Οι γενικώτερες ανακατατάξεις και οι εξελίξεις στην περιοχή μας

Του Νικολάου Λ. Μωραίτη, Ph.D.

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να γράφονται σενάρια πολέμου στην περιοχή της Ευρασίας με συμμετοχή Ελλάδας και Κύπρου. Ένα από αυτά τα σενάρια παρουσίασε η ρωσική εφημερίδα «Πράβδα», σε άρθρο του Stanislav Mishin που δημοσιεύτηκε στις 6-1-2011. Αναφέρεται στην οικονομική κρίση των ΗΠΑ, τη σύγκρουση με το Ιράν, την αποχώρηση από το Αφγανιστάν, για αναμέτρηση του Χριστιανισμού με το Ισλάμ, για σχέδια Πανσλαβισμού, και πολλά άλλα.

Πολλοί επιστήμονες παρουσιάζουν σήμερα κάποιες αποσπασματικές εμπειρικές σκέψεις με βάση τη λογική, χωρίς όμως εμπειρική τεκμηρίωση. Η πληθώρα των ιδεαλιστικών θεωρητικών σχημάτων περιγράφουν την ανθρώπινη εξέλιξη ως προϊόν «υψηλών προσδοκιών», «έξυπνων επιλογών», «λαθών» και «παρεξηγήσεων», και όχι ως κίνητρο των ανθρώπων για τη διατήρηση των κοινωνικο-οικονομικών τους συμφερόντων.

Θα δώσουμε μια επιστημονική-εμπειρική εξήγηση στο γιατί η Ευρασία αποτελεί το επίκεντρο που εμπλέκει πολλούς παράγοντες με διαφορετικά συμφέροντα και ισχύ. Η σχετικιστική θεωρία μας δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε γιατί το μέλλον της ανθρωπότητας θα διακυβευτεί σε αυτή την μεγάλη ήπειρο που ονομάζεται Ευρασία. Αυτός που θα την ελέγχει, θα ελέγχει τον κόσμο. Εκεί θα γίνει η πάλη για τα σφαιρικά πρωτεία και που ως αποτέλεσμα απαιτείται μια προσεχτική γεωστρατηγική.

Θα προσπαθήσω να δώσω την εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτήν την περιοχή, διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν την περιοχή της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου εξαιρετικά σημαντική για τα συμφέροντά τους, τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη και εμπορία πετρελαίου.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η μοναδική υπερδύναμη, έχουν στρατηγικό στόχο να ελέγχουν και να εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα, τις επενδύσεις και τη δημιουργία οδών για τη μεταφορά τους στις διεθνείς αγορές. Έχουν στόχο να διαχειριστούν την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή για να αποτρέψουν την όποια άλλη ανταγωνιστική δύναμη που θα είναι εμπόδιο στα Αμερικανικά συμφέροντα και στα συμφέροντα της διεθνούς κοινότητας. Σε αυτόν τον ανταγωνισμό της περιφερειακής κυριαρχίας, οι εξελίξεις θα επηρεάσουν και τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Θα αρχίσω στρέφοντας την προσοχή μας στην πολιτική που έχουν ακολουθήσει οι ηγέτες των ΗΠΑ. Τα συμφέροντα της Αμερικής έχουν προτρέψει να εφαρμοστεί αυτή η πολιτική στην Μέση Ανατολή.

Έχω υποστηρίξει ότι ο βιομηχανικός κόσμος κατευθύνεται προς μια αναμέτρηση για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Μέσης Ανατολής.

Για να επιβιώσουν οι ΗΠΑ και να διατηρήσουν την κυρίαρχη παγκόσμια θέσης τους, απαιτείται να έχουν τον έλεγχο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον, πρέπει να σιγουρευτούν ότι καμία άλλη χώρα, (ιδιαιτέρως η Κίνα), ή ομάδα χωρών, δεν θα πετύχουν έναν τέτοιο στόχο.

Η συνέχιση του πολέμου στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν, από τον Πρόεδρο Ομπάμα αποκαλύπτει ότι έχουν εφαρμόσει την ίδια αντιμετώπιση και στην υπόλοιπη Ευρασία.

Όπως ο Cheney, έτσι και ο Oμπάμα καταλαβαίνει την κοινή λογική της θέσης του Ζμπίκνιου Μπρεζίνσκι που παρουσίασε στο βιβλίο του, η μεγάλη σκακιέρα. «Η παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της Αμερικής», υποστηρίζει ο Brzezinski, «εξαρτάται άμεσα από το πόσο καιρό και πόσο αποτελεσματικά θα συνεχιστεί η υπεροχή των ΗΠΑ στην Ευρασιατική ήπειρο. Περίπου 75 τοις εκατό του παγκοσμίου πληθυσμού ζουν στην Ευρασία, και το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου φυσικού πλούτου βρίσκεται επίσης εκεί και σε επιχειρήσεις και κάτω από το έδαφός της. Το Καζακστάν κρύβει στο υπέδαφος του κοιτάσματα 200 δις. Βαρέλια πετρέλαιο, 17 κοιτάσματα πετρελαίου έχουν εντοπιστεί στην Κασπία. Στην περιοχή αυτή είναι οι μεγαλύτερες καταναλωτικές δυνάμεις σε στρατιωτικό οπλισμό και είναι ένα από τα σημεία της γης που βρίσκονται οι πυρηνικές δυνάμεις. Η Ευρασία αποτελεί τα τρία τέταρτα των πηγών ενέργειας στον κόσμο».

Ο Μπρεζίνσκι υπογράμμισε ότι «ο στόχος των ΗΠΑ είναι όχι μόνον να μην αφήσει άλλα κράτη να έχουν πρόσβαση στους ζωτικής σημασίας πόρους της Ευρασίας, αλλά να εξασφαλίσει μια διαρκή πρόσβαση στην περιοχή, και, ιδιαίτερα, να διατηρήσει τη θέση του μεσολαβητή, που θα καθορίζει ποιά άλλα έθνη θα λαμβάνουν το πόσο και το ποίο μερίδιο.»

«Ο αμεσότερος στόχος», λέει ο Μπρεζίνσκι, «είναι να επιβεβαιώσουμε ότι κανένα άλλο κράτος ή συνδυασμός κρατών δεν θα αποκτήσει την ικανότητα να αποβάλει τις ΗΠΑ από την Ευρασία, ή ακόμα και να μειώσει σημαντικά τον αποφασιστικό ρόλο διαιτησίας της.»

Δηλαδή, η γεωστρατηγική των ΗΠΑ έχει τρεις στόχους προς την Ευρασία. Ο πρώτος στόχος είναι να εμποδιστεί η άνοδος μιας ευρωασιατικής δύναμης, ή κάποια ομάδα ή συνασπισμός που θα αντισταθούν στην Αμερικανική επιρροή στις χώρες του Καυκάσου και της Κεντρική Ασίας. Να εμποδιστεί η ηγεμονία της Ρωσίας να κινηθεί προς το Νότο. Δηλαδή, κάθε δύναμη που θα εκδιώξει την Αμερική από την Ευρωασία είναι εναντίον των συμφερόντων της.

