήσει και το Υπουργείο ότι στοιχίζουν περισσότερο ως ανασφάλιστοι παρά αν ήταν ασφαλισμένοι.
Και μας επιβεβαιώνει η μελέτη από την Ευρώπη που λέει ακριβώς αυτό. Η υπεύθυνη της μελέτης αναφέρει χαρακτηριστικά πως η πρόσβαση στη θεραπεία στην Ελλάδα είναι μάλλον μέτρια και άνιση… Μέτρια και άνιση πάει να πει ότι ανασφάλιστοι δεν έχουν πρόσβαση.
Κι αυτό έχει επιπτώσεις και στο οικονομικό επίπεδο της χώρας. Αν δηλαδή ένας άνθρωπος στα 55 και στα 60 έτη πεθαίνει, δηλαδή στην παραγωγική ηλικία σημαίνει δεν παράγει. Δηλαδή το ίδιο το κράτος χάνει.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Το πιο σημαντικό είναι πως αν πάθει έμφραγμα και νοσηλευτεί στο νοσοκομείο θα δαπανήσει το κράτος περίπου 5.000 ευρώ. θα τα ζητάει βέβαια από τον ασθενή μέσω της εφορίας. Θα τα πάρει ποτέ πίσω; Δύσκολο. Τι θα κερδίσει το κράτος αν του πάρει το σπίτι ή τον βάλει φυλακή; Το κράτος θα έχει χάσει 5.000 ευρώ…».
«Προτιμώ να πεθάνω και να μην αφήσω χρέη στα παιδιά μου»
Ο Γιώργος Βήχας έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με την απόγνωση ασθενών. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως αρκετοί ασθενείς δε θέλουν να νοσηλευτούν φοβούμενοι το κόστος της νοσηλείας. Είναι άνθρωποι ανασφάλιστοι που δεν μπορούν να καλύψουν τα χρήματα που ζητούν τα νοσοκομεία. Και η μόνη τους προτίμηση είναι εκείνη του θανάτου. Όχι γιατί αυτό θέλουν πραγματικά, αλλά γιατί, δεν έχουν άλλη επιλογή. Φοβούνται πως το κόστος νοσηλείας θα περάσει στην εφορία και ότι αυτό το χρέος θα περάσει στα παιδιά τους.
«Εχω πει πολλές φορές γιατί εκτίθεστε με τέτοιους νόμους κύριοι Υπουργοί. Οι ασθενείς γνωρίζοντας εκ τον προτέρων τους νόμους δεν μπαίνουν στο νοσοκομείο. Ξέρουν ότι έχουν σοβαρό πρόβλημα, αλλά δεν πηγαίνουν γατί πολύ απλά γνωρίζουν το νόμο…. Τους λέω «θα πεθάνεις… « και οι απάντηση τους είναι «Κι αν μπω γιατρέ στο νοσοκομείο και αφήσω αυτό το χρέος στα παιδιά μου… Προτιμώ να πεθάνω και να μην αφήσω χρέη στα παιδιά μου»…
Υποτίθεται πως εδώ και δύο μήνες ισχύει νόμος για ανασφάλιστους και στο ΠΕΔΥ και στη νοσηλεία. Στο πρώτο μπορεί να πάει ο ανασφάλιστος να εξεταστεί, Η πραγματικότητα είναι πως στους ανασφάλιστους συνταγογραφούνται φάρμακα από ΠΕΔΥ, όμως δεν έχει προβλεφθεί σημαντική μείωση στη συμμετοχή τους κι έτσι, δεν μπορούν να τα πληρώσουν. Με αποτέλεσμα, έρχονται στο Κοινωνικό Ιατρείο και μας λένε, πως πήγαν σο ΠΕΔΥ, αλλά στο φαρμακείο τους ζητάνε 50 ευρώ που δεν έχουν να τα δώσουν. Ετσι λοιπόν τα ζητάνε από το Κοινωνικό Ιατρείο. Υπάρχει όμως κι άλλο ζήτημα. Δεν έχει τη δυνατότητα ο γιατρός να γράψει μαγνητική, αξονική. Και πάλι πρέπει να πληρώσει ο ασθενής. Αυτός είναι ο νόμος στο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας και πολύ λίγοι μπορούν να ανταπεξέλθουν σε ποσοστό στα φάρμακα.
Για τη νοσηλεία ο νόμος λέει πως αν είναι επείγον περιστατικό και μπει από τμήμα επειγόντων στο θάλαμο και νοσηλευτεί όσο χρειάζεται και δεν κινδυνεύει η ζωή του είναι δωρεάν. Για τακτικό χειρουργείο θα πάει στο ΠΕΔΥ ο χειρουργός θα του δώσει τη βεβαίωση ότι πρέπει να κάνει εγχείρηση. Θα περάσει από τριμελή επιτροπή στο Νοσοκομείο και αν εγκριθεί θα χειρουργηθεί.