Ο δεύτερος στόχος είναι να μη δημιουργηθούν στρατηγικοί συνασπισμοί, ή ομαδοποιήσεις ή παρατάξεις σε θέσεις κλειδιά στη Ευρωασία που θα δημιουργήσουν ένα ενωμένο υπερ-Ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας.

Ο τρίτος μακροπρόθεσμος στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο σύστημα συνεργασίας, με ρυθμιστή τις ΗΠΑ, που η περιοχή να εισέρθει μέσα σε ένα παγκόσμιο κέντρο.

Ο οικονομολόγος William Engdahl έχει δώσει όμοια εξήγηση για τον Αμερικανικό πόλεμο στο Αφγανιστάν. «Γιατί είναι οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν; ρωτάει. Γιατί τα 30.000 στρατεύματα και οι αυξήσεις ιδιωτικών μισθοφόρων;» Η απάντησή του είναι ότι «στόχος είναι να αποτραπεί η συνεργασία μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας για τον έλεγχο του πετρελαίου και το φυσικό αέριο σε εκείνη την περιοχή.»1

Ο Μπρεζίνσκι δηλώνει ότι: «Μέχρι σήμερα, τα στοιχεία δείχνουν ότι το μεγάλο σχέδιο δουλεύει, με, εντούτοις, μεγάλες απώλειες ζωής και τεράστιες οικονομικές δαπάνες».

Αυτό το σχέδιο λειτουργεί, βεβαίως, στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ έχουν αποτρέψει οποιαδήποτε άλλη σημαντική δύναμη, ή συνδυασμό σημαντικών δυνάμεων, από τον έλεγχο του πετρελαίου της χώρας και την απομάκρυνση των ΗΠΑ.

«Όταν η διαπραγμάτευση για το πετρέλαιο του Ιράκ τελείωσε», ο Cockburn παρατηρεί, αλλά δεν εξηγεί αντικειμενικά, «δεκαπέντε διεθνείς εταιρίες από δέκα τρεις χώρες-επτά από αυτές από μικρές χώρες-είχαν εξασφαλισμένες συμβάσεις.»

Η σχετικιστική θεωρία δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε ότι για να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους και το δικό τους status quo, οι εταιρίες είναι αναγκασμένες να δημιουργήσουν ένα πλέγμα οικονομικής συνεργασίας. Δηλαδή, έχουμε μια ενοποίηση παγκόσμιας οικονομίας που τον κυριότερο ρόλο προσπαθεί να τον έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτή την κοινοπραξία των πολυεθνικών για τα συμφέροντά τους φαίνεται καθαρά εδώ. «Η BP και η China National Petroleum Corporation (CNPC), πήραν την Rumaila, που είναι η μεγαλύτερη πετρελαιοφόρος περιοχή του Ιράκ, με αποθέματα 17.7 δισεκατομμύρια βαρελιών (bbls). Η Lukoil της Ρωσίας και η Statoil της Νορβηγίας κέρδισαν την West Qurna, με αποθέματα 2:12.9 bbls. Το Majnoon, με αποθέματα 12.6 bbls, πήγε στην ολλανδική Shell και στην Petronas της Μαλαισίας. Η ολλανδική Shell και η Exxon Mobil των ΗΠΑ απόκτησαν την West Qurna, με αποθέματα 1: 8.7 bbls. Η Nippon Oil της Ιαπωνίας θα ενωθεί με την National Drilling Company του Ιράκ στην ανάπτυξη της πετρελαιοφόρου περιοχής Nasiriyah: 4.4. bbls. Η Ιταλική ENI, η Αμερικανική Occidental Petroleum, και η Korea Gas Corporation της Νότιας Κορέας πήραν τα δικαιώματα για την πετρελαιοφόρο περιοχή Zubair, με αποθέματα 4.4 bbls. Και στην πετρελαιοφόρο περιοχή της Halfaya, με τα 4.4 bbl., θα κάνουν γεωτρήσεις η CNPC και η Petronas.»

Όλοι αυτοί, ανταγωνίζονται, αλλά, και συνεργάζονται ταυτοχρόνως για τα συμφέροντά τους. Συνεργάζονται, όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά σε όλη την υδρόγειο!

«Το 2006 η Conoco Phillips των ΗΠΑ αγόρασε έναν ποσοστό του 20% στην εταιρία LUKOIL της Ρωσίας, και οι δύο επιχειρήσεις εργάζονται μαζί για να αναπτύξουν τα αποθέματα πετρελαίου στο Yuzhno-Khylchuyu της Σιβηρίας. Η εθνική παράκτια εταιρία πετρελαίου της Κίνας (CNOOC) έχει ενωθεί με την Chesapeake, ενεργειακή εταιρία των ΗΠΑ, για να κάνουν γεωτρήσεις στο νοτιοδυτικό Τέξας. Η CNOOC κρατά μερίδιο που ανέρχεται στο ένα τρίτο του έργου αυτού. Το 2007 η China National Petroleum Corporation (CNPC) και η Αμερικανική Chevron υπόγραψαν σύμβαση 30ετίας για γεωτρήσεις φυσικού αερίου στο Chuandongbei στην κεντρική Κίνα, με την Chevron να κατέχει μερίδιο που ανέρχεται στο 49%. Η CNPC έχει μερίδιο που ανέρχεται στο 35% στη θυγατρική εταιρία της ολλανδικής εταιρίας πετρελαίου Shell (Ολλανδία/Μεγάλη Βρετανία/ΗΠΑ) στη Συρία. Η LUKOIL αγόρασε την Αμερικανική εταιρία πετρελαίου Getty Petroleum Marketing το 2000, και οι μετοχές της κυκλοφορούν με αυτό το όνομα στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης».

Και εδώ παρατηρούνται τα κοινά συμφέροντα των εταιρειών. Ο πετρελαιαγωγός, 1.100 μιλίων, Μπακού-Tblisi-Ceyhan (BTC), που αρχίζει από το Μπακού, Αζερμπαϊτζάν, περνάει μέσω Tblisi, Γεωργία, και τελειώνει στη Ceyhan, της Τουρκίας, δημιουργήθηκε και είναι ιδιοκτησία της κοινοπραξίας των διεθνών εταιριών πετρελαίου: Chevron, Hess και ConocoPhillipsτων ΗΠΑ, Itochu και Inpex της Ιαπωνίας, BP του Ηνωμένου Βασιλείου, STATOIL της Νορβηγίας, ENI της Ιταλίας και TOTAL της Γαλλίας, SOCAR, της εταιρίας κρατικού πετρελαίου του Αζερμπαϊτζάν, και TPAO της Τουρκίας. Η LUKOIL της Ρωσίας προσπαθεί αυτήν την περίοδο να προσχωρήσει στην κοινοπραξία και θα χρησιμοποιήσει τον αγωγό BTC για να μεταφέρει μέρος του πετρελαίου της Κασπίας στην αγορά.

Η πετρελαιοφόρος περιοχή Tengiz του Καζακστάν, με 12.000 πόδια, βαθύτερη του κόσμου, αποτελεί επίσης μια κοινή επιχείρηση μεταξύ των LUKARCO, Ρωσία 5% KMG, Καζακστάν 20% Exxon-Mobil 25%, και Chevron 50%.

Επιπλέον, υπάρχει ο αγωγός των $7.5 δισεκατομμυρίων από Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία (TAPI) για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από τις πετρελαιοφόρες περιοχές του νότιου Τουρκμενιστάν, μέσω του Αφγανιστάν στο Multan του Πακιστάν, και προς το Νέο Δελχί.

Ο αγωγός ΤΑPΙ δημιουργήθηκε από την εταιρία πετρελαίου Unocal της Καλιφόρνιας προς το τέλος της δεκαετίας του '90. Ήταν το σχέδιο της Chevron όταν αγόρασε την Unocal το 2005, και θα χρηματοδοτηθεί από την Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (ADB) που, όπως ακριβώς το διεθνές νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Παγκόσμια Τράπεζα, είναι κυρίως υπό τον Αμερικανικό οικονομικό έλεγχο και κέρδος.

Ο TAPI είναι το μεγάλο Αμερικανικό πόδι στην πόρτα της Ευρασίας. Το 2001, η κυβέρνηση Cheney- Bush ανακοίνωσε στους τότε κυβερνώντας του Αφγανιστάν, Taliban, ότι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ «έναν τάπητα χρυσού ή έναν τάπητα βομβών» για να επιτρέψουν να περάσει ο αγωγός TAPI μέσω της χώρας τους. Όταν αυτοί απόρριψαν την πρόταση του χρυσού τάπητα, οι ΗΠΑ τους έβγαλαν από την εξουσία με έναν τάπητα βομβών.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα διευκολύνει την παραμονή του στρατού με τις ασαφείς υποσχέσεις του ότι θα τραβούσε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν το 2011. Αλλά τα εμπειρικά στοιχεία υποστηρίζουν ότι για να προστατεύσει το έθνος του και τους ανθρώπους του δεν μπορεί και δεν θα επιτρέψει να αποσυρθούν.

Ο Jeremy Scahill περιέγραψε την βαθειά δέσμευση των ΗΠΑ τον Δεκέμβριο του 2009, παρατηρώντας: «Υπάρχουν 104.000 ανάδοχοι του υπουργείου Αμύνης στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με μια έκθεση από την ερευνητική υπηρεσία του Κογκρέσου, ως αποτέλεσμα του ερχόμενου κύματος των 30.000 στρατευμάτων, μέχρι 56.000 πρόσθετοι ανάδοχοι μπορούν να παραταθούν. Και υπάρχει μια άλλη ομάδα που δεν αναφέρεται συχνά: 3.600 ανάδοχοι του υπουργείου εξωτερικών και 14.000 USAID ανάδοχοι. Αυτό σημαίνει ότι η τρέχουσα συνολική Αμερικανική δύναμη στο Αφγανιστάν είναι περίπου 189.000 προσωπικό (68.000 στρατεύματα και 121.000 ανάδοχοι)».2

Πέντε μήνες αργότερα, τον Μαΐου του 2010, ο Scahill πρόβλεψε ότι θα υπήρχε μια αύξηση μεταξύ 31.000 και 61.000. «Μέσα σε ένα διάστημα λίγων μηνών» υπολόγισε, και βεβαίως μέσα σε ένα έτος, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν μια αύξηση 220.000 και 250.000 προσωπικό, χρηματοδοτημένο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που καταλαμβάνει το Αφγανιστάν.3

«Δεν πρόκειται βεβαίως να είναι εκεί για να πολεμήσουν την Al-Qaeda,» συνεχίζει ο Scahill, «αυτή είναι μια χώρα όπου ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Προέδρου, στρατηγός James Jones, είπε ότι εκεί είναι λιγότερο από 100 μέλη της Al-Qaeda, οι οποίοι δεν έχουν καμία δυνατότητα χτυπήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες».4

Τον Σεπτέμβριο του 2010, ο αρθρογράφος William Pfaff της International Herald Tribune σημείωσε: «Το Πεντάγωνο κατασκευάζει βάσεις για τις νέες αφίξεις στο Αφγανιστάν σε μια γιγαντιαία κλίμακα με όλα τα συνήθη πολιτικά εξαρτήματα της αμερικανικής στρατιωτικής ζωής. Με αυτήν την κατασκευή βάσεων, όσον αφορά το Αφγανιστάν και Taliban, οι αμερικανικοί στρατιωτικοί δεν προγραμματίζουν να τα φορτώσουν και να γυρίσουν στο σπίτι.»

Όπως έγινε με τον πετρελαιαγωγό Μπακού-Tblisi-Ceyhan (BTC), έτσι και εδώ, για να προστατευτούν οι ΗΠΑ, θα προσπαθήσουν να σιγουρευτούν ότι ο TAPI κατασκευάζεται, οφείλεται και λειτουργεί από μια κοινοπραξία διεθνών εταιριών. Ο στόχος είναι ότι οι εταιρίες των ΗΠΑ και τα οικονομικά της όργανα θα διαδραματίζουν τους κυρίαρχους ρόλους. Επίσης, ότι καμία παγκόσμια δύναμη δεν θα είναι σε θέση να αρνηθεί το αέριο της περιοχής σε άλλους. Και, πιθανότατα οι ΗΠΑ θα ενεργούν ως μεσολαβητές.