Τα επείγοντα όμως τα χρεώνουν. Γίνεται παρανομία από διοικήσεις των νοσοκομείων με ανοχή του Υπουργείου. Δεύτερον σε κάποια νοσοκομεία δεν υπάρχουν καν τριμελείς επιτροπές, κι όπου υπάρχουν δεν έχουν κάνει σύσκεψη. Ελάχιστες είναι οι επιτροπές που έχουν κάνει σύσκεψη.
Εμείς χαρήκαμε όταν ακούγαμε τις εξαγγελίες του Γεωργιάδης και λέγαμε ή θα κλείσουμε το Κοινωνικό Ιατρείο ή θα περιορίσουμε τη λειτουργία του . Τελικά μετά από δύο μήνες συνεχίζουμε όπως είμαστε», επεσήμανε ο κ. Βήχας.
Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δεν έχει βιώσει την κρίση. Που δεν κατανοεί τι γίνεται γύρω του. Που δεν πιστεύει πως όλα αυτά διαδραματίζονται καθημερινά. «Αυτό που δεν έχουν καταλάβει είναι πως υπάρχουν δύο … στρατόπεδα. Εκείνο που έχει πληγεί από την κρίση και το άλλο που δεν την έχει νιώσει. Δυστυχώς το ένα μειώνεται και το άλλο αυξάνεται. Ολο και περισσότεροι περνάνε από το ένα στο άλλο… Και το άσχημο είναι πως περνάνε σε εκείνους που βιώνουν την άσχημη πλευρά κι όχι σε εκείνους που δεν έχουν επηρεαστεί.
«Οι ανασφάλιστοι αρχικά νιώθουν ανασφάλεια, φόβο, θυμό και ντροπή..»
Όταν ρωτήσαμε τον γιατρό πως είναι η ψυχολογία των ανθρώπων που περνούν για πρώτη φορά την πόρτα του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού τόνισε ότι υπάρχουν τρία στάδια που εισπράττει ένας εθελοντής από έναν ανασφάλιστο.
«Αρχικά είναι ένα σύνολο αρνητικών συναισθημάτων που κυριαρχούν. Μέσα σ’ αυτά τα συναισθήματα είναι η ανασφάλεια, ο φόβος, ο θυμός και η ντροπή. Αυτά είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά σε όλους τους ασθενείς. Υπάρχει και μια μικρή καχυποψία για το χώρο στον οποίο έρχεται. Τους βλέπουμε. Υπάρχει μια διστακτικότητα, φαίνεται στο βλέμμα…
Η καχυποψία έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν πιστεύουν ότι θα τους δοθεί η φαρμακοϊατρική περίθαλψη χωρίς κάποιο αντάλλαγμα.Αυτό βέβαια ήταν στην αρχή, πριν τέσσερα χρόνια, τώρα μειώθηκε αισθητά. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι πως νιώθει παραμελημένος. Υπάρχει αίσθηση εγκατάλειψης από την πολιτεία. Αυτό το έχουμε βιώσει από πάρα πολλές περιπτώσεις ασθενών.
Από την ίδιο ασθενή, την δεύτερη φορά που θα έρθει στο Κοινωνικό Ιατρείο, αυτά τα συναισθήματα έχουν μειωθεί και έχουν εμπλουτιστεί με ελπίδα και ανάκτηση αξιοπρέπειας. Έρχονται με πιο ψηλά το κεφάλι
Από την προσωπική μου εμπειρία και αυτό που μου έχουν μεταφέρει άνθρωποι καρκινοπαθείς, είναι ότι περισσότερο χαίρονται για το γεγονός πως υπάρχει ένας χώρος που ενδιαφέρθηκε για αυτούς παρά για την ίδια τη βοήθεια που παίρνουν… Εϊναι πολύ έντονο όταν το λέει ένας καρκινοπαθής. Νιώθει πως τον κοίταξαν και ενδιαφέρθηκαν για αυτόν.
Στο τρίτο στάδιο λοιπόν, ο ίδιος άνθρωπος έχει σηκώσει το κεφάλι σε κοιτάει στα μάτια, αισθάνεται δυνατός, έρχεται με αποφασιστικότητα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε, πήρα ότι πήρα και θέλω να δώσω. Να γίνω εθελοντής. Όταν γίνεται αυτό ο ρόλος του κοινωνικού ιατρείου έχει επιτευχθεί».
«Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε…»
Η πίεση στο Κοινωνικό Ιατρείο είναι μεγάλη. Οι γιατροί μπορεί να έχουν συνηθίσει να βρίσκονται αντιμέτωποι με τον ανθρώπινο πόνο, όμως οι υπόλοιποι εθελοντές θα πρέπει να διαχειριστούν και τη δική τους ψυχολογική ένταση.
«Η ένταση και η ψυχολογική πίεση είναι μεγάλη», λέει ο κ. Βήχας. «Για αυτό και υπάρχει ψυχολόγος που έρχεται μόνο και μόνο για συνεδρία με τους εθελοντές. Γιατί θέλουμε να κρατήσουμε και το βάρος είναι πολύ μεγάλο. Γιατί αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να διεκδικούμε», επεσήμανε.
Πηγή:http://epam-ir.blogspot.gr/2014/09/blog-post_52.html#.VB8Foz9gzh4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.