Σύμφωνα με το περιοδικό Eurasia Review, για τον TAPI : «Ο αγωγός είναι το ολοκληρωμένο προϊόν της Αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν. Σταθεροποιεί την πολιτική και στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ στο στρατηγικό υψηλό οροπέδιο, που έχει θέα προς την Ρωσία, το Ιράν, την Ινδία, το Πακιστάν και την Κίνα. Ο TAPI παρέχει μια τέλεια προοπτική για τη μελλοντική προβολή της συμμαχίας της στρατιωτικής δύναμης για «τη διαχείριση κρίσεων» στην κεντρική Ασία».5

Ο αγωγός TAPI αναδεικνύει την Ινδία ως το κλειδί, προκειμένου να εμποδιστεί η Κίνα από το να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή και τότε να απομακρυνθούν οι ΗΠΑ από το προσκήνιο. Ο Lawrence Wilkerson είπε σχετικά με την ευρασιατική πραγματικότητα της Αμερικής: «Ο νέος σύμμαχός μας είναι η Ινδία. Όλοι οι στρατιωτικοί στις ΗΠΑ το γνωρίζουν αυτό. Ο νέος τομέας επιχειρήσεων μας είναι ο Ινδικός Ωκεανός. Εκεί είναι όπου το Αμερικανικό ναυτικό θα συγκεντρωθεί. Ο κύριος σύμμαχός του είναι το ινδικό ναυτικό. Και αυτό δεν είναι ακριβώς μια αντίστιξη στη δύναμη της Κίνας. Είναι επίσης μια δήλωση όπου πιστεύουμε ότι εκεί είναι η στρατηγική εστίαση του κόσμου σήμερα. Και αυτός είναι ο ο αγωγός Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία. Όπως γνωρίζετε, ότι τα στρατεύματά μας στο Αφγανιστάν, παραδόξως, βρίσκονται κατά μήκος της πορείας που θα περάσει ο αγωγός».6

Top of Form

Ας πάμε τώρα στη σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν:

Με την οικονομία της Ινδίας να έχει τόσο υψηλό ρυθμό ανάπτυξης που την εντάσσει στη δεύτερη θέση μετά την Κίνα, η ανάγκη της για χαμηλού κόστους ενέργεια αυξάνεται αναλόγως, δίνοντάς της δύο επιλογές: Πρόσβαση στο φυσικό αέριο του νότιου Τουρκμενιστάν με τον αγωγό Τουρκμενιστάν-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Ινδία (TAPI), ή πρόσβαση στην τεράστια (9 τοις εκατό των γνωστών παγκόσμιων αποθεμάτων) πετρελαιοπηγή στις νότιες περιοχές του Ιράν μέσω ενός πετρελαιαγωγού Ιράν-Πακιστάν-Ινδία.

Το Ιράν έχει ενεργειακά προωθήσει τα τελευταία που αναφέραμε. Στα μέσα της δεκαετίας του '90 το Ιράν και το Πακιστάν κατέληξαν σε μια προκαταρκτική συμφωνία να κατασκευάσουν έναν αγωγό Ιράν-Πακιστάν-Ινδία $8 δισεκατομμυρίων, που τον ονόμασαν «Peace Pipe», Αγωγό ειρήνης και τον Μάρτιο του 2010 υπέγραψαν μια επίσημη συμφωνία για να αρχίσουν οι εργασίες για το αρχικό τμήμα, που επεκτείνεται από τις νότιες περιοχές στην επαρχία Sindh του Πακιστάν. Αργότερα, η GAZPROM, της Ρωσίας δήλωσε ότι ενδιαφέρεται για την ενίσχυση, την κατασκευή και την διαχείρισή του. Το Ιράν προσκάλεσε την Κίνα να συμμετάσχει. Αλλά, και η Ινδία, που προηγουμένως ήταν απρόθυμη λόγω της διαφωνίας της με το Πακιστάν για το Κασμίρ, και την πίεση που δεχόταν από την Αμερική έναντι του αγωγού TAPI, φάνηκε έτοιμη να δεσμευτεί.

Επιπλέον, συνεργαζόμενες οι οικονομίες του Ιράν, του Πακιστάν και της Ινδίας και καθιστώντας τον αγωγό TAPI περιττό, ο αγωγός ειρήνης «Peace Pipe» θα συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στον περιορισμό της επιρροής των Η.Π.Α. στην Ευρασία, ιδιαίτερα εάν η Κίνα συμμετείχε. Και το Ιράν συνέβαλε σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση. Στις 8 Ιουλίου 2010 ο ινδός δημοσιογράφος Anjli Raval αναφέρει: «Οι Ιρανοί επικεφαλείς επιχειρήσεων έχουν φθάσει στην Ινδία με κιβώτια κοσμημάτων, δώρα και αισιοδοξία. …. Ο αγωγός υγραερίου Ιράν-Πακιστάν-Ινδία θα απασχολήσει την ατζέντα και οι ιρανικοί και ινδοί ανώτεροι αξιωματούχοι θα έχουν συζητήσεις δύο ημερών πάνω σε εμπορικά θέματα, στο Νέο Δελχί».7

Στις 6 Νοεμβρίου, τέσσερις μήνες μετά την προώθηση του αγωγού ειρήνης (Peace Pipe) από τους ιρανοί επιχειρηματίες που επισκέφτηκαν την Ινδία, ο Πρόεδρος Ομπάμα προσγειώθηκε στην Βομβάη για τρεις ημέρες για αμοιβαίες ευεργετικές/κερδοφόρες συζητήσεις.

Σύμφωνα με το World.press.org: «την πρώτη -πρώτη ημέρα της επίσκεψης Obama, 20 επιχειρηματικού χαρακτήρα διαπραγματεύσεις, αξίας συνολικά $10 δισεκατομμυρίων υπογράφηκαν μεταξύ των δύο χωρών. Οι διαπραγματεύσεις περιέλαβαν τις πωλήσεις επιβατικών αεροσκαφών της Boeing, Boeing C-17 Globe Masters στις ινδικές ένοπλες δυνάμεις, GE 107 F414 αεριωθούμενες μηχανές προς την ινδική Πολεμική Αεροπορία, στροβίλων δύναμης της GE και δημιουργία εργοστασίων συναρμολόγησης της Harley Davidson.»8

Ο Ομπάμα δέσμευσε τις ΗΠΑ για άρση των περιορισμών σε θέματα άμυνας και βιομηχανίας διαστημικών εξαγωγών στην Ινδία που είχαν επιβληθεί το 1998, όταν είχε κάνει δοκιμές η Ινδία στις πυρηνικές της κατασκευές. Η Ινδία δήλωσε την πρόθεσή της να ξοδέψει $100 δισεκατομμύρια στους νέους εξοπλισμούς κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας, συμπεριλαμβανομένης μιας παραγγελίας για 126 προηγμένους αεριωθούμενους μαχητές, κατά τη διάρκεια του επόμενου οικονομικού έτους. Και ο Ομπάμα έκανε σαφές ότι Lockheed Martin F-16, F/A-18s του Boeing, και άλλα όπλα είναι διαθέσιμα.

Έτσι η Ινδία οπισθοχώρησε, πάλι, από το πρόγραμμα κατασκευής του Peace Pipe. Στις 11 Δεκεμβρίου 2010, τρεις ημέρες μετά από την αναχώρηση του Ομπάμα, οι Πρόεδροι του Τουρκμενιστάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν και της Ινδίας συναντήθηκαν στο Τουρκμενιστάν για να υπογράψουν τη συμφωνία για την κατασκευή του TAPI.9

Στις 10 Φεβρουαρίου 2011 η India Real Time ανακοίνωσε: «Οι αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν προωθήσει στο κοινό με δυναμικό τρόπο το τελευταίο μοντέλο τους για την Aero India στην εμπορική έκθεση στην Μπαγκαλόρη. Οι ΗΠΑ έχουν τη μεγαλύτερη ξένη παρουσία στην αεροπορική έκθεση για να πωλήσουν συστήματα προηγμένων όπλων, όπως πολεμικά τζετ και ελικόπτερα στην Ινδία και να αρπάξουν ένα μερίδιο αυτής της προσοδοφόρας αγοράς.10

Καταλαβαίνουμε τώρα γιατί το Ιράν είναι αυτήν την περίοδο ο κύριος ευρασιατικός αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντίθετα από την Κίνα, οι αμερικανικές εταιρίες και τα οικονομικά όργανα δεν λαμβάνουν κανένα μερίδιο, δηλαδή δεν ωφελούνται από την ενεργειακή παραγωγή και τη διανομή του Ιράν. Επιπλέον, οι επενδύσεις που έχουν στην Ευρασία απειλούνται από την πολιτική του Ιράν.

Εκτός από να απειλή του αγωγού TAPI, με τον αγωγό ειρήνης Peace Pipe, τον Ιανουάριο του 2011 το Ιράν υπέγραψε συμφωνία με τη Συρία για να κατασκευάσει μια φυσική γραμμή αερίου, ο Ισλαμικός αγωγός, που θα περνούσε μέσω αυτής, και θα ικανοποιούσε τις ανάγκες αερίου του Ιράκ, της Συρίας, του Λίβανου και της Τουρκίας, τελικά θα κατέληγε στην Ευρώπη. Σύμφωνα με το Ιράν, όταν ολοκληρωθεί αυτός ο `Ισλαμικός αγωγός, θα παρέχει στην Ευρώπη 110 εκατομμύριο κυβικούς μετρητές αερίου καθημερινά. Τον Φεβρουαρίου του 2011, αξιωματούχοι από το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία συνεδρίασαν στην Τεχεράνη για αυτόν τον ισλαμικό αγωγό.11

Επιπλέον, το Ιράν έχει ήδη δύο μικρούς αγωγούς που παίρνει φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν. Ο πρώτος είναι ο Korpeje-Kordkuy, (120 μιλίων) που ξεκίνησε με απευθείας σύνδεση το 1998. Ο δεύτερος, είναι ο Dovletabad-Sarahs-Hangeran (19 μιλίων), ο οποίος άνοιξε το 2010. Μαζί, οι δύο αγωγοί φέρνουν 20 δισεκατομμύρια κυβικούς μετρητές φυσικού αερίου του Τουρκμενιστάν στο Ιράν, ετησίως, και το Ιράν προβλέπει να τους συνδέσει με τον αγωγό Islamic Pipeline για να μεταφέρει το αέριο του Τουρκμενιστάν στην Ευρώπη.

Από το 2001 το Ιράν έχει δώσει, επίσης, φυσικό αέριο στην Τουρκία μέσω του αγωγού της Ταμπρίζ-Άγκυρας, 1.601 μιλίων, και ενός δεύτερου αγωγού Ιράν-Τουρκία, ο Persian Pipeline, που είναι σε στάδιο προγραμματισμού.

Όπως έχω αναφέρει, οι ΗΠΑ προβάλλουν αντίσταση. Εκτός από την προσπάθεια να σταματήσει, τουλάχιστον προς στιγμήν, η Ινδία την υποστήριξη του αγωγού και την τοποθέτηση στρατευμάτων κατά μήκος της επαρχίας Helma, και ο αγωγός TAPI να περάσει δια μέσου του Αφγανιστάν, έχει υιοθετήσει μια ποικιλία άλλων τακτικών ενάντια της αυξανόμενη δύναμης του Ιράν στην περιοχή.

Η Ινδία αγοράζει το 15% του πετρελαίου της από το Ιράν (350,000 - 400,000 βαρέλια ημερησίως), και πλήρωνε τον λογαριασμό $ 12 δισεκατομμύρια-ετησίως μέσω του Asian Clearing Union ACU. Στις 23 Δεκεμβρίου 2010, έναν μήνα μετά από την επίσκεψη Ομπάμα στην Βομβάη, υποτασσόμενη στην πίεση των ΗΠΑ, η κεντρική τράπεζα της Ινδίας δήλωσε: «Στις ινδικές επιχειρήσεις που αγοράζουν το ιρανικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δεν θα τους επιτρέπεται πλέον να χρησιμοποιήσουν το ACU, για να στείλουν την πληρωμή τους στο Ιράν. Ο Praveen Kumar, διευθυντής της ομάδας του πετρελαίου και φυσικού αερίου της Νότιας Ασίας, εξήγησε την απόφαση της τράπεζας, λέγοντας: «Η Ινδία δεν έχει πολλές επιλογές. Οι ΗΠΑ είναι σαν «ο Μεγάλος Αδερφός τους,» και τους λέει να μην κάνουν αυτό.12

Το καλοκαίρι και στις αρχές του φθινοπώρου του 2010, Ιρανικοί αγωγοί υγραερίου υπέστησαν μια σειρά μυστηριωδών εκρήξεων που σκότωσαν περίπου 20 ανθρώπους και τραυμάτισαν έναν μεγαλύτερο αριθμό. Το Ιράν κατηγόρησε για τις εκρήξεις την Τουρκία και το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ).

Οι «ιρανικές αρχές δεν πίστευαν ότι οι ΗΠΑ θα έκαναν τις επιθέσεις μέσα στα σύνορά του Ιράν. Εντούτοις, η Daily Telegraph της Μεγάλης Βρετανίας έγραψε: «ο μεγάλος αριθμός των επιθέσεων στους αγωγούς υγραερίου του Ιράν … θα αυξήσει αναπόφευκτα τις υποψίες ότι αυτό είναι η δουλειά επαγγελματικών σαμποτέρ. Η CIA, παραδείγματος χάριν, είναι γνωστό ότι έχει μια μυστική επιχείρηση εν εξελίξει για να αποσταθεροποιήσει το ιρανικό καθεστώς.13

Γνωρίζοντας ότι οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις στο Ιράν, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Ιράκ λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα της CIA, οι περισσότεροι ηγέτες της Ευρασίας θεώρησαν την υπόθεση της Daily Telegraph ως πειστική.

Λαμβάνοντας υπόψη το σύνθετο ιστό των κοινών οικονομικών συμφερόντων που συνδέουν το Ισραήλ με τις ΗΠΑ, και την υποστήριξη του Ιράν υπέρ των Παλαιστινίων, δεν χρειάζεται το Ισραήλ να ενθαρρύνει την υποστήριξη των ΗΠΑ ενάντια στο Peace Pipe, ή τον αποκλεισμό του Ιράν. Η πρόσφατη ανακάλυψη των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη μεσογειακή ακτή του Ισραήλ και η επιθυμία του να τα πωλήσει στην Ευρώπη, έχει αυξήσει τον ενθουσιασμό του για μια τέτοια πολιτική.

Σύμφωνα με τους New York Times, το «Stuxnet Worm» που κατέστρεψε πολλούς από τους πυρηνικούς φυγοκεντρωτές του Ιράν είχε δημιουργηθεί και τελειοποιηθεί από ισραηλινούς και Αμερικανούς προγραμματιστές υπολογιστών που εργάζονταν στο πυρηνικό συγκρότημα Ντιμόνα του Ισραήλ.

Αλλά το Ιράν δεν είναι έτοιμο να παραδοθεί στις ΗΠΑ. διότι απλά δεν μπορεί. Ο πληθυσμός του Ιράν, που έχει αυξηθεί εντυπωσιακά κατά τη διάρκεια των προηγούμενων λίγων δεκαετιών, από 27 εκατομμύρια το 1968, σε 73 εκατομμύρια σήμερα για να διατηρήσει την οικονομική βιωσιμότητά του πρέπει να πωλήσει μεγαλύτερες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το μεγάλο πλεονέκτημα του Ιράν είναι ότι η Ινδία και η Κίνα, μαζί με την Τουρκία, Πακιστάν και ί άλλους χρειάζονται μεγαλύτερες ποσότητες και από τις δύο ενέργειες. Η αγορά της Κίνας για φυσικό αέριο θα αυξηθεί κατά 22.6% στο επόμενο έτος μόνο, και η Ινδία ακολουθεί πολύ κοντά.

Έτσι, η Ινδία θα συνεχίσει να εισαγάγει το ιρανικό πετρέλαιο, και τα $12-δισεκατομμύριο-ετησίως θα συνεχιστούν. Δύο μήνες μετά, αφότου οι ΗΠΑ πέτυχαν να παύσει η Ινδία να πληρώνει την εισαγωγή πετρελαίου μέσω του ACU, η τελευταία άρχισε να πληρώνει μέσω της europisch-Iranische Handelsbank (EIH), μια ιρανική τράπεζα που εδρεύει στο Αμβούργο.

Από τη μεριά του, το Ιράν θα συνεχίσει να προωθεί τον αγωγό Peace Pipe. Στις 8 Φεβρουαρίου 2011 εξήγγειλε ότι 90% του αγωγού μέσα στο Ιράν έχει ολοκληρωθεί. Κάτω από την έντονη πίεση των ΗΠΑ, οι πακιστανοί αξιωματούχοι ισχυρίζονται ότι στερούνται κεφαλαίων για τη λειτουργία του αγωγού στο Πακιστάν. Αλλά δείχνουν ακόμα ενδιαφέρον για την κατασκευή και έχουν μελετήσει με τις κινεζικές τράπεζες την παροχή ενός δανείου. Τέλος, αν και οι αξιώσεις τους εξακολουθούν να είναι μυστικές, οι ιρανικές αρχές επιμένουν ότι οι συζητήσεις για τον αγωγό ειρήνη (Peace Pipe) με την Ινδία πραγματοποιούνται ακόμα.

Ενώ οι επικεφαλείς σημαντικών αμερικανικών ενεργειακών επιχειρήσεων, τραπεζών και βιομηχανιών άμυνας έχουν ενθουσιαστεί με την πρόοδο για τον αγωγό TAPI, με την διακοπή της προσπάθειας του αγωγού Peace Pipe του Ιράν, και με την πρόσφατη Αμερικανική στρατιωτική πρόοδο στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν ακόμα σημαντικά εμπόδια στην υπόλοιπη ευρασιατική περιοχή.

Η Κίνα είναι ένας κρίσιμος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών όσο αυτή είναι η βάση της αμερικανικής οικονομίας με τη χρηματοδότηση του εθνικού χρέους της, την αγορά αμερικανικών προϊόντων, την πώληση στην Αμερική των τεράστιων δικών της ποσοτήτων και το γεγονός ότι επιτρέπει σε μεγάλες εταιρίες, όπως η General Motors, να γίνουν σημαντικοί επενδυτές στην κινεζική βιομηχανία. Εντούτοις, ως ανταγωνιστής για τον έλεγχο του ορυκτού πλούτου της κοιλάδα της Κασπίας, η Κίνα είναι αντίπαλη, μετά το Ιράν.

Το «Δεκεμβρίου 2009 η China National Petroleum Corporation (CNPC) άνοιξε τον αγωγό Κίνας-Κεντρική Ασία, 1,139 μιλίων, για να πάρει το φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν, μέσω του Ουζμπεκιστάν και του Καζακστάν, στη αυτόνομη περιοχή Xinjiang της Κίνας. Το επόμενο έτος, η CNPC διπλασίασε την δυνατότητα του αγωγού. Και τελειώνει τώρα τις εργασίες για έναν δεύτερο αγωγό που, εάν ανοίξει το 2012 όπως σχεδιάζεται, θα μεταφέρει πρόσθετους 6 δισεκατομμύριο κυβικούς μετρητές του αερίου ετησίως από το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν στην Κίνα.»14

Η Ρωσία, που εισπράττει το 70% του εισοδήματος των εξαγωγών της από την πώληση του αερίου και του πετρελαίου, είναι ο τρίτος τρομερός αντίπαλος των ΗΠΑ στην περιοχή. Μέσω του αγωγού της Transneft, η Ρωσία άρχισε πρόσφατα να πουλάει στην Κίνα 15 εκατομμύρια τόνους ακατέργαστο πετρέλαιο, ετησίως, από τα Ουράλια, που προέρχεται από τις δυτικές της πετρελαιοφόρες περιοχές της Σιβηρίας. Με ελάχιστη συμμετοχή των ΗΠΑ ή συνεργασία, μέχρι το 2013, η Κίνα θα αποκτήσει ικανοποιητικό ακατέργαστο πετρέλαιο από τη Ρωσία, και φυσικό αέριο από το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Καζακστάν, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της για το εγγύς μέλλον.

Η GAZPROM έχει συνεταιριστεί με την EDF της Γαλλίας και την ENI της Ιταλίας για να αρχίσει την κατασκευή ενός αγωγού, 2.062 μιλίων, για τη μεταφορά ρωσικού αερίου από το Novorosysk προς τις περισσότερες από τις μικρές χώρες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Αυστρίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Εάν ολοκληρωθεί, σύμφωνα με το πρόγραμμα, επίσης, θα μειώσει σημαντικά την αμερικανική δύναμη και την επιρροή της στην Ευρασία.

Ενώ οι ΗΠΑ αγωνίζονται προς το παρόν να αποτρέψουν την Κίνα και την Ινδία να έρθουν πάρα πολύ κοντά η μία με την άλλη, η Sentinel της Ασίας παρατήρησε πρόσφατα: «Πέρα από την ανάπτυξη των γεωπολιτικών εντάσεων μεταξύ του Νέου Δελχί και του Πεκίνου, το εμπόριο μεταξύ Ινδίας-Κίνας έχει αυξηθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια, τόσο πολύ έτσι ώστε η Κίνα πιστεύει ότι ξεπερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες ως κορυφαίο εμπορικό εταίρο της Ινδίας».15

Σύμφωνα με το περιοδικό Euresia Review: «Η Ρωσία και η Κίνα έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για τη συμμετοχή στον αγωγό TAPI, αλλά οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να μη πραγματοποιηθεί αυτό. Το ζωτικής σημασίας ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον για τον αγωγό TAPI περιλαμβάνει και μια εναλλακτική διαδρομή για το αέριο της κεντρικής Ασίας που θα παρακάμψει το ρωσικό δίκτυο αγωγών».16

Οι ΗΠΑ ανακάλυψαν πρόσφατα τεράστια νέα κοιτάσματα φυσικού αερίου στο Τέξας, στη Λουιζιάνα, στην Πενσυλβανία και στο Αρκάνσας. Αλλά με τη δεδομένη απόσταση, και το υψηλό κόστος παραγωγής αερίου, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν, το Ιράν, ή την Ρωσία όταν πρόκειται να πωλούν αέριο στην Κίνα, στην Ινδία ή στην Ευρώπη.

Τελικά, η Κίνα και η Ινδία είναι σε θέση να προμηθεύσουν τις ευρασιατικές χώρες παραγωγής αερίου και πετρελαίου, με χαμηλής τιμής προϊόντα που οι ΗΠΑ δεν παράγουν πλέον.

Για να συνοψίσω την προβληματική κατάσταση των ΗΠΑ, όταν πρόκειται για την διατήρηση της εξουσίας της στην Ευρασία και επομένως και παγκοσμίως, τα κύρια εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιήσει είναι: γρήγορη μείωση του δανεισμού χρημάτων, ένα μεγάλο μέρος χρημάτων το δανείζεται, την ίδια στιγμή που η Κίνα και η Ινδία γίνονται καθημερινά πλουσιότερες, παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, μεταβίβαση τεχνογνωσίας (που η Κίνα και η Ινδία αποκτούν γρήγορα) και τα εργαλεία της ισχύος!

Όπως έγινε στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τα δορυφορικά τους συστήματα, τις βόμβες και άλλα πυροβόλα υψηλής τεχνολογίας, και να στείλουν στρατεύματα οπλισμένα με τα πιό σύγχρονα υπερμοντέρνα όπλα, ενώ μπορούν επίσης να πωλήσουν στα ευρασιατικά κράτη τα όπλα που απαιτούνται για να κρατήσουν τους πληθυσμούς τους υπό έλεγχο.

Εντούτοις, παρά τον ασύγκριτο εξοπλισμό της, είναι απίθανο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν για πολύ ως κυρίαρχη δύναμη στην Ευρασία. Για να υπερασπίσει την πολιτική της, ο Ομπάμα, ή ο διάδοχός του, πρέπει να συνεχίσουν τη μάχη και να παρέχουν στις αμερικανικές τράπεζες και τις εταιρίες τη μέγιστη ισχύ και κερδοφόρες επενδύσεις στην περιοχή. Αλλά, κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας φαίνεται σίγουρο ότι εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα η Κίνα, η Ινδία και η δυτική Ευρώπη θα μετατρέψουν τις ΗΠΑ σε δεύτερη ή τρίτη θέση στην Ευρασία, επομένως η Κίνα να γίνει πρώτη σε παγκόσμια ισχύ.

Κατά συνέπεια, ο Ομπάμα πρέπει ,επίσης, να εξασφαλίσει ότι εάν και όταν η χώρα του χάσει την πάλη για την κυριαρχία της στην Ευρασία και στον κόσμο, οι αμερικανικές εταιρίες υπηρεσιών πετρελαίου, αερίου, οι εταιρίες πετρελαιοφόρων περιοχών και οι οικονομικοί φορείς θα ενσωματωθούν με εκείνες της Κίνας και της Ρωσίας, που τότε θα είναι προς όφελος και των δύο χωρών να τις προστατεύσει, ακριβώς όπως οι ΗΠΑ εκτιμούν τα συμφερόντων τους σήμερα.

Πολλοί φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενθάρρυναν τις εξεγέρσεις που σαρώνουν τώρα τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Είναι μια πολύ λανθασμένη αντίληψη. Οι ΗΠΑ είχαν στενές σχέσεις, και ήταν υποστηρικτές και κέρδιζαν πολλαπλάσια δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως να εξοπλίζουν και να διατηρούν τους τύραννους, τους χαϊδεμένους τους ακολούθους και τις βάναυσες Μυστικές Υπηρεσίες που απειλούνται με τη μείωση ή τον αφανισμό.

Αν και υπάρχουν φανατικοί θρησκευτικοί οπαδοί μεταξύ των διαμαρτυρομένων (π.χ., όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου), η πλειοψηφία των Τυνησίων, Αιγυπτίων, κατοίκων της Υεμένης, Σύρων, Ιορδανών και άλλων επαναστατών, είναι υποστηρικτές των κινητών τηλεφώνων, και ενθουσιάζονται με τον σύγχρονο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας. Στο μέτρο που πετυχαίνουν τη νίκη των καταπιεστικών, δικτατορικών κυβερνήσεών τους και παίρνουν τον έλεγχο, είναι βέβαιο ότι θα ωθήσουν προς μια μεγαλύτερη εκβιομηχάνιση/εκσυγχρονισμό των οικονομιών των εθνών τους, μαζί με τις πρόσθετες ευκαιρίες για θρησκευτική ελευθερία και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι ΗΠΑ δεν είναι εξοπλισμένες καλά για να τους βοηθήσουν ενώ η Κίνα, Βραζιλία, και σε μια μικρότερη έκταση η Ρωσία, είναι. Όπως με το Ιράν, στο εγγύς μέλλον οι αλλαγές σε αυτές τις χώρες είναι πλέον πιθανόν να οδηγήσουν τις ΗΠΑ να στηριχθούν περισσότερο στις ειδικές δυνάμεις και σε άλλους χειρισμούς της CIA που είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν.

Σε ένα πρόσφατο άρθρο, ο πολιτικός επιστήμονας Paul Amar περιέγραψε πώς «ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Κίνα, η Ρωσία και η Βραζιλία πολύ επικερδώς προώθησαν την «παραγωγή με το κομμάτι» και εργοστάσια συναρμολόγησης στην Αίγυπτο, διοχετεύοντας κατ' εκτίμηση $40-70 δισεκατομμύρια στους προσωπικούς απολογισμούς του Mubarak, ως ανταμοιβή».17

«Εάν ανεβείτε στις σκάλες ενός μεγάλου κτηρίου διαμερισμάτων εργατικής τάξης στα περίγυρα του Καΐρου ή στις τσιμεντένιες οικοδομές των χωριών» παρατηρεί ο Amar, «θα δείτε εργαστήρια γεμάτα από γυναίκες, που κάνουν τσάντες και παπούτσια, και που συναρμολογούν παιχνίδια και κυκλώματα υπολογιστών για πώληση στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στον Κόλπο».

Η παλιά κοινωνική τάξη της Αιγύπτου μετασχηματίστηκε. Εκεί όπου η χαμηλότερες και οι μεσαίες τάξεις λειτουργούσαν στο παρελθόν με κοινωνικές παροχές και τρόφιμα, σήμερα τέτοιες κοινωνικές προσφορές αφαιρέθηκαν βαθμιαία και αντικαταστάθηκαν με τη χαμηλόμισθη απασχόληση και τα δάνεια.

Οι «άπορες χαμηλότερες τάξεις της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, όπως εκείνες που χρησιμοποιούνται στα αιγυπτιακά εργαστήρια, επιδιώκουν να διευκολύνουν τις αυξανόμενες δυσκολίες τους, ενώ τα εκατομμύρια νέων ανέργων πανεπιστημιακής μόρφωσης ζητούν εργασία. Η Κίνα, η Βραζιλία και η Ρωσία μπορούν να προσαρμοστούν με την κατασκευή εργοστασίων που θα αντικαταστήσουν τα εγχώρια εργαστήρια. Εργοστάσια που θα λειτουργούν με ανθρώπους της μέσης και ανώτερης τάξης, αντί εργαζομένων από τη χαμηλή εργατική τάξη, με συγκρατημένα υψηλότερες αμοιβές.

Τελειώνοντας, προσπαθήσαμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στα εμπειρικά γεγονότα και τις εξελίξεις που διαμορφώνονται στην περιοχή. Αυτή η ανακατάταξη είναι επακόλουθο της διαλεκτικής σύγκρουσης συμφερόντων που μπορεί να απεικονιστεί μέσα από την παγκόσμια κρίση. Είναι φανερό ότι ο βιομηχανικός κόσμος οδεύει προς μια επίδειξη δύναμης για τον έλεγχο του πετρελαίου της Ευρωασίας. Σε αυτή τη γρήγορη εμφάνιση της διεθνούς κρίσης, εμφανίζεται μια οικονομική αλληλοεξάρτηση εταιριών και κρατών που είναι αποτέλεσμα της διατήρησης των συμφερόντων τους.

Η άντληση πετρελαίου και φυσικού αερίου, όλα τα κοιτάσματα, η εκμετάλλευσή τους, οι διελεύσεις του πετρελαίου που θα συντηρήσουν ενεργειακά τον κόσμο στη διάρκεια του 21ου αιώνα, θα επιφέρει δραματικές μεταβολές στον γεωπολιτικό χάρτη. Θα γίνει επαναχάραξη του πολιτικού χάρτη της περιοχής.

Η Αμερικανική υπεροχή οι γεωστρατηγικές της δυνατότητες, και τα συμφέροντά της σαν υπερδύναμη στοχεύουν στο δόγμα ότι αυτός που θα ελέγχει την Ευρασία, θα ελέγχει τον κόσμο. Και εδώ διακυβεύεται το μέλλον του κόσμου.

Και γι αυτό η γεωστρατηγική των ΗΠΑ δίνει μεγάλη προσοχή ώστε να εμποδιστεί η ανάδυση μιας άλλης δύναμης που θα περιορίσει την αμερικανική επιρροή και την κυριαρχία της στην πορεία των εξελίξεων.

Έτσι, η γεωστρατηγική των ΗΠΑ προσπαθεί (1) να εμποδίσει την ηγεμονία της Ρωσίας στην περιοχή, (2) να εμποδίσει κάποια συμμαχία όπως, π.χ., Ρωσίας - Κίνας - Ιράν που θα λειτουργήσει εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ και (3) να βεβαιωθεί ότι η διεθνής κοινότητα θα έχει ανεμπόδιστη οικονομική πρόσβαση.

Τα παιχνίδια των πολυεθνικών, των κοινοπραξιών, η πολιτική αστάθεια της περιοχής, το τεράστιο κόστος της επένδυσης έκαναν τους κολοσσούς να μοιράσουν τον επιχειρηματικό κίνδυνο δημιουργώντας κοινοπραξίες που αποτελούν μια απειλή για τα ελληνικά συμφέροντα.. Και γι αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι πολιτικά, διπλωματικά για να κινηθούμε θετικά. Η αλλαγή στο σύγχρονο γεωστρατηγικό περιβάλλον επέφερε και αλλαγές στη στρατηγική σημασία της χώρας μας.

Έτσι η Ελλάδα, λόγω της θέσης της και του φυσικού της πλούτου, μέσα σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον και τις μεταβαλλόμενες γεωπολιτικές συγκυρίες, χρειάζεται τον κατάλληλο στρατηγικό σχεδιασμό που θα αποτελέσει τον κατευθυντήριο μηχανισμό χάραξης της εξωτερικής και αμυντικής της πολιτικής για την προάσπιση των εθνικών της συμφερόντων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. William Engdahl, Geopolitics - Geoeconomics, The Geopolitics behind the Phony US war in Afghanistan, 21 October 2009.

2. Jeremy Scahill : Stuning Statistics about the War That Everyone should know, Counter Punch, 8-20-2009.

3. Ibid.

4. Ibid.

5. Rick Rozoff : Washington Intensifies Push into Central Asia, Eurasia Review January 29, 2011.

6. Lawrence Wilkerson: America cannot be the hegemon of Western Asia, The Real News.com, December 5, 2009.

7. Anjli Raval: Iran and India: A match made in heaven, FT Beyond bricks/News, July 8, 2010.

8. Sameer Jafri: Obama visit to India, Worldpress.org, November 16, 2010.

9. Dr. Hooman Peimani, Journal of Energy Security, March 15, 2011.

10. Rumman Ahmed: The daily pulse of the world's largest democracy, India Real Time, February 10, 2011.

11. Tehran Times: Islamic Pipeline states to meet in Tehran, August 11, 2011.

12. Lydia Polgreen and Heather Timmons: Move to curb Transactions for Iranian oil Leaves Indian Companies Scrambling, Asia Pacific, December 30, 2010.

13. Bob Coughlin: Who's blowing up Iran's gas pipelines? The Telegraph, August 18, 2010.

14. John Daly: On Again Trans-Afghan Natural Gas Pipeline Reviews, Magazine, OIL PRICE< January 30, 2012.

15. David J. Karl: Obama in India, Asia Sentinel", October 27, 2010.

16. Rick Rozoff: Washington Intensifies Push Into Central Asia, Eurasia Review, news and analysis, January 30, 2011.

17. Paul Amar: Why Egypt's progressive win, Open Democracy, February 13, 2011.

Πηγή:http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1159187&srv=266